Real Hope online

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter VII : drink dew

                         เช้าวันนี้ผมปั่นจักรยานไปโรงเรียนเหมือนทุกทีแต่คราวนี้พกดาบไม้ไปด้วย เพราะว่าผมอยู่ชมรมFour Fighting เป็นชมรมที่แข่งกีฬาFour Fighting แข่งกีฬา5อย่าง 1.ฟันดาบ 2.กระบอง 3.ดาบคู่ 4.กัปตัน รอบกัปตันจะใช้อาวุธอะไรก็ได้สู้กัน เป็นกีฬาที่เพิ่งจะมีเมื่อ10ปีก่อน ผมอยู่ในรอบหนึ่งนั่นก็คือฟันดาบ “โอ้ มาแล้วเหรอ อาทิตย์หน้ามีแข่งกีฬากระชับมิตรระหว่างโรงเรียนนะ ชมรมของเราได้เข้าร่วมด้วยนะ เพราะงั้นคงต้องฝึกหนักกันหน่อยแล้ว”กัปตันบอกเมื่อเห็นคนของชมรมมากันครบ ถึงจะเรียกว่ากัปตันแต่หมอนั่นก็ไม่ได้ชื่อกัปตันแต่เราเรียกเพราะว่าเขาเป็นกัปตันทีมของเรา แถมหมอนี่ยังเป็นผู้เล่นอันดับ87ของแรงค์Bในเกมเรียลโฮปด้วย “ปีนี้เรามีรุ่นพี่คอยช่วยแล้วนะเฟ้ย! พวกเราทุกคนต้องแข็งแกร่งขึ้นอย่างแน่นอน”กัปตันพูด “ก็คงงั้นแหละนะ”ชัยพูด หมอนี่เองก็เล่นเรียลโฮปเหมือนกันแต่ยังไม่เคยเจอกัน เขาเองก็เป็นส่วนหนึ่งของชัยชนะเหมือนกัน เพราะเป็นนักดาบคู่ “รุ่นพี่คงใกล้มาถึงแล้วนะ”กัปตันพูดแล้วหันไปดูนาฬิกาของห้องชมรม “อ๊ะ มาพอดีเลยแหะ”กัปตันพูด มีรุ่นพี่สาวๆน่ารัก3คนเดินเข้ามาในห้อง แต่มีคนหนึ่งที่ผมคุ้นมากเป็นหญิงสาวที่มีผ้าคาดตาและมีผมสีดำยาวนั่นมันรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก จำได้แล้ว เธอหน้าตาเหมือน ฟลิ้นท์เลยแต่คงไม่ใช่หรอกมั้งเพราะว่าฟลิ้นท์เองก็คงปรับหน้าตาบ้างแหละ “แหม เธอนี่มีแววตาคล้ายๆเพื่อนของฉันเลยนะเนี่ย แววตาของคนที่ตายไปแล้ว อ๊ะ!ไม่สิต้องใช่แน่ๆนายคือแจ็ค โอ แลนเทิร์น สินะ”เธอพูดกระชากคอเสื้อผมขึ้นมา สูงกว่าเราอีกเหรอเนี่ย ขนาดผมเป็นคนที่สูงที่สุดในชมรมนี่นะเฟ้ย! “ครับ งั้นคุณก็คือฟลิ้นท์สินะ”ผมพูด อย่างตกใจเล็กน้อย “โชคดีจังที่ยังไม่ลืมกัน”เธอพูด “เอาเถอะ เรามาแนะนำตัวกันก่อนดีมั้ย”กัปตันพูด หลังจากนั้นเราเริ่มเลือกคู่ฝึกตามตำแหน่งที่ได้รับ ฟลิ้นท์เป็นตัวสำรองฟันดาบเพราะตาบอดข้างหนึ่ง ส่วนชื่อที่แท้จริงนั้นยังไม่บอกดูเหมือนว่าเธอจะให้ทุกคนเรียกว่าฟลิ้นท์ หรือไม่ก็ คุโรฮิเมะ(เจ้าหญิงสีดำ) “ถ้าอยากรู้ว่าฉันชื่ออะไร คุณต้องได้รับชัยชนะในการแข่งที่จะถึงนี้ให้ได้ก่อนนะ”เธอพูดก่อนกลับบ้าน “อ่า ครับ ผมจะพยายามครับองค์หญิง”ผมพูดล้อเลียน “งั้นก็พยายามเข้านะคะคุณอัศวิน จะว่าไปแล้วไปส่งฉันหน่อยได้ไหมค่ะ”เธอถาม “ไม่ไหวอ่ะ ฉันเอาจักรยานมา อีกอย่างบ้านผมก็ไม่ได้ไปทางเดียวกับรุ่นพี่ซักหน่อย”ผมปฎิเสธ “บ้านผมไปทางนี้”ผมชี้ไปทางที่จะไปบ้าน “โอ้ ไปทางเดียวกันเลยนะค่ะ”เธอพูด สุดท้ายผมก็ต้องให้เธอซ้อนท้ายไป ตัวเบากว่าที่คิดไว้นะเนี่ย“เห้! เจ้าหญิงกินอะไรเป็นอาหารเนี่ย ตัวเบามากเลยนะ ”ผมทัก “แหม ชมกันอย่างนี้ก็เขินแย่เลยสิค่ะ กินน้ำค้างเป็นอาหารค่ะ”เธอพูด “กินน้ำค้างแล้วตัวเบาขนาดนี้เลยเหรอ คงต้องลองกินมั้งแล้วสิ”ผมย้อนกลับ “ดีใจจังเลยค่ะ มีคนกินเป็นเพื่อนแล้ว”เธอพูดแล้วหัวเราะนิดหน่อย “ถึงแล้วค่ะ”เธอพูดเมื่อถึงบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ก่อนบ้านผมไม่กี่ร้อยเมตร คงเป็นลูกคุณหนูสินะ ผมปั่นต่อไปถึงที่บ้าน ทันทีที่ผมกลับถึงบ้านผมมุ่งตรงไปในครัวแทนที่จะเห็นครอบครัวพร้อมหน้ากันกลับมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปถ้วยหนึ่งตั้งอยู่ แล้วข้อความทิ้งไว้ว่ากินแล้วไม่ต้องคอย ไปข้างนอกกันเหรอ ผมทำการบ้านอย่างรวดเร็วแล้วเข้าเล่นเกมเรียลโฮป…