Black-catz เหมียวจุ้นวุ่นสื่อรัก

ลำดับตอนที่ #1 : สมาชิกใหม่

          เรื่องราวต่างๆมันเริ่มขึ้นตั้งแต่วันนั้น วันที่ 16 พฤษภาคม วันที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของผม และใครบางคน ใครคนนั้น..คนที่ผมรักมากที่สุด โดยที่เจ้าตัวไม่เคยรู้เลยว่า...มันจะเกิดขึ้น

‘เข้าเดือน 5 มาได้ครึ่งเดือนแล้วสินะ’ ผมคิดขณะที่ผมกำลังนอนขดอยู่ในที่นอนอันเป็นที่รักของผมอย่างสบายกายสบายใจ

‘เฮ้อ..จะมีอะไรจะสุขกว่าการนอนบนที่นอนที่ทั้งอุ่นทั้งนุ่มทั้งสบายแบบนี้บ้างนะ ชีวิตผมนี่ช่างโชคดีเหลือเกิน จะทำอะไรก็ไม่มีใครว่า ความจริงแล้วชีวิตผมเหมือนเจ้าชายเลยแหล่ะ (พวกคุณคงจะอิจฉาผมแล้วละสิ ใช่มั๊ยล่ะ^^)’ นอนต่อดีกว่า

ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาหลายตลบเพื่อคิดอะไรหลายๆอย่าง ผ่านไปสักพักความเพลีย ความอ่อนล้า และความหนักของหนังตาที่เริ่มจะปิดลงปิดลงเรื่อยๆทำให้ผมรู้สึกว่าผมกำลังจะจมดิ่งลงสู่ห้วงนิทราเสียแล้ว ’เวลาแบบนี้ผมไม่อยากให้ใครมารบกวนเล๊ยยยย…หาวววว’

แต่แล้ว!!

“อะไรน๊ะ?” เจ้าของเสียงพูดด้วยเสียงอันดังก้อง(ไม่สิแบบนี้เค้าเรียกตะโกนมากกว่า--‘)

เหมือนดังสวรรค์กลั่นแกล้ง ท่านทรงประทานน้ำเสียงอันแหลมปรี๊ดบวกกับความดัง(ที่เกินตัวคนพูด)อันอาจจะสามารถทำให้นางอิจฉาในละครยอมแพ้พ่าย จุดธูปเทียนบูชาแอนด์กราบไหว้วันละสองสามหนเลยก็เป็นได้ ทั้งหมดท่านได้ประทานแด่รูพระหูของผม ‘ทำไมก๊านนนทำไมต้องเป็นผม ทั้งๆที่ผมบำเพ็ญประโยชน์ต่อสังคมและเป็นเด็กดีมาตลอดเลยแท้ๆToT’

“ฟะ...ฟิล์ม จะมาอยู่บ้านเรา คะ..ครึ่งปี ครึ่งปี ครึ่งปีอย่างนั้นเหรอ” ดูเหมือนว่าเธอซึ่งเป็นเจ้าของเสียงแรกจะพยายามเน้นคำว่า ครึ่งปี ให้คู่สนทนาฟัง

“ใช่แล้วล่ะจ้ะ ก็พ่อแม่ของฟิล์มเค้าต้องไปดูแลบริษัทที่สาขานิวยอร์กกะทันหัน ฟิล์มเค้าก็เลยต้องมาอยู่กับเราชั่วคราวก่อน^^” อีกเสียงพูดด้วยท่าทางใจเย็นพร้อมกับกินของว่างอย่างเอร็ดอร่อย ต่างกับอีกเสียงที่ดูร้อนรนผิดปกติ

“กะ..ก็บ้านของนายฟิล์มนั่นน่ะรวยจะตาย ผิดกับบ้านเราที่จน จน และจน ขนาดค่าน้ำค่าไฟยังติดเค้าไว้ไม่ได้จ่ายมา 2 เดือน แล้วยังมีเครื่องใช้มากมายที่ยังผ่อนไม่หมดอีกต่างหาก เค้าจะมาอยู่ได้ไงกันล่ะคะแม่>o<” เธอพูดเสียงดังราวกับว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยิน

“นี่ๆๆ เราน่ะพูดให้มันเบาๆหน่อยกลัวชาวบ้านเค้าจะไม่รู้ว่าเรา เอ่อ..เรามีฐานะค่อนข้าง..ที่จะไม่ดีน่ะ” ผู้ที่เธอเรียกว่าแม่เริ่มจะกังวลว่าชาวบ้านจะได้ยินหากเพราะบ้านหลังนี้แวดล้อมไปด้วยบ้านไฮโซทั้งหลาย

“ก็มันจริงๆนี่คะ บ้านนายนั่นน่ะออกจะรวยเพราะฉะนั้นถ้าเขาอยู่ลำพังคนเดียวไม่ได้ก็น่าจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศนี่คะ” เธอยังพยายามหาข้องอ้างไม่ลดละ

“นี่ยัยเตย อย่ามาพูดเสียงดังกับแม่นะ” ผู้เป็นแม่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่ปลื้มเท่าไรนัก

“ตะ..แต่แม่คะ” เธอซึ่งพยายามเถียงก็ได้แต่หยุดอยู่แค่นั้นเพราะ

“ไม่มีแต่เตย แม่ตัดสินใจโอเคไปแล้วเพราะฉะนั้น...ลูกต้องขึ้นไปจัดห้องลูกและห้องของฟิล์ม หรือก็คือห้องข้างๆลูกนั่นแหละ ให้เรียบร้อยด้วย นี่!เข้าใจรึเปล่าห๊ะยัยเตย” ผู้เป็นแม่ออกคำสั่งแต่หารู้ไม่ว่ามันแทบจะไม่เข้าไปในหัวเธอแม้แต่น้อย

“ก็ได้ค่ะ แม่อะชอบใช้อำนาจ” ประโยคหลังเธอพยายามพูดให้เบาที่สุดแต่ดูเหมือนว่า...

“นี่ยัยเตย เมื่อกี๊พูดว่าอะไรนะ -*-”

“เปล่านี่คะ เตยยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย จริงๆนะคะ” เธอปฏิเสธอย่างสตอรเบอแหลสุดๆ พร้อมกับทำตาแป๋วเรียกความเชื่อใจจากผู้เป็นแม่

“เฮ้อ...ลูกเนี่ยไม่ไหวเลยน้า ฟิล์มเค้าก็หล่อออกแถมรวยอีกต่างหากด้วยแทนที่จะดีใจกลับโกรธ ทั้งที่แม่อุตส่าห์รอลุ้นมาตั้งนานแท้ๆ -o-” ผู้เป็นแม่ตัดพ้อ

“โธ่!แม่ นะ..นั่นมันเป็นเรื่องอะไรๆในอดีตที่มะ ที่มันผ่านมานานแล้วนะคะ”

“เป็นอย่างนั้นจริงเหรอจ๊ะ โฮะโฮะโฮะ ^0^”

“แม่อ่า ทีหลังห้ามพูดถึงมันอีกนะ ไม่งั้นเตยโกรธจริงจริงด้วย >o<^”

“อืม..รู้แล้ว รู้แล้วล่ะจ๊ะ” ช่างเป็นคำพูดที่มีเลศนัยซะเหลือเกิน      

‘ผมละหน่ายจริงๆกับการโต้คารมระหว่างแม่ลูกสองคนนี้ ผมว่าผมสังเกตเห็นพวงแก้มใสใสของเธอออกจะเป็นสีแดงๆด้วยนะ น่ารักชะมัดเลย’ แต่เอ๊ะทำไมผมมีลางสังหรณ์แปลกๆล่ะว่าชีวิตของผมจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ รู้สึกเหมือนกับว่าอะไรสักอย่างกำลังจะเปลี่ยนไป ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นอะไร อาจจะเป็นหัวใจของผมก็ได้มันก็ไม่แน่ แต่ทว่ามันจะต้องเกิดขึ้นแน่นอนเพราะบางสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปทำให้ผมรู้สึกได้.............

เวลาได้ผ่านไป(สักพัก)ผมก็เพิ่งรู้ตัวว่าผมได้ตามเจ้าของเสียงใสแหลมปรี๊ดขึ้นมาถึงบนห้องนอนเสียแล้ว ‘นี่นี่ พวกคุณกำลังคิดอะไรน่ะ’ ผมผวาเล็กน้อยเมื่อเธอคนนั้นได้ปิดประตูดังปัง พร้อมกระแทกเท้าของเธอกับพื้นราวกับคนบ้า ‘อ้าว..คนน่ารักของผมเมื่อกี้หายไปไหนซะแล้ว--’

หลังจากที่เธอสงบแล้วผมก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย เพราะกลัวเธอจะปล้ำผม เอ๊ยทำร้ายผมตะหาก-o-a แหะแหะ เอ๋เอ๋เอ๋ไหงอยู่ดีดีเธอก็ขาอ่อนล้มฟุบลงไปกับพื้นล่ะ หรือว่า?เธอคิดจะอ่อยผม ‘ผมยินดีและพร้อมเสมอนะที่นะที่รักจุ๊บๆ^3^’ ยังไม่ทันข้ามตอนเลยความเลวเริ่มจะออกแระ ไม่ได้ไม่ได้ ผมต้องรักษาภาพพจน์ไว้ >,.<

“ทำไงดีล่ะ ทำไงดี ทำไงดี” เอ้าเธอเริ่มจะประสาทเสียอีกรอบจากการที่เอาแต่พูดว่าทำไงดีซ้ำไปซ้ำมา--

“บิ๊ก” หลังจากที่เธอหยุดบ้าแล้วเธอก็เรียกชื่อผม พร้อมกับเอามืออุ่นๆมาสัมผัสตัวของผมอีกด้วย เฮ้เฮ้..ผมว่าเริ่มจะลางไม่ดีซะแล้ว o-o’|

และในที่สุดผมก็ตกเป็นของเธอ ฮือฮือฮือ TOT เอ๊ยเธอดึงตัวผมเข้าไปกอดแล้วสักพักน้ำใสใสอุ่นอุ่นก็เริ่มไหลรินออกมาจากนัยน์ตาคู่สวยของเธอ ‘ผมรู้สึกสงสารเธอจังเลยอ่ะ’ ผมเลยยอมให้เธอกอด

แต่แล้วเธอกลับกอดผมแน่นขึ้นแน่นขึ้น ‘ตอนแรกรู้สึกสงสารเธอมากแต่ตอนนี้ผมสงสารตัวเองมากกว่าสองเท่า เพราะเธอกำลังทำให้ผมหายใจไม่ออก O-o’

‘แว้ก ผะ..ผม ผมจะตาอยู่แล้วนะ ปะ..ปล่อยสักทีสิ’ ผมเห็นว่าเธอยังไม่ปล่อยแถมยังกระซับจนแน่นกว่าเดิมอีก ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกย่ำแย่ แย่ ย่ำแย่กว่าเก่าผมจึงผลักเธอออก

“ว้ายๆ” ถึงแม้ว่าร่างบางขางหน้าจะปล่อยผมแล้ว แต่เธอก็ยังโถมตัวเข้ามาหาผมอยู่ดี

‘อะไรก๊าน ผมไม่ไหวแล้วนะ ยัยบ้าเอ้ย’ ผมเลยพยายามตะเกียกตะกายสุดชีวิต ทั้งผลัก ทั้งดิ้น ทั้งข่วน จนในที่สุดผมก็หลุดออกมาจากอุ้งมือของร่างบางตรงหน้าได้ 555+

“บิ๊กใจร้าย เจ็บเป็นบ้าเลย” เธอตะโกนโวยวาย แต่ผมก็ไม่สนใจหรอก

‘คนที่ใจร้ายคือเธอต่างหาก แล้วอีกอย่างถึงผมไม่ทำเธอเจ็บเธอก็บ้าอยู่แล้ว’

‘ผมไม่ชอบให้ใครทำกับผมแบบนี้นะ ยัยบ้า’

พวกคุณคงจะงงล่ะสิว่าผมน่ะเป็นใคร ตอนแรกคิดว่าผมเป็นพระเอกใช่ม๊า^^ ถ้าคิดงั้นคุณก็คิดผิดแล้วล่ะ เพราะผมน่ะเป็นแมวต่างหากครับเมี้ยว =^o+o^=

ผมเป็นแมวพันธุ์อุราชิมะ*ชื่อบิ๊กครับ แม่ของผมเป็นแมวสีขาว ลักษณะดี ประกอบกับท่านเป็นแมวของผู้ดีมีชาติตระกูล ทำให้ท่านนั้นทั้งสวยสง่าทั้งไฮโซ แต่ผมกลับเป็นแมวสีดำขลับทั้งตัว บางทีพ่อของผมอาจจะเป็นแมวดำก็ได้ ผมก็ไม่แน่ใจเพราะผมไม่เคยเห็นหรือรู้จักพ่อหรอกครับ ถึงแม้ว่าผมจะเป็นแมวดำซึ่งแตกต่างจากแม่และพี่น้องตัวอื่นๆ แต่ผมก็มีเชื้อไฮโซเหมือนแม่นะครับ ผมต้องทนฟังเรื่องกลุ้มใจของใบเตยจนหูชาทุกทุกวันก็เลยขอเล่าต่อให้คนอื่นๆฟังบ้าง

(หมายเหตุ อุราชิมะ-แมวมีชาติตระกูลของขุนนางญี่ปุ่นในสมัยก่อน)

ก่อนอื่นก็ขอแนะนำเจ้านายที่รักทั้งสองของกระผมก่อนละกันนะเมี้ยว Go-Go-Go >+<

คนแรก ใบเตย (นางสาวกัญวรา วิเศษโกสินทร์) หรือยัยบ้าเมื่อกี้ที่พยายามจะฆ่าผมให้ตาย-- เธอเป็นเด็กสาวอายุ 16 ที่มีรูปร่างบางเล็ก ‘แต่ถึกซะไม่มีอ่ะO-o’ มีผิวขาวเนียนอมชมพูราวกับกลีบดอกซากุระ กอปรกับนัยน์ตาสีน้ำตาลหวาน ซึ่งเหมาะกับเรือนผมสีดำธรรมชาติที่นุ่มสลวย มองผ่านๆอาจคิดว่าเธอเป็นเด็กที่เรียบร้อยไม่กล้าต่อกรกับใคร ภายใต้ใบหน้าอันสดใสนั่นกลับซ่อนความแสบ เซ่อ เป๋อ และบ้าเอาไว้ (นี่นี่ อันหลังไม่ต้องพูดก็ได้: ใบเตย) บางครั้งอาจจะเอาแต่ใจไปบ้าง แต่เธอเป็นคนดีมากเลยนะเมี้ยว ‘ผมรักเธอจัง..เจ้านายที่รักของผม^w^’

ส่วนอีกคนคือคุณปรียานุช วิเศษโกสินทร์ เป็นแม่บังเกิดเกล้าของเจ้านายที่รักของผม หรือใบเตยนั่นแหละ คนส่วนมากเรียกเจ้านายว่าเจ๊นุช ‘แต่ผมเรียกว่านายแม่ครับ’ เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะว่าเจ๊แก เอ๊ยนายแม่น่ะแสบใช่ย่อย อย่างที่รู้รู้กันว่านายแม่น่ะเล่นเบี้ยวเงินค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเช่าฯลฯ มาตั้ง 2 เดือนแล้ว แต่บ้านเราก็ยังมีน้ำมีไฟใช้ได้ตลอด อันนี้ชาวบ้านเค้าไม่รู้หรอกที่รู้ก็มีแต่..นายแม่น่ะงกสุดๆใครฉุดก็ไม่อยู่ ผมไม่ได้โม้นะมันเป็นเรื่องจริง แถมปากของนายแม่ยังกะตะไกร ฉับ ฉับ ฉับ! รบกับใครก็ชนะ โดยเฉพาะเวลาไปซื้อของที่ตลาดนะเมี้ยว โหสุดๆไปเลย พอแระพอแระเผามากไปเดี๋ยวนายแม่ไม่ยอมให้เข้าบ้าน (จะว่าไปผมรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตนะเนี่ย...เมี้ยว--;;)

โอเคโอเคแนะนำไปพอแล้วก็มาเข้าเรื่องกันดีกว่านะเมี้ยวเรื่องที่เจ้านายที่รักของผม หรือยัยใบเตยเล่าให้ผมฟังทุกๆจนหูผมทั้งแฉะและทั้งชาก็มีอยู่ว่า......เอแต่น่ะผมขี้เกียจเล่าแล้ว จะเล่าดีมั๊ยน้าเพราะตอนนี้ผมไม่ไหวแระ อยากนอนอ่ะ ขอนอนก่อนได้ป่ะนะนะ ^-o-^ หาววววววววว นอนล่ะเดี๋ยวค่อยเล่าต่อ คร่อกzZzZz..