คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แรกเจอ
คุณเคยคิดไหมว่าคนเราจะมีความรู้สึกดีๆกลับคนที่เราไม่เคยเห็นหน้าไม่เคยได้ยินเสียงแถมชื่อที่เค้าบอกเรานั้นจะเป็นชื่อจริงๆรึเปล่ายังไม่แน่ใจเลยผมเป็นคนหนึ่งที่เคยไม่เชื่อเรื่องแบบนี้เลยจนกระทั้ง
“นี่...ชินกาคิคุง...คือว่า....”
“อือ....ผมเข้าใจไม่เป็นไร”
เฮอโดนทิ้งอีกแล้วไม่ใช่ว่าผมไม่เสียใจนะแต่ว่าเธอคนนั้นเป็นคนที่ห้าแล้วที่พยายามจะบอกขอเลิกกับผมแบบว่ากว่าจะพูดได้เวลามันก็ผ่านเลยไปเป็นอาทิตย์แน่นอนว่าถ้านับจริงๆแล้วเธอคนนี้เป็นแฟนคนที่เจ็ดของผมแล้วไม่รู้ทำไมกี่รายๆผมก็เป็นฝ่ายโดนบอกเลิกตลอดจนตอนนี้ผมเริ่มชินซะแล้วความจริงผมเริ่มปลงๆมาตั้งแต่พอแฟนคนแรกของผมมาบอกเลิกผมแล้วเค้าเป็นรุ่นพี่ต่างโรงเรียนเราคบกันมาได้เกือบๆสี่เดือนตลอดเวลาผมพยายามทำให้เธอนั้นมีความสุขที่สุดและสามารถให้เวลาเธอได้เสมอแม้วันนั้นผมจะมีธุระที่อื่นก็ตามแต่จนแล้วจนรอดความจริงมันก็ต้องมาถึงเมื่อวันหนึ่งผมไปเดินซื้อของกับเพื่อนๆแล้วเจอเธอเดินกับคนอื่นพอผมเข้าไปถามเธอดีกลับโดนเธอโวยใส่กลับมาแบบไม่มีชิ้นดีก่อนจะฝากคำพูดที่มันทำเอาผมแทบอยากร้องไห้มันเสียงตรงนั้น
“ก็นะเธอมันน่าเบื่อไปหน่อย”
นั้นเป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่ผมโดนบอกเลิกซึ่งมันเจ็บมากแต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะรักใครไม่ได้อีกแต่ก็หลังจากนั้นประมาณเกือบๆปีกว่าผมจะเริ่มทำใจแล้วเริ่มคบหากับผู้หญิงอีกคนแต่ก็นั้นไม่นานเราก็เลิกกันแถมผมเป็นฝ่ายโดนบอกเลิกอีกแล้วเหมือนเรื่องตลกคุณว่าไหมแถมรายล่าสุดที่เมื่อกี้พยายามจะบอกเลิกผมในวันสิ้นปีแบบนี้ยิ่งน่าเศร้าเข้าไปใหญ่เลย
พอผมกลับมาถึงบ้านก็รีบเข้าห้องพร้อมทิ้งตัวลงบนที่นอนของผมทันทีก่อนที่เจ้าโทรศัทพ์มือถือของผมมันจะดังแทบจะทันทีที่ผมหัวถึงหมอน
นึกว่าใครเพื่อนผมเองจะเรียกเพื่อนดีไหมก็เค้าแก่กว่าผมตั้งปีหนึ่งแต่ก็เล่นด้วยกันมาแต่เด็กแถวผมไม่เคยเรียกพี่ซักคำแต่ก็ไม่เคยเรียกพูดหยาบด้วยเลยซักหนเหมือนกัน
“ไง”ผมพูดทันทีที่กดรับสาย
“เฮย...ยูโตะเมื่อกี้ฉันเห็นเด็กนายเดินอยู่กับคนอื่นวะเกิดไรขึ้นวะ”โหข่าวสารเร็วมากยูมะแต่เอาเถอะไงๆก็ต้องรู้อยู่ดี
“เป็นแบบเดิมฉันโดนบอกเลิก”
“หา...วันสิ้นปีนี่นะเป็นผู้หญิงที่ไม่มีน้ำใจจริงๆเลยวะ...จริงซิออกมาเที่ยวกันปะเดียวฉันไปรับ”ก็อยากไปนะแต่พึ่งกลับมาเอาไงดีละเรา
“อือ...ถึงแล้วโทรบอกนะ”
“ลงมาดิรออยู่” = =” ไอ้บ้านี่สรุปแล้วอยู่หน้าบ้านใช่ไหมนี่ ผมคิดได้แบบนั้นเลยเปิดหน้าต่างออกไปดูหน้าบ้านก็เจอเจ้าเพื่อนตัวดีกำลังยืนใช้โทรศัพท์มือถือเงยหน้าโบกมือให้ผมอีก
“แล้วจะโทรทำไมให้เปลืองตังนี่”ผมตะโกนลงไปถาม
“ฮ่าๆเอาน่าลงมาซะที”ยังจะมายิ้มอีกเฮอ
“เอาน่ายิ้มหน่อยวันนี้วันสิ้นปีนะต้องทำตัวมีความสุขซิ”ยูมะบอกแต่จะให้มีความสุขเหรอผมพึ่งโดนบอกเลิกมานะว่าแต่จะไปไหนกันนี่ยังไม่ได้ถามเลย
“นี่ยูมะเราจะไปไหนกันเหรอ”
“เดินเล่น...ทำท่าดีใจหน่อยซิฉันอุส่าพาออกมาเดินเล่นเชียวนะ” = =* เห็นฉันเป็นหมารึไงฟะ นั้นนะความคิดผมก่อนที่ยูมะจะออกตัววิ่งหนีผมที่กำลังประมวลผลคำพูดเค้าอยู่แปบหนึ่งก็จะออกวิ่งตาเพื่อขอเตะซักทีเถอะ - -*
โอ๊ยเหนื่อยเป็นบ้ายูมะวิ่งเร็วเป็นบ้าแถมยังมายืนหัวเราะผมที่ตอนนี้หมดแรงที่จะวิ่งไล่เค้าอีก
“หมดแรงแล้วใช่มะฉันจะได้เลิกวิ่งหนี”จะมาถามเพื่ออะไรนี่ดูสภาพผมก็น่าจะรู้นะนี่
“นี่ยูโตะสมัครนี่กันไหม”ยูมะที่พาผมเดินเล่นไปทั่วกล่าวพร้อมชี้นิ้วไปที่ร้านๆหนึ่งซึ่งทำให้ผมทำหน้างงๆ
ทำไมนะเหรอก็มันเป็นเครื่องไฟฟ้าจะให้สมัครอะไรละแต่พอมองไปที่หน้าร้านตอนนี้กำลังมีจัดแข่งเกมกันอยู่แถมของรางวัลยังเป็นเกมออกใหม่ซะด้วยเอาก็เอาผมเลยพยักหน้าให้ยูมะเป็นการตกลง
เย้การแข่งขันจบแล้วน่าเสียดายที่ผมได้แค่ที่สามส่วนยูมะนะได้ที่ห้า แต่ก็ถือว่าคลายเคลียดได้ดีเหมือนกันเอาละอารมณ์ดีแล้วกลับบ้านดีกว่าเพราะเดียวบ้านผมกับยูมะจะจัดงานเลี้ยงเล็กส่งท้ายปีกัน
เช้าวันต่อมาผมไม่ค่อยอยากไปไหนเลยหมกตัวอยู่ในห้องเปิดคอมแล้วก็นั่งอ่านหนังสือเพื่อปล่อยให้เวลามันผ่านไปวันๆ
-Your have Mail- ไม่ใช่เสียงอะไรหรอกครับนอกจากเสียงของคอมผมเองใครส่งอะไรมานี่หวังว่าจะไม่ใช่เจ้ายูมะส่งอะไรแปลกๆมาให้อีกนะ
-ไง ยูโตะ หวังว่าโปรแกรมที่ฉันส่งมาให้นายอันนี้จะช่วยให้นายมีความสุขเพิ่มขึ้นได้นะอย่างน้อยก็จะได้พบผู้คนเค้าบ้าง ยูมะ-
= =” ส่งอาไรมาให้เนี่ยโปรแกรมพวกห้องสนทนาเหรอชิเจ้าบ้าหาว่าฉันไม่ออกไปพบผู้คนเหรอไม่ได้ไม่อยากออกโฟยแต่ตอนนี้ออกไปแล้วมันจะเจอแต่พวกคู่รักเค้าเดินไปเดินมาเต็มไปหมดมันช้ำใจโฟย
แต่จะว่าไปก็ดีนะจะได้มีอะไรทำว่าแล้วผมก็จัดการลงโปรแกรมที่ยูมะให้ผมมาโปรแกรมนี้เหมือนห้องใหญ่ที่เอาผู้คนมาร่วมอัดเอาไว้ด้วยกันเต็มไปหมดแต่ก็สามารถคุยตัวต่อตัวหรือสร้างกลุ่มได้จะว่าไปก็ดีละครับแต่พอดูรวมๆแล้วไม่ค่อยหน้าสนใจผมก็เลยเปิดทิ้งเอาไว้พร้อมอ่านหนังสือต่อ
“ยูจังกินข้าวลูก”เสียงแม่ผมเองละครับสงสัยข้าวกลาววันเสร็จแล้ว
หลังจากที่ผมจัดการอาหารที่แม่ทำให้ลงท้องจนอิ่มแล้วผมก็กลับขึ้นห้องของตัวเองอีกครั้งแต่ครั้งนี้หน้าจอคอมขอผมมีบางอย่างผิดปกติ เออ...ไม่ได้โดนไวรัสนะครับแค่มีคนเรียกคุยเข้ามาส่วนตัวจากโปรแกรมที่ยูมะให้ผมมา
-From Nono
สวัสดีนายชื่ออะไรเหรอ
เอ๋ไม่อยู่เหรอ
-
ผมมองข้อความบนหน้าจอพร้อมองเวลาการเขียนครั้งสุดท้ายของเค้าเมื่อประมาณหนึ่งนาทีที่แล้วตอนนี้ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะเอายังไงดีจะตอบกลับหรือว่าจะทำเป็นไม่เห็นมันแล้วปิดทิ้งไปดี
-From Yu
อยู่ครับ
-
อย่างที่คุณเห็นในที่สุดผมก็ตัดสินในตอบกลับไปไม่นานอีกฝ่ายก็เริ่มตั้งคำถามใส่ผม
-From Nono
ว้าวอยู่ด้วย^^ ชื่ออะไรเหรอ
- From Yu
เรียก ยูก็แล้วกัน
-From Nono
อือ...ยินดีที่ได้รู้จัก เรียกเรา โนโนะก็ได้ ^-^
- From Yu
อือ
เป็นบทสนทนาที่เหมือนเวลาเราย้ายโรงเรียนตอนกลางเทอมแล้วเพื่อนใหม่อยากทำความรู้จักด้วยเลยครับส่วนใหญ่ผมก็ไม่ได้คุยอะไรมากกว่าจะตอบคำถามที่เค้าตั้งขึ้นมาเช่น ชื่อ ยูนี่ผู้ชายหรือผู้หญิง อายุเท่าไร อะไรทำนองนี้ละครับแล้วก็เรื่องเกม เรื่องนี้คุยกันได้นานหน่อยครับเพราะเล่นเกมคล้ายๆกันกว่าผมจะรู้สึกตัวอีกที่พระอาทิตย์ก็กำลังจะตกดินแล้ว
-From Nono
เย็นมากแล้ววันนี้ไปก่อนนะยูคุงบาย ^^
- From Yu
อือ..บาย
-From Nono
เดียวๆพรุ่งนี้นายจะเล่นอีกรึเปล่าเรายังอยากคุยกับนายอีก
- From Yu
ดูก่อนก็แล้วกัน
ผมตอบแค่นั้นจริงๆแล้วผมก็ปิดเครื่องแล้วลงไปทางข้าวเย็นก่อนจะได้พบแขกไม่ได้รับเชิญที่มากินข้าวบ้านผมด้วยวันนี้
“ไง...พ่อคนอกหัก”ไม่ใช่ใครเลยครับยูมะนั้นเองแถมยังทำตัวตามสบายเหมือนเป็นบ้านของเค้าเองอีกด้วย
“อย่ามาล้อนะ...เจ้าคนไม่เคยมีความรัก”ยูมะกับหัวเราะออกมาเบาๆก่อนถาม
“แล้วโปรแกรมที่ให้เล่นยัง”
“อือ...ไม่ค่อยน่าสนเท่าไร”
“ฮ่าๆ...คิดแล้วว่านายต้องพูดงี้...ว่าแต่ใช้ชื่อว่าอะไรเหรอเผื่อฉันจะเข้าไปคุยด้วย”ผมไม่ปิดบังอะไรยูมะหรอกเพราะยังไงบ้านเค้ากับบ้านผมก็ห่างกันแค่เดินเท้าประมาณสามสิบนาทีเองและอีกอย่างยูมะก็มาค้างบ้านผมบ่อยและผมก็ไปค้างบ้านยูมะบ่อยเช่นกัน
ผ่านไปซักสองวันผมไม่ได้แตะต้องโปรแกรมห้องสนทนานั้นเลยเพราะถ้าไม่เช๊คเมลของพวกเพื่อนที่ส่งรูปไปเที่ยวมาก็เล่นเกมไม่ก็คิดเรื่องโน้นเรื่องนี้ไปจนหมดวันจนวันนี้อยากหาเพื่อนคุยด้วยซะหน่อยจึงเปิดเจ้าโปรแกรมนั้นขึ้นมาสิ่งแรกที่เข้ามาก็คือ
-From Nono
ฮือ~~~T^T ยูคุงไหนบอกว่าจะเล่นเมื่อสองวันก่อนไงผมรอทั้งวันเลย
= =’ ผมไม่ได้บอกเค้าซักคำว่าจะเล่นแค่บอกคิดดูก่อนไม่ใช่เหรอแล้วหมอนี้จะรอผมทำไมความจริงแต่ใครจะไปรู้ได้ว่าหมอนี้รอผมจริงรึเปล่าถึงจะรอจริงก็คงคุยกับคนอื่นไปด้วยนั้นละใครจะมารอคนๆเดียวทั้งวันจริงรึเปล่าละครับ
- From Yu
เราไม่ได้บอกซักหน่อยว่าจะเล่นแค่บอกคิดดูก่อนเท่านั้น...แต่ขอโทษก็แล้วกัน
เป็นคำขอโทษที่ผมไม่คิดว่ามันมีความหมายเท่าไรเพราะอีกฝ่ายก็ไม่เห็นผมว่าผมเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงรึเปล่า
-From Nono
เออ...ไม่ต้องขอโทษหรอกก็ยูคุงไม่ผิดนี่นาเราเข้าใจผิดไปเอง
ยังไม่ทันจะได้ตอบอะไรหน้าจอคุยส่วนตัวอีกอันก็แทรกขึ้นมาซะก่อน
-From Nakayu
ไง...พ่อคนโดนทิ้งไหงวันนี้เล่นได้ละหรือว่าเข้ามาหาสาวๆ
แค่คำทักทายก็รู้แล้วว่าใครขอเลิกเล่นแล้วบั่นจักรยานไปเตะถึงบ้านซักทีได้รึเปล่านี่ยูมะ
-From Yu to Nakayu
ว่างมากรึไงยูมะถึงได้มาตอกย้ำนักนี่ แล้วก็ไม่ได้เข้ามาหาสาวๆด้วย
-From Nakayu
เฮย...อย่าบอกนะว่านายเข้ามาหาผู้ชายแทนอะ
เออ...ไอ้เรื่องที่ผมคิดก่อนหน้านี่ตอนนี้ชักเริ่มอยากทำขึ้นมาจริงๆซะแล้วซิครับถ้าไม่เพราะว่า
-From Nono
ยูคุงยังอยู่รึเปล่าทำไมไม่ตอบผมเลย
นั้นไงครับผมกำลังติดคุยกับใครก็ไม่รู้อยู่ละก็ยูมะได้โดนผมอัดแน่ๆ
-From Yu to Nono
โทษที่ๆ พอดีเพื่อนเข้ามาคุยด้วยอีกห้องนะเลยตอบนายช้าไปหน่อย
นี่อาจจะเป็นแค่จุดเริ่มต้นก็ได้มั้งครับเพราะหลังจากวันนั้นผมก็จะเปิดเจ้าโปรแกรมนี้ทุกวันและแทบทุกวันก็จะต้องเจอ โนโนะ คนนี้ อยู่เสมอจนบางครั้งผมยังสงสัยเลยว่าเค้า online ตลอดยี่สิบยี่ชั่วโมงรึเปล่าซึ่งพักหลังๆเราคุยกันหลายเรื่องครับทั้งเรื่องเรียนเรื่องเกมเรื่องส่วนตัวบางเรื่องเวลามันผ่านไปร่วมสามเดือนซึ่งเป็นช่วยใกล้ๆสอบเต็มทนแต่ผมไม่ค่อยได้สนใจเท่าไรหรอกครับเพราะผมนั้นอ่านหนังสือทบทวนเสมออยู่แล้วแต่เมื่อเข้าห้องสนทนาก็ไม่เจอชื่อ โนโนะเลยส่งสัยเค้ากำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบละมั้ง
พอเข้าช่วงหยุดยาวผมก็ไม่ค่อยได้ใช้คอมซักเท่าไรเพราะผมเริ่มหายเศร้าที่โดนทิ้งเป็นครั้งที่เจ็ดได้แล้วความจริงก็หายมานานแล้วละครับแค่ช่วยที่ผมเริ่มหายเศร้าอยากเที่ยวอยากไปซื้อของยูมะกำลังต้องนั่งอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบพอดีเพื่อนคนอื่นๆก็ด้วยทำให้ผมหมกตัวอยู่ในห้องเหมือนเคยซึ่งมันกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับบ้านผมไปเสียแล้ว
เป็นเวลาร่วมเดือนที่ไม่ได้เล่นไอ้เจ้าโปรแกรมนั้นเลยจนวันนี้ไม่รู้นึกยังไงผมถึงนึกอยากจะเล่นมันขึ้นมานะอาจเป็นเพราะผมคิดถึงคนที่ผมไม่เคยเห็นหน้าไม่เคยได้ยินเสียงที่ใช้ชื่อ โนโนะ นั้นละมั้ง
อานั้นไงอยู่จริงๆซะด้วย
-From Yu to Nono
ไง ไม่เจอกันตั้งนาน
-From Nono
ฮือ~~~...ยูคุงคิดว่าเลิกเล่นไปแล้วซะอีก T^T ผมคิดถึงยูคุงมากเลยนะทำไมไม่เล่นเลยละ
-From Yu to Nono
นี่มันช่วงหยุดยาวนะก็ต้องไปเที่ยวกับเพื่อนบางซิ...แล้วโนโนะไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนรึไง
-From Nono
ไม่อะก็อยากคุยกับยูคุงนี่นาถ้าเป็นไปได้ก็อยากไปเที่ยวกับยูคุงอะT^T
หาไปกับฉันนี่นะนายเป็นใครฉันยังไม่รู้จักเลยสิ่งที่นายบอกฉันมาโกหกอาไรบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้แต่ก็อยากเจอตัวจริงเหมือนกันนะนี่
-From Yu to Nono
นายก็มาหาฉันซิถ้านายมาจะยอมไปเที่ยวด้วย
ไงๆก็ไม่มีทางมาอยู่แล้วละ
-From Nono
พูดจริงนะ...งั้นวันเสาร์หน้าผมไปหานะไปรับที่สถานีด้วย^^
เอาจริงซิหมอนี่บ้าขนาดแท้ผมจะไปรับจริงๆรึเปล่ายังไม่รู้เลยหน้าตาผมก็ไม่รู้จักแล้วบอกจะมาหา
-From Yu to Nono
แล้วฉันไปรับนายแล้วฉันจะได้อะไรตอบแทนละเพราะต้องไปเที่ยวกับนายอีก
-From Nono
แล้วยูอยากได้อะไรละ ขนม เกม หรือ ว่าเสื้อผ้า
พูดมาขนาดนี้แสดงว่าจะมาจริงๆใช่ไหมนี่เอาไงดีละผมยังไม่พร้อมเจอเค้านี่นาเอแต่ว่าทำไม่ต้องไม่พร้อมด้วยละนี่แค่เพื่อนทางห้องสนทนาเองเอาเถอะวิธีนี่รับลองหมอนั้นไม่กล้ามาหาผมแน่เลย
-From Yu to Nono
เอางี้ถ้านายมาหาฉันต้องเป็นแฟนฉันหนึ่งวัน....
ความคิดเห็น