Real Hope online

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter I : Let’s play

                                ผมมีชื่อว่า ธิติ เป็นนักเรียนม.ต้นธรรมดาๆที่หาได้ทั่วไป ไม่เกเร ไม่ได้เป็นอัจฉริยะ ไม่เก่งกีฬา ดนตรีหรือศิลปะ แต่(เกือบ)ติดเกม ผมตื่นเต้นกับเกมใหม่ที่พึ่งออกมามาก เกมเสมือนจริงReal Hope online ตอนนี้เวลา 6.30น. ผมสวมเครื่องเล่นเกมเสมือนจริงรูป แล้วเข้าเกมReal Hope online ทุกอย่างรอบตัวมืดไปหมด แต่แล้วก็มีแสงไฟจากโคมไฟอยู่ที่ประตูบานใหญ่ ผมเดินเข้าไปที่ประตู ที่จับของประตูมีโซ่คล้องอยู่ผมเอามือเข้าไปแตะที่โซ่ทันทีที่แตะมันโซ่ก็สลายเป็นละอองแสง ผมเปิดประตูออกช้าๆข้างในนั้นมีเก้าอี้3ตัว หญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงกลาง “สวัสดีค่ะ ขอต้อนรับคุณเข้าสู่โหมดสร้างตัวละครของเกมค่ะ คุณสามารถปรับอะไรก็ได้ที่ไม่เกิน30%ของร่างกายจริง แต่คุณก็ยังสามารถเปลี่ยนสีผม ทรงผมและเพศได้นะคะ”เธอแนะนำ “งั้นผมขอปรับร่างกายให้เท่ขึ้น30%ครับ”ผมตอบ ร่างกายผมที่หล่อขึ้น30%ไม่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงอะไร “นี่ปรับแล้วจริงๆเหรอครับ”ผมถาม “ค่ะ ไม่เชื่อก็ดูกระจกสิคะ”เธอพูดแล้วยื่นกระจกให้ผมดู เท่ขึ้นจริงด้วยแหะ เท่สุดๆไปเลย “จะตั้งชื่อเลยไหมคะ”เธอถาม “ตั้งเลยครับ”ผมตอบ เธอยื่นสมุดเล็กๆมาให้ผม “เขียนชื่อคุณลงไปสิคะ” ผมเริ่มบรรจงเขียนชื่อที่ผมคิดไว้ลงไป J-a-c-k o’ l-a-n-t-e-r-n ผมยื่นสมุดคืนให้เธอ “อ่านว่า แจ็ค โอ แลนเทิร์น ใช่ไหมค่ะ”เธอถาม “ครับ”ผมตอบไป “คุณยังสามารถสร้างตัวละครได้อีกหนึ่งตัวนะคะ แล้วก็เกมนี้จะมีคู่หูอีกคนนึงค่ะ คู่หูคืออาวุธของคุณค่ะ หากคุณต้องการเข้าเกมให้ไปนั่งเก้าอี้ที่ว่างเลยค่ะ”เธอพูด ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ทางขวา ทันทีที่ผมไปนั่งพื้นใต้เก้าอี้หายไป ผมมาโผล่ในกลางเมือง ผมอยู่ในชุดที่ต่างจากเดิมคือใส่เสื้อกันหนาวสีแดงใส่กางเกงยีนส์ ผมลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกมาจากกลุ่มผู้คน

“สำหรับผู้เล่นใหม่ หากคุณต้องการเปิดเมนูให้กดปุ่มที่นาฬิกาข้อมือค่ะ”

เสียงของประกาศดังขึ้น ผมดูที่มือขวาของตัวเองมีนาฬิกาแบบเข็มอยู่ที่ข้อมือ ผมกดปุ่มข้างๆดู มีเมนูปรากฏขึ้นมา ผมกดอีกครั้งเมนูก็หายไป เมืองนี้เป็นอะไรที่คล้ายกับยุคเครื่องจักรไอน้ำผสมกับยุคปัจจุบัน ทุกคนที่นี่มีคู่หูสินะ แล้วคู่หูของผมอยู่ไหนล่ะ ผมพยายามเดินไปนอกเมืองเพื่อเดินทางต่อไป แต่ดันเจอกับกลุ่มคน10คน “เฮ้ย!แกน่ะส่งเงินมาให้หมด”กลุ่มคนที่ดูอันตราย อันธพาลเหรอ? “โทษทีนะ แต่ผมเป็นผู้เล่นใหม่ไม่มีเงินให้หรอก”ผมพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อๆ อันธพาลนี่มันมีได้ทุกที่จริงๆเลยนะเนี่ย “หนอย ไอ้เวรนี่วอนแล้ว”มันพูดผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มของพวกมันกลายเป็นมีดให้เจ้าตัวที่พูดถือ แล้ววิ่งเข้ามาแทง นี่น่ะเหรอความหมายของคู่หู ผมนึกถึงคำพูดของNPCสร้างตัวละคร “…คู่หูคืออาวุธของคุณค่ะ…” มันหมายความอย่างนี้เองเหรอ ผมจับมือของมันแล้วถีบมันออกไป โธ่เว้ย! ยังไม่เจอคู่หูเลยมันเท่ากับว่าเรามาตัวเปล่าเลยไม่ใช่รึไง คนอื่นที่เหลือก็พุ่งเข้ามาโจมตีผม ผมหลบได้หวุดหวิด มีอีกคนกระโดดเข้ามาเอาดาบแทง แต่แล้วก็มีละอองแสงโปรยลงมา จู่ๆคนที่พุ่งเข้ามาก็กลายเป็นละอองแสงไปเหมือนกัน หญิงสาวที่มีผมสีเหลืองเกือบขาวในชุดเกราะอยู่ตรงหน้าผม