ลองฮะ

เนื้อเรื่อง

ความรัก  สิ่งที่น่าหลงใหล น่าค้นหา ความรัก สิ่งที่เป็นเพียงนามธรรม ไร้ตัวตนและจิตสำนึก ความรัก สิ่งที่แปรเปลี่ยนไปตามอารมณ์ของผู้ครอบครองมัน ความรัก สิ่งที่ทุกคน เฝ้าฝันใฝ่หา แต่สำหรับผม ความรักเป็นแค่เพียง สายหมอกในยามเช้า ที่เข้ามาทำให้เราสดชื่นเพียงแค่ครู่เดียว แล้วก็จากหายไป

แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก...

ผมหอบอย่างอ่อนแรงทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาทันก่อนที่จะถึงเวลาปิดประตูโรงเรียนในตอนเช้า

“เธอมาสายนะ...”เสียงเข้มของชายสูงไวใน ชุดสูทสีเทาเข้ม เอ็ดขึ้นเบาๆ เพื่อตำหนิถึงสิ่งที่ผมได้ทำลงไป

“ขอโทษครับ อาจารย์” ผมสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะ กล่าวด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด

“ชื่ออะไร ชั้นอะไร และ เลขที่อะไร....”

“ศาสตรา มหาสงคราม ม.ปลาย ปี2 ห้อง 3 เลขที่ 4 ครับ”ผมต้องตอบแบบนี้อยู่เป็นประจำทุกวันเนื่องจากผม เป็นคนตื่นสายแล้วบ้านก็อยู่ไกลด้วย แต่ก็ชินซะแล้วหละครับ มันเป็นเหมือนส่วนหนึ่งของชีวิตไปซะแล้ว ขาดไม่ได้ ฮะๆ...

“รีบเข้าห้องเรียนได้แล้ว”ผมยกมือไหว้อาจารย์ก่อนที่จะกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อไปยังห้องเรียนของตัวเอง ทันทีที่ถึงทุกอย่างก็คงไม่เปลี่ยนแปลง เมื่อผมเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องก็สงบเหมือนทุกครั้ง ไม่มีใครสนใจผมเลยซักคนมันก็ปกติของคนที่ไม่มีอะไรดีอย่างผมนั่นแหละ ครับ

“นายศาสตรา วันนี้เวรนายทำความสะอาดห้องเรียน แล้วก็วันหลังอย่ามาสายหละ ครูไม่เคยได้โฮมรูมเธอซักที...”ครูประจำชั้นของผม ก็ขี้บ่นอย่างนี้ล่ะครับ บ่นเหมือนเดิมทุกครั้ง เหมือนอัดเทปไว้ก็มิปาน ก็อย่างว่าแล่ะครับ สาววัย 40ก็อย่างนี้อะนะ

“ถ้าอย่างนั้นก็ตั้งใจเรียนกันนะ....ครูไปละ...”

“นักเรียนทำความเคารพ....ขอบคุณครับคุณครู”

ผมเดินไปก่อนที่จะค่อยๆหย่อนตัวลงนั่ง ที่โต๊ะของตัวเองอย่างช้าๆ ชีวิตผมก็เป็นแบบนี้มานานหลายปีจนผม ชินชากับการไม่มีเพื่อนแล้วล่ะ ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปแค่ไหน โต๊ะข้างๆผมก็ไม่มีใครนั่งเลยซักคนเดียว ก็ไม่รู้ว่าเขาจะจัดเกินไว้ทำไมน่ะนะ คงจะให้แถวดูตรงดีล่ะมั้ง

ครืดดด....ตึก

“เอ้าๆ นักเรียนที่รักฟังครูหน่อยนะ....พอดีครูลืมที่ อาจารย์ใหญ่ฝากฝังมาเมื่อตอนเช้า วันนี้ห้องเราจะมีนักเรียนใหม่เข้ามากลางเทอมนะ” หลังจากที่ครูพูดจบ เสียงฮือฮาก็ดังขึ้น ผมก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องน่าตกใจเพราะโรงเรียนเรา ผู้ที่จะเข้ากลางเทอมได้ต้องเป็นผู้ที่มีความสามารถพอสมควรเลยล่ะ แล้วยิ่งเข้าตอน ปี2ของม.ปลายด้วยแล้วล่ะนะ

“เชิญจ๊ะ...” ทันทีที่ประตูห้องเปิดออกนักเรียนภายในก็เงียบกริบรอการเข้ามาของนักเรียนใหม่ ตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่นัก ทันทีที่นักเรียนใหม่เดินเข้ามา ผมต้องหันไปมองด้วยเสียงฮือฮาในห้องดังขึ้นมากกว่าตอนที่อาจารย์พูดซะอีก

“เฮ้ย...น่ารักว่ะ”

“สเป๊คเลยเนี่ย คนนี้....”

เสียง เอ่ยชม เด็กผู้หญิง นักเรียนใหม่ที่อยู่หน้าชั้นเรียนดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย แต่เธอก็สมควรที่จะได้รับคำชมเช่นนั้นเหมือนกัน ผมไม่อาจละสายตาไปจากเธอได้ เพราะเธอตัวเล็กกะทัดรัต ผิวขาวนวล ดวงตากลมโต ภายใต้แว่นตาทรงสี่เหลี่ยมนั่นก็ดูสดใส ดีนะ

“พอได้แล้ว...ให้เธอได้แนะนำตัวก่อน…เชิญจ๊ะ”

“อะ....เอ่อ...คือ...ฉันชื่อ...พิมประภา สารสกุลเกียรติวงศ์ หรือ เรียกง่ายๆว่า พิมพ์ ก็ได้ค่ะ...ขอฝากตัวด้วยนะคะ”เธอโค้งลงน้อยๆ ผมแอบขำเล็กๆที่ใบหน้าเธอแดงระเรื่อ ขณะกำลังแนะนำตัวอยู่ หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ฟังอะไรต่อ แต่หันไปสนใจกับสมุดโน๊ต ที่ผมชอบเอาขึ้นมาวาดรูปเล่นเป็นประจำ มันผ่อนตลายดี

“พิมประภา จ๊ะ เธอไปนั่งตรงข้างศาสตราก็แล้วกัน ว่างอยู่ที่เดียว…”