คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Happy day
ตอนนี้ผมเหมือนคนบ้าเลยครับทำไมนะเหรอเพราะตอนนี้เป็นคืนวันศุกร์นะซิครับนั้นหมายความว่าพรุ่งนี้เจ้าเด็กที่ชื่อโนโนะอะไรนั้นมันจะมาครับอ๊ากกกกกกกกกกกผมไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะตอบตกลงข้อเสนอบ้าๆนั้นของผมเห็นเงียบไปตั้งนานไม่คิดว่าสุดท้ายมันจะลงเอยแบบนี่
“ยูจังทำอะไรนะลูก”ท่านแม่ที่เคารพเข้ามาดูสงสัยผมจะทำเสียงดังไปหน่อยละมั้งเฮอ
“หาชุดใส่ไปเที่ยวกับเพื่อนพรุ่งนี้ฮะ”ผมไม่ได้โกหกนะแค่บอกความจริงไม่หมดเท่านั้นเอง
“ทำยังกับนัดแฟนงั้นละ” o_0 ไม่รู้จะพูดอะไรเลยครับแม่แม่เดาได้แม้นมากจนหน้ากลัวทำเอาผมได้เพียงหัวเราะแห้งๆกลับไปให้ท่านเท่านั้นไม่ช้าในที่สุดผมก็ตัดสินใจเลือกชุดแบบเวลาออกไปเที่ยวกับพวกยูมะเหมือนทุกหน
อือ...อือ....อ๊ากกกกกกกกกกทำไมมันนอนไม่หลับอย่างนี้ละ T^T ผมท่าทางจะตื่นเต้นมากไปแล้วนะนี่
-----------------------------
เออ...หลับไปแต่เมื่อไหรหว่าเราแต่นี่มันกี่โมงแล้วนี่ -0- 9โมงแย่แล้วสายแล้วผมรีบลุกขึ้นมาจากที่นอนแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวพร้อมวิ่งออกไปจากบ้านอย่างรีบร้อย
“อาวยูโตะนายจะ...”เออ..เหมือนยูมะจะพยายามพูดอะไรกับผมซักอย่างแต่ไม่ได้หรอกครับผมสายแล้วเดียวเจ้าเด็กนั้นจะคิดว่าผมหลอกเค้า
ผมใช่เวลาสิบห้านาทีครับในการวิ่งจากบ้านมาถึงสถานีตอนนี้กำลังมีผู้คนจำนวนมากไปหมดแล้วผมจะรู้ได้ไงว่าหมอนั้นมันคนไหนนี่ผมพยายามมองซ้ายมองขวาหาคนที่คิดว่าน่าจะใช่
“ขอโทษครับ”ใครอีกละนี่หวังว่าคงไม่ใช่มาถามทางนะคนกำลังรีบๆอยู่
“ยูคุงรึเปล่า”โอสวรรค์หมอนั้นหาผมเจอก่อนก็ยังดีที่ไม่กลับไปก่อนผมรีบหันกลับไปจะทักทายแต่ขัดใจเล็กน้อยเมื่อความสูงของอีกฝ่ายสูงกว่าผมและถ้าผมจำไม่ผิดหมอนี้พึ่งจะอายุ12 ส่วนผมนั้น13ทำไมสูงกว่าผมละนี่
“อือ...ยินดีที่ได้พบโนโนะคุง”ผมพูดพร้อมส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรเพราะไม่ใช่เวลามาคิดมากเรื่องความสูงซะหน่อย
“แล้วก็ขอโทษนะที่มาสาย”
“ไม่หรอกผมก็พึงมาถึงเมื่อห้านาทีนี่เอง”สรุปแกก็สายว่างั้นเพราะถ้าว่ากันตามจริงระยะห่างของสถานีจากบ้านเค้ามาถึงสถานีที่เราอยู่กันตรงนี้แค่สิบห้านาทีเท่านั้นเอง
“อือ...อยากไปเที่ยวไหนละ”ผมถามแต่ไม่ได้คิดจะทวงไอ้คำขอแปลกของผมหรอกนะแค่บอกแล้วว่าจะพาเที่ยวแต่ดูเหมือนโชคจะไม่ค่อยดีเท่าไรเมื่อคนที่ผมวิ่งสวนมาเมื่อสิบห้านาทีที่แล้วดันตามมาสงสัยถามแม่ผมเอาว่าผมจะไปไหน
“ยูโตะมาทำไรที่นี้แล้วหมอนี่ใคร”ยูมะยิงคำถามใส่ผมทันทีครับที่หาผมเจอ
“เออ...”จะตอบไงดีละนี่
“โคทาคิ โนโซมุครับยินดีที่ได้รู้จักครับ”ออหมอนี่ชื่อ โนโซมุเหรอมิน่าถึงให้เรียกโนโนะแต่แนะนำตัวแล้วนายจะเอามือมากอดคอฉันเอาไว้หลวมๆทำไมนี่
“อือๆยินดีที่ได้รู้จัก ฉัน นากายาม่า ยูมะ แล้วเป็นเพื่อนยูโตะเหรอ”
“เออถ้าตามอายุก็รุ่นน้องครับ แต่วันนี้มาเป็นแฟนยูคุงเค้า”ขอบคุณมาที่นายจำได้ว่าต้องมาเป็นแฟนหนึ่งวันแต่ไม่ต้องบอกเจ้ายูมะก็ได้เพราะตอนนี้หมอนั้นทำท่าทางพยายามกลั้นไม่ให้หัวเราะออกมาอย่างสุดกำลัง
“นี่ไม่ต้องบอกหมอนั้นก็ได้”ผมเงยหน้ากลับไปบอกโนโซมุก่อนจะได้รอยยิ้มกลับมาให้
“ขอโทษครับนึกว่าเค้ามากับพี่ซะอีก”เออ...ความจริงไม่ได้มาด้วยกันหรอกแต่มาจากทางเดียวกันเท่านั้นเอง
“แล้วสรุปอยากไปที่ไหนจะได้พาไป”สรุปแล้ววันนี้เราไปเที่ยวกันสามคนครับสนุกดีเหมือนกันโนโซมุเป็นคนสนุกมากกว่าที่ผมคิดแถมยังเป็นกันเองและไม่ค่อยอายที่จะเดินจับมือผมไปไหนมาไหนอีกด้วยแต่ผมอายมากๆส่วนยูมะนะออกแนวเป็นทัพเสริมคอยแซวผมเป็นระยะๆ
หลังจากที่พวกเรากินข้าวกลางวันกันแล้วยูมะก็ขอตัวแยกไปธุระของตัวเค้าเองซึ่งผมก็พอเดาได้ว่าเรื่องอะไรเพราะมองจากรอยยิ้มของเค้าและการพยายามเลี่ยงที่จะตอบคำถามของผมสงสัยผมจะต้องเลิกเรียกเค้าว่าเจ้าคนที่ไม่เคยมีความรักซะแล้วซิ
“นี่พี่ยูโตะผมอยากดูหนังไปดูกันนะ”เสียงของโนโซมุเรียกผมทำให้ผมเลิกคิดเรื่องของยูมะพร้อมมองไปยังรอบหนังตรงหน้าและสงสัยผมจะทำหน้าตามันแปลกมากทำให้คนที่มากับผมต้องเรียกสติอีกรอบ
“พี่ยูโตะไม่ใช่เรื่องนี้นะผมไม่ชอบหนังแบบนี้”ออเหรอนึกว่าอย่างนั้นผมยิ้มตอบกลับไปแบบเขินๆเพราะควมเข้าใจผิดของตัวผมเองเพราะหนังหนแรกที่ผมมองนั้นมันหนังรักแบบที่คู่รักเค้าไปดูกันและถ้าผมสองคนไปซื้อตั๋วสองใบคนเป็นเป้าสายตาหน้าดู
ในที่สุดพวกผมก็ตัดสินใจดูหนังแอ็คชั่นครับหนังสนุกมากเลยละเดียวต้องเอาไปเล่าให้ยูมะฟังซะหน่อยแต่ดูเหมือนไม่ใช่ผมคนเดียวที่จะถูกใจหนังที่พึ่งดูไปเพราะดูเหมือนโนโซมุจะถูกใจเหมือนกันเพราะเค้าคุยเรื่องนี้กับผมตลอดตั้งแต่ออกมาจากโรงหนัง
“สนุกมากเลยครับวันนี้ขอบคุณมาก”โนโซมุบอกผมหลังจากที่ผมเดินมาส่งเค้าที่สถานนีเค้าส่งยิ้มให้ผมก่อน 0_0
“ถ้าเป็นไปได้ผมอยากคบกับพี่นะครับ.....ไปก่อนนะครับ”เค้าบอกผมเบาหลังจากที่ถอนริมฝีปากของเค้าออกก่อนจะเดินขึ้นไปรถไฟไปโดยที่ยิ้มและโบกมือลาผมโดยทิ้งผมที่ยังอึ่งเรื่องโดนจูบและเรื่องที่เค้าพูดเมื่อครู่อยู่
ก่อนจะเห็นกระดาษแผ่นเล็กๆในมือของผม
‘โทรหาผมบ้างนะ’ครับเค้าให้เบอร์โทรศัพท์กับผมซึ่งผมไม่แน่ใจว่าผมยิ้มรึเปล่าแต่ที่แน่ๆผมรู้สึกดีมากครับหลังจากนั้นถ้ามีเวลาว่างๆผมมักจะโทรหาโนโซมุเสมอแต่ไม่เคยตอบคำขอของเค้าเลยแม้บางครั้งเค้าจะถามผมอีกครั้งก็ตาม จน....
“พี่ยูโตะอาทิตย์หน้าว่างไหม”เสียงของโนโซมุถามผมผ่านโทรศัพท์หลังจากที่เราเริ่มโทรหากันได้ร่วมสามเดือนได้
“อือ...ว่างทำไมเหรอ”
“ผมว่าจะขอไปค้างด้วยนะครับ”
หา....จะมาค้างผมทำไงดีละนี่เอาไงดีละนี่เอาไงดี T-T
“แม่...ศุกร์หน้าเพื่อผมจะค้าง”คิดไรไม่ออกบอกแม่ก่อนก็แล้วกัน
“อือ...ก็มาซิ”ขอบคุณครับแม่แม่ช่วยผมได้เยาะเลย
“แต่ก็ดีนะ”ดียังไงครับแม่ผมมองหน้าแม่อย่างงงๆส่วนแม่ก็ยิ้มให้ผม
“ก็ศุกร์หน้าแม่ว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อนๆซะหน่อยเราจะได้มีเพื่อนไง”ออเหรอครับแม่....หาแม่จะไม่อยู่เหรอครับT^T และผมทำไงดี
“ทำไมทำหน้ายังงั้นละเรา”แม่ผมถามสงสัยผมจะทำหน้าตาแปลกๆให้แม่ผมละมั้ง
“เออ...แล้วแม่กลับวันไหนเหรอ”หวังว่าคงกลับซักวันเสาร์นะครับแม่
“อือคิดว่าจะกลับวันอาทติย์นะ”ออ...วันอาทิตย์ 0_o แม่ครับพอรู้ว่าลูกมีเพื่อนมาอยู่ด้วยนี้ไปโดยไม่กังวลอะไรเลยนะครับแม่ตอบเต็มปากเต็มคำเชียว
และแล้วแม่ผมก็ไม่ได้ช่วยอะไรผมได้เพราะดูท่าทางจะดีใจด้วยซ้ำที่ลูกตัวเองจะมีเพื่อนมาอยู่ด้วยในช่วงที่ตัวเองไม่อยู่ระหว่างที่ผมคิดเรื่องที่โนโซมุจะมาค้างบ้านเวลามันก็ผ่านไปจนเย็นวันศุกร์
“แม่ไปนะคนเก่งเพื่อนเรายังไม่มาอีกเหรอ”
“เออ..เดียวคงมามั้งครับ”ยังไม่มาตอนนี้ก็ดีแล้วครับผมกลัวเรื่องบางเรื่องมันจะตามมาตอนแม่เจอโนโซมุ
“อา...เจอซะที”นั้นไม่ขาดคำแต่จะมาทำไมตอนที่ให้แม่ไปก่อนไม่ได้เหรอ
“สวัสดีครับ ผมโคทาคิ โนโซมุครับขอรบกวนด้วยนะครับ”มาอีกแล้วครับไอ้รอยยิ้มที่ทำให้ใครๆต้องหันมองทำเอาแม่ผมยิ้มตอบโนโซมุเหมือนกัน
“จ้า...มาพอดีเลยแม่กำลังจะไปพอดีฝากยูจังด้วยนะจ้า”แล้วแม่ก็ขึ้นรถไปโดยทิ้งความงงเอาไว้ให้โนโซมุที่หันมามองผมเพื่อขอคำตอบ
“โทษทีนะที่ไม่ได้บอกพอดีแม่เค้าจะไปเที่ยวกับเพื่อนนะ”ผมให้คำตอบกับโนโซมุแล้วผมก็ได้รอยยิ้มของเค้ากลับมาก่อนที่ผมจะเดินนำเค้าเข้าไปในบ้าน
“คิดถึงผมไหม”เป็นคำถามแรกที่โนโซมุถามผมพร้อมกอดผมหลวมๆจากด้านหลังทันทีที่เราเข้ามาในบ้าน
“อือ...”ทำไมผมต้องพยายามหนีหน้าเค้าด้วยนี่
“ผมก็คิดถึงพี่นะ”ไม่พูดเปล่าครับเพราะเค้าฝังจมูกของเค้าลงบนแก้มผมซะแล้ว
“เฮย...ยูโตะ...”ขอบคุณมากเลยยูมะที่นายเข้ามาบ้านคนอื่นโดยไม่เคาะประตูก่อน
“เออ..นายไม่ว่างซินะงั้นไปก่อนนะ”เดียวซินายคิดจะหนีไปง่ายๆแบบนี้เหรอ
“เห็นรึเปล่า...นี่โนโนะคุงยูมะเห็นรึเปล่า”ไม่รู้ผมร้อนตัวไปรึเปล่าเลยหันไปถามจะเลยร่วมของผม
“ผมว่าเห็นนะ”ยังมายิ้มอีกน่าอายจะตายไป
“แต่ว่าที่พี่เรียกผมว่าโนโนะเมื่อกี้ผมชอบนะ”ก่อนจะผมจะได้ตอบอะไรกลับไปผมก็โดนเค้าขโมยจูบไปอีกแล้วT-Tทำไมนายชอบทำแบบนี้จัง
“ทำไงดีละยูมะต้องเอาไปล้อแน่ๆเลย”
“กลัวทำไมละครับ...หรือพี่ไม่ชอบผม”คำถามต้องห้ามมาอีกแล้วครับจะตอบยังไงดีละเวลาอยู่กับเค้าผมก็รู้สึกดีนะครับแล้วก็ไม่ได้รังเกียจในสิ่งที่เค้าทำแต่นั้นเพราะผมรักเค้ารึเปล่าผมไม่แน่ใจ
“เออ...ฉัน...”อยู่นิ่วของโนโซมุเอามาปิดที่ปากของผม
“อย่าพึ่งรีบตอบนะครับ...ไม่ใช่ว่าผมกลัวคำตอบที่จะได้รับแต่ผมกลัวพี่จะติดสินใจพลาดแล้วพี่จะเสียใจ”ตลอดเวลาที่เค้าพูดคำเหล่านั้นเค้ากอดผมเอาไว้หลวมๆตลอดเวลาซึ่งทำให้ผมไม่กล้าพูดอะไรอีก
แล้วผมให้คำตอบเรื่องตกลงคบเป็นแฟนกับเค้าในอีกเดือนกว่าๆหลังจากวันนั้นและแทนที่ยูมะจะล้อผมเรื่องนี้เค้ากลับไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้เพื่อนๆที่โรงเรียนฟังเลยจนวันที่โนโนะจังมารับในเย็นวันศุกร์ในอีกหลายเดือนจากที่เราเป็นแฟนกันทำให้เพื่อนผมรับรู้เรื่องนี้ด้วยตัวพวกเค้าเอง
ส่วนเรื่องนี้พวกเราบอกให้แม่ผมทราบแทบจะวันรุ่งขึ้นที่เราตกลงเป็นแฟนกันโดนแม่ของผมนั้นตอนแรกก็ดูท่านตกใจเหมือนกันทำเอาเราทั้งคู่กลัวท่านจะรับเรื่องนี้ไม่ได้เหมือนกันแต่ในที่สุดท่านก็ยิ้มออกมาก่อนจะหันไปบอกโนโนะจังว่าฝากดูแลผมด้วยซึ่งเราทั้งคู่ทำได้แค่กอดท่านแทนคำขอบคุณ
และนั้นก็เป็นเรื่องของผมกับคนที่ผมไม่เคยเห็นหน้าไม่เคยได้ยินเสียงจนเราได้กลายมาเป็นแฟนกันและตอนนี้ผมคิดว่านี่คงเป็นแฟนคนสุดท้ายของผมแล้วละครับ ^^
ความคิดเห็น