[&FⓞRⓥⓔⓡ&] JUNJIN & DOUBLEB

ลำดับตอนที่ #2 : FOREVER - ONE

CR.SHL

CHAPTER ONE

"เห้ยไอจิน แกเห็นนิตยสารฉบับเดือนนี้ยังวะ" 

 

   เสียงหวานเปล่งออกมาทันทีที่ก้นตัวเองหย่อนถึงเก้าอี้ มือเรียวเลื่อนหนังสือนิตยสารที่เจ้าตัวอุส่าซื้อมาให้เพื่อนดูอย่างตื่นเต้น ก่อนจะค่อยๆเปิดไปสองสามหน้าก็ปรากฏภาพๆนึง ที่เป็นรูปผู้ชายคนหนึ่ง ใบหน้านั้นดุอยู่แทบจะตลอดเวลาแม้แต่จะถ่ายนิตยสารก็ตาม พร้อมกับคำสัมภาษณ์ 1 หน้ากระดาษเต็ม

 

"มันก็ลงของมันปกติปะ" 

 

ว่าพลางเปิดหน้าหนังสือไปมาเพื่อหาว่าหน้าอื่นมีรูปของ 'กูจุนฮเว' อีกหรือเปล่า ก่อนจะพบว่าฉบับนี้มีแค่หน้าเดียวจริงๆ

 

"โหยย อ่านบทสัมภาษณ์ดิๆๆ" 

 

พูดเร่งพลางขยับให้หนังสืออยู่ใกล้คนตัวเล็กเข้าไปอีก ตากลมโตเริ่มอ่านทีละบรรทัด เหมือนฉบับนี้จะเป็นการสัมภาษณ์เรื่องหัวใจซะทั้งหมด

 

Q : ตอนนี้มีเจ้าของหัวใจหรือยังค่ะ?

'ผมมีเจ้าของหัวใจแล้วครับ'

 

Q : แล้วขอทราบได้มั้ยค่ะว่าคนคนนั้นคือใคร?

'ใครที่มีแหวนของผมประดับบนนิ้วนางข้างซ้าย.. ก็คนนั้นแหละครับ'

 

 

แหวน...

 

ยิ้มบางเกิดขึ้นบนใบหน้าสวยได้ง่ายๆเพียงแค่รู้สึกถึงสัมผัสเย็นบริเวณนิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง ย้ำเตือนว่าเจ้าของหัวใจของกูจุนฮเว ยังคงเป็นเขา

 

 

จินฮวานคนนี้..

 

 

Q : จะใช่คุณยูอินนา คู่หมั้นของคุณหรือเปล่าค่ะ?

'อา.. ผมขอไม่เปิดเผยดีกว่าครับ'

 

Q : แสดงว่าแบบนี้ก็มีลุ้นสินะคะ?

'มันเป็นเรื่องของอนาคตหนะครับ'

 

 

หรือว่าเธอคนนั้นจะมีแหวนเหมือนเรานะ..

 

จินฮวานได้แต่ส่ายหน้าไล่ความคิดนั้นออกไป เขาควรจะไว้ใจจุนฮเวและเชื่อมั่นในคำสัญญาของเรา

 

มือเล็กหยิบกระเป๋าขนาดเล็กสีดำขึ้นมา ก่อนจะหยิบบางอย่างออกมา

 

"นี่แทฮยอน เขาเอารูปที่ฉันถ่ายไปลงอ่ะ ก็ว่าดิทำไมคุ้นจัง"

 

มือเล็กชูรูปโพลารอยด์ที่ตัวเองถ่ายอย่างอวดอีกคน สร้างรอยยิ้มให้เพื่อนรักได้ดีทีเดียว

 

"ไม่คิดเรื่องคู่หมั้นเขาหน่อยหรือไง"

 

"จุนไม่ได้ชอบเธอนี่นา ฉันควรเชื่อใจ"

 

"แต่เขาจะแต่งงานกันในอีกสองเดือนนะ"

 

"จริงป่ะ.."

 

ใจเล็กเริ่มเต้นแรงขึ้นอย่างรู้สึกกลัวในสิ่งที่ได้ยิน  ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นอย่างคิดหนัก สร้างความรู้สึกผิดให้กับเพื่อนสนิทที่ทำให้เจ้าตัวคิดมาก

 

"เห้ยย ขอโทดที่ทำให้แกคิดมาก จุนเน่ของแกคงไม่แต่งงานหรอกเนอะ เขารักแกนี่"

 

"ฉันต้องเชื่อใจเขาให้มากกว่านี้ใช่มั้ยแทแท ทำไมฉันรู้สึกกลัวแบบนี้อ่ะ"

 

"ทำใจให้สบายเถอะจินน้อยของฉัน อะไรที่มันยังไม่เกิดอย่าพึ่งไปคิดเลย"

 

เพื่อนตัวเล็กพยักหน้าเป็นคำตอบ ก่อนจะพากันไปเข้าเรียนเมื่อถึงเวลาที่กำหนด ฝ่ายจินฮวานเองได้แต่คิดมากแล้วก็ถอนหายใจ ไม่อยากคิดอะไรไปเองเท่าไหร่หรอก แต่มันห้ามไม่ได้นี่ดิ..

 

ตกเย็นร่างเล็กที่เดินออกมาจากตึกเรียนคณะอักษรศาสตร์ก็ชะเง้อมองหาอะไรบางอย่างจนตัวโก่ง หันซ้ายหันขวาก็ไม่เจอรถซีลีมูนที่มารอรับเขากลับบ้านอย่างทุกวัน จินฮวานจึงมองหาที่นั่งที่พอจะนั่งรออีกคนได้แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน

 

'จุนฮเว'

 

"ฮัลโหลครับ"

 

'พี่ วันนี้ผมไปรับไม่ได้นะ ผมลืมบอกพี่ก่อน ขอโทษนะ'

 

"อ๋อ.. ไม่เป็นไรหรอก แล้วนายไปไหนหรอ"

 

'ไม่ต้องรู้หรอกน่าา กลับบ้านเองได้ใช่ป่ะพี่'

 

"อ่าได้ดิ แล้วนายจะกลับห้องมั้ย"

 

'คงไม่ฮะ ยังไงก็ล้อคห้องดีๆด้วยนะครับ'

 

"โอเคเลย นายดูเเลตัวเองด้วย"

 

'จุนเน่ยาา../ อา ผมต้องไปแล้วหละ บาย'

 

ตู้ด.

 

เสียงอินนา..

 

ยู อินนาเพื่อนสมัยเด็กของจินฮวาน..

 

อินนาไม่เคยรู้ถึงความสัมพันธ์ของเขากับจุนฮเว ไม่สิ.. ไม่ใช่อูมินที่ไม่รู้  ทุกคนต่างหาก..

 

พวกเขาแค่ปิดมันไว้เพราะจุนฮเวเป็นทายาทนักธุรกิจชื่อดังที่รวยอันดับต้นของเกาหลีและยังควบตำแหน่งดาราชายที่ได้รับความนิยมที่สุดของเกาหลีอีก จินฮวานจึงเทียบไม่ติด..

 

เขารู้ว่ามันไม่คู่ควร เมื่อเทียบเขากับอืนนาแล้วยิ่งหนัก

 

เอาไงดีจินฮวาน

 

มือเล็กเก็บสมาร์ทโฟนเข้ากระเป๋าก่อนจะออกเดินอีกครั้งเพื่อหารถที่จะพาเจ้าตัวกลับคอนโด ก่อนจะต้องหยุดอีกครั้งเมื่อเจอกับรถ อีกคันที่เขาคุ้นตาดี

 

"อ้าวฮันบิน"

 

ฮันบินพี่ของจุนฮเว..

 

"ฉันมารับนายกลับบ้าน"

 

ร่างสูงโปร่งกล่าวบอกก่อนจะถือวิสาสะจับมือเล็กให้เดินตามไปโดยที่เจ้าตัวยังคงเอ๋อรับประทานอยู่ เลยปล่อยให้ฮันบินทำตามใจชอบเสียอย่างนั้น

 

จินฮวานเมื่อตั้งสติได้ก็เริ่มมองดูรอบข้างที่บางคนกำลังควักโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปพวกเขากันอย่างสนุก

 

ในเมื่อจุนฮเวฮอต พี่ชายอย่างฮันบินก็ฮอตไม่แพ้กัน..

 

"คาดเข็มขัดนิรภัยด้วยครับผม"

 

ฮันบินบอกอีกคนยิ้มๆเมื่อเข้ามาในรถเรียบร้อยเเล้ว ตาคมคนตัวเล็กที่กำลังคาดเข็มขัดอย่างหลงไหล ทำไมจินฮวานถึงน่ารัก คิมฮันบินไม่เข้าใจ..

 

"นายมารับฉันนี่ไม่กลัวเป็นข่าวหรอ"

 

"ถ้ากลัวฉันจะมามั้ยละ"

 

"เอาเถอะ.."

 

เสียงเล็กที่ตอบมาอย่างปลงๆเรียกเสียงหัวเราะจากอีกคนได้อย่างดี ก่อนจะเข้าสู่โหมดเงียบอีกครั้งจนกระทั่งฮันบินเอ่ยขึ้นมาเพื่อทำลายบรรยากาศนี้ แต่ดูเหมือนมันจะแย่กว่าเดิมนี่สิ

 

"จุนฮเวบอกยังว่ามันจะเเต่งงาน"

 

"อาฉันรู้แล้วหละ"

 

"ฉันถามว่ามันได้บอกหรือยังไม่ใช่รู้หรือยัง"

 

"ไม่บอก.."

 

จินฮวานบอกตัวเองตั้งแต่เช้าว่าจะไม่คิดไปเองในเรื่องนี้ จนตอนเย็นก็พยายามจะคิดไปว่าจุนเน่ของเขาอาจจะโดนคุณลุงบังคับให้ไปกินข้าวกับครอบครัวอูมินก็ได้ และพยายามจะลบเรื่องที่จุนฮเวไม่ยอมบอกเขาว่าไปไหน ไหนจะเรื่องแต่งงานที่ไม่ยอมบอกกันอีก..

 

"อย่าทำหน้างั้นดิ เดี๋ยวฉันไปส่งที่ห้อง"

 

"อื้ม"

 

รถหรูจอดสนิทอยู่หน้าคอนโดหรูที่อยู่ไกลจากมหาลัยไม่มากนัก ก่อนร่างสูงจะเป็นฝ่ายลงไปเปิดประตูให้อีกคน และพากันเดินขึ้นไปยังคอนโดที่จินฮวานใช้อาศัยอยู่กับจุนฮเวอย่างลับๆ

 

"ขอบคุณที่มาส่งนะฮันบิน"

 

"ฉันเต็มใจจะทำมัน"

 

"ยังไงก็อยากขอบคุณอยู่ดีนั่นแหละ กลับบ้านดีๆด้วย"

 

"ครับผมม คืนนี้ฝันดีนะ"

 

"อือฝันดี"

 

โบกมือลาอีกคนก่อนจะเข้าห้องของตัวเอง มือเล็กโยนกระเป๋าสะพายตัวเองลงบนโซฟาก่อนจะทิ้งตัวลงตามมา

 

'จุนฮเวทายาทนักธุรกิจดังควงคู่หมั้นดินเนอร์สองต่อสองที่โรงแรมในเครือตระกูลกู'

 

ดวงตาเล็กมองหน้าจอมือถือที่แจ้งข่าวบันเทิงรายวันผ่านทางข้อความ ในใจเริ่มรู้สึกปวดหนึบขึ้นมาทีละนิดแต่มันกลับเริ่มชินชาขึ้นในทุกวันที่จุนฮเวทำตัวแบบนี้

 

~Long time no see~

 

'จุนฮเว'

 

หน้าจอมือถือสว่างวาบพร้อมกับเสียงเพลงเรียกเข้าดังขึ้นก่อนหน้าจอจะปรากฎชื่อที่ผู้โทรมา จินฮวานได้แต่เม้มปากแน่นก่อนจะกดรับมาอย่างยากลำบาก

 

"..."

 

'นี่! ทำไมในเน็ตมีข่าวพี่กับฮันบินห้ะ!'

 

"ก็ฮันบินเขาพาพี่มาส่งที่คอ.."

 

'ละให้มันมาส่งทำไม! กลับเองไม่ได้หรอวะ หรือจะอ่อยมันละห้ะ!!'

 

"นายพูดไม่รู้เรื่องเเล้วนะ"

 

'ชอบมันหรือไง!'

 

"ฉันรักนาย"

 

เสียงเล็กเริ่มสั่นคลอนตามความน้อยใจที่เพิ่มขึ้น ทั้งที่ตัวเองพยายามจะใจเย็นให้มากที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงการทะเลาะกัน แต่จุนฮเวกลับไม่เป็นใจเลยจริงๆ

 

'รักหรอ'

 

"อื้ม ฮันบินก้แค่มาส่ง ไม่ได้ไปดินเนอร์กันสองคนแบบนายนี่นา"

 

'....'

 

"ยังไงก็ดินเนอร์ให้อร่อยนะจุนอา"

 

'ดะ..ตู้ด'

 

มือเล็กกดตัดสายพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาช้าๆ จินฮวานไม่ได้ร้องไห้แบบจะเป็นจะตายหรือสะอื้นจนตัวโยน เขายังคงใบหน้าที่เรียบนิ่งเพียงแค่มีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตารีก็เท่านั้น

 

จุนฮเวทำแบบนี้หลายครั้งและเขาก็ปล่อยให้มันผ่านไป จินฮวานแค่เก็บมันไว้ในส่วนลึกที่สุด ไม่อยากให้มันมาทำให้ความรักของทั้งสองคนต้องจบลง แต่เหมือนครั้งนี้มันคงจะเริ่มล้น..

 

 

จินฮวานก็แค่คนโง่คนหนึ่งที่ยอมจุนฮเวเสมอ ต่อให้เรื่องโกหกมากมายที่อีกฝ่ายสร้างขึ้นมาเพื่อแก้ตัว เขาก็พร้อมจะเชื่อ ตราบใดที่มันออกจากปากของจุนฮเว ไหนจะเรื่องความสัมพันธ์ที่บอกใครไม่ได้ มีแค่ฮันบินกับเเทฮยอนเท่านั้นที่รู้ว่าพวกเขาคบกัน จินฮวานรู้สึกเหมือนตัวเองตีท้ายครัวคนอื่นยังไงยังงั้น ก็ในเมื่อคู่หมั้นของอีกฝ่ายเป็นถึงอินนา.. อินนาที่แอบชอบกูจุนฮเวมา5ปี  จุนฮเวคบกับเขามันก็แค่3ปี ใช่.. จินฮวานมาทีหลัง

 

"เฮ้ออ"

 

พ่นลมหายใจออกมาเพื่อระบายความเครียด มือเล็กปาดน้ำตาทิ้งลวกๆก่อนจะตัดสินใจเข้านอนจะได้ไม่ต้องมานั่งคิดอะไรคนเดียวแบบนี้

 

ร่างเล็กซุกเข้าใต้ผ้าห่มเพื่อปิดบังผิวกายจากความเย็น ก่อนความเหนื่อยล้าจะทำให้เขาหลับไปในที่สุด..

 

22.30 น.

 

ประตูห้องคอนโดนเปิดขึ้นอีกครั้งด้วยฝีมือของคนตัวโต

 

จุนฮเวเข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตูอย่างเบาที่สุดเมื่อเห็นว่าไฟในห้องทุกห้องปิดหมดแล้ว

 

หลับอยู่สินะ

 

ขาเรียวยาวพาตัวเองเข้าห้องนอนทันที ก่อนจะพบกับคนตัวเล็กที่นอนขดตัวอยู่ในผ้านวม ข้างนอกหิมะก็ตกยังจะเปิดแอร์อีก มันน่าตีจริงๆ

 

....

 

ในคืนหิมะโปรยปรายกลางเดือนธันวาคม อากาศหนาวเหน็บคืบคลานเข้ามาจนร่างเล็กต้องซุกตัวเข้ากับผ้านวมผืนหนาอย่างน่ารัก แต่เหมือนว่ามันจะไม่ค่อยช่วยให้คลายหนาวเท่าไหร่หนัก

 

วงแขนแกร่งของคนตัวโตคว้าหมับเข้ากับเอวบางก่อนจะคว้าเข้าไปกอดอย่างง่ายดาย ศรีษะเล็กมุดเข้ากับอกแกร่งอย่างหาที่ซุก ก่อนจะนิ่งไปพร้อมกับลมหายใจที่สม่ำเสมอ

 

น่ารัก

 

เป็นคำๆเดียวที่คนตัวโตคิดออกในตอนนี้ มือหนาเลื่อนขึ้นมาปัดปอยผมที่ปิดหน้าเล็กอยู่ให้ออกไปก่อนจะค่อยๆจุมพิตขมับบางเบาๆ กดจูบซ้ำๆย้ำอยู่หลายครั้ง จนตัวเองพอใจ

 

"อย่าทิ้งผมไปไม่ว่าข้างกายผมจะมีคนอื่น"

 

 

"เพราะใจผมให้ใครไม่ได้อีกแล้ว"

 

"หัวใจผมอยู่กับพี่นะ ดูแลมันให้ดีละ"

 

คนตัวโตปล่อยร่างเล็กเป็นอิสระก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วถอดสร้อยคอสลักชื่อ 'Koo Junhoe' ออกจากคอตัวเอง ก่อนจะบรรจงใส่มันให้กับคนหลับ

 

"ต้องไปแล้ว"

 

ก่อนจะจากไปริมฝีปากหนาก็ประทับลงมาที่ริมฝีปากบางอยู่หลายครั้ง จนในที่สุดก็ต้องไป

 

 

ไปทำเพื่อจินฮวาน..

 

_____________________________________

 

 

 

ร่างโปร่งทิ้งกายลงนั่งบนชิงช้าไม้ตัวใหญ่ภายในสวนของบ้านตระกูลคิม มือเรียวจับเขือกที่แขวนชิงช้าไว้แน่นก่อนจะออกแรงเหวี่ยงให้ชิงช้าค่อยๆแกว่งช้าๆ

 

"ยังเหมือนเดิมเลยสินะ"

 

แต่แล้วการกระทำน่ารักของคิมฮันบินก็ต้องหยุดลงด้วยเสียงทุ้มของผู้มาใหม่

 

คิมจีวอนทิ้งตัวลงนั่งบนที่ว่างข้างๆกับฮันบิน ส่งผลให้ร่างโปรดขยับตัวหนีทันที

 

"มีอะไร"

 

 

คิม จีวอน ลูกของเพื่อพ่อของคิมฮันบิน พ่อแม่ของเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนเสียชีวิตตอนจีวอนอายุได้ 10 ขวบ พ่อของฮันบินเลยรับมาเลี้ยงและเปลี่ยนมาใช้นามสกุลคิมเหมือนกับฮันบิน

 

"คิดถึง"

 

"อย่ามารุ่มร่ามนะบ๊อบ"

 

คนฟังถึงกับกระตุกยิ้มเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเรียกชื่อที่เขาไม่ได้ยินมันมาแสนนาน ต่างกับคนพูดที่รีบเอามือปิดปากตัวเองแทบจะไม่ทัน

 

"เรียกอีกทีสิ"

 

"เอามือออกไปนะ"

 

มือเรียวพยายามแกะมือหนาที่โอบใหล่เขาอยู่ให้ออกไป แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สะทกสะท้านกับแรงอันน้อยนิดของคิมฮันบินเอาเสียเลย

 

"บีไออา.."

 

"อย่าเรียกแบบนั้น"

 

เอ่ยบอกแผ่วเบาราวกับคนไม่มีแรงอีกต่อไป มือเรียวเลิกพยายามกับการแกะมือของอีกคนและปล่อยให้มือปลาหมึกโฉบไปโฉบมาอยู่อย่างนั้น

 

"นายยังรักฉันอยู่ใช่มั้ย"

 

เป็นคำถามที่ฮันบินไม่มีคำตอบให้อีกฝ่าย..

 

บ๊อบบี้ของบีไอ..

 

"ตอนนายหายไปนายไม่เห็นถามฉันเลยนี่"

 

"ฉันขอโทษ.. แต่มันจำเป็นจริงๆนะ"

 

"..."

 

คิม จีวอน หายไปจากชีวิตของคิม ฮันบิน เป็นเวลา 3 ปี ในวันแรกที่เขารู้ว่าอีกคนหายออกจากบ้านไปเขาร้องไห้ราวกับจะขาดใจตาย พยายามจะออกตามหาจีวอนในทุกๆวันจนมันเริ่มเป็นนิสัย จนตอนนี้ฮันบินเองก็ยังเดินออกไปที่ที่คนใจร้ายกับเขาเคยไปด้วยกันอยู่บ่อยครั้ง 

 

หายไปตั้งหลายปี แล้วกลับมาทำไมอีก..

 

นั่นเป็นคำถามเดียวที่ฮันบินอยากรู้

 

"นายอย่ายุ่งกับฉันเลย เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว"

 

"ทำไมพูดแบบนั้น"

 

"หรือมันไม่จริง"

 

"แต่ฉันไม่เคยบอกเลิกนาย เราไม่เคยบอกเลิกกัน เพราะงั้น.."

 

"เลิกกันเถอะ"

 

"บีไอ!"

 

..........




ยังมิได้แก้ย่อหน้าและคำผิดงับ :>