คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คิเเฮ
“คิบอม..คิบอมอ่า”ดงแฮอ้อนคิบอมเสียงหวาน คนตัวเล็กนั้งลงบนตักของคนรักก่อนจะขย่มลงไปแรงๆ
“อย่างอนเค้าเลยน้า”*0*
“รู้ตัวด้วยหรอ?”คิบอมถามเสียงเย็นๆ นี่เขาต้องควบคุมอารมณ์แค่ไหนไม่รู้หรือไง พูดแล้วโมโหซะมัด ก็เมื่อประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อนน่ะ
“ดงแฮครับ”โจวมี่ที่เดิมผ่านมาเห็นดงแฮยืนอยู่คนเดียวเลยเข้าไปทัก ก็แหม เขาน่ะแอบชอบดงแฮมาตั้งนานแล้วนี่นา
“อ๊า..โจวมี่คิดถึงนายจังเลย!!”ดงแฮพูดพร้อมกับวิ่งเข้าไปเกาะแขนโจวมี่ ใบหน้าหวานเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
“โจวมี่นายไม่สบายหรอ?”ดงแฮถามหลังจากที่สัมพัสได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงของโจวมี่
“ปะ..เปล่า เอ่อ..อากาสมันร้อนน่ะ”โจวมี่ยกไม่ยกมือปฎิเสทเต็มที่
“หน้านายแดงๆนะ”ด้วยความที่เป็นห่วงเพื่อนตัวเอง ดงแฮจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนเองขึ้นมาเช็ดเหงื่อให้โจวมี่
แต่ผ้าเช็ดหน้าผืนสวยนั่นยังไม่ทันได้สัมพัสหน้าของโจวมี่ ก็มีมือหนึ่งเข้ามาดึงตัวของดงแฮออกไปเสียก่อน ร่างเล็กถูกกระชากอย่างแรงจนหน้าสวยๆไปปะทะกับแผงอกที่คุ้นเคย
“คิ..คิบอม”ดงแฮเอ่ยชื่อของชายหนุมด้วยเสียงที่สั่นหน่อยๆ ก็วันนี้คิบอมน่ากลัวจังเลยอ่ะ แถมยังบีบแขนเขาสะแรงด้วย
ตอนที่คิบอมมาถึงก็เห็นคนน่ารักของเขาไปยืนเกาะไอ้แว่นนี่แล้วนะสิ แถมยังจะเช็ดหน้าให้มันด้วย ใครมันจะทนไหว รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขาก็กระชากดงแฮออกมาแล้ว
สายตาคมๆตวัดไปมองโจวมี่ด้วยสายตาเย็นยะเยือกจนทำให้คนที่ถูกจ้องตัวสั่น ‘ หึ เห็นทีต้องเปลี่ยนคนดูแลดงแฮแล้วสินะ ’ คิดได้ดังนั้น สายตาคมๆก็ตวัดไปมองลูกนองของตนเองที่ยืนก้มหน้าอยู่ตามตึกต่างๆ
ความคิดเดียวของลูกน้องตอนนี้คือ‘ โดนเด้งแน่ๆเลย ’ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอกันเอื้อกใหญ่ๆ
“ขอตัวก่อน”เสียงเย็นๆเอ่ยอีครั้งก่อนจะลากดงแฮไปทันที
“บะ..บาย โจวมี่”เสียงหวานเอ่ยอีกครั้ง ทำให้โจวมี่ที่ยืนเอ๋ออยู่ตั่งแต่ถูกมอง มีสติขึ้นมาทันที ก่อนที่ความคิดหนึ่งจะแวบเข้ามาในหัว ‘ ถ้าจะมองเหมือนฆ่ากันอย่างนี้ เอาปืนมายิงกันเลยดีกว่า ’
ก็แหม คิบอมคนนี้น่ะ หวงดงแฮสุดใจเลยนี่นา
ย้อนกลับไปที่เดิม
“เค้ากับโจวมี่เป็นแค่เพื่อนกัน อย่างอนเค้าเลยนะ”ดงแฮเอนซบอกของคนรัก ใบหน้าหวานถูๆไถๆกับไหล่กว้างอย่างออดอ้อน
“แล้วมันคิดกับเธอแบบเพื่อนหรือไง!?”คิบอมเอ่ยทันที เขาอารมณ์เสียมากๆ ทำไมจะไม่รู้ล่ะว่าสายตาที่ไอ้นั่นมองดงแฮของเขา มันหมายความว่ายังไง
“อย่างอนน้า เค้าไม่รู้นี่นา เค้ายอมทำทุกอย่างเลย”ดงแฮพุดพร้อมกับคล้องคอคิบอมให้หันมามอง
“ทุกอย่าง..เธอแน่ใจนะ?”คิบอมถามด้วยสายตาที่แพรวพราว
“อื้อ! เค้าแน่ใจ”ทันทีที่พูดจบคิบอมก็ประกบปากลงบนริมฝีปากของคนรัก ลิ้นหนาตวัดเรียวลิ้นเล็กอย่างหลงไหล นานหลายนาทีกว่าริมฝีปกจะถอนจูบออกมา เพื่อให้คนตัวเล็กได้หายใจ ก่อนจะบดริมฝีปากลงไปอีกครั้ง พร้อมกับมือที่เริ่มอยู่ไม่สุข
มือหนาลูปไล้แผ่นหลังเล็กๆ แล้ววกกลับมาข้างหน้าลูปแผ่นท้องเล็กอย่างอ้อยอิ่ง
“อื้อ!”เสียงหวานครางอย่างพอใจ ทำให้คิบอมกระตุกยิ้มและริมฝีปากออกมา ขบแม้นที่ลำคอขาวผ่องแทน
ความคิดเห็น