คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -1- 100%
ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยงของชั้นมัธยมปลาย เสียงในโรงอาหารค่อนข้างดัง นักเรียนบางส่วนยืนต่อแถวซื้ออาหาร แต่ส่วนใหญ่นั่งอยู่ที่โต๊ะกันแล้ว แต่มีบุคคลนึงที่ถูกยืนรุมล้อมจนเดินไปนั่งกินข้าวที่โต๊ะไม่ได้
“น้องแบมแบมครับมานั่งกินข้าวกับพี่มั้ยครับ”
“พี่แบมแบมคะ นี่น้ำค่ะ”
“น้องแบมครับ ขนมครับ”
“แบมแบม มานั่งกินข้าวกับเรานะ”
“เอ่อ..ขอบคุณทุกคนมากๆเลยนะครับ”
คนตัวเล็กที่ถูกทุกๆคนรุมล้อมและมีบางคนที่ยื่นสิ่งของเข้ามาให้ แต่ก็รับไว้ไม่ได้เพราะมือข้างหนึ่งถือจานข้าวส่วนอีกข้างก็ถือแก้วน้ำไว้ได้แต่ยืนก้มหัวขอบคุณทุกๆคน จนกระทั่งมีคนคนหนึ่งเดินเข้ามา
“ขอทางให้แบมแบมเดินด้วยนะครับ ใครที่จะให้ของรบกวนไปวางไว้ที่โต๊ะนะครับ ตอนนี้ขอให้แบมแบมไปนั่งที่โต๊ะก่อน” ร่างสูงที่มือหนึ่งถือจานข้าวเดินแทรกกลุ่มคนที่ยืนล้อมแบมแบมแล้วโอบไหล่ร่างงบางแล้วเดินพาไปนั่งที่โต๊ะ กลุ่มแฟนคลับชองแบมแบมที่เอาของมาให้เดินเอาของไปวางที่โต๊ะก่อนจะแยกย้ายไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองกัน
“ขอบคุณมากนะยูคถ้าไม่มึงช่วยกูคงไม่ได้กินข้าวแน่วันนี้” แบมแบมพูดขึ้นมาก่อนจะยิ้มให้คนตรงหน้าแล้วตักข้าวเข้าปากไปหนึ่งคำ
“ไม่เป็นไร วันหลังอะหัดพูดแบบกูบ้างไม่ใช่พูดแค่ขอบคุณครับๆๆๆ ไม่งั้นกูก็ต้องมาช่วยมึงตลอดจนคนอื่นเค้าคิดว่ากูเป็นแฟนมึงเนี่ย ละน้ำพวกนี้อีก ขนมอีก มึงก็ไม่กิน พอกูจะทิ้งก็บอกแฟนคลับซื้อให้ ละสุดท้ายเป็นไง ใครกิน ก็กู แล้วกูก็อ้วนอย่างงี้ ถ้ามึงไม่กินนะก็บอกพวกแฟนคลับไปเลยเค้าจะได้ไม่เอามาให้มึง มึงรู้มั้ยพวกของที่แฟนคลับเอามาให้มึงเนี่ยรวมๆเงินทุกคนแล้วซื้อบ้านให้มึงได้หลังนึงเลยนะ”
“ยูคขี้บ่นว่ะ ไปละดีกว่า” แบมแบมพูดแล้วหยิบจากข้าวก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากโต๊ะ
“อ้าว เฮ้ย แบมไปไหนวะ อย่าทิ้งให้กูนั่งคนเดียวดิ”
“ไปนั่งกับคนอื่นโว้ย เดี๋ยวจินยองซื้อข้าวเสร็จก็มานั่งกะมึงอะ” แบมแบมตะโกนทิ้งท้ายก่อนจะวิ่งไปนั่งลงที่โต๊ะหนึ่งซึ่งมีคนนั่งอยู่เดียว
“ไงพี่ ไมนั่งคนเดียวอะ ขอนั่งด้วยนะ” ร่างบางนั่งจ้องหน้าอีกคนหนึ่งที่หน้าดูตกใจเมื่อเห็นว่าตนเองมานั่งลงตรงข้าม
“เพื่อนไปเต๊าะเด็กอยู่”
“แล้วคนอื่นอะ ไม่มีเลยอ่อ” แบมแบมถามออกไปด้วยความสงสัย คนตรงหน้าพยักหน้าตอบกลับมา
“แล้วพี่ชื่อไรอะ ผมชื่อ แบมแบม นะ เรียก แบม ก็ได้” ใบหน้าหวานฉีกยิ้มกว้างออกมา
“..มาร์ค ต้วน”
‘เห้ยมึง แบมแบมเข้าไปนั่งกะไอมาร์คว่ะ’
‘มึง ไปบอกน้องแบมให้ออกมาดิ’
‘ทำไมวะ’
‘วันก่อนมีคนเดินชนไอมาร์ค แม่งหายตัวไปละเจอศพอีกทีอยู่หลังโรงเรียน’
‘เห้ย จริง? งั้นมึงรีบเข้าไปบอกแบมแบมเลย’
‘มึงนั่นแหละไปบอก’
‘มึงนั่นแหละ ถ้ากูไปบอกแล้วไอมาร์คมันมาทำไรกูอะ เห้ยมึงๆนั่น ไอยูคเข้าไปแล้ว’
เสียงนินทามาร์คเงียบลงหลังจากที่ยูคยอมเดินเข้าไปที่โต๊ะแล้วจับข้อมือแบมแบมแล้วกระตุกเพื่อให้ร่างบางลุกขึ้นยืน เขารู้สึกว่ามาร์คไม่ปลอดภัยสำหรับแบมแบม หลังจากที่แบมแบมลุกไปด้สักพักก็มีแฟนคลับวิ่งมาร์คบอกว่าแบมแบมไปนั่งที่โต๊ะมาร์ค และได้เล่าเรื่องเกี่ยวกับมาร์คให้ยูคยอมฟัง และได้รับคำสั่งมาจากแม่ของกลุ่ม จินยอง ว่าให้ไปพาแบมแบมกลับมาที่โต๊ะด่วน ตอนนี้ร่างสูงจึงมายืนอยู่ที่โต๊ะของมาร์ค
“แบมแบม กลับโต๊ะเดี๋ยวนี้” ร่างสูงออกแรงกระตุกข้อมือของแบมแบมแรงขึ้นเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวยังนั่งอยู่ที่เดิม
“ทำไมยูค เชื่อที่พวกนั้นพูดด้วยหรอวะ มีหลักฐานว่าพี่เค้าทำด้วยหรอ อาจจะเป็นคนอื่นทำก็ได้ปะวะ” แบมแบมหันมาสะบัดข้อมือออกจากการที่โดนยูคยอมจับไว้
“แล้วมึงมีหลักฐานอะไรที่จะบอกว่าพี่เค้าไม่ได้ทำ มึงก็พึ่งจะรู้จักพี่เค้า มึงจะแน่ใจได้ไงวะ กูเป็นห่วงมึงนะเว้ยแบม”
“เหอะ มึงก็ฟังมาจากกพวกนั้นใช่ปะ พวกที่ใส่ร้ายพี่เค้าอะ
กูเข้าใจนะว่าเป็นห่วงแต่มึงมายืนพูดแบบนี้มึงไม่นึกถึงความรู้สึกพี่เค้าหรอ
แล้วก็..ฝากถึงทุกๆคนนะครับ ที่นินทาพี่มาร์คเมื่อกี้ อย่าคิดว่าผมไม่ได้ยินนะครับ
ผมได้ยินหมด ถ้าทุกคนยังไม่มีหลักฐานอะไรมากอย่าพึ่งเอามาพูดนะครับ”
แบมแบมลุกขึ้นยืนพูดออกมาเสียงดังก่อนจะยิ้มหวานแล้วเดินถือจานข้าวไปเททิ้งก่อนจะเดินออกนอกโรงอาหารไป
“แบมแบม มึงจะไปไหน” ร่างสูงของยูคยอมที่วิ่งตามแบมแบมมาตั้งแต่โรงอาหารจนตอนนี้อยู่บนห้องเรียนได้แต่ยืนดูคนตัวเล็กกวาดทุกอย่างบนโต๊ะลงกระเป๋าตัวเองก่อนจะรูดซิบ เขารู้ดี ถ้าแบมแบมโมโหไม่มีใครสามารถห้ามได้ ถ้าเข้าไปยุ่งแม้แต่นิดเดียวอาจถึงขั้นต้องเข้าโรงพยาบาลเลย แม้แต่เพื่อนสนิทของแบมแบมอย่างเขา ยูคยอมเคยเข้าไปกวนแบมแบมตอนแบมแบมโมโหโดนต่อยถึงขนาดมาโรงเรียนไม่ได้ 2 วัน และล่าสุดเมื่ออาทิตย์ก่อนมีแฟนคลับของแบมแบมเคยโดนมาแล้ว ตอนนั้นเขาทำแบมแบมโมโห แต่แฟนคลับคนนั้นไม่รู้อะไรเลยเอาของเข้ามาให้แบมแบมแต่แบมแบมไม่รับของแล้วยังจะไปต่อยแฟนคลับอีก เขารู้มาว่าแฟนคลับคนนั้นถึงขนาดต้องเข้าโรงพยาบาลเลยทีเดียว และทุกๆครั้งที่แบมแบมโมโหมันจะหนีกลับคอนโดตลอด เรื่องคุณครูน่ะหรอครับ ไม่มีใครว่าหรอก บ้านมันรวย จะทำอะไรก็ได้ขนาดหยุดไปเป็นเดือนๆยังไม่มีใครว่าอะไรแถมเกรดยังออกมาดีอีกด้วย แต่ก็ไม่ได้อยู่ที่บ้านมันรวยอย่างเดียวหรอกนะครับ แบมแบมมันเป็นเด็กเรียนเก่งอยู่แล้วขนาดผมที่แทบไม่เคยขาดเรียนคะแนนสอบยังน้อยกว่ามันอีก
ตอนนี้แบมแบมได้เดินออกมาจากโรงเรียนแล้ว เดินออกมาอย่างสบายๆและไม่ลืมที่จะไหว้ลุงยามหน้าโรงเรียน ก่อนจะเดินลั้ลลาออกไป ทุกๆครั้งก่อนจะกลับคอนโดเขามักจะเดินไปแวะห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่อยู่ใกล้ๆโรงเรียนก่อน ร่างบางเดินร้องเพลงแบบชิวๆอยู่คนเดียว ก่อนจะมีเสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นมาข้างหลัง
“อารมณ์ดีละหรอ”
“อ้าว เห้ยพี่ ออกมาได้ไงวะ” แบมแบมสะดุ้งโหยงก่อนจะหันมามองคนด้านหลัง
“ก็..เดินออกมาปกตินะ”
“แล้วพี่เดินตามผมหรอ” ตอนนี้แบมแบมงงกับตัวเองมากเพราะถ้าเป็นเวลาแบบนี้มีคนเข้ามายุ่งเขาคงจะต่อยไปแล้วแต่ไม่ใช่กับคนตรงหน้านี้
“ป่าว ฉันจะกลับคอนโด” มาร์คตอบหน้าตาเฉยก่อนจะเดินไป
ผมไม่สนใจคนข้างหน้า ผมใส่หูฟังแล้วเดินมาเรื่อยๆจนถึงห้างสรรพสินค้าที่มาบ่อยๆ ทุกๆครั้งที่ผมมาจะต้องแวะร้านหนังสือเพื่อซื้อหนังสือไปอ่านฆ่าเวลารอยูคยอมกลับห้อง และวันนี้ก็เป็นเช่นนั้น ผมเดินเข้ามาในร้านหนังสือแล้วเดินตรงไปยังชั้นวางหนังสือทันที ผมกวาดสายตามองหนังสือเล่มที่น่าสนใจมากที่สุดก่อนจะหยิบและนำไปจ่ายเงิน ก่อนจะขึ้นไปบนห้องผมแวะไปร้านสะดวกซื้อที่อยู่ชั้นล่างของคอนโดเพื่อซื้อของขึ้นไปทำอาหารเย็น ผมหยิบของทั้งหมดที่ต้องใช้ก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงินแต่ไม่มีเคาน์เตอร์ไหนว่างเลยเหลือแค่เคาน์เตอร์เดียวซึ่งผมไม่อยากจะเดินไปจ่ายเคาน์เตอร์นั้นเลย
“น้องครับ เคาน์เตอร์นี้ยังว่างนะครับ คิดเงินที่นี่ได้” พนักงานที่ยืนประจำเคาน์เตอร์พูดขึ้นมาก่อนจะยิ้มให้แบมแบม
“เฮ้อออ” แบมแบมถอนหายใจยาวก่อนจะกรอกตามองบนแล้วจำใจเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์นั้น
“ดูจากของแล้ว..วันนี้จะทำบิบิมบับกินใช่มั้ย ขอขึ้นไปกินด้วยได้ป่ะ” คนตรงหน้าแบมแบมหยิบของใส่ถุงทีละอย่างๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้
“หุบปากไปน่าพี่ ไม่ยุ่งสักเรื่องจะตายหรอ?”
สาเหตุที่แบมแบมไม่อยากจะมาจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์นี้ก็เป็นเพราะคนตรงหน้าเขานี่แหละ
อิม ชางกยุน หรือ ไอเอ็ม พนักงานร้านสะดวกซื้อที่จะต้องกวนเขาทุกครั้งที่มาซื้อของ จริงๆพี่ชางกยุนบ้านรวยนะครับ
อยู่คอนโดเดียวกับผมนี่แหละแต่อยู่คนละชั้น
พี่เค้าเรียนจบแล้วแต่ถูกพ่อแม่สั่งห้ามทำงานเพราะไม่อยากให้พี่เค้าไปทำบริษัทคนอื่นเสียหรือถ้าตั้งบริษัทเองก็กลัวจะล้มละลาย
เลยส่งเงินมาให้พี่ชางกยุนทุกๆเดือน แต่พี่ชางกยุนก็อยากทำงาน
ด้วยสมองอันน้อยนิดที่มีอยู่พี่เค้าเลยตัดสินใจทำงานเป็นพนักงานร้านสะดวกซื้อชั้นล่างของคอนโด
จริงๆพี่เค้าก็ไม่ได้เป็นคนโง่นะครับ ก็ฉลาดอยู่ แค่ 1+1 เท่ากับ 3 เท่านั้นเอง
“พูดไม่เพราะเลยนะครับน้องแบม พี่เป็นพี่นะ อารมณ์ไม่ดีหรอ?”
“เลิกกวนสักทีได้มั้ยพี่”
“ก็ได้ๆ ว่าแต่..มากับใครหรอ? เห็นเดินตามนายมาตั้งแต่ก่อนเข้าร้านแล้ว ตอนแรกคิดว่ายูคยอม แต่มองดีๆละไม่ใช่ นายรู้จักรึป่าว หรือว่าแฟน?” ชางกยุนพูดแล้วทำหน้าสงสัย
“ไหนอะพี่” แบมแบมหันหลังแล้วมองไปทั่วร้าน
“นู่นไง ข้างหลังร้านเลย” พนักงานหนุ่มจับหัวแบมแบมให้หันไปมองทางหลังร้าน
“ไหนอะ ไม่เห็นเลย พี่มั่วป่าว ผมกลัวนะเนี่ย” แบมแบมหันกลับมามองหน้าไอเอ็ม
“ไม่ได้มั่ว เห็นจริงๆนะเว้ย หลบไปอยู่หลังชั้นวางของแล้วอะ กลัวใช่ป่ะเดี๋ยวขึ้นไปส่งที่ห้องมั้ย”
“ช่างเหอะพี่ เดี๋ยวผมขึ้นไปเองได้ บิบิมบับอะ ถ้าอยากกินก็ขึ้นไปละกัน” ถึงเขาไม่บอกไอเอ็มก็จะขึ้นไปอยู่แล้ว พูดจบร่างบางก็เดินออกจากร้านเข้าไปยังตัวคอนโดทันทีแล้วเดินไปกดลิฟต์ มือบางล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูออกมายืนเล่นรอลิฟต์ไปพลางๆ
“ออกมาเถอะพี่ อย่าคิดว่าผมไม่รู้” จู่ๆแบมแบมก็พูดขึ้นมากลางความเงียบ
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าพี่ต้องการอะไร พี่เป็นแบบที่คนอื่นพูดกันหรอ?” และยังคงพูดต่อไป
‘ตื๊ง’ เสียงสัญญาณดังให้รู้ว่าตอนนี้ลิฟต์ได้ลงมาถึงแล้ว ปะตูลิฟต์ค่อยๆเปิดออก
“พี่อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ..พี่มาร์ค” แบมแบมพูดแล้วเดินเข้าลิฟต์ไปแล้วกดปิดลิฟต์ทันที ลิฟต์ขึ้นมาหยุดที่ชั้น 24 พร้อมกับร่างบางของแบมแบมที่เดินออกจากลิฟต์ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิด ห้องของแบมแบมอยู่ชั้น 24 เป็นห้องที่พ่อของแบมแบมซื้อให้แบมแบมอาศัยอยู่กับเพื่อนสนิทอย่างยูคยอมที่เป็นเพื่อนกับแบมแบมมาตั้งแต่อนุบาล ตอนนี้แบมแบมได้เข้ามาอยู่ในห้องของตนเองแล้ว เขาเดินนำของที่ซื้อมาทั้งหมดไปวางที่เคาน์เตอร์ครัวแล้วทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาก่อนจะหยิบหนังสือมาอ่านรอยูคยอมกลับบ้านจนเผลอหลับไป
‘ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ตื๊ด แกร๊ก’
ผมตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงคนกดรหัสหน้าห้องและเสียงเปิดเปิดประตู
เมื่อเงยหน้าขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นยูคยอม
“ไมวันนี้กลับเร็ววะมึง” ผมถามออกไปพร้อมลุกขึ้นมานั่ง
“จารบีไม่สบายเลยไม่มาสอน” มันตอบผมแล้วถอดเสื้อนักเรียนออกเหลือแต่เสื้อกล้ามสีขาวก่อนจะเอาเสื้อนักเรียนมาคลุมหัวผมแล้วเดืนไปเทน้ำในตู้เย็นใส่แก้ว
“อี๋ เหม็นเหงื่อ สกปรกว่ะ” ผมปาเสื้อใส่ยูคยอมที่ยืนกินน้ำอยู่
“วันนี้ทำบิบิมบับหรอ”
“เออ..แล้วจินยองไม่มาหรอ”
“มันไปเยี่ยมจารบี” ตามที่ยูคยอมบอกแหละครับว่าจินยองเพื่อนของผมไปเยี่ยมจารบี เพราะจินยองมันแอบชอบจารบี
“จินยองแม่งเห็นคนอื่นดีกว่าเพื่อนเนอะ”
“แบม”
“...”
“กูขอโทษนะ ที่วันนี้เข้าไปพูดแบบนั้น... กูกับจินยองแค่กลัว..ว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีก”
“กูเข้าใจ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนั้นหรอกมึง กูจะไม่เข้าไปยุ่งกับพี่เค้านะ” แต่ก่อนผมเป็นคนที่สนิทกับคนอื่นง่ายนะต่ตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม ที่เปลี่ยนไปคือเมื่อผมเจอคนที่ไม่น่าไว้ใจผมจะไม่เข้าไปยุ่งกับคนนั้นอีกเลย และเขาก็จะไม่สามารถเข้ามาอยู่ในชีวิตผมได้อีก สาเหตุที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ก็คือพี่จุนฮเวที่เกือบข่มขืนผมเป็นยูคยอมมาช่วยผมไว้ทัน และตอนนี้ มีคนที่ผมไม่ไว้ใจเพิ่มมาอีกคนนึงแล้วก็คือ..พี่มาร์ค
‘ครืด ครืด’
“แบ๊มมมม โทรศัพท์มึงอะ เอ้า” ยูคยอมหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโซฟาโยนให้แบมแบมที่ยืนทำบิบิมบับอยู่ตรงครัว
“อะ..ไอเหี้ยยูคคคค โทรศัพท์กู ถ้าพังจะทำไง”
“ก็ซื้อใหม่ดิ แต่มึงก็รับได้”
“แล้วถ้ากูรับไม่ได้ล่ะ?”
“ก็นี่มึงรับได้ไง เอาเวลาเถียงกูรับโทรศัพท์ก่อนมั้ย?”
“เออ!..ฮัลโหลครับ” แบมแบมตะโกนใส่ยูคยอมก่อนจะหันกลับมารับโทรศัพท์
‘ฮัลโหลแบม นี่พี่กีฮยอนนะ’
“อะไรนะครับ พี่กีฮยอน?”
‘ใช่ พี่เอง พี่อยู่โซลนะ พึ่งกลับจากฝรั่งเศสอะ เรียนจบแล้ว นี่ไม่มีที่อยู่เลย โทรหาป๊าก็ไม่ติด พี่ขอไปอยู่คอนโดแบมก่อนได้มั้ย’
“ได้สิครับ พี่กีฮยอนรีบๆมาเลยนะแบมคิดถึงพี่มากๆเลย”
‘คอนโดแบมชื่อไรนะ’
“คอนโดxxxครับ”
‘โอเค’
แบมแบมวางสายก่อนจะวางโทรศัพท์ลง
“มีไรวะแบม”
“พี่กูจะมาอยู่ด้วยอะ”
“ที่บอกว่าไปเรียนต่อฝรั่งเศสอะนะ”
“เออนั่นแหละ” แบมแบมตอบก่อนจะหันกลับไปทำบิบิมบัมต่อ
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
“มาแล้วคร้าบบบ” แบมแบมวิ่งมาเปิดประตู
“พี่กีฮยอนนน!!! คิดถึงจังเลยครับ” หลังจากที่เจอคนตรงหน้าแล้วแบมแบมก็กระโดดเข้าไปกอดทันที
“ไม่เจอนานยังทำตัวเด็กอยู่เลยนะ555”
“โถ่พี่ ก็คนมันคิดถึงนี่ไม่เจอตั้ง 3 ปีแหนะ พี่เข้ามาก่อนๆเดี๋ยวแบมช่วยถือของ” แบมแบมเข้าไปช่วยกีฮยอนลากกระเป๋าเข้ามาในห้องแล้วปิดประตู
“พี่มานั่งก่อน เดี๋ยวแบมไปเอาน้ำมาให้” แบมแบมพากีฮยอนมานั่งข้างๆยูคยอมก่อนจะวิ่งไปเทน้ำใส่แก้วแล้วเอาน้ำมาส่งให้กีฮยอนพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งระหว่างยูคยอมกับกีฮยอน
“หวัดดีครับพี่” ยูคยอมยกมือขึ้นไหว้กีฮยอน
“เอ้อหวัดดียูค ...แบมแบมว่าแต่ ทำไมป๊าไม่รับโทรศัพท์อะ”
“คงจะยุ่งๆมั้งครับเห็นช่วงนี้งานเยอะ”
‘ก๊อก ก๊อก’
“ยูค ไปเปิดดิ้” แบมแบมหันไปสะกิดยูคยอมก่อนจะหันมาคุยกับกีฮยอนต่อ
“มึงไม่ไปอะ ทุกทีมึงก็ไป”
“ก็นี่พี่กูมาอะกูขอคุยกับพี่กูก่อนได้ปะ”
“มึงไปเปิดเดี๋ยวกูคุยแทนให้ก็ได้”
“ไอยูค!!”
“เออ ก็ได้” ยูคยอมทำหน้าไม่พอใจแล้วเดินไปเปิดประตู
“น้องแบมมม ทำไมเปิดประตูช้าจังครับ อ้าว ยูค แล้วแบมอะ ปกติแบมมาเปิดนี่ แล้วไอหัวชมพูนั่นใคร”
“มึงเรียกใครหัวชมพูนะ..”
“เห้ย ไอหัวชมพู มึ้งงง วางเก้าอี้ลงก่อน
ยูคยอมช่วยพี่ด้วยย อ้ากกกก”
ความคิดเห็น