LIE || รัก.ต้อง.หลอก ||
-
นิยาย-เรื่องยาว :
ฟรีสไตล์/ รักหวานแหวว ผู้แต่ง : Departure
My.iD :
https://my.dek-d.com/pogpag_sunisa/writer/
ตอนที่ 5 : บทที่ 1 || วันแรกพบ [4/5]
บทที่ 1 วันแรกพบ
“มะนาวเป็นอะไรทำไมหน้าแดง”
“ระ ร้อน...”
“หรอ...”
“ใช่ ฉันร้อน”ฉันยกมือขึ้นมาพัดแถวๆใบหน้า“วันนี้อากาศร้อนจังเลยเนอะ”
“ร้อนตรงไหนวะ...วันนี้อากาศออกจะดี”ฉันบอกว่าร้อนก็คือร้องไงไทป์ทำไมต้องสงสัยอะไรมากมายด้วย“แล้วนั่นจะไปไหน”
“ไปเอากระเป๋าฉันจะกลับแล้ว”
“ให้ไปส่งไหม?”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวกลับรถเมย์”
“รถเมย์?”ฉันพยักหน้ารับเบาๆ ไทป์เกาหัวเองเองนิดหน่อยก่อนจะพยักหน้ากลับมาให้ฉัน“เออๆ กลับดีๆแล้วกันนะ...ทำตัวแปลกๆ”
“อะไรนะ?”
“บอกว่ากลับดีๆ!”
ฉันโบกมือลาไทป์ก่อนจะเดินเข้าไปใต้ตึกที่เอากระเป๋าไปวางไว้ เพื่อนคนอื่นที่วางด้วยกันก็เอาไปกันจนหมดแล้ว เหลือแค่ของฉันคนเดียวเท่านั้น เมื่อหยิบกระเป๋าได้เตรียมจะหันหลังกลับก็ได้ยินเสียงของใครสักคนดังขึ้นข้างหลัง
“ทำอะไร”
ตุ๊บ!
“เอ่อ...ขะ ขอโทษค่ะพี่พายุ”เมื่อฉันหันหลังกลับไปหาต้นเสียงก็เจอพี่พายุในระยะประชิด จมูกเราชนกันเบาๆจนมือไม้ฉันอ่อนจะปล่อยกระเป๋าไปทับเท้าเขาอย่างจัง
“ไม่เป็นไร”พี่พายุว่าก่อนจะเก็บกระเป๋าฉันขึ้นมาให้แล้วยื่นมันมาคืนให้ฉัน มือสั่นๆของฉันยื่นไปรับกระเป๋าแต่จังหวะที่จังดึงคืนนั้นพี่พายุดันดึงมันเข้าไปหาตัวเองจนฉันต้องขยับตัวเข้าไปใกล้เขามากว่าเดิม
“ขะ ขอกระเป๋าคืนด้วยค่ะ”
“ถ้าพี่ไม่ให้ล่ะ”
“ตะ แต่นี่มันกระเป๋าของนาวนะคะ”
“แล้วถ้าพี่อยากได้กระเป๋าของมะนาวละครับ”
“พี่พายุ...”ฉันเอ่ยเสียงเบา เขาจะอยากได้กระเป๋าของฉันไปทำไมกัน นี่มันกระเป๋าผู้หญิงนะ หรือว่าพี่พายุจะเป็นเกย์“พี่พายุเป็นกะ...”
“หยุด! พี่เป็นได้เป็นแบบที่มะนาวคิดครับ”ฉันกระพริบตาปริบๆ นี่ฉันแสดงออกขนาดนั้นเลยหรือไงกัน หรือว่าเขาอ่านใจได้“ทำไมซื่อย่างนี้ล่ะหืม?”
“นาวไม่ได้ซื่อสักหน่อย”
“หมั่นเขี้ยว!”พี่พายุไม่ว่าเปล่าแต่ยีผมฉันไปด้วย ดีนะที่ตรงนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะต้องอายมากแน่ๆเลย“เวลาผู้ชายเข้าหาไม่รู้หรือไงว่าเขาเข้าหาทำไม”
“ปกติก็จะเข้ามาขอลอกการบ้านค่ะ”
เป๊าะ!
“พี่พายุนาวเจ็บนะ”ฉันลูบปอยๆตรงหน้าผากเพราะโดนเขาดีดเข้าอย่างแรง
“คนอื่นอาจจะมาลอกการบ้านแต่พี่ไม่ใช่”
“แล้วพี่พายุเขามาหานาวทำไมคะ? หรือว่าจะให้นาวช่วยทำอะไรอย่างนั้นหรอคะ?”
“พี่จะจีบมะนาวครับ”ฉันนิ่งไปเพราะไม่รู้ว่าที่เขาพูดออกมานั้นมันตรงกับสิ่งที่ฉันได้ยินหรือเปล่า ฉันว่าหูฉันอาจจะฝาดก็ได้นะ“คุยกับยานแม่หรอครับมะนาว”
“เอ่อ...พี่พายุจะให้นาวไปซื้อขนมจีบให้ใช่ไหมคะ?”
“ไม่ใช่ครับ”พี่พายุว่าก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันอีกครั้ง“พี่ จะ จีบ มะ นาว...”
“ทำไม?”
“พี่ชอบ”ชอบ...อย่างนั้นหรอ?“มะนาวน่ารักดีพี่ชอบ”
“อย่ามาแกล้งนาวนะคะ เพื่อนบอกว่านาวหน้าตาอย่างกับคนป่วยใกล้ตาย”
“เหมือนตรงไหน”พี่พายุจับผมฉันขึ้นทัดหูทัดสองข้างก่อนจะเอามือมาประกบแก้มฉันไว้ทั้งสองข้าง“เนี่ย...น่ารักจะตาย พวกนั้นตาไม่ถึงเองเถอะ”
“พะ พี่พายุ”
“หน้าแดงเลยหรอ?”
“ปะ ปล่อยค่ะนาวร้อน”
“ร้อนหรือว่าเขินกันแน่ครับ”ฉันเสตาไปมองทางอื่นเมื่อไม่รู้ว่าจะตอบเขายังไงดี และไม่นายเขาก็เอามือออกจากแก้มฉันไป “จะกลับบ้านใช่ไหม?”
“ใช่ค่ะ”
“กลับยังไง?”
“รถเมย์ค่ะ”
“อืม...เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“มะ ไม่เป็นไรค่ะนาวกลับเองได้ ขอตัวนะคะ สวัสดีค่ะ”
ฉันดึงกระเป๋าออกจากมือพี่พายุก่อนจะวิ่งออกมาจากตรงนั้นมายังจุดที่รอรถรางไปลงที่หน้ามหา’ลัย ทำไมหัวใจมันถึงเต้นแรงแบบนี้นะ
Rrrrr
“ฮะ ฮัลโหล”ฉันหยิบโทรศักขึ้นมารับทันทีที่ได้ยินเสียง ไม้ได้ดูแม้กระทั่งชื่อของคนที่โทรเข้ามาด้วยซ้ำ“ใครคะ?”
(จีน่าไง...ว่าแต่แกเป็นอะไรทำไมเสียงแปลกๆ)
“เมื่อกี้ฉันวิ่งมาน่ะ ว่าแต่แกมีเรื่องอะไรหรอ”
(จะโทรมาถามว่ากลับหรือยังจะชวนไปกินข้าว)
“กำลังจะกลับแล้ว”
(งั้นไปเจอกันที่ร้านไหมหรือจะรอ?)
“เดี๋ยวฉันไปรอที่ร้านก็ได้ ไปร้านเดิมเนอะ”
(โอเคตามนั้น ไว้เจอกันนะแก)
“อืม บาย...”
TBC
.....................................
TALK
มะนาวลูกกกกก
พี่เขาอยู่คนละปีกับหนูนะเขามาขอลอกการบ้านไม่ได้
ว่าแต่พี่พายุคะ จะจีบจริงๆใช้ไหมคะ อร๊ายยยย
DEPARTURE
3 ความคิดเห็น