ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คุณเลขาจากเมืองใหญ่
1
คุณเลขาจากเมืองใหญ่
หลังจากนั้นครึ่งปีผ่านไป
“มอๆๆๆๆ ควายทำงานในนา ตาก็จ้องแลมอง งานในนาก็คือไถนา อู๊ดๆๆๆๆ หมูเล่นน้ำในโคลน ตาก็จ้องแลมอง เพราะในโคลนมีหนอนไส้เดือน”ฉันร้องเพลงไปมาอย่างสนุกสนานระหว่างให้อาหารเจ้าสมควายกับเจ้าบนวัว ชีวิตชาวอีสานนี้สนุกนักแล
“พี่มีนา พี่มีนา มีแขกมาหา”เสียงมีข้าวดังขึ้น ฉันจึงเดินตามมีข้าวเข้าบ้าน ฉันชื่อมีนาซึ่งแปลว่าเดือนที่สามกับมีที่นา ฉันไม่เคยรู้เลยว่าแม่จะสื่ออะไร พอแม่รับเลี้ยงเด็กมาเป็นลูกบุญธรรมแล้วตั้งชื่อว่ามีข้าวฉันถึงได้รู้ว่าแม่จะสื่อถึงอะไร มีข้าวเป็นเด็กผู้หญิงหลงทางคนหนึ่งอายุห้าขวบที่มีของติดตัวอย่างเดียวคือวัวตัวหนึ่งเท่านั้น ชื่อของมันคือเจ้าบนวัว มีข้าวบอกว่ามันเป็นวันที่กำลังจะถูกฆ่าไปบนศาลเจ้าแต่ว่ามีข้าวไปขอมา มันจึงชื่อว่าบนวัวชื่อเต็มคือติดสินบนวัว
“แม่จ๋า ใครมา อ่ะ?”
หลังจากที่เปิดประตูเข้าบ้านทาก็พบกับชายวัยทำงานคนหนึ่ง ใส่สูทเทากำลังนั่งอยู่ที่กลางบ้านหลังจ้อยของฉัน บ้านของฉันไม่มีเก้าอี้หรอกนะจะบอกให้ ชายแปลกหน้านั่งคุยกับแม่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“สวัสดีเขาสิลูก เขาคือเลขาคุณลุงไทยคมน่ะลูก”
ฉันยกมือไหว้ แล้วไปนั่งข้างๆแม่ของฉันโดยมีมีข้าวนั่งอีกขนาบอีกข้างหนึ่งของแม่ ชื่อที่แม่บอกมันทำให้ฉันตะลึง ลุงไทยคม ลุงที่ฉันรักมากที่พึ่งตายไปครึ่งปีที่แล้ว แม้แต่คนที่ฆ่าลุงตายยังหาไม่ได้เลย คิดแล้วเจ็บใจสุดๆ
“คุณเลขามาที่นี่ทำไมกันหรอค่ะ”
“ผมมาคุยเรื่องการตายของคุณไทยคม”
คำว่าการตายของลุงไทยคมทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีเลย ฉันอยากจะบ้าตาย ทำไมต้องพูดคำนี้บ่อยๆด้วยเนี่ย ฉันร้องไห้ขึ้นมา นายตายแน่ นายเลียขา
“คุณคงรู้นะครับ การตายของลุงคุณเป็นการวางยาพิษ ผมก็รู้และสืบเรื่องนี้มานานแล้วแต่ว่าผมกลับหาผู้ร้ายไม่เจอ ต่อมาผมสืบจนรู้ว่าการตายของคุณไทยคมเกี่ยวกับคุณด้วย ผมจึงมาหาคุณในวันนี้”
สืบยังไงถึงหาผู้ร้ายไม่ได้ ไร้ความสามารถ -^-
“เกี่ยวกับหนูยังไงค่ะ”
“เราพบจดหมายที่คุณไทยคมเขียนไว้ว่าให้คุณไปสืบเรื่องของการตายของคุณไทยคมที่ในกรุงเทพ”
ฉันจะได้ไปกรุงเทพหรอเนี่ย เรื่องอะไรจะไปกัน
“ฉันไม่ไปหรอกคะ แม่ฉันไม่มีใครดูแล แล้วใครจะดูแลเจ้าสมควายกับเจ้าบนวัวกันล่ะค่ะ”
“นั่นชื่อหรอครับ =_=”
“ฉันเป็นคนตั้งชื่อเอง นายจะว่ามันไม่ดีหรอ”
“เปล่าครับ”
“ฉันไม่ไปกรุงเทพหรอกคะ ไม่ใครดูแลแม่ของฉัน”
“แต่ถ้าคุณไปคุณจะได้เงินของมรดกคุณลุงของคุณ หนึ่งส่วนห้าของเงินทั้งหมดเลยนะครับ”
“แล้วมันเท่าไหร่กันเล่า”
“สองแสนห้าร้อยล้านเหรียญดอลล่าห์สหรัฐครับ”
“O_O”
ลุงไทยคมรวยถึงขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย แต่จะว่าไปแม่ก็เคยเล่าให้ฟังถึงความร่ำรวยของลุงเหมือนกันว่าลุงเป็นลูกเศรษฐี มีเศรษฐีรับเลี้ยงลุง
“มีนา แม่คิดว่าลูกไปหาเบาะแสเรื่องลุงของลูกก็ดีเหมือนกันนะจ้ะ”
“ใช่ๆ ส่วนแม่กับเจ้าสมควายและเจ้าบนวัวเนี่ย หนูดูแลเอง”
แหม พอพูดพูดเรื่องเงินก็มีส่วนร่วมมาเลยนะ
“แต่ว่าหนูอยู่แต่ในหมู่บ้านแล้งเทิดเถิงนี้มาทั้งชีวิตแล้วนะค่ะ หนูไม่รู้ว่าจะไปอยู่เมืองใหญ่ยังไง”
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเองครับ”
“หนูไม่อยากไปนี่ค่ะ เอามีข้าวไปแทนสิครับ”
“มันแทนกันได้ที่ไหนกันครับ แค่อายุก็ต่างกันราวฟ้ากับเหว”
“ฮ่วย!!! ข่อยบ่อยากไป”
เอาอีกแล้วเรา โมโหทีไรภาษาบ้านเกิดมาทุกทีเลย
“ทำไมล่ะครับ”
“ไม่รู้ ไม่อยากไป”
“งั้นเอาไปคิดดูแล้วกันนะครับ พรุ่งนี้ได้คำตอบว่ายังไงก็ให้ตอบมานะครับ”
“ไปก็ได้ค่ะ”
“ผมให้เวลาถึงพรุ่งนี้นะครับ”
“ก็หนูอยากไปแล้วนี่ค่ะ”
“ครับ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น