คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Loveless' ตอนที่ 4
Loveless’
เซฮุนยืนงงอยู่ในร้านกาแฟตัวเองหลังจากที่เขาได้รับโทรศัพท์จากผู้ชายหนึ่งในสองคนที่มาหาเขาที่ร้าน
เรื่องสัญญาและหนี้สิน
“ห่ะ!! อะไรนะครับ?”
[มีคนซื้อร้านของคุณและจ่ายหนี้ที่คุณติดไว้สามเดือนแล้วครับ…เขายังบอกอีกว่าให้คุณเปิดร้านกาแฟต่อไปได้โดยไม่ต้องเสียค่าเช่า…]
“อ เอ่ออ…แล้วเขาเป็นใครครับ?”
[คุณคิมครับ…คุณคิม จงอิน…แค่นี้นะครับ ผมต้องทำเอกสารซื้อขาย…สวัสดีครับ] พูดจบเขาก็วางสาย เซฮุนได้แต่ยืนอ้าปากค้าง เขายังคงไม่เข้าใจที่ผู้ชายคนนั้นบอก และคนที่ซื้อร้านของเขา ก็คือชายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคนนี้…คิม จงอิน
“คุณ…ทำอะไรครับ ซื้อร้านให้ผม?” เซฮุนถามไค
“ครับ ผมบอกแล้วว่าผมจะชดใช้ให้”
“แต่คุณไม่เห็นต้องทำขนาดนี้…มันแพงนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ…ร้านนี้เป็นชื่อผม ผมไม่ได้ซื้อให้คุณ…แต่คุณใช้มันทำอะไรก็ได้แล้วแต่คุณ”
“ผมใช้มันไม่ได้หรอกครับ มันเป็นร้านของคุณแล้ว” เซฮุนเกรงใจไค และเขาคงรับข้อเสนอนี้ไม่ได้
“ไม่ต้องคิดมากนะครับ ไว้คุณอยากคืนเมื่อไหร่ก็บอกผม…แต่ตอนนี้คุณจำเป็นต้องมีมัน” ไคพูดเพื่อให้เซฮุนสบายใจ
“ทำไมคุณถึงช่วยผมขนาดนี้ล่ะครับ…คือคุณเป็นเพื่อนผมรึเปล่า ผมจำคุณไม่ได้” เซฮุนขมวดคิ้วสงสัย
“เปล่าครับ…เราไม่ได้เป็นเพื่อนกัน”
“แล้วทำไมคุณทำให้ผมมากขนาดนี้ล่ะครับ”
“ผมต้องไปแล้วล่ะครับ…เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะให้คนมาช่วยทำร้าน” ไคบอกเซฮุนและกำลังจะเดินออกไป เซฮุนดึงแขนเขาเอาไว้ก่อน
“ไม่ต้องหรอกครับ…แค่นี้คุณก็ช่วยผมไว้เยอะแล้ว” เซฮุนรู้สึกขอบคุณในควมช่วยเหลือของไค และเขาไม่ได้ต้องการอะไรอีก
“ไม่เป็นไรครับ…ร้านนี้เป็นชื่อผม ผมจะให้คนของผมมาตกแต่งก็ถูกแล้วนี่ครับ” ไคยิ้มตอบ
“อ่า…ถ้างั้นก็แล้วแต่คุณเลยครับ ผมไม่ขัดแล้วล่ะ” ที่ไคพูดก็ถูก ร้านนี้เป็นของเขา เซฮุนจึงทำได้แค่ยอมให้ไคจัดการทุกอย่างแค่นั้น
“ครับ แล้วก็เรียกผมว่าไคก็ได้…ไม่ต้องเรียกคุณหรอกครับเซฮุน” ไคยิ้มให้เซฮุนและโค้งให้เขาก่อนจะเดินออกจากร้านไป เซฮุนโค้งให้ไคเพื่อเป็นการขอบคุณเช่นกัน
ไคเดินออกมาหน้าร้านที่มีบอร์ดี้การ์ดยืนรออยู่เกือบยี่สิบคน เขาเปิดประตูเขาไปในรถ และขบวนรถที่ปิดซอยก็ขับออกไป เซฮุนออกมายืนส่งเขาที่หน้าร้านได้แต่ยืนอึ้ง
“นายเป็นใครวะ…คิม จงอิน” เซฮุนยังคงสงสัยในตัวไค
หลังจากที่รถขับออกมาได้ไม่นานไคก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาใครบางคน…
“…มันจับได้มั้ย?”
[ไม่ครับนายน้อย…ผมติดทะเบียนเถื่อนอย่างที่นายน้อยบอกแล้วครับ]
“มันไม่เห็นหน้าแกใช่มั้ย?”
[ไม่ครับ…]
“อืม” พูดจบไคก็วางสาย
“ไม่มีทางที่มันจะไม่รู้…” เสียงผู้ชายที่นั่งเบาะหลังคู่กับเขาพูดออกมา
“มึงคิดว่ามันรู้?” ไคหันไปพูดกับเขา
“ยิ่งมึงติดทะเบียนเถื่อน มันยิ่งรู้ว่าเป็นพวกเรา”
“…งั้นก็ให้มันรู้ไป” ไคพูดอย่างไม่สนใจ
“แล้วเรื่องของเซฮุน…มึงต้องทำขนาดนั้นเลยหรอวะ”
“…ชานยอล กูมีเรื่องให้มึงช่วย”
“…………………”
“อย่าพึ่งให้เซฮุนรู้เรื่อง PK'... มึงต้องหลบไปซักพัก…” ไคบอกชานยอล
“แล้วมึงไม่คิดว่าไอ้เทาจะบอกมันรึไง”
“ไอ้เทาไม่มีทางบอกเซฮุน…เชื่อกูว่ามันไม่อยากให้เพื่อนมันเข้ามายุ่งกับพวกเราหรอก”
“เออแล้วแต่มึงล่ะกัน…เดี๋ยวกูจัดการเอง”
“แล้วก็อีกเรื่อง…พรุ่งนี้มึงปล่อยของแทนกูได้เลย”
“อ่าวเชี่ยนี่!!!...ได้ครับนายน้อยยยย ได้เลยยยยย…ชานยอลจัดให้ครับบบ” ชานยอลพูดประชดไค แต่ก็ต้องทำตามที่ไคขอเขาอยู่ดี
เซฮุนที่อยู่ทำความสะอาดร้านจนเย็น เขาก็โทรให้เทามารับเขาที่ร้าน ไม่ถึงชั่วโมง เทาก็มาถึงร้านและทั้งคู่ก็ขับรถกลับไปที่คอนโดของเซฮุน เซฮุนสังเกตเห็นเทามองกระจกหลังตลอดเวลาจนเซฮุนรู้สึกแปลกๆ
“นี่มึงเป็นอะไรของมึงวะ มองกระจกหลังถี่เกินไปป่ะ”
“…เปล่า ไม่ได้เป็นไร กูก็มองของกูปกติ” เทาตอบเซฮุน แต่สายตาของเขาก็ยังมองกระจกหลังตลอด
“ขับรถก็มองข้างหน้าดิสัส มึงขับรถถอยหลังรึไง”
“มึงนี่ก็นั่งเงียบๆเป็นมั้ยวะ…แบบ…หุบปากอ่ะ” เทาหันไปว่าเซฮุน
“เอ้าเชี่ยยย!!! กูห่วงชีวิตตัวเองเว้ย…ขับรถเร็วอย่างกับยมบาลมารับวิญญาณกูก็กลัวเป็นธรรมดา” เซฮุนยังคงต่อปากต่อคำกับเทา
“หน้าอย่างมึงยมบาลคงไม่อยากได้วิญญาณหรอก…ถ้าเขาอยากได้ มึงไม่ฟื้นขึ้นมานั่งปากหมาบนรถกูหรอกสัส”
“ไอ้สัสมึงจอดเลยๆๆ พูดงี้มึงต่อยกับกูมาๆ” เซฮุนหันไปท้าเทาที่กำลังขับรถอยู่
“ใครจะไปต่อยกับมึง นุ่มนิ่มแบบมึงไปเต้นลีลาศดีกว่ามั้ง ฮ่าๆ” เทาหันไปขำใส่เซฮุน
“เชี่ยเทา!!! ลีลาศมารดามึงสิไอ้สัส” เซฮุนหันหน้าหนีด้วยความไม่พอใจ
“แหม่…เดี๋ยวนี้งอนเป็นตุ๊ดเลยนะมึง…น่ารักตายห่า ฮ่าๆ” เทายังคงขำกับท่าทางของเซฮุน เซฮุนหันกลับมาพร้อมกับตบหัวเทาดังป้าบ!!
“ตุ๊ดห่าไรครับหล่อขนาดนี้ ไอ้เชี่ยอ่าง!!!” เซฮุนด่าเทากลับ
“อ่างส้นตีนไร ถ้ากูเป็นอ่างก็เป็นอ่างจากุชชี่นะไอสัส”
“จากุชชี่เชี่ยไร อ่างเถิดเทิงเนี่ยไอ้สัส ควายยยย!!!” เซฮุนสะใจที่ได้ด่าคืน ทั้งคู่ด่ากันบนรถจนมาถึงคอนโดเซฮุน เทาจอดรถที่หน้าคอนโดเซฮุน เซฮุนขอบใจเทาที่มาส่งเขาและลงจากรถ เทาเลื่อนกระจกลง
“มึงแน่ใจนะว่าอยู่คนเดียวได้” เทาถามเขาด้วยความเป็นห่วง
“เออดิสัส กูก็อยู่คนเดียวมาตลอดไม่ใช่หรอวะ…รีบกลับเถอะมึงอ่ะ ไม่ต้องห่วงกู” เซฮุนพูดเพื่อไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง
“เออมึงเก่งๆ…มีไรก็โทรหากูล่ะกัน แล้วก็อย่าเปิดประตูให้คนแปลกหน้านะสัส เปลี่ยวก็ดูหนังโป๊”
“รีบๆไปเถอะมึง ประตูนรกจะปิดเดี๋ยวกลับไม่ทัน” เซฮุนยังคงกัดเทาจนวินาทีสุดท้าย เทาได้ยินก็ชูนิ้วกลางให้เซฮุน ก่อนจะขับรถออกไป หลังจากเทาออกไปเซฮุนก็ขึ้นห้องเพื่อพักผ่อนจากที่เหนื่อยมาทั้งวัน
เซฮุนอาบน้ำเสร็จก็เดินเข้าห้องนอน บนหัวเตียงนอนของเขามีรูปของเขาถ่ายคู่กับผู้ชายคนหนึ่งที่เขาไม่รู้จัก เป็นรูปที่เขาทั้งคู่ยืนกอดกัน เซฮุนพยายามนึกว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครเขาก็นึกไม่ออก อาการปวดหัวของเขาก็เริ่มขึ้น เขากินยาเพื่อระงับอาการและเผลอหลับไป
[นายยังคิดถึงเขา…]
“คุณ…คุณเป็นใคร” เซฮุนมองหาที่มาของเสียงนั้น รอบตัวเขาเป็นสีขาวโพลนและไม่มีใครอยู่นอกจากเขา
[…ถ้านายยังพยายามคิดถึงเขา นายก็จะเจ็บปวดอยู่อย่างนั้น…]
“ทำไม?...ทำไมผมถึงจำเขาไม่ได้”
[เพราะนายเลือกที่จะไม่จำ…] เสียงในหัวตอบเขา
“แล้วผมต้องทำยังไง?”
[อาการปวดหัวของนายจะไม่เกิดขึ้น ถ้านายไม่คิดถึงเขา…มันคือคำสัญญา]
“ผมสัญญาอะไรกับคุณ ผมไม่เข้าใจ”
[อาการปวดหัวของนายจะหายไปต่อเมื่อนายไม่พยายามเรียกความจำกลับมา…]
“ผมจำไม่ได้ว่าผมสัญญาอะไรกับคุณ…แต่ช่วยเอาความทรงจำของผมคืนมาด้วยเถอะครับ” เซฮุนขอร้องกับเสียงในหัวของเขา
[ฉันจะให้นายกลับไปตอนที่นายบอกว่านายอยากจะลืมเขา…] เซฮุนถูกพากลับไปที่ความทรงจำครั้งแรกที่เขาได้สัญญากับเสียงนั้น เขาจำสัญญานั้นได้ แต่และเขาก็จำไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงอยากลืมผู้ชายคนนั้น เขารู้แค่ว่าในคำสัญญาที่เขาให้ไว้คือ เขาต้องการที่จะลืมมัน เขาจึงทำสัญญาและกลับมามีชีวิตอีกครั้ง
[นายไม่จำเป็นต้องรู้จักเขาอีกแล้ว…ที่นายต้องจำให้ได้คือแค่คำสัญญาเท่านั้น…]
เซฮุนตื่นขึ้นในตอนเช้า เขารู้สึกเหมือนเขายังนอนไม่พอ แต่วันนี้เขาต้องไปที่ร้าน เพื่อทำความสะอาดและตกแต่งร้านต่อ เขาลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวและกำลังจะออกไปที่ร้าน
ครืดดด ดด ครืดด ด~ โทรศัพท์มือถือของเซฮุนสั่นและสายที่โทรเข้ามาคือ…
[เทา]
[มึงตื่นยัง?...กูกำลังออกไปที่คอนโดมึงนะ] เทาโทรมาหาเขาแต่เช้าเพื่อที่จะมาอยู่เป็นเพื่อน
“กูกำลังจะไปร้าน วันนี้มึงไม่ต้องมาหรอก…กูมีเรื่องต้องทำเยอะ” เซฮุนบอกกับเทา
[เอองั้นแล้วแต่มึงล่ะกัน กูมีเรื่องต้องทำอยู่เหมือนกัน…ถ้ามีไรมึงก็โทรมาอ่ะ] เทาพูดจบก็วางสายไป
เซฮุนเดินออกมาหน้าคอนโดเพื่อจะเรียกแท็กซี่ แต่จู่ๆก็มีรถขับมาจอดขวางหน้าเขาพอดี กระจกรถเลื่อนลง และคนที่อยู่ในรถคือ…ไค
“ขึ้นรถสิ เดี๋ยวผมไปส่งที่ร้าน” ไคบอกเซฮุนที่ยืนอยู่หน้าคอนโด
“ไม่เป็นไรครับ ผมไปเองได้ ขอบคุณนะครับ” เซฮุนปฏิเสธด้วยความเกรงใจ
“ขึ้นมาเถอะครับ ยังไงผมก็จะไปที่ร้านอยู่แล้ว” ไคยิ้มให้ เซฮุนรู้ว่าถ้าเขาไม่ยอมขึ้นรถ ไคเองก็คงไม่ไปจากตรงนี้เหมือนกัน เขาจึงเดินไปขึ้นรถไคและออกไปที่ร้านด้วยกัน ระหว่างทางเซฮุนก็เอาแต่นั่งเงียบ จนไคต้องเป็นฝ่ายเริ่มคุยก่อน
“คุณยังเจ็บตรงไหนอยู่รึเปล่า หลังออกจากโรงพยาบาล?” ไคถามอย่างเป็นห่วง
“อ๋อ ไม่แล้วล่ะครับ ผมหายเป็นปกติแล้ว” เซฮุนหันไปตอบและยิ้มให้ไค
“แล้วที่คุณ…ความจำเสื่อมล่ะ?”
“ผมก็…ยังปวดหัวนิดหน่อยครับ” พอพูดถึงเรื่องความจำเสื่อม เซฮุนก็นึกถึงเรื่องที่เขาฝันประหลาดๆ เมื่อคืน พอตื่นเช้ามา เขาก็เอารูปถ่ายที่หัวเตียงนอนของเขาเก็บใส่กล่อง ของทุกอย่างที่มีหน้าผู้ชายคนนั้นอยู่เขาเก็บมันใส่กล่องหมด เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาฝันมันคืออะไร แต่ทุกครั้งที่เขานึกถึงผู้ชายคนนั้นที่ชื่อ…ลู่หาน เขาจะเริ่มปวดหัวอย่างหนัก และมันก็จะหายไปเมื่อเขาเลิกคิดถึงมัน
“เซฮุน…เซฮุนๆ เป็นอะไรมั้ยครับ” ไคเรียกเซฮุนอยู่หลายครั้งแต่เขาไม่ได้ยิน ไคเลยต้องเอือมมือไปสะกิดเขา
“ค คะ ครับบ บ…เปล่าครับ ผมคิดอะไรนิดหน่อย…คุณพูดอะไรรึเปล่า?”
“ผมถามว่า คุณทำงานอะไรอีกมั้ย นอกจากเปิดร้านกาแฟ”
“ไม่ครับ ผมทำแค่ร้านกาแฟอย่างเดียว…แล้วคุณล่ะครับ ทำงานอะไร ท่าทางจะได้เงินเยอะน่าดู” เซฮุนหันไปถามไค
“บ้านผมทำธุรกิจเกี่ยวกับรถยนต์ครับ…ผมชอบรถแข่ง” ไคตอบ
“งั้นก็เหมือนเพื่อนผมเลยสิครับ…บ้านมันก็ทำธุรกิจเกี่ยวกับรถยนต์เหมือนกัน”
“เพื่อนคุณคือใครครับ…เผื่อผมรู้จัก”
“เพื่อนผมชื่อ จื่อเทา ถ้าคุณอยากได้ของถูกๆก็ติดต่อมันได้”
“…เทา มาเฟียของเถื่อน แล้วก็ขายของถูกๆนั่นหรอ” ไคพูดเสียงเรียบ
“คุณรู้จักด้วยหรอครับ?” เซฮุนถามด้วยความสงสัย
“ผมก็เคยได้ยินชื่อมาบ้าง ขายของถูกตัดหน้าพ่อค้าหลายเจ้าเลยนี่ครับ” เขายกยิ้มขึ้นที่มุมปาก
“อันนั้นผมก็ไม่รู้หรอกครับ ไม่ค่อยคุยเรื่องนั้นกับมันเท่าไหร่”
“สนิทกันหรอครับ…กับจื่อเทา คนนั้น”
“เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดแล้วล่ะครับ ฮ่าๆๆ ผมไม่ค่อยมีเพื่อนเยอะหรอกครับ” เซฮุนพูดแล้วหัวเราะแห้งๆ ไคไม่ได้สนใจที่เซฮุนพูดเท่าไหร่ เพราะข้อความที่เขาได้รับจากมือถือ…
[มึงแวะมาสนามเร็วๆเลย มีเรื่องล่ะ-ชานยอล]
“...คุณอยากลองไปดูสนามแข่งมั้ยครับ มันเป็นทางผ่านก่อนจะถึงร้านพอดี ผมอยากจะแวะไป แต่ไม่นานหรอกครับ” ไคหันไปถาม
“ก็ได้ครับ…ยังไงผมก็ขึ้นรถมากับคุณแล้ว แล้วแต่คุณเลยครับ” เซฮุนตอบและหันไปยิ้มให้ไค ไคที่ได้รับข้อความก็รีบเหยียบคันเร่งเพื่อไปให้ถึงที่นั่นเร็วที่สุด พอเขาทั้งคู่มาถึง ไคก็บอกให้เซฮุนเดินดูรอบๆไปก่อน เขาจะไปทำธุระสักครู่ เซฮุนก็พยักหน้าตอบ แล้วไคก็รีบเดินออกไป
“มีอะไร?” ไคเดินมาถึงห้องทำงานของชานยอลก็รีบถาม ชานยอลที่นั่งหันหลังให้โต๊ะทำงานก็หันกลับมาหาไคที่พึ่งเดินเข้ามา
“มีคนปล่อย Lamborghini Gallardo GT3…ตัดหน้าเรา” ชานยอลพูดพร้อมกับหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ
“ใคร?...ใครปล่อย” ไคเดินเข้ามานั่งบนโต๊ะ ก่อนจะหยิบบุหรี่ของตัวเองขึ้นมาจุดสูบเช่นกัน
“กูให้มึงทาย…” ชานยอลยักคิ้วให้ไค ไคที่เห็นปฏิกิริยาเพื่อนก็เดาออกทันที
“…ไอ้เชี่ยเทา…”
“กูบอกมึงแล้ว ว่ายังไงมันก็รู้ ถ้าใช้คนของกูตั้งแต่แรกก็จบ...” ชานยอลพูดอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่
“แล้วนี่พ่อ มึงว่าไง”
“…ไม่ว่าไง เขาไม่ยุ่งหรอกมึงก็รู้ เรื่องตลาดมืดมันหน้าที่เรา” ชานยอลพูดจบก็บี้บุหรี่ในมือกับโต๊ะ
“ฝากมึงด้วยล่ะกัน…ตอนนี้กูมีของอยู่ เดี๋ยวก็ให้เด็กเอามาให้” ไคพูดจบก็เดินออกจากห้องไป
เซฮุนที่เดินเล่นอยู่ก็หันกลับมาเพราะเสียงคนเดินมาข้างหลัง ไคที่พึ่งเดินออกจากห้องชานยอลยังคงคาบบุหรี่ไว้ที่ปาก พอเขาเดินมาเจอเซฮุนเขาก็ทิ้งมันลงกับพื้นก่อนจะเหยียบ เซฮุนเดินเข้าไปหาเขา
“เสร็จธุระแล้วหรอครับ…คุณสูบบุหรี่ด้วยหรอ?”
“อืม…ครับ เสร็จแล้ว ทำไมครับ คุณไม่สูบ?” ไคที่ดูอารมณ์ไม่ค่อยดีหันไปคุยกับเซฮุน
“เอ่อครับ ผมแพ้มัน…คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ สีหน้าไม่ค่อยดี”
“ไม่ครับ ผมสบายดี…เวลาอยู่กับคุณผมจะไม่สูบก็แล้วกัน” ไคพูดจบก็เดินนำไปที่รถ เซฮุนก็เดินตามมาแล้วทั้งคู่ก็ขับรถออกไป ชานยอลที่นั่งอยู่ในห้องทำงาน ก็เห็นเซฮุนและไคผ่านทางหน้าต่างห้องของเขา
“กูหวังว่ามึงจะใช้หมากถูกตัวนะไอ้ไค…”
...............................................
Talk. ไคกับเซฮุนพูดกันเพราะมากกกก นี่แหละยังไม่ออกลายไง เดี๋ยวรอดู ฮ่าๆๆๆ มาแล้วนะ ใกล้แล้วๆ อยากรู้อะดิว่าเรื่องของ PK กับเทาคืออะไร แล้วเกี่ยวอะไรกับเซฮุน ต้องตามนาาาา ^^"
__________________________________________________________________________________________________________________
_________________________________________________________
ps. ดีใจแทบตายที่ได้เม้นแรก มีกำลังใจเลยอ่ะ ขอบคุณนะค้าบ เม้นด้วยนะ ^^"
ความคิดเห็น