คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Grow Up : 2
2
#When You Grow Up
[เอิร์ธ]
ไม่ทัน...
ผมตามสเนลล์ไม่ทัน
กระเป๋าตังโทรศัพท์เนลล์ก็ไม่ได้เอาไปผมให้คนตามหามาสามวันแล้วก็ไม่เจอ
พวกไอ้เก็ทไอ้ชินก็ไม่เจอเหมือนกัน เมื่อวานก่อนปืนกลมาเอารถที่บ้านก็เลยได้ความว่าเขาเป็นคนขอให้เนลล์ขับกลับมาให้
ตอนนั้นผมคงเครียดเรื่องงานมากเกินไปเลยไม่ได้ฟังสเนลล์ที่พยายามจะอธิบายอะไร
มิหนำซ้ำผมยังตบเขาไปอย่างไม่ยั้งแรง และตอนนั้นถึงทำให้ผมได้สติขึ้นมา
ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไง
“เอาน่ามึงเดี๋ยวก็เจอ”
“กูหามาสามวันแล้วชิน”
“เออก็หากันไปจนกว่าจะเจอนี่แหละ
มึงให้คนไปสืบมาให้หมดเลยนะว่ามีใครที่เนลล์จะรู้จักบ้าง คนงาน คนสวน
แม่บ้านคนเก่าอะไรก็ว่าไปหาแม่งให้หมด”จะหาว่าผมบ้าก็ได้แต่ผมทำตามที่ไอ้เก็ทมันบอกทุกอย่าง
ผมใช้เวลาอยู่ร่วมสองเกือบเดือนก็ยังหาสเนลล์ไม่เจอ แม่งเอ้ย! ผมม่น่าเอาเรื่องงานไปลงกับหลานเลยจริงๆวะ พอไม่มียัยตัวแสบคอบแง้วๆอยู่ใกล้ผมก็ร็สึกแปลก เหมือนขาดอะไรไป
ผมอยู่ไม่ได้...
“ไอ้เอิร์ธ!”
เพี๊ยะ!
“ไปหาน้องให้เจอก่อนเปิดเรียน”
“ครับ”
“ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง!”
“ขอโทษครับ”
“คนที่แกควรขอโทษไม่ใช่ฉัน
หาน้องให้เจอแล้วไปบอกกับเขาโน่น”พูดจบป๊าก็กลับไปทันที นี่ละมั้งที่มาของคำว่า
ตบไหมจะได้จบ จบจริงครับเจ็บด้วย ขนาดผมยังเจ็บแล้วสเนลล์จะไปเหลืออะไรวะ
“นายครับเจอคุณหนูแล้วครับ”
“นำไปเลย!”
แล้วตอนนี้ผมก็มาอยู่ที่ร้านอาหารร้านหนึ่ง
เป็นร้านอาหารตามสักเล็กๆแต่คนเข้าเยอะใช้ได้ และผมก็ได้เห็นคนของผมเดินเสิร์ฟและทำนู่นทำนี่มากมาย
คนที่ผมเลี้ยงดูมาอย่างดีต้องมาตรากตรำทำงานหนัก
ตัวที่ผอมบางอยู่แล้วกลับดูซูบผอมลงไปอีก
ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่อยากจะคิดว่าเธอต้องเจออะไรบ้าง
อาขอโทษ...
[จบบันทึกเอิร์ธ]
“คุณหนูคะพักเถอะค่ะ
เดี๋ยวให้ยัยเจนทำต่อ”
“ไม่เป็นไรค่ะนมพลอย”ตลอดเวลาเกือบสามเดือนที่ฉันออกจากบ้านนั้นมาฉันก็มาอยู่กับนมพลอยซึ่งนมพลอยเคยไปดูแลฉันที่อเมริกาก่อนที่จะกลับมา
และโชคดีที่นมพลอยเคยให้ที่อยู่ฉันไว้เวลากลับไทยจะได้มาหาถูก
“หนูกลับมาแล้วยาย”เจนที่ถึงกลับมาจากโรงเรียนบอกเสียงร่างเริง
เจนเป็นเด็กที่พึ่งจะขึ้นม.ปลายมาหมาดๆ อายุห่างจากฉันสามสี่ปีเห็นจะได้
“สวัสดีค่ะพี่สเนลล์”
“จ้ากินน้ำหน่อยนะมาเหนื่อยๆ”
“ขอบคุณค่า
โอ๊ะ ลูกค้ามา”ก่อนที่น้ำจะเข้าปากเจนก็พูดขึ้นมาก่อน
“เดี๋ยวพี่จัดการเอง”
“ขอบคุณค่ะ”
“รับอะไรดี...”คำพูดฉันถูกกลืนลงคอไปเมื่อหันไปเจอกันคนที่ฉันหนีมาได้เกือบสามเดือน
“อาเอิร์ธ”
“กลับบ้านกัน”อาเอิร์ธพูดออกมาเสียงอ่อน
ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงกลับไปกับเขาแล้ว แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากกลับ
ฉันไม่อยากเป็นภาระของใคร
“เนลล์ไม่กลับ!”
“อาขอโทษกลับบ้านเรากันเถอะนะ”
“ไม่!!”
“มีอะไรกันหรือเปล่าคะ
เอ่อนั่นใช่คุณเอิร์ธหรือเปล่าคะ”
“นมพลอย”ฉันเรียกเสียงอ่อน
นี่ขนาดไม่เคยเจอน่ายังเดาถูกคนถึงแม้ว่าฉันจะเคยเล่าให้ฟังก็เถอะ
“ครับ”
“มารับคุณหนูกลับหรอคะ
ยังไงก็ฝากดูแกด้วยนะคะแกขี้น้อยใจแบบนี้แหละค่ะ”ไปกันใหญ่แล้ว
นมเนลล์ไม่ได้อยากกลับทำไมนมถึงขับไสไล่ส่งกันอย่างนี้ล่ะ
ใช่สิฉันไปอยู่ที่ไหนก็เป็นภาระเขาทั้งทั้นแหละ
“ไม่ต้องห่วงครับ”
“ดูทำหน้าเข้า
นมไม่ได้เห็นคุณหนูเป็นภาระนะคะ
แต่คุณอาเขาอุตส่าห์มารับกลับบ้านเป็นเด็กดีต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่นะคะ”
“ก็เนลล์ไม่อยากกลับ...เฮ้ย!”ฉันร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆอาเอิร์ธก็จับฉันพาดบ่าแล้วหันไปคุยกับนมพลอยสองสามคำก่อนจะพาฉันไปขึ้นรถ
“ปล่อยเนลล์นะอาเอิร์ธ!”
“ไอ้ลมออกรถ”สั่งอาลมเสร็จอาเอิร์ธก็กอดฉันไว้แน่นสองมือของเขาก็เลื่อนมากอบกุมมือสากจากการทำงานของฉันไว้
“เหนื่อยไหม”เหนื่อยมาก
“เจ็บไหม”ถ้าหมายถึงที่โดนตบล่ะก็...ฉันเจ็บมาก
“อาขอโทษนะ
ขอโทษ”
ฮึ่ก! ฮือ
ฉันร้องไห้ออกมาโดนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
รู้ไหมว่ามันทรมานมากเลยนะที่คิดว่าที่ดูแลเรามาตลอดมองว่าเราเป็นภาระ
แล้วเขาก็ไม่อยากให้เราอยู่ในชีวิตเขาแล้ว ชีวิตนิฉันไม่เหมือนใครแล้วจริงๆ
ชีวิตฉันมีแค่อาเอิร์ธ
“เนลล์เป็นภาระอาเอิร์ธจะมาสนใจทำไม”
“เนลล์ไม่ใช่ภาระของอา”
“ก็เนลล์ชอบก่อเรื่องนี่”
“อาขอโทษวันนั้นอาเครียด
อาไม่ได้ตั้งใจ”
“แล้วถ้าครั้งต่อไปอาเอิร์ธตั้งใจล่ะ”ถ้าเขาตั้งใจฉันจะทำยังไงล่ะ
“ไม่มีวัน
เชื่ออานะ”
“อาเอิร์ธใจร้าย!”หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรต่อ
ฉันร้องไห้จนมาถึงบ้าน พอลงจารถก็เห็นอาเก็ทอาชินยืนอยู่ก่อนแล้วฉันเลยวิ่งเข้าไปกอด
อาทั้งสองก็กอดตอบฉันกลับเช่นกัน
“ทำไมผอมจังวะไอ้แสบ”อาชิน
“ดูมือดิทำไมสากอย่างนี้ห๊ะ”อาเก็ท
“ฮือ...เนลล์ไปทำงานมา”
“งานอะไร!”อาเก็ทอาชินปรพสารทเสียงกันจนฉันสะดุ้ง
“ร้านอาหารตามสั่ง”
“ไอ้เอิร์ธมึง...”หลังจากนนั้นอาเก็นกับอาชินก็หันไปว่าอาเอิร์ธชุดใหญ่โดยมีฉันยืนร้องไห้แข่งกับกับเสียงด่าทอสาปแช่งของอาเก็ทอาชิน
ถ้าใครมาเห็นก็คงตลกไม่เบาล่ะนะ
หลังจากที่ฉันขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ลงมากินเข้าตามที่อาชินสั่ง
จะบอกว่าทั้งอาเก็ทและอาชินยังไม่ยอมให้อาเอิร์ธเข้าใกล้ฉันเลย
ส่วนคุณป๊าคุณม๊าตอนนี้อยู่ที่อังกฤษก็โทรมาหา เห็นว่าพึ่งจะไปกันเองมั้ง
“พวกมึงอย่ามาเว่อร์
ปล่อยหลานมาหากูได้แล้ว”
“เงียบปากไปเลยไอ้เอิร์ธ”
“ถูกของไอ้เก็ทมึงน่ะอยู่เฉยๆไปเลย”
“ไอ้พวกเวร!”
“เนลล์นั่งที่เดิมก็ได้ค่ะ”
“เนลล์!”
“หึ
งั้นมานั่งข้างๆอามา”พอเห็นเป็นแบบนั้นอาเก็ทอาชินก็ดูหัวเสียกันทันที
คงจะเคืองอาเอิรธอยู่ไม่ใช่น้อยนั่นแหละ
“พวกอากลับก่อนนะ
มีอะไรก็โทรมาเดี๋ยวครั้งนนี้อาพาหนีเอง”
“ไอ้เหี้ยเก็ท”
“เอายานี่ไปกินนะแสบ
กินให้หมดด้วย”
“ขอบคุณค่ะ”ฉันไหว้แล้วเข้าไปกอดอาชินอย่างออดอ้อน
ก่อนที่อาชินจะกอดกลับแล้วจุ๊บหน้าฝากฉันเบาๆ
“มาแบ่งกูมั่ง”
“มีขวดเดียว”
“กูหมายถึงหลาน!”ว่าจบอาเก็ทก็ดึงฉันเข้าไปกอดจนอาเอิร์ธที่ยืนดูอยู่เริ่มกระแอมกระไอ“เป็นไรส้นตีนติดคอ?”
“จะติดคอมึงนี่แหละปล่อยหลานกูมาเลยพวกพวกห่า”
“ชิส์”
“งั้นกลับและไว้จะมาใหม่
ไปนะแสบ”หลังจากที่อาเก็ทอาชินขับรถออกไปแล้วอาเอิร์ธก็จูงฉันเข้าบ้าน
นี่ฉันอยากจะบอกมาเลยว่าบ้านก็เดินมาตั้งหลายไปคงไม่หลงหรอกมั้ง
“ไปนอนได้แล้วเรา
พรุ่งนี้อาจะพาไปโรงพยาบาล”
“ไปทำไมคะ”
“พาเราไปตรวจร่างกาย”
“โว๊ะอาเอิร์ธเนลล์แค่หนีออกจากบ้านไม่ได้หนีออกจาโรงพยาบาลบ้านะ”
“เออน่า
เพื่อความสบายใจของอา”ไปก็ไปวะ แต่ว่านะ...
“อาเอิร์ธกำลังปลอมตัวเป็นแพนด้าหรอคะขอบตานี่ดำเชียว”
“เพราะใครล่ะ”
“ฮ่าๆ”แล้วอาเอิร์ธก็พาฉันมาพักผ่อน
แต่อาเอิร์ธไม่ได้กลับห้องตัวเองหรอกนะนอนอยู่ข้างๆฉันนี่แหละ
พอฉันพอกว่าฉันจะนอนคนเดียวเขาก็บอกว่าเขาจะนอนด้วยเถียงกันไปมาจนฉันเหนื่อย
ไปๆมาๆฉันก็เคลิ้มจะหลับแต่ก็ยังได้ยินเสียงแว่วเข้ามาก่อน
“อาขอโทษนะครับ
อาจะไม่ทำอีกแล้ว”
จุ๊บ!
สามเดือนต่อมา
“สเนลล์ตื่นได้แล้ว”มันยังเช้าอยู่เลยใครมันกล้ามาปลุกฉันวะ!
“เนลล์ครับ”
“อื้อ
จะนอน!”ฉันบอกพร้อมกับพลิกตัวไปนอนตรงๆ
แต่ทำไมรู้สึกเหมือนว่ามันมีเงาอะไรอยู่ข้างบนวะ
“เดี๋ยวมันจะสาย”
“อาเอิร์ธหรอ”ฉันก็ยังไม่สนใจเรื่องที่เขาพูดอยู่ดี แต่ถามกลับไปแทน
ความคิดเห็น