จอมใจขุนพล

สวรรค์มักกลั่นแกล้งผู้คน สร้างโลกเหมือนวงกลมอันหนึ่ง ต่อให้หนีเท่าไรเส้นทางที่วิ่งออกไปยิ่งพบกันไวในภายหน้าเท่านั้น

ซวี่ถางหนีการแต่งจากขุนพล กลับพบขุนพลทำตัวเยี่ยงยาจก เอ้อแล้วนางก็หลงเชื่อ!

​

ผู้มีฝีมือย่อมต้องเหนือผู้ไร้ฝีมือ เมื่อในโลกหล้านี้มีกฎที่ยึดครองกันมาช้านาน เช่นนั้นบุรุษที่สามารถสังหารกบฏ แผ่นดินได้ก็ควรได้รับการสรรเสริญ

ทว่า... เขาหาได้สนไม่ กลับขอพักงานข้าราชบริพารไปสู่คนสามัญชั่วคราว เอ้า! แล้วบรรณาการที่ฮ่องเต้ได้มาจากแดนไกลเล่าจะทำยังไง

ทำยังไงน่ะหรือ เอ้อ... นางก็หนีสิ... แต่สวรรค์ไม่เมตตา หนีไม่พ้นซ้ำยังเป็นลูกไก่ตัวเล็กๆ ในกำมืออีก!

​

“เจ้ากำลังคิดจะทำอันใดกันแน่” ประเดี๋ยวดี ประเดี๋ยวร้าย ถัดมาครู่หนึ่งก็จะเงียบขรึม วูบหนึ่งก็หัวเราะ “หรือว่า” ซวี่ถางมองอย่างพินิจพิเคราะห์

ครั้นรู้สึกว่ามีสายตาประเมินมองตั้งแต่หัวจรดเท้า ร่างเขาเหมือนกลายเป็นก้อนหินหยุดอยู่นิ่งๆ ให้นางได้สำรวจตรวจตราอย่างเต็มที่

“มองข้าจนลูกตาทะลุเสื้อผ้าเชียว ข้าอายเป็นนะ”

ซวี่ถางผงะ รีบถอนสายตาออกจากสรรพางค์กายด้วยท่าทางตื่นตกใจ

เจ้ายาจกนี่ เป็นหญิงสาวแรกแย้มหรืออย่างไร แค่คิดว่าอารมณ์ประมาณนี้กำลังย่างเข้าวัยชราแล้วต่างหาก

“อยากสำรวจใต้ผ้าข้าถึงเพียงนั้นเชียวหรือซวี่ถาง” น้ำเสียงเขามันยียวนกวนใจจนเป็นตัวซวี่ถางรู้สึกกระดากเสียเอง

หลงตัวเองเกินไปแล้ว

“ข้าจะทำอย่างนั้นไปทำไมเล่า แค่อยากรู้ว่าเจ้าเป็นคนอย่างไรกันแน่” ซวี่ถางสะดุ้ง เพิ่งรู้ตัวว่าโพล่งคำใดออกไปก็เมื่อชินเฟิงเขยิบมาแนบชิด “อะ.. ออกไปให้ห่าง เจ้าคนลามก”

ยิ้มอ่อนโยนสายหนึ่งจับมองมามิวาง คล้ายสำรวจใบหน้านางเช่นกัน “หากนึกสัปดนจะเป็นอันใดไป ข้าทำเจ้ากลัวรึ อย่ากลัว หากเป็นหมากมิใช่ต้องมีแต่ตั้งรับเสมอไป การรุกบ้างกำจัดฝ่ายตรงข้ามได้ย่อมเป็นเรื่องดี”

​

​

ลู่ชินเฟิง หลังจากออกทัพในสงครามก่อกบฏ ก็ได้รับความไว้วางใจจากราชสำนักมากขึ้น ฮ่องเต้จึงประสงค์จะมอบรางวัลให้เหมาะสมกับความดีความชอบ ทว่าสิ่งที่ชินเฟิงต้องการคือ.... ลางานราชการครึ่งปีเพื่อออกท่องไปทั่วแดน ไม่ว่าใครคิดอยากตามหาเขาช่างเป็นเรื่องยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร

​

เซี่ยซวี่ถางบรรณาการจากเผ่าตู เดิมทีนางถูกส่งตัวมาเพื่อเป็นนางสนมในวังคอยปรนนนิบัติจักรพรรดิแผ่นดิน แต่ยังนางยังไม่ทันได้ฟังรับสั่งของฮ่องเต้ก็หลบหนีไปเสียแล้ว ยังดีที่ยาจกผู้หนึ่งได้ช่วยนางจากโจรป่าไว้ แต่ด้วยความที่กลัวตายจึงเอาทองห้าสิบตำลึงของยาจกหนุ่มส่งให้โจรแลกชีวิต แล้วนางต้องชดใช้หนีบุญคุณกับลู่ชินเฟิงครั้งนี้ให้หมด

​

"อยากใช้หนีข้าก็เป็นของของข้าเสียสิ"