คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : -2- 100%
เสียงเฮฮาบนโต๊ะเริ่มดังขึ้นหลังจากผ่านศึกสงครามระหว่างชางกยุนและกีฮยอนซึ่งมีแบมแบมและยูคยอมพยายามช่วยห้ามแต่ก็ไม่เป็นผล
“แบมทำอาหารเก่งเหมือนแต่ก่อนเลยนะ”
“ก็ได้พี่กีฮยอนสอนตอนเด็กๆนี่ครับ” แบมแบมตอบกลับไป
“น้องแบมทำอาหารเก่งมากเลยนะ สนใจมาเป็นแฟนพี่มั้ยครับ”
“นี่! ไอเตี้ย อย่ามายุ่งกับน้องกูนะเว้ย”
“พี่กีฮยอนทำอาหารเก่งกว่าแบมตั้งเยอะครับ อย่างแบมนี่ยังกากๆ พี่ชางกยุนเอาพี่กีฮยอนไปเป็นแฟนดีกว่าครับ ฮ่าๆๆๆ” ร่างบางนั่งหัวเราะร่วน
“โหย น้องแบม ถ้าให้พี่เป็นแฟนกะไอหัวชมพูนี่พี่ยอมเป็นแฟนกับยูคยอมดีกว่า ใช่มั้ยจ๊ะยูคยอม จุ้บบบๆ” ชางกยุนหันไปกอดยูคยอมที่นั่งกินเงียบๆมานาน
“อี๋ แหวะ ออกไปไกลๆเลยนะพี่ อย่ามารบกวนเวลากินของผม” ยูคยอมถอยเก้าอี้ออกห่างจากชางกยุนทันที และทุกคนก็คุยกันอย่างสนุกสนาน
“แบม มึงไปนั่งเดี๋ยวกูล้างเอง” ร่างสูงของยูคยอมเดินมาผลักแบมแบมออกไปจากอ่างล้างจาน
“ทำดีมากเพื่อนยูค ฝากด้วยนะ” แบมแบมตบไหล่ยูคยอมก่อนจะเดินร่าไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆกีฮยอน
“เออมึง”
“มึงไหน?” กีฮยอนที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่หันขวับทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก
“มึงไงไอหัวชมพู”
“เราสนิทกันแล้วหรอมาเรียกมึงเนี่ย”
“พวกพี่ๆอย่าพึ่งทะเลาะกันนน”
“แบม ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวพี่จะเคลียร์กะไอเตี้ยนี่เอง” กีฮยอนหันมาบอกคนเป็นน้อง
“ก็ได้ครับ” แบมแบมลุกออกไปแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน
“มึง เอาเป็นว่าเราสนิทกันแล้วนะกีฮยอนเพื่อนรัก คือกูมีไรจะบอก”
“ว่ามา ถ้ามันไร้สาระมึงเจอเก้าอี้อีกแน่”
“คืองี้นะ กูอยากให้มึงดูแลน้องมึงดีๆเพราะกูรู้สึกว่าน้องมึงมีคนคอยตามอยู่ซึ่งกูไม่รู้ว่าใคร เอาเป็นว่ากูจะช่วยมึงคอยดูไว้ละกัน”
“ใครตามน้องกู”
“เอ๊ะ กูก็พึ่งบอกอยู่ว่าไม่รู้ แต่ไอคนที่ตามแบมอยู่อะน่าจะอยู่คอนโดนี้นะ ตอนเย็นกูเห็นเดินเข้าคอนโดอยู่ รู้สึกว่าโรงเรียนเดียวกับน้องแบมด้วยเห็นชุดเหมือนกัน”
“มีอะไรกันอะพี่” ยูคยอมที่พึ่งล้างจานเสร็จเดินมาเข้าร่วมวงคุยกับพี่ๆทั้งสอง
“ยูค ถ้าพี่ฝากแกช่วยดูแบมได้ป่ะ เพราะพี่ไม่ว่างอะเดี๋ยวว่าจะไปช่วยงานในบริษัทป๊าก่อนแล้วค่อยออกมาหางานทำ”
“ทำไมอะพี่กี ตอนนี้ผมก็ดูแลแบมอยู่นะ” ยูคยอมเดินไปหยิบช็อคโกแลตในตู้เย็นมานั่งกินที่โซฟา
“คืองี้ ไอเตี้ยเนี่ยมันบอกว่ามีคนตามแบมอยู่ พี่ก็ไม่รู้ว่าจริงมั้ย แต่จะฝากแกดูแบมมันหน่อย พี่เป็นห่วงมัน”
“อ่อ ได้ครับ เอ้อ แล้วพี่จะนอนไหนอ่ะ พี่จะเข้าไปนอนในห้องกับแบมมั้ย เดี๋ยวผมนอนโซฟา”
“ให้มันไปนอนห้องพี่ก็ได้ยูค” คนที่นั่งเงียบมานานเปิดปากพูดออกมา
“แล้วทำไมต้องเป็นกู”
“ก็ยูคมันไม่ไปอยู่แล้ว หรือมึงจะให้น้องแบมไปนอนกะกูล่ะ”
“แล้วกูจะมั่นใจได้ไงว่ามึงจะไม่ทำไรกู”
“แค่กูเห็นหน้ามึงก็หมดอารมณ์แล้วกีฮยอนเพื่อนรัก ไปๆเอากระเป๋ากูจะกลับห้องแล้ว น้องมันจะได้นอน” ชางกยุนลากกีฮยอนกับกระเป๋าออกจากห้องไป
“บายครับพี่” ยูคยอมปิดประตูแล้วเดินกลับมานั่งที่โซฟา
“อ้าว ยูค แล้วพี่กีอะ” ร่างบางของแบมแบมเดินออกมาจากห้องนอนด้วยชุดเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขาสั้นที่สั้นขึ้นมาเหนือเข่าพร้อมผ้าที่พาดอยู่บนผมที่เปียก
“ไปนอนห้องพี่ชางกยุน เพราะพี่มันบอกว่าหรือจะให้เอามึงไปนอน พี่กีเลยไปแทนอะ”
“แล้วไมมึงไม่ไปอะ”
“เอ้า แล้วทำไมกูต้องไปอะ” ยูคยอมทำหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างใส่แบมแบมก่อนจะรีบวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปทันที
“ไอยูค!!!!!!!!!”
‘ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด แกร๊ก’
เสียงกดรหัสดังขึ้นทำให้ผมที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่หันไปมองตามเสียง
“ไปไหนมาวะ ไมกลับดึกขนาดนี้”
“ก็มึงอะมาร์คหนีกลับมาก่อนทำไม กูก็เลยไปส่งน้องยองแจที่บ้าน”
“เบื่อๆว่ะเลยกลับก่อน แล้วมึงคบกับมนุษย์ไม่กลัวนายท่านว่าหรอ”
“กูยังไม่คบกัน นายท่านไม่รู้หรอก ว่าแต่มึงเหอะ หาแบมแบมเจอยัง” เพื่อนขาสั้นของผมพูดแล้วถอดเสื้อออกก่อนจะเดินมานั่งลงข้างผม
“….ยังว่ะ” ผมเลือกที่จะตอบโกหกแจ็คสันไปเพราะถ้าตอบความจริง
มันคงจะตามไปฆ่าแบมแบมตามคำสั่งที่ได้รับมาแน่ๆ ถึงมันจะบอกว่าไม่กล้าฆ่าก็เถอะ
“เออ หาให้เจอเร็วๆแล้วกัน เดี๋ยวก็โดนนายท่านเฉ่งเอาหรอก”
“แล้วมึงไม่คิดจะช่วยกูหาเลยหรือไง เห็นวันๆเอาแต่เต๊าะน้องยองแจ” ผมแขวะแจ็คสันไปนิดหน่อย
“กูขี้เกียจอะ มึงหาไปดิ กูไปละจะคอลกับน้องยองแจ รีบๆนอนล่ะเพื่อนมาร์ค” เพื่อนขาสั้นของผมวิ่งเข้าห้องนอนไปทันที
“แบม! ตื่น!” ยูคยอมตะโกนลั่นแล้วดึงผ้าห่มผืนหนาที่คลุมตัวของแบมแบมอยู่ตกลงมากองอยู่ที่พื้น
“ขออีกชั่วโมงนึงละกัน” แบมแบมพลิกตัวหนีไปอีกฝั่งแล้วกลิ้งไปเรื่อยๆจนถึงขอบเตียงอีกฝั่งและ
‘ตุ้บ’
“โอ้ย”
“โง่! กลิ้งจนตกเตียง ไปอาบน้ำได้ละมึงอะ” ยูคยอมเดินมาใช้เท้าเขี่ยตัวของแบมแบม
“ก็บอกว่าขอนอนต่อก่อนไง!” แบมแบมกลิ้งตัวเข้าไปหลบอยู่ใต้เตียง
“ออกมาได้แล้วมั้ง แปดโมงแล้วนะ ยังจะนอนต่อหรอ”
“ห้ะ แปดโมงแล้วอ่อ…โอ้ย!” แบมแบมร้องออกมาเสียงดังเพราะหัวชนกับใต้เตียง
“นี่กูมีเพื่อนเป็นควายหรอวะ รีบออกมาจากใต้เตียงได้ละ แล้วไปอาบน้ำ” ยูคยอมพูดแล้วเดินออกไปจากห้อง
“แล้วไมไม่ไปก่อนกูวะ ปกติก็เห็นทิ้งให้กูเดินไปเองคนเดียวแล้วนี่ก็พึ่งเจ็ดโมงไม่ใช่แปด” แบมแบมเดินติดกระดุมที่แขนเสื้อออกมาจากห้องนอนแล้วทำหน้าสงสัย
“ก็กูเป็นห่วงมึงไงกันต์พิมุกต์เพื่อนรัก เห็นเดินไปทุกวันคงเมื่อย นั่งมอไซค์กูไปดีกว่าเนอะ แล้วก็ไปกลับกับกูทุกวันเลยนะ กูขับไปกลับคนเดียวเหงาอะเพื่อน” ยูคยอมพูดออกมายาวแล้วตักข้าวเข้าปากไปคำนึงก่อนจะหันไปดูดช็อคโก้เชคแก้วใหญ่ข้างๆตัว
“แปลกๆนะมึงอะ” ร่างบางเดินไปนั่งลงตรงข้ามเพื่อนตัวสูง
“แล้วนี่ทำเองอ่อ”
“เออ”
“โคตรแปลก”
“กินๆไปเหอะน่า พูดมากอยู่นั่นแหละ ไม่งั้นกูกินเองนะ” ยูคยอมทำท่าจะหยิบจานข้าวของแบมแบมมา
“ไม่! ของมึงก็มี” แบมแบมดึงจานข้าวเข้ามาไว้กับตนเองเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักอย่างคิมยูคยอมจะมาหยิบจานช้าวไป
“ของกูหมดแล้ว แบ่งหน่อยไม่ได้หรอ”
“งั้นมึงแบ่งช็อคโก้เชคกับช็อคโกแลตในตู้เย็นให้กูได้มั้ยล่ะ”
“เออ! กูไม่กินก็ได้” ยูคยอมเดินเอาจานไปวางไว้ที่อ่างล้างจานแล้วกลับมานั่งที่เดิม
“ไม่งอนสิยูคยอมเพื่อนรัก เพื่อนแบมแบ่งให้คำนึง อ้าปากเร็ว อะๆ อ้ามมม” เมื่อเห็นว่าคนตรงข้ามนั่งทำหน้าบึ้งแบมแบมจึงตักข้าวขึ้นมาแล้วป้อนให้คนตรงหน้าเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมาและผลที่ได้ก็คือยูคยอมหายงอนเหมือนทุกครั้ง
“มาร์ค! เร็วๆดิวะ เดินเร็วๆ”
“รีบไปไหนวะแจ็ค เรียนตั้งแปดโมง” มาร์คสะพายกระเป๋าแล้วเดินออกมาตามแจ็คสัน
“กูรีบอะ นัดน้องยองแจไว้” แจ็คสันพูดแล้วทำหน้ากวนใส่มาร์ค
“นี่อะไรก็น้องยองแจ น้องยองแจ คอยดูเหอะกูขอให้นายท่านจับได้แล้วส่งมึงมาเป็นมนุษย์”
“ก็ดีสิกูจะได้แก่ไปพร้อมๆน้องยองแจ..เห้ย มาร์ค นั่นใช่น้องแบมแบมปะวะที่ยืนคุยกะไอเด็กสูงๆนั่นอะ”
“ไหนวะ มึงมั่วละน้องแบมอะไรหน้าไม่เหมือนเลย ไม่ใช่หรอกมึง” เขารู้ว่านั่นคือแบมแบมและกำลังยืนอยู่กับเพื่อนสนิทคือคิมยูคยอม แต่ถ้าบิกไปมีหวังแจ็คสันคงเข้าไปหาแน่นอน เขาไม่อยากให้แจ็คสันเจอแบมแบมเร็วเพราะแจ็คสันเป็นคนทีทำตามคำสั่งทุกอย่าง ถ้าแจ็คสันรู้ว่านั่นคือแบมแบม ในไม่ช้าแบมแบมก็อาจจะถูกแจ็คสันฆ่าได้ มาร์คไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น
“แต่ว่าเหมือนน้องแบมจริงๆนะ”
“กูบอกว่าไม่ใช่ไง รีบไปโรงเรียนเหอะ เมื่อกี้มึงยังให้กูรีบอยู่เลย ไหนว่านัดน้องยองแจไว้ไง?” มาร์คเลือกที่จะลากคอเพื่อนสนิทของตนเองออกไปจากตรงนั้นทันที
“ยูค เมื่อกี้...” แบมแบมยืนถือหมวกกันน็อคที่ยูคยอมพึ่งส่งมาให้
“เออ กูเห็นแล้ว อย่าไปสนใจ รีบขึ้นรถ เอ้าใส่หมวก” ยูคยอมหยิบหมวกกันน็อคมาจากมือของแบมแบมแล้วสวมลงบนหัวแบมแบมหลังจากเห็นเพื่อนสนิทของตนเองยืนนิ่ง
“เอ้า อย่านิ่งครับคุณกันต์พิมุกต์ ใส่หมวกให้แล้ว เหลือขึ้นรถ
จะให้กระผมอุ้มขึ้นด้วยมั้ยครับ?” ยูคยอมที่ขึ้นไปคร่อมตัวอยู่บนรถแล้วหันมามองแบมแบม
“ไม่ต้อง กูขึ้นเองได้” แบมแบมรีบขึ้นไปนั่งบนรถแล้วกอดเอวยูคยอมเอาไว้ ด้วยความที่แบมแบมตัวเล็กกว่ายูคยอมจึงทำให้คนตัวเล็กไม่ได้เห็นสีหน้าของเพื่อนตัวสูงที่แอบยิ้มและหน้าแดงเพราะโดนแบมแบมกอดเอวไว้
“ยูค เมื่อกี้มึงเห็นใช่ปะ พี่มาร์คกับเพื่อนพี่เค้าชี้มาทางกู”
“เออ อย่าไปสนใจเลยน่า มีกูอยู่ เค้าไม่ทำไรมึงหรอก” ยูคยอมพูดออกมาเสียงดังแข่งกับเสียงรถรอบข้าง
“มึงต้องอยู่ข้างๆกูตลอดนะเว้ย” แบมแบมกอดเอวยูคยอมแน่นขึ้นกว่าเดิม
“เออน่า นี่กูก็อยู่ข้างมึงตลอดแล้ว เหลือเข้าไปอาบน้ำด้วยนี่แหละ จะให้เข้าไปด้วยมั้ย”
“เออๆเข้าไปด้วยก็ดี”
“คือ...กูล้อเล่น มึงอย่าคิดมากดิ พี่เค้าไม่ตามมึงไปถึงห้องเราหรอก”
ตอนนี้แบมแบมกับยูคยอมมาถึงโรงเรียนแล้ว แบมแบมกับยูคยอมกำลังเดินไปที่ห้องเรียน ในขณะนั้นก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหา
“พี่แบมแบมคะ หนูเอานมรสกล้วยมาให้ค่ะ”
“อ่า ขอบคุณนะครับ ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ” ร่างบางรับของมาก่อนจะยิ้มให้เด็กคนนั้น
“ค..ค่ะ” เด็กผู้หญิงคนนั้นตอบก่อนจะวิ่งออกไป
“แหมมม พี่แบมแบม ฮ็อตจังเลยนะคะ” ยูคยอมดัดเสียงเป็นผู้หญิงแล้วหันมาเกาะแขนแบมแบม
“อะไรมึงเนี่ย ออกไปเลย ขนลุก”
“พี่แบมแบมทำไมหยิ่งจังเลยคะ น้องยูคยอมชอบพี่แบมแบมนะคะ พี่แบมแบมอย่าหนีน้องยูคยอมสิคะ” ยูคยอมวื่งตามแบมแบมที่วิ่งหนีไป
“เมื่อกี้มึงพูดว่าไรนะ” แบมแบมหยุดวิ่งก่อนจะหันมามองหน้ายูคยอม
“พี่แบมแบมอย่าหนีน้องยูคยอมสิคะ”
“ก่อนหน้านั้น”
“น้องยูคยอมชอบพี่แบมแบมนะคะ”
“จริงหรอ..”
“กูล้อเล่น...เข้าห้องเถอะเพื่อน” ยูคยอมวิ่งหนีเข้าห้องเรียนไปเพราะความเขิน ส่วนแบมแบมก็เดินตามเข้ามาโดยที่เชื่อว่ายูคยอนั้นล้อเล่นทั้งๆที่เป็นความจริง
“จินยองงี่~~~~~” แบมแบมวิ่งเข้าไปหาจินยองที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะ
“อะไร?” จินยองเงยหน้าขึ้นจากหนังสือแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย
“โกรธกูหรออออ จินยองงงง” ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งข้างๆจินยองแล้วกอดแชนจินยองไว้ แต่จินยองไม่สนใจ ยังคงก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อไป
“จินยองงี่อ่า~~ กูจะไม่ยุ่งกับพี่เค้าแล้ววว ดีกันเถอะนะ เดี๋ยวเย็นนี้พาไปซื้อหนังสือ” หลังจากที่แบมแบมพูดจบจินยองก็เงยหน้าขึ้นจากหนังสือทันที แบมแบมรู้ว่าจินยองชอบอ่านหนังสือมากๆ หนังสือนี่แหละที่ทำให้จินยองหายโกรธแบมแบมได้
“โอเค หายโกรธก็ได้ มึงรู้ใช่ปะว่ากูเป็นห่วงมึง ยูคยอมก็ด้วย” จินยองหันไปมองยูคยอมที่นั่งดูดนมรสกล้วยอยู่อีกข้าง
“รู้แล้วว จะไม่ยุ่งอีกแล้ววว แบมแบมสัญญา” พูดจบร่างบางก็ชูนิ้วก้อยของตนเองขึ้นมาละจับนิ้วชองจินยองมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของตนเอง
“ไม่เกี่ยวกับกูบ้างหรอ” เพื่อนตัวสูงที่ดูดนมรสกล้วยหมดแล้วหันมาถามแบมแบม
“ไม่อะ ทำไมกูต้องเกี่ยวกับมึง”
“อืม”
“อะๆๆ เกี่ยวก็ได้เกี่ยวกันๆ มาๆยูคยอมมมม” แบมแบมรีบเกี่ยวก้อยกับยูคยอมทันทีหลังจากที่เห็นว่าตนเองโดนเพื่อนตัวสูงงอนเข้าแล้ว
โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำนั้นมันดูน่ารักในสายตายูคยอมมากขนาดไหน
#ฟิคปศม
ความคิดเห็น