ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เมืองใหญ่กับบ้านใหญ่
2
เมืองใหญ่กับบ้านใหญ่
“แง TT^TT แม่ดูแลตัวเองดีๆนะ”
ฉันร้องไห้จนน้ำตานองหน้า ฉันคงคิดถึงแม่มากๆแน่เลย ฉันชักไม่อยากไปแล้วสิ คุณเลขายืนหน้ารถคันเอี่ยมสีดำดูราคาแพงที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ฉัน แม่และมีข้าวพร้อมใจกันร้องไห้อย่างไม่อายฟ้าอายดิน
“พี่ดูแลตัวเองดีๆนะค่ะ TT^TT”
“ลูกดูแลตัวเองดีนะ ระวังด้วย ในเมืองใหญ่มันมีคนไม่ดีเยอะ”
แม่กับมีข้าวกอดฉันเป็นสิบๆรอบแล้ว แค่มองกันไม่ถึงนาทีก็กลับมากอดกันใหม่ ครั้งแล้วครั้งเล่าจนตอนแรกเราว่าจะมากันตั้งแต่ตีห้าตอนนี้เที่ยงแล้วยังไม่ออกรถออกจากบ้านฉันเลยด้วยซ้ำ
“หนูรักแม่นะ ดูแลเจ้าสมควายกับเจ้าบนวัวดีๆด้วยนะ T^T”
“พี่ก็อย่างซุ่มซ่ามมากนะ TT^TT”
“ลูกก็ตั้งสิบเจ็ดแล้ว เป็นสาวเป็นแส้ระวังตัวดีๆนะลูก TT^TT”
ฉัน แม่กับมีข้าวมากอดกันเป็นครั้งที่ร้อยแล้วนะเนี่ย ฉันว่าคุณเลขาคงอารมณ์บ่จอยแล้วแน่ๆเลย นี่ถ้าฉันเปลี่ยนใจตอนนี้คุณเลขาจะฆ่าฉันไหมเนี่ย หน้าตาน่ากลัวเชียว
“แม่ระวังตะ....”
“เฮ้ย! จะร่ำลากันนานไหมเนี่ย ไปกรุงเทพนะ ไม่ได้ไปตาย”
เสียงของนายคนขับรถเดินออกมาจากรถแล้วมาทำหน้าโหดอยู่หน้าฉัน แม่และมีข้าวที่กอดกันจนตัวจะลีบอยู่แล้ว ฉันได้ยินดังนั้นจึงรู้อายๆยังไงก็ไม่รู้ที่อายุสิบเจ็ดแล้วยังติดแม่เหมือนเด็กอยู่อีก เราจึงกอดกันเป็นครั้งสุดท้ายแล้วฉันจึงรีบเดินมาขึ้นรถ ฉันมองเห็นแม่ที่ตัวเล็กลงๆจนมองไม่เห็นเลย ฉันพร้อมที่จะไปสืบเรื่องการตายของคุณลุงไทยคมแล้ว
เมื่อรถคันงามมาหยุดลงตรงหน้าบ้านใหญ่โตหลังหนึ่ง โอ้โห! บ้านเป็นสีคล้ายสีทอง ใหญ่ขนาดเหมือนพระราชวัง นี่มันบ้านคนหรือบ้านยักษ์เนี่ย คุณเลขาจะพาฉันมาให้ยักษ์กินตับหรอเนี่ย
เมื่อฉันก้าวข้ามธรณีประตูที่เปิดได้เองทั้งๆที่ไม่มีคนเปิด บ้านผีสิงนี่ ไม่มีใครอยู่ประตูจะเปิดได้ยังไง ฉันหันไปรอบตัวอย่างกังวลว่าจะมีใครตามหลังฉันมา
“คุณเลขา!!! บ้านนี้มีผีคะ หนูไม่ขออยู่บ้านนี้หรอกคะ >o<”
“ผีที่ไหนครับ ผมก็มาบ้านนี้หลายครั้งแล้ว ยังไม่เคนเจอผีเลยนะครับ”
“ผีที่เปิดประตูไงค่ะ ประตูบ้าที่ไหนจะเปิดเองได้ หนูไม่อยู่แล้ว พาหนูกลับบ้านเถอะคะ หนูกลัวผี >*<”
“ผีไม่ได้เปิดประตูครับ”
“ได้ยังไง ก็ประตูมันเปิดเองนี่ คุณเลขาจะหลอกให้หนูเจอผีหลอกหรอคะ”
“เปล่าครับ ประตูนี้มันจะมีรีโมทสำหรับเปิดประตูครับ”
“เหมือนรีโมททีวีหรือเปล่าค่ะ”
“ประมาณนั้นครับ”
ฉันไม่ตอบอะไรแล้วเดินข้ามธรณีประตูมาอีกครั้ง บ้านนี้ใหญ่จริงๆ คนสวนคนงานที่ทำงานกันอยู่หันมามองฉันเป็นตาเดียว ฉันไม่ชอบให้ใครมองมากๆนะ เดี๋ยวจับถีบเรียงตัวซะเลยนี่
“นี่คือคุณโชแปงครับ เขาจัดการทุกอย่างในบ้าน”
คุณเลขาผายมือไปทางชายชราใส่สูทคล้ายบ๋อยคนหนึ่ง ผมของเขาเป็นสีขาวแซมดำ เขากำลังยืนสั่งคนสวนทั้งหลายว่าต้องทำอะไรบ้าง ในมือที่ปกคลุมด้วยถุงมือจะมีสมุดบันทึกเล่มหนึ่งหนีบไว้ข้างกาย ดวงตาฉายแววมุ่งมั่น แก่แล้วยังมีไฟจริงๆ
ฉันเดินเข้าบ้านหลังโต ข้างในนี้หรูสุดๆ มีเหมือนน้ำตกขนาดใหญ่ตรงกลางที่ขึ้นบันได สีทองอร่ามไปหมด ในน้ำตกมีปลาเต็มไปหมด ฉันเดินดูรอบๆน้ำตก
“โฮ่งๆๆโฮ่งๆๆ”
ทันใดนั้นมีหมาตัวใหญ่ขนสีเหลืองทองวิ่งมาที่ฉัน ฉันจึงวิ่งหนีไม่คิดชีวิต ฉันจึงใส่เกียร์ควายตอนเห็นเสื้อแดง
“อ๊ากกกกกกก!!!! ช่วยด้วยยยยยย!!!!”
โครม!!!
หมานั่นมันกระโดดใส่ฉันจนฉันไปกองอยู่กับพื้นโดยที่มีหมาสีทองคร่อมฉันอยู่ ลิ้นของมันยังอยู่ไม่เป็นสุข เอาลิ้นมาเลียหน้าฉันอีก เลียอยู่ดีไม่ว่าดีดันเอาหน้าซุกเข้าใต้กระโปรงฉันไปเลียขาอ่อนฉันอีก ไอ้หมาลามก
“แกตาย!!!!”
“หมีควายลูกพ่อ อยู่นะ.... เฮ้ย!”
ฉันเปลี่ยนจากที่หมาคร่อมฉันเป็นฉันคร่อมหมาแทนทันที ฉันตบหน้าหมาซ้ายขวาๆอย่างเมามัน อยู่ๆก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้น แต่ฉันไม่สนใจยังตบกับหมาต่อ ให้รู้กันว่าคนกับหมาใครแน่กว่ากัน
พลั่ก!!!
ผู้ชายคนหนึ่งมาผลักฉันออกไปจากหมา ฉันจึงไปนอนหงายอยู่กับพื้น ส่วนเจ้าหมาก็ถูกผู้ชายคนที่ผลักฉันไปจูบๆลูบๆคลำๆ
“จิตใจเธอทำด้วยอะไร ทำร้ายหมาตัวเล็กอย่างนี้ได้ยังไง”
ตัวเล็กกับควายน่ะสิ หมานี่ตัวใหญ่กว่ามีข้าวด้วยซ้ำ เอ๊ะ! เหมือนคุ้นๆเหตุการณ์นี้ที่ไหนนะ อ้อ ในทีวีไง ที่นางเอกโดนนางร้ายตบแล้วพอถึงทีที่นางเอกตบบ้าง พระเอกก็เข้ามาช่วยนางร้าย งั้นฉันก็เป็นนางเอกน่ะสิ เอ้ย! นี่ไม่ใช่เวลามาดีใจนี่นา
หน้าตาของไอ้พระเอกนี่ก็งั้นๆ ดวงตาคมมีเสน่ห์ปกปิดด้วยแว่นตา จมูกโด่งเป็นสัน ผมสีดำสนิทเป็นประกาย สวมเสื้อกาวน์สีขาวราวกับคุณหมอ ริมฝีปากแดงน่าจุ๊บ เอ๊ย! หมอนี่ไม่หล่อจริงๆนะ(เชื่อดีไหมเนี่ย -_-“)
“เอ่อ... คุณไอคิวครับ อย่ามีเรื่องเลยนะครับ”
เพิ่งมาหรอยะ ตอนฉันเจอปัญหาทำไมไม่มาช่วย
“ยัยเนี่ยมาทำร้ายหมีควาย แล้วเธอเป็นใครเนี่ย”
“เธอเป็นหนึ่งในผู้ถือครองมรดกครับ”นายเลขาพูด ทันใดนั้นทุกคนในบ้านที่ทำงานอยู่ในบ้านหยุดความเคลื่อนไหวแล้วหันมามองฉันแถมซุบซิบราวกับฉันเป็นดารากำลังคบชู้ยังงั้นซิ
“เธอก็คือลูกอีกคนของพ่อของฉันหรอ”
“เปล่า ลุงไทยคมเป็นพี่บุญธรรมของแม่ของฉัน”
“โชคดีที่ไม่ได้มีสายเลือดเดียวกับคนใจร้ายกับสัตว์โลกได้ลงคอ”
“โชคดีเช่นกันที่ไม่ได้มีเลือดของเจ้าของคนทรี่ตั้งชื่อสัตว์ได้ห่วยสุดๆ”
“ยัยเชย ถ้าเป็นเธอจะตั้งชื่อว่าอะไรล่ะ”
“ชื่อว่าบุญหมายังไงล่ะ”
=_= >>>>>>>> ใบหน้าของคุณเลขา
=_= >>>>>>>> ใบหน้าของนายไอคิว
ไม่ดีเหรอไง ฉันตั้งสุดฝีมือเลยนะเนี่ย มาจากคำว่าบุญของแกที่ได้ฉันตั้งชื่อให้ ชื่ออินเทรนมาก บ้านฉันจะได้มีหมาอินเทรนบ้างแล้ว
“ถ้าหมาฉันต้องชื่อทุเรศอย่างนี้ ฉันยอมขายหมาให้เธอดีกว่า”
นายไอคิวทำหน้าราวกับว่าชื่อของหมาที่ฉันตั้งให้ราวกับควายตายซากอย่างนั้นแหละ คุณเลขาก็อีกคน มองหน้าฉันเหมือนฉันเรียกมังกรว่าหนอน คิดว่าชื่อที่ฉันตั้งให้มันเห่ยขนาดนั้นเลยหรอย่ะ
“ชื่อนี้มันดีมากเลยนะ ชื่อเป็นมงคลด้วย แถวบ้านฉันคนชื่อนี้เยอะแยะไป”
“คนชื่อบุญหมาเนี่ยนะ”
“เขาชื่อว่าบุญมา”
“ทำไมฉันต้องมาทะเลาะเรื่องชื่อกับคนสติไม่ดีด้วยเนี่ย”
“ฉันมาจากบ้านนอกใช่ว่าฉันสติไม่ดีนี่ เหยียดกันนี่”
“ฉันไม่ได้ดูจากที่ที่เธอมา ฉันดูจากนิสัยที่ติดลบของเธอ”
“นิสัยนายก็ติดลบล้านๆๆๆ”
“ปัญญาอ่อนแล้ว ฉันจะไปเข้าทำเซรุ่มงูพิษมรณะต่อดีกว่า”
ขอให้ตายคาปากงูเหอะ สาธุ
นายนั่นอุ้มเจ้าบุญหมาแล้วเดินจากไป นายนี่สงสัยจะสติไม่ดีแล้ว เห็นหมาลามกสำคัญกว่าสาวสวยบริสุทธิ์หน้าตาน่ารักอย่างฉันเชียวหรอ มันน่าฆ่านัก ฉันจะฆ่านายแน่ถ้าฉันไม่กลัวบาป
“นั่นคือคุณชายไอคิว ลูกคนที่สองของตระกูล อายุเท่ากับคุณหนูเลยนะครับ”นายเลขาอธิบาย นายนั่นกวนฝ่าเท้าฉันจริงๆเลย เดี๋ยวใช้ท่าเตะกลางลำตัวควายเสียหรอก ฉันเคยใช้ท่านี้เตะวัวสลบมาแล้วนะ อย่ามาลองดี
“มาก้าวแรกก็ก่อเรื่องเลยนะ”เสียงดังมาจากบันไดอันสูงอลังการ ฉันหันไปมองก็พบกับผู้ชายคนหนึ่งในสูทเรียบหรูสีดำสนิท ดวงตาสีเขียวเข้มมองฉันอย่างมีเลศนัยย์ ดูมีเสน่ห์แต่ก็ยังคงความเป็นผู้ใหญ่ เสื้อสีดำระเบียบเนี้ยบทุกตารางนิ้ว รอยยิ้มที่ดูเหมือนเย้ยหยัยดูอีกทีก็กลายเป็นอบอุ่น แสดงถึงบุคลิกที่เป็นคนสองบุคลิกอย่างชัดเจน ผมสีดำถูกเซ็ตเนี้ยบเป็นระเบียบ
“นายเป็นใคร”
“ฉันชื่อเอคิว ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันเป็นลูกชายคนโตของบ้าน”
“ฉันชื่อมีข้าว เป็นหนึ่งในผู้รับมรดก ยินดีที่รู้จัก”
“เราจะเปิดมรดกกันแล้วหรอ”
“ยังครับ”
“แล้วรู้ไหมครับว่าจะเปิดกันเมื่อไหร่”
“ไม่แน่นอนครับ”
“สุดท้ายก็ยังไม่ได้ขุมทรัพย์ชิ้นโตสินะ”
หมอนั่นทำหน้าเหมือนกับว่าโลกจะถล่มงั้นแหละ แค่ไม่ได้ขุมทรัพย์ตอนนี้มันน่าทุกข์ใจตรงไหน เงินทองของนอกกาย (แต่ยังไงฉันก็ต้องได้อยู่ดีนั่นแหละ >o<)
หมอนั่นก็เดินไปราวกับสายลม เจอเรื่องตั้งแต่ก้าวแรกเลยนะ น่าสนุกจริงๆเลย บ้านหลังนี้ บ้านก็ราวกับจะเปล่งออร่าสีทองออกมาได้ แถมยังมีคนหล่อๆอีกเพียบ อยากมาอยู่บ้านหลังนี้จังเลย
“ไปพบภรรยาของคุณไทยคมดีกว่าครับ”
“ค่ะ”
นายเลขาเดินนำหน้าขึ้นบันไดไป ฉันเดินถือกระเป๋าตามไป ฉันเริ่มคิดได้แล้วว่าคุณเลขาคงไม่แมนเต็มร้อยแล้วล่ะ มันสมองของฉันมันล้ำเลิศอยู่แล้ว มองเดี๋ยวเดียวก็ดูออกแล้วว่าไม่แมน เป็นผู้ชายภาษาอะไรไม่ช่วยฉันถือกระเป๋าอันหนักอี้งเนี่ย
“เชิญครับ”
คุณเลขาเปิดประตูให้ฉันเข้าไปในห้องๆหนึ่ง ในห้องมีผู้หญิงวัยกลางคนหนึ่ง หน้าตาดูสวยแบบผู้ใหญ่ แต่ดูเครียดๆยังไงก็ไม่รู้นะ เธอหันมายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน และผายมือเชิญฉันมานั่งที่เก้าอี้ข้างหน้าเธอ นี่หรอภรรยาของลุงไทยคม ท่าทางดูจะดุยังไงก็ไม่รู้นะ ว่าแต่ลุงมีเมียเยอะนะ นี่คงจะเป็นเมียหลวงสินะ
“สวัสดีค่ะ คุณป้า”
“สวัสดีจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จัก เธอคงจะเป็นหลานบุญธรรมของฉันสินะ”
“คะ คุณป้า”
“เธอเรียกฉันคุณหญิงแม่เหมือนที่ลูกๆของฉันเรียกเถอะจ๊ะ”
“คะ คุณหญิงแม่”
“ฉันอยากมีลูกเป็นผู้หญิงมาตั้งนานแล้ว โชคร้ายที่เราไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน แต่ก็ช่างมันเถอะ ฉันได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเธอแล้วนะจ๊ะ เธอเป็นเหมือนกุญแจสำหรับพวกเราเลย ยินดีด้วยนะจ๊ะ”
“เอ่อ... คะ”
แม่คุณพูดตั้งนานซะนางเอกอย่างฉันไร้บทพูดเลยนะเนี่ย นางเอกใบ้กิน ใครช่วยเรียกหมอที!!!!
“ฉันพูดเสียตั้งนาน ไปอาบน้ำแต่งตัว เดี๋ยวลงมากินข้าวกันนะจ๊ะ”
“คะ”
สิ้นบทสนทนาฉันได้แต่นั่งหน้าเอ๋ออยู่ที่เก้าอี้โดยมีนายเลขาพยายามที่จะพาฉันไปที่ห้อง นี่ฉันคุยหรือยังเนี่ย ทำไมรู้สึกเหมือนนั่งฟังอย่างเดียวเนี่ย
นายเลขาทำราวกับว่ามีไฟจี้ก้นอยู่รีบลากข้อมือฉันที่นั่งอย่างงงๆ แล้วเดินขึ้นบันไดไปอีกหลายชั้นจนถึงห้องๆหนึ่ง เขาก็เปิดประตูให้ฉันเข้าไป
“ห้องเธออยู่นี่ อยากได้อะไรก็บอกผม ผมมีงานยุ่งมากนี้ก็สายไปหลายงานแล้ว หรือว่าถ้าผมไม่อยู่ก็เรียกโชแปงได้ตลอดเวลา”
ปัง!
เมื่อพูดอะไรต่อมิอะไรเสร็จ นายเลขาก็เดินหันหลังเชิดออกไปจากห้องนี้ ห้องนี้เป็นห้องที่ติดหรูมาก มีเตียงที่มีม่านยาวคลุมทั้งเตียงสีขาวบริสุทธิ์มาก อีกไม่นานคงกลายเป็นสีหม่นแน่เลย นอกจากฝุ่นก็มีคราบอึของเจ้าสมควายที่ยังไม่ได้ซัก ทุกอย่างในนี้จะโดนฉันทำแปดเปื้อนแน่ๆ เพราะมันเป็นสีขาวเหมือนกันทุกชิ้น ฉันคิดว่าในนี้นี่มันเป็นห้องสำหรับคู่แต่งงานใหม่หรือไง ดูตู้เสื้อผ้าสิ ใหญ่และสูงกว่าฉันอีกนะเนี่ย ห้องน้ำยังใหญ่กว่าบ้านฉันอีก อ่างใหญ่อย่างกับสระว่ายน้ำ
ทันใดนั้นอยู่ๆคุณเลขาก็เข้ามาในห้องของฉัน
“มีนา อาบน้ำเสร็จแล้วลงไปทานอาหารเย็นด้วยนะ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น