คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ปีการศึกษาใหม่ได้พบเจอสิ่งใหม่ๆ... พร้อมการจากไปของคนที่ชั้นเคารพรักด้วยความนับถืออย่างสุดซึ้ง ชีวิตคนเรามีแต่จะต้องเดินไปข้างหน้าแต่บางครั้งชั้นก็อยากให้มันหยุดหมุนอยู่ตรงนี้ที่ๆชั้นกำลังเป็นอยู่ในตอนนี้มันชั่งเป็นเหมือนทุกอย่างที่ชั้นคิดฝัน
ความปรารถนาในตอนนี้มีมากมายเหลือเกิน อยากจะก้าวขึ้นสูงจุดสูงสุดที่ตัวเองจะสามารถทำได้คือการได้ผันตัวขึ้นไปอยู่โอเบลิกซ์บลูแทนรุ่นพี่ที่ลาออกไปเมื่อต้นมีการศึกษา
ขณะเดินไปเรื่อยๆเปื่อยๆก็พึ่งจะคิดออกว่ามีนัดกับอาจารย์ใหญ่ที่อยู่โรงเรียนจนนัดวันได้ในรอบปี... แต่เพราะเป็นผู้ใหญ่ใจดีแค่ไปสายนิดหน่อยคงไม่เป็นไร แม้จะคิดแบบนั้นก็แอบเกรงว่าอาจารย์ท่านจะเกิดอารมณ์เนรเทศออกนอกหอให้ไปสิงสถิต ณ.โอซีริสเรดคงไม่ดีแน่
ไม่นานเกินสิบนาทีเธอก็มาถึง ณ.ห้องของอาจารย์ใหญ่ที่มักจะสนิทกับนักเรียนทุกคนเธอเคาะประตูเบาๆเป็นเชิงขออนุญาต
“ขออนุญาตคะ ... อ่ะ รุ่นพี่!!”เก็มบุที่พึ่งเข้ามาในห้องกระโดดเข้ากอดรุ่นพี่สาวตรงหน้าเหมือนเธอจะลืมไปเลยว่าเธอมาพบอาจารย์
“ไม่เปลี่ยนเลยนะ เก็มบุ”รุ่นพี่สาวตอบยิ้มๆ...แล้วส่งสายตาประมาณว่ามาหาอาจารย์ไม่ใช่เหรอ “ขอโทษคะ”
“งั้นขอตัวก่อนนะคะ...ชั้นรอข้างนอกนะ ไว้จะติดต่อกลับอีกทีนะคะ อ.ซาเมจิมะ”
“ขอบใจมากนะ”
เมื่อรุ่นพี่ออกไป ภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งเก็มบุนั่งที่เก้าอี้ตรงหน้า อ.ใหญ่เหมือนเด็กที่ถูกจับได้ว่าลอกข้อสอบในห้องสอบก็ไม่ปาน
“ได้ยินมาว่าเธอมีความสามารถในการสลายพลังแห่งความมืดสินะ... งั้นจะขอเข้าเรื่องเลยแล้วกัน ชั้นอยากให้เธอช่วยพา ไคเซอร์กลับมา”
ห๊ะ...ไม่มีทางทำได้หรอก เจ้าชายเย็นชาสุดเจ้าอารมณ์เอาแต่ใจแห่งโอเบลิกซ์ มัน(?)ไม่ฟังใครหรอกนอกจากเทนโจอิง ฟุบุกิ
“เอารถไปรับจิคะ”เก็มบุตอบติดตลกเสียงอ่อยๆ...
“เธอคิดว่าชั้นหมายถึงเรื่องนั้นรึไง”อ.ซาเมจิมะถามกลับด้วยเสียงเย็นเยียบด้วยใบหน้าน่ากลับแบบที่อ.โครนอสเห็นถึงกับจะช๊อคเอาเสียดื้อๆ
“ไม่ใช่เรื่องนั้นเหรอคะ?”
“ไม่ใช่!!”
อี๊~~ ขอโทษคะ!!
“เอ่อ... เอาล่ะขอโทษทีนะ ชั้นกำลังเครียดเรื่องนี้มากทีเดียว”อ.ใหญ่ทรุดตัวลงบนเก้าอี้นวมประจำตำแหน่ง ในหลายวันที่ผ่านมาเขาก็ฟิวขาดไปหลายรอยจนคนเริ่มจะตามอารมณ์ท่านไม่ถูก “เค้าเป็นลูกศิษย์ที่ชั้นรักมากที่สุด... ขอร้องช่วยพาเค้ากลับมาพบแสงสว่างอีกครั้งได้มั้ย”
“จะบอกว่ารุ่นพี่ไคเซอร์ ถูกความมืดเข้าครอบนำเหรอคะ”เก็มบุทวนคำถาม ไม่จริงน่าคนที่ทั้งเก่งทั้งฉลาดอย่างคนคนนั้นจะถูกความมืดครอบนำได้ยังไง “ชั้นไม่คิดว่าชั้นจะทำได้”
“เธอทำได้แน่เก็มบุ เพราะถ้าในตอนนั้นไม่มีเธออยู่ชั้นก็คงยังหลงทางในความมืดนั้น”รุ่นพี่ของเก็มบุที่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบช่วยสมทบกับอาจารย์ขอร้องเธอ
“แต่มันก็ไม่ใช่พลังของชั้นแค่คนเดียวนี่คะ”เก็มมบุท้วง เธอไม่รู้วิธีใช้พลังความสามารถของเธอด้วยซ้ำ
“ไม่ต้องห่วงไปหรอก... เธอต้องทำได้แน่จ๊ะ เอ้า~พยายามเข้านะ”
สุดท้ายชั้นก็แพ้คำขอ ของรุ่นพี่คนนี้ทุกที... แต่ชั้นก็เชื่อคำพูดของเธอมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วและรุ่นพี่เขาก็เป็นคนอย่างนั้นเป็นห่วงและคอยปราบชั้นมาตลอด เป็นเหมือนพี่สาวของครอบครัวที่สามารถพิงพาได้เลยที่เดียว แถมยังทำอาหารและขนมอร่อยอีกต่างหาก ต่างกับชั้นที่ทำเป็นแค่อาหารง่ายๆ เป็นคนที่เหมาะจะเป็นเจ้าสาวของคนคนนั้นจริงๆ
“คิดอะไรอยู่เหรอเก็มบุ”รุ่นพี่สาวถามเสียงเรียบ
“อ๋อ...เอ่อ แค่คิดว่าทั้งที่มีโอกาสแล้วแท้ๆทำไมถึงปล่อยเค้าไปหล่ะคะ”เก็มบุถามแน่นอนเธอรู้ดีว่า พี่สาวตรงหน้าต้องรู้แน่ๆว่าเธอพูดถึงใคร
“ก็... โอกาสของเขาก็มาถึงพอดี”เธอตอบกลับความเจ็บปวดลึกๆปนอยู่ในน้ำเสียง
“ทำไมล่ะคะ...เพราะแบบนั้นเหรอคะถึงได้หนีไป...”เก็มบุถามต่อเธอเจอก็เจ็บปวดการหาที่พักพิงในสถานที่ๆไม่รู้จักนั้นหายากเหลือเกินแม้เธอจะโชคไม่ดีที่พบกับคนไม่ดี แต่ในกลุ่มนั้นเธอก็ได้พบกับพี่สาวหอเรดที่ดีกับเธอมากว่าพี่สาวอีกคนในทีมที่อยู่หอราห์เช่นเดียวกัน
“บางครั้งความรักก็เป็นภาระนะ เก็มบุ... ไม่ใช่ทุกอย่างที่สามารถใช้ความรักแล้วจะช่วยแก้ไขอะไรได้ ชั้นหันหลังให้เขา เขาปล่อยมือไปจากชั้นเพื่อไล่ตามความฝัน...และภาวนาให้เราได้พบกันอีกครั้งเมื่อต่างคนต่างพร้อมที่จะ ‘รัก’ กัน แม้จะทำแบบนั้นแต่มันก็อดไม่ได้จริงๆนะ”
เธอยืนพิงรถยนต์สีดำสนิท...กดอะไรบางอย่างบนโทรศัพท์ส่งให้เก็มบุดู ซึ่งเธอก็สามารถเข้าใจอะไรได้เกือบจะทุกอย่างที่รุ่นพี่ต้องการจะบอก...
...แม้จะหันหลังให้ ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะเฝ้าดูแลเขาอยู่ห่างๆไม่ได้สักหน่อย
“รุ่นพี่คะ... ชั้นจะ พยายา ชั้นต้องทำได้แน่นอนคะ”
“... อือ ชั้นก็เชื่อแบบนั้น... ชั้นคงต้องไปแล้ว พอดีมีตั๋วฟรีเหลืออยู่หมออายุคืนนี้ด้วย ว่าแต่ใครแข่งน้า~”เธอพูดอย่างอารมณ์ดี หลังจากที่ขึ้นรถคันสีดำที่มารอเธอเมื่อมันก็พุ่งทะยานหายไปในความมืดของยามเย็น
“จะไปที่สนามแข่งเลยไหมครับ”
“พูดถึงอะไรเหรอคะ?”เธอถามกลับเสียงเรียบไม่ได้แสดงอารมณ์ใด
“คุณหนูไม่ได้อยากไปดู ‘มังกร’ ตัวนั้นหรอกเหรอครับ”คนขับรถถามอย่างรู้ทันในที่สุดเธอก็คลี่ยิ้มบางๆพลางตอบเขา
“ไม่เห็นต้องรีบเลย... ถ้าอยากเจอก็ชนะกลับมาให้ได้ก่อนเถอะ”
ขอทำงานเขียนแบบก่อนนะ แล้วจะมาอัพตอนต่อให้นะ
ความคิดเห็น