ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จุน
ก๊อก
เสียงไม้กระทบไม้ดังเป็นรอบที่ร้อยเมื่อมือที่เคยมีเรี่ยวแรงกลับอ่อนเปลี้ยไปซะอย่างนั้น แท่งดินสอในมือก็เลยเอามาแทนเครื่องเคาะจังหวะ ให้คนทั้งห้องค่อย ๆ เคลิ้มและกลายเป็นหญ้าใกล้ตายไปทีละคน
ไม่ใช่เพราะเสียงดินสอหรอกนะ เพราะการเรียนวิชาสังคมอันแสนน่าเบื่อน่ะแหละ
อ๊าก~~~~ T[]T เบื่อเว้ย แต่ก็ต้องนั่งเรียนต่อไป ไม่งั้นเดี๋ยวไม่รู้เรื่องอีก
แต่ดูคนข้าง ๆ แล้วก็อิฉามันแหะ = =^^
น้ำลายเยิ้มเลย หึ ๆ ^^;;
แต่สงสัยจัง เรื่องเด็กญี่ปุ่นที่จะมาเรียนกับผม
จะทำไมล่ะ ก็หมอนั่นยังไม่โผล่หางมาให้เห็นเลยน่ะสิ
เฮ้อ
ปึง!!!
"โอฮาโย!!"
เสียงประหลาดดังขึ้นผมคาดการณ์อย่างแม่นยำว่ามาจากประตูห้องเรียน (แน่ล่ะก็ผมกำลังมองไปทางนั้นพอดี^__^)
ว่าแต่ไอ้คำพูดพิลึก ๆ นั่นน่ะสิ ใครกันนะที่เป็นคนพูด(ผมนั่งอยู่หลังสุดเลยมองไม่เห็นคนที่อยู่หน้าประตู)
แต่ทันทีที่ได้ยินเสียงประตูดังปึง!! ทุกคนเปลี่ยนจากนอนเป็นนั่งกันหมด แล้วทำตาโต O_O
หึ ๆ เป็นเพื่อนที่น่าเลื่อมใสจริง ๆ
เพื่อน ๆ ที่อยู่ข้างหน้าพากันซุบซิบเสียงดัง ผมจับใจความได้บ้างนิดหน่อย ดังต่อไปนี้
"เฮ้ย ไฮโซที่ไหนมาบริจาคเงินให้โรงเรียนเราวะ"
พรืด
"ฉันว่าไม่ใช่หรอกว่ะ น่าจะเป็นพวกไม่มีที่ไป"
พรวด
"เฮ้ยอย่ามั่ว ฉันว่าคงจะเป็นตัวแทนบ้านจัดสรรค์มากกว่า"
เอิ้ก!! =_+
มันคิดกันได้ยังไง
"เอ้านักเรียนจ๊ะ นี่คือนัำกเรียนแลกเปลี่ยนที่จะมาเรียนกับเรา เขามาจากญี่ปุนยังไม่คุ้นกับเมืองไทยเท่าไหร่ ช่วยเป็นเพื่อนกับเขาหน่อยนะจ๊ะ ^^" อาจารย์ร่างท้วมพูด
ผมชเง้อคอมองอย่างตื่นเต้นพลางขบแท่งดินสอไปด้วย (เด็กดีห้ามเลียนแบบ) ในขณะที่เพื่อน ๆ คุยกันเสียงดังซังแซ่ พร้อมกับร่างที่เคลื่อนตัวเข้ามาในห้อง
เด็กรุ่นราวคราวเดียวกับผม ไว้ผมยาวระบ่า เรือนผมสีดำกระกายออกแดง ๆ ที่ไฮไลท์มาแบบผิดกฎ กับใบหูที่ถึงผมจะอยู่ข้างหลังก็มองเห็นว่ามันเจาะ!!!O=+
ไม่ใช่เจาะธรรมดา ข้างละ 5 รู =.,= แล้วมันก็ใส่ตุ้มหูซะเด่น แดงแปร๊ด มือซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกงตัวสั้นที่ทำให้เห็นผิวขาวจั๊วะเหมือนกระดาษของมัน
ตั้งแต่การแต่งตัวตลอดการเดิน เรียกได้ว่ากวนติง =_+
"ฮูย~ ไอ้แรด!!!"
พรืด
ไอ้บ้าเอ๊ยพูดซะเสียงดัง ดีนะที่ฝ่ายนู้นเขาเป็นญี่ปุ่น ฟังไม่รู้เรื่องไม่งั้นแกโดนเอาดาบเสียบคาเก้าอีเหมือนในหนังแล้ว > <
นายญี่ปุ่นหันควับมาทางผมที่อยู่หลังห้อง หึ ๆ ไม่รู้เรื่องล่ะสิ ^^ โง่
"'โทษทีที่แรด"
ตึง!!!!O_O
"ม..มันพูดไทยได้ ตาย ๆ ๆ ไอ้พุท เดี๋ยวฉันวัดโลงให้ก่อนดีไห... อ่าวไอ้พุท" ผมหันไปถามมันแต่ก็ตรัสรู้ว่ามันไม่พร้อมที่จะตอบเพราะเรือนร่างสูง ๆ ของมันตอนนี้ล้มตึงไปข้างหลังหัวฟาดพื้น และแกล้งสลบ(มันใช้มุขนี้หนีเอาตัวรอดประจำ)
"เอ่อ เขาไม่คุ้นกับประเทศไทยก็จริงแต่ว่าเขารู้สำนวนสำเนียง เสียงภาษาของไทยเราดีเลยนะจ๊ะ ยังไงก็ระวังปากหน่อยก็แล้วกัน^^;;"
"ฉันชื่อ ทาคาเตรุ มิทซึยะ จะเรียกจุนก็ไม่ว่า .....แล้วให้ผมนั่งไหน" นายญี่ปุ่นแนะนำตัวโดยไม่ต้องบอกแล้วมองหาที่นั่ง ปากก็ถามครูแต่เหมือนอยากหาที่นั่งเองมากกว่า
นัยน์ตาสีดำของจุนวาววับแล้วเดินตรงมาหลังห้อง...เจี๊ยก!!! มันมาแล้วT[]T
ตอนนี้ปากของผมคงสั่นไปหมดแล้วแน่เลย ผมเม้มปากแน่นแล้วก้มมองต่ำ สบกับมือของเจ้าหมอนั่นที่เลื่อนเก้าอี้ข้างตัวผมออก
เหอ?
"เอ๋"
ผมร้องแล้วจ้องหน้านายจุนที่หย่อนก้นลงนั่งข้างผม ส่วนเจ้าพุทรีบเด้งขึ้นมาจากพื้นแล้วจ้องหน้าจุนด้วยแววตางุนงง
อาจารย์ทำสีหน้าลำบากใจเมื่อจุนเดินไปแย่งที่นั่งพุท ใช่ ๆ ผมก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน อยากจะวิ่งไปให้ไกล ๆ T T
"เอ่อ"
"นายชื่อไร"
"เดี๋ยว เดี๋ยวสิ ทำไมนายต้องมานั่งตรงนี้ด้วยล่ะ"
"ไม่ตรงคำถาม"
"..........เมษ"
"ดี แล้วอายุ?"
"14"
"เด็ก"
อ่าว เฮ้!!! มาว่าฉันเด็กได้ไง โตแล้วนะเว้ย =*=^
"แล้วนายล่ะเท่าไหร่"
"16"
"แก่่"
เสียงจากไอ้พุทดังขึ้นอย่างหาเรื่อง โอย มันจะเงียบสักหน่อยไม่ได้รึไง!!!
"เด็กโข่งชัด ๆ แล้วถือวิสาสะอะไรมานั่งที่ฉัน!!!" ไอ้พุทตวาดใส่จุนแล้วกระชากคอเสื้อจุนขึ้น มือเงื้อขึ้นอย่างน่าหวาดเสียว
ตึง!!!
"หยุดแค่นั้นแหละพุทธชาด!!"
อึ๋ย อาจารย์ใหญ่ มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย! = =;;
อาจารย์ใหญ่วัย 70 ย่างสามขุมเข้ามาหา ตอนนี้ในตาของผมเห็นอาจารย์เป็นนังผีดุในหนัง T T น่ากลัววว
"แต่ว่า"
"ไม่มีแต่ พุทธชาด.....ตามอาจารย์มา"
"อาจารย์ครับ"
"เงียบ!! ครูมีเรื่องต้องคุยกับเธอหลายเรื่อง!!"
พุท....
ผมเหงื่อแตกแต่ก็ช่วยอะไรมันไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่อยากจะช่วยแก้ต่างให้มัน แต่หลักฐานเห็นอยู่ทนโท่ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่นั่งมองคนสองคนออกจาห้องไป
กรี๊งงงง
เสียงกริ่งดังขึ้นบอกว่าหมดเวลาเรียนในคาบเช้าแล้ว ผมหันไปมองจุน นายเด็กญี่ปุ่นไม่เจียมบอร์ดี้ที่นั่งลอยหน้าลอยตา ไม่รู้สึกรู้สา
หนอย
"ไอ้บ้า!!!! นี่แกทำอะไรลงไปรู้ตัวไหม๊ ทำให้คนอื่นเขาลำบากสบายใจนักรึไง"
จุนหันควับมามองผม ต่างหูรูปไม้กางเขนไกวน้อย ๆ ตามแรงหัน ดวงตาสีดำน่ากลัวจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของผมอย่างสงสัย
"ฉันทำอะไร.....'โทษที แต่ฉันก็ไม่เห็นจะได้ทำอะไร ฉันก็แค่หาที่นั่ง หมอนั่นแหละที่หาเรื่องฉัน"
ผมกำลังจะพูดสวนออกไปแต่อาจารย์สังคมครูประจำชั้นผมเดินเข้ามาหาเราสองคน....ผมล่ะไม่อยากพูดคำว่าเราเลย ให้ตายเหอะ!
"เมษจ๊ะครูฝากเด็กคนนี้ด้วยนะ"
"เห?"
"พอดีครูเห็นว่าเธอยู่หอ ก็เลยอยากฝากจุนไว้ให้อยู่กินกับเธอ"
"แต่ครูครับ ห้องผมมีเตียงสองเตียง ของผม แล้วก็ของพุท แล้วจะยัดไอ้.....จุนเขาไปได้ไงล่ะครับ"
"เรื่องนั้นน่ะไม่ต้องเป็นห่วงหรอกจ้ะ ^^"
"แต่"
"นายนี่เรื่องมาก" จุนพูดด้วยน้ำเสียงกวน ๆ แล้วยักคิ้วให้ผมที่ขึงตาใส่ ผมพยายามทำหน้าให้ดูน่าเกรงขามที่สุดแล้วนะ-*- แต่ดูเหมือนว่าจุนจะหัวเราะเพราะผมตลกมากกว่า
"สนิทกันเข้าไว้นะจ๊ะ ^^"
เรื่องอะไร ทำไมผมต้องสนิทกับเจ้านักเลงปากสุนัขไม่รับประทานอย่างนี้ด้วยล่ะ
"ครับ"
ชิ ปากหนอปาก ไม่ตรงกับใจ T T
สงสัยว่าผมต้องฝันร้ายไปอีกนาน...
to be con....
+++++++++++++++
นิดเดียวเองอ่ะ ยังไงก็ช่วยเม้น ๆ กันหน่อยนะ ^^
รักคนอ่าน>[]<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น