เผลอใจรักยุ่งแล้วละซิ !!

ลำดับตอนที่ #4 : - ตอนที่ 4 -

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องกว้างๆห้องหนึ่งในห้องมีทั้งเหล็กทั้งไม้วางระเกะระกะเต็มไปหมดและกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่บนกำแพงอีก 1 ตัว

“ โอยปวดท้องเป็นบ้าเลย ” ฉันครางออกมาเบาๆก่อนจะพยุงตัวไปที่ประตูฉันพยายามตะโกนร้องให้คนช่วยแต่ไม่ได้ผลเพราะห้องนี้คงเป็นห้องเก็บเสียงแน่ๆ

“ ตื่นแล้วเร๊อะแม่สาวน้อย ” แต่แล้วก็มีร่างผู้ชายคนหนึ่งผลักประตูอย่างแรงเข้ามาชนฉันจึงทำให้ฉันเซล้มลงไปกับพื้นอีกครั้ง

“ แกพวกแกจับฉันมาทำไมฉันไปทำอะไรให้แก ” ฉันเอามือกุมท้องแล้วตวาดเสียงลั่น

“ แกนะไม่ได้ทำแต่แฟนแกนะมันทำ ” ผู้ชายคนนั้นเลยตรงมาทางฉันแล้วจิกหัวให้ฉันหันไปมองมิกิที่โดนพวกนั้นทำร้ายร่างกายจนช้ำไปทั้งตัว

“ แกพวกแกทำอะไรมิกิ ” ฉันรีบแกะมือที่จิกหัวฉันอยู่ออกแล้วตรงๆหามิกิ

“ ไม่มีอะไรมากแค่สั่งให้ลูกน้องที่เป็นผู้หญิงของฉันรุมตบเท่านั้นแหละนังนี้มีคนหมั้นไส้เยอะเหมือนกันนะ ” ผู้ชายคนนั้นยิ้มเยาะฉันกับมิกิก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป

“ มิกิๆฟื้นสิมิกิ ” ฉันเขย่าตัวมิกิแรงขึ้นเรื่อยๆเมื่อเห้นมิกิไม่มีท่าทีว่าจะตอบฉัน

“ โอย..ยเจ็บ ” มิกิลืมตาขึ้นเล็กน้อยมามองฉันก่อนจะครางออกมาเบาๆ

“ มิกิอย่าเป็นอะไรนะ ” ฉันหันไปทุบประตูเรีกยชายคนนั้นให้เข้ามาแต่ไม่มีวี่แววเลยว่าจะมีใครเข้ามาสักคน

“ อย่าไปเรียกมันมันคือคนที่ทำให้ซันเดือดร้อน “ มิกิพยายามลุกขึ้นจากพื้นฉันจึงรีบเข้าไปพยุงตัว

“ แล้วเราจะทำยังไงกันดี ” ฉันมองหน้ามิกิ มิกิได้แต่ยิ้มบางๆให้ฉันก่อนจะชี้ไปที่หน้าต่าง

“ หน้าต่างแต่นี้มันชั้น 4 นะ ” ฉันมองตามมือมิกิไปก่อนจะหันมาถามิกิอีครั้ง

“ มีแม่น้ำอยู่ข้างล่างกระโดดลงไปแล้วขึ้นฝั่ง ” มิกิบอกฉัน ฉันเดินไปหยิบไม้ขนาดเหมาะมือมา1อันถอดเสื้อตัวนอกของฉันออกแล้วเอามันพันที่ปลายไม้เพื่อป้องกันไม่ให้มันเปิดเสียงก่อนจะออกแรงทุบ 2 ครั้งกระจกถึงจะแตก

“ มิกิพร้อมยัง ” ฉันเหวี่ยงไม้ทิ้งแล้วรีบประคองมิกิให้ลุกขึ้น

“ พร้อม ” มิกิบอกฉันเด็ดขาด

“ สัญญานะว่าจะเจอกันข้างล่างเกาะฉันไว้นะ ” ฉันมองหน้ามิกิก่อนจะหันไปมองทางประตูเพราะตอนนี้ผู้ชายคนนั้นกำลังเปิดประตูเข้ามา

“ 1 2 3 ” ฉันกับมิกิกลั้นใจกันโดดลงมายังแม้น้ำพร้อมกับเสียงเรียกตามหลังของผู้ชายคนนั้น

‘ ตู้ม ! ! ! ‘

ร่างของฉันกับมิกิกระบกับผิวน้ำฉันพยายามดึงมิกิที่เริ่มจะอ่อนแรงเรื่อยๆจนโผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำฉันถือว่าเป็นโชคช่วยของฉันที่มีไม้แผ่นใหญ่ๆรอยมาพอดีฉันจึงให้มิกิเกาะไว้และพยายามว่ายขึ้นฝั่ง

“ แค่กแค่ก ” มิกิเป็นไงมั่งหลังจากขึ้ฝั่งแล้วฉันรีบเข้าไปดูอาการมิกิทันที

“ ไม่เป็นไรรีบไปเถอะ..พวกนั้น..ต้องถามเรามาแน่เดินเลาะไปตามฝั่งแล้วจะเจอบ้านพักของแก๊งค์เรา ” ฉันฟังที่มิกิพูดก่อนจะดึงมิกิให้ลุกขึ้นมาแล้วพยายามไปให้ถึงบ้านพักให้เร็วที่สุด

ทางด้านซันซึ่งรู้จากคนระแวกนั้นว่าฉันไปนั่งที่สนามบาสแล้วมีผู้ชายมาทำร้ายฉันก็รีบให้พวกแก๊งบลูกาวออกตามหาฉันทั่วทั้งพื้นที่ส่วนเคนซึ่งโทรหามิกิไม่ติดเลยรีบมาบอกซันจึงทำให้ซันต้องสั่งให้ลูกน้องบางส่วนของพ่อเค้าออกตามหาอีกแรง

หลังจากฉันพามิกิมาถึงบ้านพักก็กินเวลาไปประมาณครึ่งชั่วโมงฉันรีบใช้โทรศัพท์ในบ้านโทรหาซันทันทีเพราะโทรศัพย์ของฉันมันเปียกน้ำจนใช้การไม่ได้แล้ว

ทางด้านซันซึ่งรู้จากคนระแวกนั้นว่าฉันไปนั่งที่สนามบาสแล้วมีผู้ชายมาทำร้ายฉันก็รีบให้พวกแก๊งบลูกาวออกตามหาฉันทั่วทั้งพื้นที่ส่วนเคนซึ่งโทรหามิกิไม่ติดเลยรีบมาบอกซันจึงทำให้ซันต้องสั่งให้ลูกน้องบางส่วนของพ่อเค้าออกตามหาอีกแรง

หลังจากฉันพามิกิมาถึงบ้านพักก็กินเวลาไปประมาณครึ่งชั่วโมงฉันรีบใช้โทรศัพท์ในบ้านโทรหาซันทันทีเพราะโทรศัพย์ของฉันมันเปียกน้ำจนใช้การไม่ได้แล้ว

“ ฮัลโหลซันได้ยินฉันไหม๊ ” หลังจากที่ฉันโทรอยู่นานซันก็รับโทรศัพท์จนได้

“ เปลเธอ เธอยู่ไหน ” ซันถามฉันเสียงดัง

“ อยู่ที่บ้านพักริมแม่น้ำของแก๊งค์เรากับมิกิ ” ฉันตอบซันไป

“ รออยู่ที่นั้นเดี๋ยวฉันไปรับ ” ซันรีบกดวางทันทีแล้วโทรบอกเคนกับพักพวกให้ไปรวมตัวกันที่บ้านพักริมแม่น้ำ

“ มิกิเป็นยังไงมั้ง ” ฉันวางโทรศัพท์ลงแล้วตรงไปหามิกิที่ตอนนี้มีเลือดออกตามแขนและขาแล้วก็เริ่มหายหอบ

“ หนาว ” มิกิครางออกมาเบาๆพอฉันเอามือไปแตะหน้าผากดูถึงกับร้องหวาเพราะตัวมิกิร้อนไปทั้งตัว

“ มิกิอย่าเป็นอะไรนะ ” ฉันมามิกิเข้าไปนอนพักในห้องก่อนจะถอดเสื้อของมิกิออกแล้วเช็ดตัวให้ก่อนจะหาเสื้อผ้าตัวใหม่ให้มิกิ

“ เปล เปล ” ซันวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในบ้านแล้วตะโกนเรียกหาฉัน

“ ซัน ” ฉันหันไปมองซันแล้วรีบวิ่งไปหาทันที

“ มิกิละมิกิอยู่ไหน ” ซันถามฉัน

“ อยู่ข้างในห้อง ” ซันรีบวิ่งเข้าไปหามิกิทันทีพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอกที่มิกิไม่เป็นอะไรมาก

ทำไมนะทำไมมันเจ็บแปล๊บๆเวลาเห็นซันอยู่ใกล้มิกิถึงเค้าจะเป็นพี่น้องกันก็เหอะต้องเป็นห่วงกันธรรมดาแต่นี้เค้าไม่ใช่พีน้องกันจริงๆซะหน่อยแถมเค้ายังเมินฉันทั้งๆที่ฉันเป็นคนที่โดนจับตัวไป ทำไมข้างในใจมันร้อนลุ่มแแบนี้

ทำไมนะทำไมมันเจ็บแปล๊บๆเวลาเห็นซันอยู่ใกล้มิกิถึงเค้าจะเป็นพี่น้องกันก็เหอะต้องเป็นห่วงกันธรรมดาแต่นี้เค้าไม่ใช่พีน้องกันจริงๆซะหน่อยแถมเค้ายังเมินฉันทั้งๆที่ฉันเป็นคนที่โดนจับตัวไป ทำไมข้างในใจมันร้อนลุ่มแแบนี้

“ เปลเป็นอะไรหรือเปล่า ” เซพที่เดินตามซันมาทีหลังเห็นฉันยืนเงียบมองซันที่กำลังถามไถ่อากาศของมิกิ

“ อะ..อ๋อเปล่าจ๊ะ ” ฉันปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดก่อนจะหันไปมองเซพ

“ ตัวเปียกหมดเลยเสื้อตัวนอกก็ไม่มีเอาเสื้อฉันไปใส่ก่อนนะ ” เซพพูดแล้วถอดเสื้อให้ฉันแต่ซันเดินถือเสื้อเอามาให้ฉันก่อนเซพเลยต้องดึงเสื้อของตัวเองกลับไป

“ ใส่เสื้อของฉันก็ได้ ” ซันโยนเสื้อให้ฉันก่อนจะหันไปมองมิกิอีกครั้ง

“ ไม่เป็นไรฉันใส่เสื้อของเซพดีกว่า ” ฉันดึงเสื้อที่มือเซพมาแล้วเอาเสื้อของซันไปห่มให้มิกิก่อนจะสวมเสื้อของเซพแล้วเดินออกไปข้างนอก

“ นายมันโง่หรือแกล้งโง่วะไอซัน ” เซพพูดแล้วมองหน้าซันอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินตามหลังฉันมา

“ อะไรของมันวะ ” ซันยืนมองฉันที่เดินออกไปกับเซพก็รู้สึกฉุนขึ้นมานิดหน่อยก่อนจะทบทวนว่าตัวเองทำอะไรผิดแต่ซันคิดยังไงก็คิดไม่ออกเพราะเค้ามองข้ามสิ่งสำคัญบางสุดไปนะสิ