Poison of Love [yu-gi-oh! GX]

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter I : Hyacinth[การเริ่มต้นใหม่]

 ตลอดคืนก่อนไปยังดูเอลอคาเนเมีย อนีโมเนคิดถึงเรื่องที่คุยกับเพกาสัสเมื่อบ่ายวันนี้ ซึ่งเขาได้คืนเด็คที่ถูกยึดของเธอคืน ‘ปักษาอมตะ’ นี้ไม่ใช่เด็คที่เคยใช้ต่อสู้กับอดีตดูเอลลิสคิงคนก่อนแต่อย่างใดแต่ที่ได้ชื่อนี้เพราะเด็คของเธอคือ Phoenix วิหคอมตะ แน่นอนว่าในเด็คนี่ไม่มีมังกรปีกเทพราห์อยู่ด้วยแน่นอน

‘เธอต้องใช้สิ่งนี้ถ้าไม่อยากถูกไล่ออก แน่นอนว่าการอยู่ในดูเอลฯคือการดูเอลแทบจะตลอดระยะการเรียนชั้นจึงคืนสิ่งนี้ให้เธอ และเธอคงรู้ว่าต้องทำยังไงกับแฟ้มนี่ใช่มั้ย Anemone girl’

แล้วคุณจะต้องเสียใจ... นกน่ะเมื่อออกจากกรงไปแล้วมันไม่กลัวมาให้ถูกขังอีกรอบหรอก อนีโมเน่หยิบการ์ดขึ้นกอดไว้แนบอก ในที่สุดก็ได้กลับมาสักทีนะ คู่หู

ในขณะเดียวกัน ร่างสูงในชุดสูทสีแดงที่ชอบใส่เป็นประจำกำลังนั่งอ่านรายงานที่อนีโมเน่เขียนเกี่ยวกับการ์ดที่เขาส่งให้ตรวจสอบ พลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ .. รู้มั้ย นกที่ถูกเลี้ยงในกรงมานานจะไม่สามารถหาอาหารได้เองหรอกนะ ถ้าไม่กลับมายังที่ๆเคยได้กิน ก็ มีแต่จะอดตายเท่านั้นแหละ...

กระเป๋าลากใบย่อมๆถูกลากมาเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน แม้จะเป็นแบบนั้นแต่เจ้าตัวก็ดูจะไม่พอใจอยู่ไม่น้อยไม่ใช่เพราะไม่มีคนช่วยเหลือหรอก แต่เป็นเพราะท่านประธานต่างหากเธอควรจะถึงห้องพักได้ตั้งแต่เที่ยงๆบ่ายๆแล้ว แต่เขากลับพยายามพาเธอไปนู่นไปนี้ นิสัยของคนชอบการ์ตูนเธอพอเข้าใจอยู่ เขาชอบที่จะจับเธอแต่งตัวด้วยชุดที่เขาว่าสวยคือชุดสีสันสดใสที่จริงเธอก็ชอบแต่แค่ไม่ชอบสีหวานเท่านั้น และโชคดีที่เขาไม่ใจดีจะให้บังคับให้ช่างตัดเสื้อทำชุดระบายฟูฟ่องมาให้เธอใส่ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นเธอคงลาออกไปนานแล้ว

จะว่าไปเสื้อผ้าส่วนใหญ่ที่เธอมีอยู่ก็เป็นของที่เขาซื้อให้แทบทั้งสิ้น... ท่านประธานบ้าตุ๊กตา เป็นความคิดของทุคนในบริษัทแน่นอนว่าตอนแรกทุกคนลงความเห็นว่า ท่านประธานกำลังเลื้ยงต้อย แน่นอนว่าความคิดนั้นอยู่ได้ไม่นานก็ถูกพับเก็บไป

แน่นอนว่าพนักงานแทบทุกคนไม่ชอบอนีโมเน่ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตาม เธอไม่มีความเกรงใจไม่ว่าใครก็ตามหรือแม้แต่ท่านประธานก็เช่นกันแต่ความคิดนี้ก็มีอายุความอยู่ได้ไม่นานก็ถูกพับไปเช่นกัน

เพราะถ้าให้พวกนั้นเลือกระหว่าง พนักงาน(เกือบ)ทุกคนโดนจับแต่งตัวเป็นตุ๊กตา กับ ให้เธอเป็นหน่วยกล้าตายโดยจับแต่งตัวคนเดียว ยังไงพวกเขาก็เลือกที่จะให้เธอโดน เพราะการทำให้ท่านประธานไม่พอใจอยากมีเรื่องถึงกับโนไล่ออก แต่ไม่ใช่กับเธอ...

ชั้นเกลียดชุด cosplay ของไอ้บ้าท่านประธาน

หลังจากการเดินทางสองสามอึดใจในที่สุดเธอก็มาถึงที่นี้ซะที ดูเอลอคาเนเมียสาขาอเมริกาสถาปัตยกรรมรูปร่างแปลกตา พื้นที่ดูร่มรื่นด้วยสวนย่อมและต้นไม้ที่ประดับตามทางเดิน สมเป็นการต้อนรับการศึกษาให้จริงเธอหยุดเดินพลางหยุดมองดอกไฮยาซินธ์ ดอกไม้แห่งการเริ่มใหม่ที่กำลังออกดอกบานสะพรั่งหลายสีสัน

หลังจากเดินหาตลอดช่วงบ่ายในที่สุดเธอก็พบห้องพักของเธอภายในห้องมีเตียงสองชั้นตอนแรกเธอกะว่าถ้ามีรูมเมดเธอจะขอนอนข้างบน แต่เมื่อไม่มีเธอจึงมีพื้นที่มากพอสำหรับความเป็นส่วนตัวจริงๆของของเธอก็ไม่มีอะไรมากแค่เสื้อผ้าที่จับพับใส่ไม้แขวนก็เพียงพอ อุปกรณ์อาบน้ำเล็กน้อยห้องนี้ไม่มีโต๊ะทำการบ้านแต่มีโต๊ะญี่ปุ่นแทน

...ที่คุณบังคับให้ชั้นอยู่หอเรดตลอด4ปีเพราะคุณไม่มีปัญญาส่งชั้นเรียนใช่มั้ย?

หลังจากทานมื้อค่ำที่ห้องครัวร่วมกับเพื่อนๆร่วมหอ นานแค่ไหนแล้วที่เธอมีความสุขแบบไม่เสแสร้ง ยิ้มหัวเราะได้กว้างขึ้นอย่างที่ไม่ได้ทำมานานใช่นั้นมันหลังจากที่ได้เขาได้เจ้านายนั้นแหละ

ขณะกำลังนั่งจัดเด็คของคนหลังอาบน้ำ เธอรู้สึกขนลุกเสียบางอย่างที่ชวนให้เสียวสันหลังแม้จะพยายามทำใจดีสู้เลือแต่พอนานเขาก็เริ่มจะไม่ไหว... เยี่ยมวันแรกก็เอาเลยเหรอ

แม้จะคิดแบบนั้นแต่เธอก็เริ่มจะสติแตกนิดๆหล่ะ สุดท้ายเธอจึงเดินไปที่ประตู เอาสอเป็นไงก็เป็นกันเธอจะได้ผีเป็นเพื่อน หรือ ผีจะได้เธอไปเป็นเพื่อน จะได้รู้กัน

เธอเปิดประตูอย่างแรงแต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้ากลับว่างเปล่า.. แต่เสียงนั้นก็ยังหลอกหลอนเธอไม่หยุด แต่เมื่อมองให้ดีๆตรงหน้าเธอมีกระเป๋าเดินทางขนาดย่อมสีดำตั้งเด่นอยู่ตรงทางเดิน เธอจึงเดินมาสำรวจที่ด้านหลังของประตู แล้วเธอก็ได้พบเจ้าของเธอที่เธอได้ยินเมื่อครู่

“เธอมาทำอะไรตรงนี้ ทำไมยังไม่ไปเก็บของที่ห้องอีกหล่ะ”อนีโมเน่ถามเธอค่อนข้างแน่ใจว่าคนตรงหน้าเป็นคนแน่ๆ สักพักกว่าเธอจะหยุดสะอื้นแล้วตอบคำถามเธอ

“ชั้นไม่มีห้องหรอก... ชั้นพึ่งผ่านการสอบรอบพิเศษ”พิเศษจริงๆ ขนาดต้องหาที่พักเองไปก่อนคืนนี้ “จริงแล้วชั้นพึ่งโดนไล่ออกมาจากห้องน่ะ”

ห๊า~!จะใจไม้ไส้ระกำไปหน่อยแล้วมั้ง แค่คืนเดียวเอง

“ยังไงคืนนี้ก็นอนห้องชั้นก่อนก็ได้ยังไง.. ชั้นก็ไม่มีรูมเมดอยู่แล้ว”อนีโมเน่เอ่ยชวนที่แรกเธอจะดูจะชั่งใจอยู่ไม่นอนแต่พอได้ยินว่าไม่มีรูมเมดเธอคนนั้นจึงตัดสินใจขอนอนด้วย “ชั้น พิโรส อนีโมเน่ อยู่โอซีริสเรด”

อนีโมเน่แนะนำตัวตามมารยาทซึ่งอีกฝ่ายก็ดูจะทำตัวเก้ๆกังๆอย่างงงๆ

“คาร์รี่ นางิสะ อยู่โอเบลิสซ์บลูจ๊ะ ขอบใจนะที่ให้ชั้นอยู่ที่นี่ด้วยคืนนี้ นึกว่าจะต้องนอนกลางทางเดินซะแล้ว”คาร์รี่บ่นอุบอิบ “งั้นชั้นขอใช้ห้องน้ำหน่อยนะ”

“ตามสบาย”อนีโมเน่ว่าอย่างไม่ทุกข์ร้อน ก็คงดีกว่านอนคนเดียวแม้จะต้องเป็นไปอีกหลายคืนก็เถอะ เธอนั่งลงพลางจัดเด็คต่อระหว่างรอให้เธออาบน้ำ

ใครกันนะ นิสัยแย่จริงๆ แค่คืนเดียวเองให้นอนไม่ได้รึไงนะ... แต่เธอก็มาไกลจริงๆนะ หอเรดกับหอบลูน่ะ ห่างกันมากๆเลยนะ

เช้าวันถัดไปในที่สุดก็ถึงเวลาต้องลาจากกับเพื่อนเมดชั่วคราว อนีโมเน่ขอตามไปด้วยเพื่อไปเดินเล่นแล้วเปิดหูเปิดตาอย่างน้อยเวลาเรียนเธอน่าจะไปยังที่ที่อยากไปได้

โดยส่วนมากพวกที่เข้าใหม่แม้จะสอบได้คะแนนดีก็จะได้อยู่แค่หอราห์เยลโล่เท่านั้น โดยมากคนที่อยู่โอเบลิสซ์บลูมักเป็นพวกที่เรียนดีและอยู่มากก่อนแล้ว ส่วนที่อยู่หอโอซีริสเรดคือพวกใกล้โดนไล่ออก

“ห๊า~!”นี่คุณคิดอะไรของคุณอยู่เนี่ย ไอ้ม้ามีปีกตาเดียว!!

“มีอะไรเหรอ?”คาร์รี่ถามอนีโมเน่งงๆ ซึ่งเธอก็แค่ส่ายหัวเล็กๆพร้อมบอกปัด ธุรกิจที่คุณทำมันสร้างรายได้ให้คุณจริงๆหรือเปล่า?

หลังจากตรวจหารายชื่อจนเจอคาร์รี่อยู่ห้องริมสุดของชั้นสาม อนีโมเน่จึงแยกตัวออกมาปล่อยให้เธอจัดของๆเธอไป พื้นที่สวนส่วนใหญ่ปลูกดอกไม่ที่จะบานในฤดูนี้ฤดูใบผลิดอกไม้หลายสีแข่งกับบานรับแสงแดด ไม่ห่างกันดอกอนีโมเน่สีขาวที่มีเกสรสีน้ำเงินกำลังบานแข่งกับดอกไม้ชนิดอื่นแม้มันจะทำให้สวนดูสวยด้วยสีสันที่หลากหลาย แต่กลับทำให้เธอดูหม่นหมองลง ...ไม่ว่าที่ใดก็จะไม่มีช่วงเวลาที่จะให้ลืมความขมขื่นเลยสินะ