คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อยู่บ้านใหม่ไฉไลกว่าเดิม
กิ๊งก่องก๊างก่อง กิ่งกองก๊างกอง ~ เสียงออดเลิกคาบดังขึ้น เย้ ! ในที่สุดก็เลิกเรียนสักที จะได้กลับบ้านไปดูซีรี่ย์เกาหลี ฉันเดินออกจากหองเรียนและเดินผ่านสนามฟุตบอลไปทางประตูหน้าโรงเรียนเพื่อกลับบ้านไปดูพระเอกสุดหล่อ ><
" อยากให้ไนท์ได้ยินเสียงในหัวใจ
ว่าเกรทรักไนท์แค่ไหน
แต่ก็ไม่รู้ต้องทำยังไงให้ไนท์ได้รับฟัง.. "
เสียงพี่เกรท หัวโจกน่ารำคาญประจำโรงเรียนเล่นกีตาร์และร้องเพลงกับเพื่อนมันสินะ หงุดหงิดโว้ยย - -^
" อ้าวๆ น้องไนท์จะไปไหนล่ะครับ ไม่อยู่ฟังพี่เกรทร้องเพลงหรอค้าบบบ " นั่นไง มาแล้ว เมื่อไหร่อีตาพี่เกรทจะเลิกแซวฉันซักทีเนี่ยยย หงุดหงิดๆๆๆ หงุดหงิดโว้ยยยยย
" จะกลับบ้าน ทำมะะ " ฉันตอบห้วนๆแล้วรีบเดินออกมาจากแก๊งสวะของพี่เกรท
" โห่ น้อง พูดงี้เพื่อนพี่เสียใจแย่เลยดิ มันอุตส่าห์รอน้องมาทั้งวันเลยนะ " กรี๊ดดด พี่แบมเพื่อนพี่เกรทเดินมาขวางฉันไว้ โอ๊ยยย ฉันอยากกลับบ้าน
" ขอโทษนะคะ พี่ วันนี้หนูต้องรีบกลับบ้าน " ฉันพยายามดันตัวพี่เค้าออกไปให้อยู่ห่างตัวฉันมากที่สุด
" จะรีบกลับบ้านไปบอกพ่อแม่ว่ามีแฟนแล้วหรอน้องสาวว " คราวนี้อะไรอีกเนี่ย พี่โอมแซวฉันหรอ โอ๊ย วันซวยอะไรเนี่ย
" อย่าเพิ่งรีบสิไนท์ พี่คิดถึง " พี่เกรทลุกขึ้นมากอดเอวฉันไว้แล้วดึงเข้าหาตัว
" ปล่อยนะ ฉันจะกลับบ้าน " ฉันพยายามดิ้นเอาชีวิตรอดสุดชีวิต ฉันโดนพวกมันลวนลามทุกวันเลย ฮืออ T[]T จะฟ้องพ่อ
" เฮ้ย ทำไรผู้หญิงวะ " เช้ดโด้โคอาล่ามาร์ช เสียงของผู้ชายร่างสูงคนนึง ซึ่งบอกได้เลยว่า หล่อมากกกก เฮ้ย นี่ไม่ใช่เวลาคิดเรื่องพวกนี้นี่หว่า ช่างเถอะ เทพบุตรขาช่วยฉันด้วย อะบ๊ะจะเห้ย ! เขาไม่เพียงแต่พูดเท่านั้น เขาผลักพี่เกรทออก และช่วยฉันออกมา โอ๊ย นั้ลล้าคค
" ผู้หญิงกู เสือกไรล่ะ " อ้าวเฮ้ย พี่เกรทไม่ได้เกรงกลัวสักนิดเลยหรอ = =; แถมพูดจาหยาบคาบใส่เทพบุตรของฉันด้วย
" เธอเป็นเด็กไอ้หัวแหลมนี่งั้นหรอวะ " ชายรูปหล่อคนนั้นหันมาถามฉันที่หลบอยู่ด้านหลังเขา
" ม..ไม่ใช่ค่ะ " ฉันปฏิเสธสุดชีวิต ก็แหงล่ะ ใครจะไปยอมเป็นผู้หญิงของไอ้หน้าม่ออย่างมันล่ะ ชิ
" น้องเค้าบอกไม่ใช่วะ ฉะนั้นมึงอย่ามาแตะน้องเค้าอีกเป็นครั้งที่2 ถ้าไม่อยากมีเรื่อง " ชายนิรนามกระชากคอพี่เกรทขึ้นมาแล้วพูด
" ถ้ากูทำแล้วมันจะทำไมวะ ก็เรื่องของกูป้ะ " พี่เกรทผลักชายนิรนามออก แล้วทำท่าจะต่อย
" อยากมีเรื่องกับกูก็เอาสิวะ ลองดู " สายตาโหดเหี้ยมนั่นมันอะไรกันน่ะ น่ากลัวเป็นบ้าเลย T^T
" ผมขอโทษค้าบ .. ไป ! พวกมึงกลับบ้าน " พี่เกรทยกมือไหว้ชายนิรนามแล้วพาพวกวิ่งหนีไป ที่แท้ก็ขี้ขลาด แต่ยังไงก็ขอบคุณสวรรค์ รอดแล้วเรา
" เธอน่ะ เป็นอะไรมั้ย " ชายนิรนามคนนั้นหันมาถามฉันซึ่งยิ้มด้วยความสะใจ อืม.. พอสังเกตหน้าเค้าดีๆ ก็หล่อเหมือนกันนะ ผมสีน้ำตาลเข้มพลิ้วไหวตามแรงลม จมูกโด่ง ปากเรียวได้รูป สายตาที่ดูอ่อนโยน ผิดจากเมื่อกี้ แถมผิวเค้ายังขาวเนียนด้วยอ่าา ผิวดีกว่าฉันอีก กรี๊ดด นี่พระเอกซีรี่ย์เกาหลีฉันหลุดออกมาจากจอรึเปล่าเนี่ย
" นี่เธอ เป็นอะไรมั้ย " ชายนิรนามทำหน้างงๆ แล้วปลุกฉันขึ้นมาจากภวังค์ (การมโนนั่นแหละ = =;)
" เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ พี่..? " ให้ตายสิ นี่เมื่อกี้ฉันเพ้ออะไรเนี่ย น่าอายชะมัด
" ฮันติ้ง แล้วก็ไม่ต้องเรียกฉันว่าพี่ก็ได้ ฉันอยู่ชั้นเดียวกับเธอนั่นแหละ วันนี้มาสมัครเรียน " เขายิ้ม
" เอ่อ.. โอเค ฮันติ้ง เราชื่อพายนะ ขอบคุณมากๆเลย เราขอตัวกลับบ้านก่อนนะ " ฉันยิ้มให้เพื่อนใหม่ก่อนเดินจากไป
-------- เช้าวันรุ่งขึ้น --------
ฉันตื่นมาเห็นพ่อและแม่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ในห้องรับแขก สีหน้าพวกท่านดูเคร่งเครียดเหลือเกิน
" อรุณสวัสดิ์ค่ะ " ฉันยิ้มหวานให้ท่านทั้งสองก่อนเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาข้างๆ
" ไนท์ คือพ่อถูกย้ายไปทำงานที่ต่างจังหวัด ส่วนแม่ต่องไปดูแลคุณตาน่ะ คุณตาล้มป่วยหนักมาก " พ่อลูบหัวฉันเบาๆ
" แม่คงจะส่งลูกไปอยู่กับเพื่อนแม่สัก2-3เดือนน่ะ เดี๋ยวแม่กลับมานะ " แม่มองฉันด้วยสายตาเป็นห่วง
" ใครคะแม่ ? แล้วแม่พาหนูไปด้วยไม่ได้หรอคะ " เฮ้ๆ จะให้ฉันไปอยู่บ้านใครก็ไม่รู้เนี่ยนะ ไม่อาว เค้าาไม่ปายง่าา
" เพื่อนแม่ชื่อป้าอรจ้ะ ไม่ต้องห่วงนะ อรน่ะใจดีมากๆเค้าดูแลลูกได้ "
หลังจากที่ฉันเปิดศึกเถียงกับพ่อแม่มาได้3ชั่วโมงฉันก็ต้องยอมไปอยู่บ้านป้าอรอะไรนั่น ToT ฮือๆ ดีนะ ที่โรงเรียนหยุด3วัน จะได้มีเวลาเก็บของและทำใจ
-------- 2 วันถัดมา --------
ฉันซึ่งถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง -0- ให้มาอยู่บ้านใครก็ไม่รู้กำลังยืนอยู่หน้าประตูบ้านหลังใหญ่
" เฮ้อ นี่ฉันต้องย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้จริงๆหรอ " หน้าตาหมดอาลัยตายอยากและเสียงทที่ฟังดูหดหู่นี่จะมาจากใครล่ะ ถ้าไม่ใช่ฉัน
" นี่ เธอ จะยืนอยู่หน้าบ้านฉันอีกนานมั้ย วางแผนเผาบ้านอยู่หรือไง " เฮ้ย ปากเสียว่ะ ใครกันนะ
ฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง อ๋อ สงสัยเป็นยามสินะ
" เอ่อ คือแม่ฉันเป็นเพื่อนกับ.. "
" อ๋อ รู้ละ เข้ามาดิ " อีตาบ้า ฉันยังพูดไม่ทันจบเลยนะ อย่ามาแทรกเซ่ ทำไมยามบ้านนี้มารยาทแย่จัง
แต่เขาก็ช่วยฉันยกของมาล่ะนะ มีนน้ำใจเหมือนกันแฮะ
" เอ้า ! ถึงละ " ไอ้ยามปากเสียนั่นหันมาบอกฉัน เอ๊ะ ! ดูดีๆเขาก็หล่อเหมือนกันนะ แถมยังดูคล้ายๆฮันติ้งด้วย
" อ้าว หนูไนท์มาแล้วหรรอคะ แหม ป้ารออยู่เลย " เสียงผู้หญิงคนนึงดังขึ้น ก็คงจะเป็นป้าอรนั่นแหละ
" สวัสดีค่ะ " ฉันยกมือขึ้นไหว้ป้าอร แต่อยากจะกราบงามๆถ้าช่วยไล่ไอ้ยามนี่ออกไป
" นี่คอปเตอร์ลูกชายคนเล็กป้านะจ๊ะ " ป้าอรหันไปมองไอ้ยามปากหมา.. เฮ้ย ล..ลูกชาย !!
" เอ่อ.. พี่คอปเตอร์สวัสดีค่ะ " สุดท้ายฉันก็ต้องจำใจไหว้ไอ้ยามนั่น เชอะ
" ไม่ต้องเรียกพี่หรอกจ้ะ ก็รุ่นเดียวกับหนูนั่นแหละ " ถึงไม่ใช่รุ่นเดียวกันหนูก็ไม่เคารพหรอกค่ะ อุ๊ย ฉันเผลอสบถในใจ
" นี่ ! ฮันติ้งมาหาแม่หน่อยสิ " ป้าหันไปเรียกผู้ชายที่อยู่ในครัว
" ค้าบบบ มาแล้วครับคุณแม่บังเกิดเกล้า " ผู้ชายที่ชื่อฮันติ้งเดินออกมาพร้อมขนมถุงใหญ่
" อ..อ้าว ฮันติ้ง !! " บ้าน่า นี่มันฮันติ้งคนเมื่อวานนี่นา นี่สินะ ที่เรียกว่าพรมลิขิต
' พรมลิขวิดล่ะสิไม่ว่า ' สายตาของไอ้ยามปากหมา เอ้ย! ไม่ใช่สิ ลูกชายคนเล็กของบ้านนี้ที่ฉันต้องใช้ชีวิตร่วมด้วยมันบ่งบอกว่าเขาคิดแบบนั้น เชอะ อ่านใจฉันออกหรือไง รึฉันคิดไปเอง5555555555
" ไปเก็บของได้แล้วไป ยืนขวางบ้านอยู่ได้ " นั่นไง ไอ้คอปเตอร์ !!! นั่นปากหรือชักโครก - -^
" พูดดีๆกับเพื่อนสิเต้อ " ป้าอรทำหน้าดุไอ้ยามปากหมา
" คร้าบๆ " คอปเตอร์ทำหน้าหงอย ทุกคนก็ต่างพากันหัวเราะ ดูน่ารักดีเนอะ ครอบครัวนี้
*** ถ้าไม่มีลูกชายคนเล็ก
ความคิดเห็น