rainy drops

ลำดับตอนที่ #3 : หนึ่งคนที่ไป และหนึ่งคนที่มา

    "พุท" ผมเรียกชื่อเพื่อนที่นั่งจ๋อย ข้างตัวมีกระเป๋าใบใหญ่ ตอนนี้เราอยู่ในโรงอาหารของโรงเรียน และผมก็เปลี่ยนชุดเป็นชุดที่หอจัดให้เรียบร้อยแล้ว

    "มันเกิดอะไรขึ้น" ผมถามมัน พุทเงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะก้มหน้าลงใหม่แล้วตอบเสียงแผ่ว ๆ

    "ฉันโดนไล่ออก"

    "อ่อ.. เอ๋!!! O_O" ผมมองหน้าพุทเผื่อว่ามันจะพูดคำว่าล้อเล่น แต่กลับเห็นแต่สีหน้าเศร้า ๆ จริงจังของมัน

    ผมใจหายวาบ

    "นี่ เพราะหมอนั่นงั้นหรอ!!!"

    "เปล่า..."

    "แล้วทำไมล่ะ!!!"

    "นายก็รู้ว่าฉันค้างค่าเทอมมาสามปีเลย"

    ผมอึ้งไปนิดหนึ่ง แล้วนั่งลงข้างตัวพุทก่อนจะโอบไหล่มันไว้

    บ้านของพุทยากจนมาก พุทต้องหาเงินเรียนเองด้วยการขายข้าวมันไก่ แต่เมื่อสามปีก่อนแม่ของพุทเป็นมะเร็ง พุทเลยต้องเอาเงินเก็บทั้งหมดมารักษาแม่จนถึงทุกวันนี้แม่ของพุทก็ยังไม่หายดี ต้องรับการรักษาต่อไป

    ผมรู้ดี

    และผมก็เคยเห็นมันนอนตากยุงอยู่ที่ร้านข้าวมันไก่

    เคยเห็นมันยอมโดนพวกนักเลงเตะเพื่อรักษาเงินไว้

    เคยเห็นมันขี่จักรยานฝ่าไฟแดง เพื่อจะรีบไปหาแม่ที่โรงพยาบาล ก่อนจะถูกตำรวจจับ

    เคยเห็นอะไรหลาย ๆ อย่างที่มันทำเพื่อรักษาชีวิตคน ๆ หนึ่งไว้

    "ขอบใจแกมากที่อุตส่าห์เป็นเพื่อนฉันมาตลอด" พุทก้มหน้าก้มตาพูด

    "เฮ้ยพูดอะไรอย่างนั้น เดี๋ยวฉันก็ไปหาแกที่ร้านข้าวมันไก่เหมือนเดิม" ผมพูดพลางเขย่าตัวมัน พุทลุกขึ้นแล้วยกกระเป๋าสะพายหลังก่อนจะโบกมือลาผมพร้อมกับเดินออกไป

    "ฉันไปนะ ......แล้วอย่าลืมมาที่ร้านข้าวมันไก่ของฉันด้วย"

    "เออน่า นายก็อย่าลืมเลี้ยงละกัน"

    "เออ ไอ้เค็ม= =^"

    "ด่าคนอื่นน่ะ ก็หัดดูตัวเองซะก่อนสิ" ผมด่ามันกลับก่อนจะวิ่งไปเตะส่งมันออกนอกโรงเรียน

    มันหันกลับมามองผมพลางลูบก้นป้อย ๆ อย่างน่าหัวเราะ แต่ผมกลับหัวเราะไม่ออกไม่รู้ว่าทำไม

    "เดี๋ยว....วันหลังเลี้ยงนะ"

    "เออ บาย"

    ........................

    ไม่มีอะไรหรอก แค่คำพูดสั้น ๆ

    ไม่มีอะไรหรอก แค่คน ๆ หนึ่งที่ยอมให้ผมเตะก้นทั้ง ๆ ที่มันวิ่งเร็วที่สุดในสายชั้น

    ไม่มีอะไรหรอก แค่คน ๆ หนึ่งที่กำลังจะหายไปจากความจำเจในชีวิตของผม

    ไม่มีอะไรหรอก แค่คน ๆ หนึ่งที่เรียกว่าเพื่อน กำลังเดินจากผมไปในความมืด

    ไม่มีอะไรหรอก

    ไม่มีอะไร

    ไม่มี

    ผมมองส่งมันจนลับสายตา สายตาที่พยายามชเง้อมองเพื่อยืดเวลาระหว่างผมกับพุท



    "นายมองอะไรอยู่" เสียงทุ้มต่ำดังจากข้างหลังของผม ผมเริ่มจะคุ้นกับเสียงของหมอนี่แล้วล่ะ

    ผมหันกลับไปมองจุน เจ้าตัวปัญหาที่ผมตราหน้าว่า ผมเหม็นขี้หน้า ก่อนจะตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่

    "ก็..เปล๊า" แล้วผมก็เดินผ่านจุนไป

    ผมขอสารภาพ

    ผมเหม็นขี้หน้ามันจริง ๆ แหละ=*= แม้แต่ตอนเดินผ่านผมยังหลับตาไม่มองหน้ามันอย่างอัตโนมัติ

    "เปล่า? แล้วนายร้องไห้ทำไม?"

    !?O_o;;

    นี่ผมร้องไห้หรอเนี่ย T T

    ผมรีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา พอผมลืมตาขึ้นอีกทีจุนก็เดินมาอยู่ข้างหน้าผมแล้ว ไวจริงเชียว=.,+

    "แล้วนายล่ะมาทำไม" ผมถามมันก่อนที่มันจะเผยอปากเสียอีก

    "ก็นายมีกุญแจห้อง ฉันไม่มี แล้วฉันจะเข้าห้องได้ไง"

    อ่อ แม้ นึกว่าอะไร +_+

    "โอเค งั้นตามมา"

    "ทำไมฉันต้องตามนาย ไอ้เด็ก"

    เอ๋ มันพูดอะไรอ่ะ ผมไม่ค่อยได้ยิน ?_?

    "อะไรนะ"

    "เปล่า"



    "นี่เตียงนาย นั่นเตียงฉัน เราจะไม่ล่วงล้ำเขตซึ่งกันและกัน" ผมเดินเข้ามาในห้องพลางแยกเขตความเป็นส่วนตัวของกันและกันไว้เรียบร้อย

    "เขต?"

    โง่จริง

    "ก็เขตไง ซีกซ้ายของนาย ซีกขวาของฉัน" ผมบอกพลางชี้นิ้วไปมาอธิบาย

    "อ่อ โอเค แล้วเส้นแบ่งมันอยู่ตรงไหนล่ะ"

    ก็.....เอ้อ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน =.,=

    "เอ้อ  อา ....อืม....เอ่อ..ก...ก็ตรง..ตรงนั้นแหละ" ผมพูดแล้วชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปแถว ๆ กลางห้อง จุนมองตามมือของผม แล้วหรี่ตามองผมอย่างพินิจ ก่อนจะพูดให้ผมถลึงตาใส่

    "เฮ้อ เด็กมันก็อย่างนี้แหละว้า = ="

    "นายว่าใครเด็ก สองรอบแล้วนะ (รึสามหว่า= =;;)"

    "สองรอบแล้วไง จะเก็บตังหรอ ^^" จุนพูดแล้วยิ้มแฉ่งเหมือนมันเป็นเรื่องเล็กซะเหลือเกิน เรื่องเงินเนี่ย

    ฮึ่ย!! มันน่าจับถีบส่งออกนอกห้อง หมั่นไส้เว้ย!!!

    "เอาเป็นว่า ซีกซ้ายซีกขวาน่ะแหละ"

    "อืม โอเค อย่างฉันยังไงก็ได้อยู่แล้ว ว่าแต่ นายอย่าล่วงเกินฉันละกัน"

    O[]O;; ม....มัน..

    "นี่นายโรคจิตรึไง แอบจิตหรอ ถึงได้กล้าพูดแบบนี้"

    "ก็ฉันก็ต้องเตือนไว้ก่อนน่ะแหละ นายจะได้ไม่หลงผิดคิดชั่วกับฉัน ^^" จุนพูดแล้วส่งยิ้มกวน ๆ มาให้ แถมตบท้ายด้วยการยักคิ้ว เหอะ ๆ =_+;;
    "=_+"

    "ฮะ ๆ นายนี่ทำหน้าตาพิลึก เฮ้อ ไม่อยากพูดมากกะนายแล้ว ฉันไปอาบน้ำก่อนดีกว่า"

    "เฮ้ย"

    "เอ้อแล้วอย่าแอบดูล่ะ =..= พูดตามความจริงฉันไม่ไว้ใจนายเลย เจ้าเด็ก"

    "เฮ้ย ได้ไง ฉันต้องอาบก่อนดิ"

    "เอาอะไรมาตัดสินไม่ทราบ"

    "ก็นายเป็นพี่"

    "เป็นพี่แล้วไง เป็นพี่ก็ต้องอาบก่อนสิถึงจะถูก"

    "เฮ้ยไม่ได้ พี่ต้องเสียสละให้น้องสิ"

    "อะไรกัน มาตรฐานไร้สาระสิ้นดี อีกอย่างฉันพูดขึ้นมาก่อนฉันก็ต้องอาบก่อนสิเจ้าเปี๊ยก"

    "นายนั่นแหละไร้สาระ .........คนที่ไปถึงห้องน้ำก่อนต่างหากที่ได้ก่อน!!!" ผมพูดพลางรีบเอาผ้าขนหนูมาจากเตียงแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำ

    "เฮ้ย เจ้าเปี๊ยก!" จุนรีบวิ่งตามผมมาเข้าห้องน้ำพลางหยิบผ้าขนหนูมาด้วย
    มือของจุนฉุดกระฉากผมไปข้างหลังแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ผมก็วิ่งตามเข้าไปเหมือนกัน