ตอนที่ 5 : บทที่ 1 || วันแรกพบ [4/5]

บทที่ 1 วันแรกพบ

“มะนาวเป็นอะไรทำไมหน้าแดง”

“ระ ร้อน...”

“หรอ...”

“ใช่ ฉันร้อน”ฉันยกมือขึ้นมาพัดแถวๆใบหน้า“วันนี้อากาศร้อนจังเลยเนอะ”

“ร้อนตรงไหนวะ...วันนี้อากาศออกจะดี”ฉันบอกว่าร้อนก็คือร้องไงไทป์ทำไมต้องสงสัยอะไรมากมายด้วย“แล้วนั่นจะไปไหน”

“ไปเอากระเป๋าฉันจะกลับแล้ว”

“ให้ไปส่งไหม?”

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวกลับรถเมย์”

“รถเมย์?”ฉันพยักหน้ารับเบาๆ ไทป์เกาหัวเองเองนิดหน่อยก่อนจะพยักหน้ากลับมาให้ฉัน“เออๆ กลับดีๆแล้วกันนะ...ทำตัวแปลกๆ”

“อะไรนะ?”

“บอกว่ากลับดีๆ!”

ฉันโบกมือลาไทป์ก่อนจะเดินเข้าไปใต้ตึกที่เอากระเป๋าไปวางไว้ เพื่อนคนอื่นที่วางด้วยกันก็เอาไปกันจนหมดแล้ว เหลือแค่ของฉันคนเดียวเท่านั้น เมื่อหยิบกระเป๋าได้เตรียมจะหันหลังกลับก็ได้ยินเสียงของใครสักคนดังขึ้นข้างหลัง

“ทำอะไร”

ตุ๊บ!

“เอ่อ...ขะ ขอโทษค่ะพี่พายุ”เมื่อฉันหันหลังกลับไปหาต้นเสียงก็เจอพี่พายุในระยะประชิด จมูกเราชนกันเบาๆจนมือไม้ฉันอ่อนจะปล่อยกระเป๋าไปทับเท้าเขาอย่างจัง

“ไม่เป็นไร”พี่พายุว่าก่อนจะเก็บกระเป๋าฉันขึ้นมาให้แล้วยื่นมันมาคืนให้ฉัน มือสั่นๆของฉันยื่นไปรับกระเป๋าแต่จังหวะที่จังดึงคืนนั้นพี่พายุดันดึงมันเข้าไปหาตัวเองจนฉันต้องขยับตัวเข้าไปใกล้เขามากว่าเดิม

“ขะ ขอกระเป๋าคืนด้วยค่ะ”

“ถ้าพี่ไม่ให้ล่ะ”

“ตะ แต่นี่มันกระเป๋าของนาวนะคะ”

“แล้วถ้าพี่อยากได้กระเป๋าของมะนาวละครับ”

“พี่พายุ...”ฉันเอ่ยเสียงเบา เขาจะอยากได้กระเป๋าของฉันไปทำไมกัน นี่มันกระเป๋าผู้หญิงนะ หรือว่าพี่พายุจะเป็นเกย์“พี่พายุเป็นกะ...”

“หยุด! พี่เป็นได้เป็นแบบที่มะนาวคิดครับ”ฉันกระพริบตาปริบๆ นี่ฉันแสดงออกขนาดนั้นเลยหรือไงกัน หรือว่าเขาอ่านใจได้“ทำไมซื่อย่างนี้ล่ะหืม?”

“นาวไม่ได้ซื่อสักหน่อย”

“หมั่นเขี้ยว!”พี่พายุไม่ว่าเปล่าแต่ยีผมฉันไปด้วย ดีนะที่ตรงนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะต้องอายมากแน่ๆเลย“เวลาผู้ชายเข้าหาไม่รู้หรือไงว่าเขาเข้าหาทำไม”

“ปกติก็จะเข้ามาขอลอกการบ้านค่ะ”

เป๊าะ!

“พี่พายุนาวเจ็บนะ”ฉันลูบปอยๆตรงหน้าผากเพราะโดนเขาดีดเข้าอย่างแรง

“คนอื่นอาจจะมาลอกการบ้านแต่พี่ไม่ใช่”

“แล้วพี่พายุเขามาหานาวทำไมคะ? หรือว่าจะให้นาวช่วยทำอะไรอย่างนั้นหรอคะ?”

“พี่จะจีบมะนาวครับ”ฉันนิ่งไปเพราะไม่รู้ว่าที่เขาพูดออกมานั้นมันตรงกับสิ่งที่ฉันได้ยินหรือเปล่า ฉันว่าหูฉันอาจจะฝาดก็ได้นะ“คุยกับยานแม่หรอครับมะนาว”

“เอ่อ...พี่พายุจะให้นาวไปซื้อขนมจีบให้ใช่ไหมคะ?”

“ไม่ใช่ครับ”พี่พายุว่าก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันอีกครั้ง“พี่ จะ จีบ มะ นาว...”

“ทำไม?”

“พี่ชอบ”ชอบ...อย่างนั้นหรอ?“มะนาวน่ารักดีพี่ชอบ”

“อย่ามาแกล้งนาวนะคะ เพื่อนบอกว่านาวหน้าตาอย่างกับคนป่วยใกล้ตาย”

“เหมือนตรงไหน”พี่พายุจับผมฉันขึ้นทัดหูทัดสองข้างก่อนจะเอามือมาประกบแก้มฉันไว้ทั้งสองข้าง“เนี่ย...น่ารักจะตาย พวกนั้นตาไม่ถึงเองเถอะ”

“พะ พี่พายุ”

“หน้าแดงเลยหรอ?”

“ปะ ปล่อยค่ะนาวร้อน”

“ร้อนหรือว่าเขินกันแน่ครับ”ฉันเสตาไปมองทางอื่นเมื่อไม่รู้ว่าจะตอบเขายังไงดี และไม่นายเขาก็เอามือออกจากแก้มฉันไป “จะกลับบ้านใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ”

“กลับยังไง?”

“รถเมย์ค่ะ”

“อืม...เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“มะ ไม่เป็นไรค่ะนาวกลับเองได้ ขอตัวนะคะ สวัสดีค่ะ”

ฉันดึงกระเป๋าออกจากมือพี่พายุก่อนจะวิ่งออกมาจากตรงนั้นมายังจุดที่รอรถรางไปลงที่หน้ามหา’ลัย ทำไมหัวใจมันถึงเต้นแรงแบบนี้นะ

Rrrrr

“ฮะ ฮัลโหล”ฉันหยิบโทรศักขึ้นมารับทันทีที่ได้ยินเสียง ไม้ได้ดูแม้กระทั่งชื่อของคนที่โทรเข้ามาด้วยซ้ำ“ใครคะ?”

(จีน่าไง...ว่าแต่แกเป็นอะไรทำไมเสียงแปลกๆ)

“เมื่อกี้ฉันวิ่งมาน่ะ ว่าแต่แกมีเรื่องอะไรหรอ”

(จะโทรมาถามว่ากลับหรือยังจะชวนไปกินข้าว)

“กำลังจะกลับแล้ว”

(งั้นไปเจอกันที่ร้านไหมหรือจะรอ?)

“เดี๋ยวฉันไปรอที่ร้านก็ได้ ไปร้านเดิมเนอะ”

(โอเคตามนั้น ไว้เจอกันนะแก)

“อืม บาย...”

TBC

.....................................

TALK

มะนาวลูกกกกก 

พี่เขาอยู่คนละปีกับหนูนะเขามาขอลอกการบ้านไม่ได้

ว่าแต่พี่พายุคะ จะจีบจริงๆใช้ไหมคะ อร๊ายยยย

DEPARTURE