คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Loveless' ตอนที่ 3
Loveless'
"นายเป็นใครกันแน่..."
เซฮุนออกมาจากคอนโดพร้อมกับเทา โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่า กำลังมีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องไปที่พวกเขาทั้งคู่
ติ้ดๆ
“เขาออกมาจากคอนโดแล้วครับ นายน้อยจะให้ผมทำยังไงต่อ?” ชายคนหนึ่งกำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่ในรถ
‘ตามไป…แต่อย่าให้รู้ตัว โดยเฉพาะไอ้เทา อย่าให้มันจับได้…ระวังตัวด้วย’ นายน้อยบอกกับเขาก่อนที่จะวางสายไป
เขาขับรถตามทั้งคู่มาอย่างระวังตัวที่สุด ก่อนที่รถของทั้งคู่จะมาจอดที่หน้าร้านกาแฟแห่งหนึ่ง แต่เป็นร้านกาแฟที่ไม่ได้เปิดบริการ สภาพเริ่มทรุดโทรมขาดการดูแล เซฮุนและเทาลงจากรถและเดินเข้าไปในร้านกาแฟร้านนั้น โดยเซฮุนเป็นคนไขกุญแจร้านเข้าไป ถ้าเขาเดาไม่ผิด ร้านนี้อาจจะเป็นของเซฮุน…
ครืดดดด ครืดดดด ~ [นายน้อย]
“ครับนายน้อย…”
‘มีอะไรคืบหน้ามั้ย?’
“พวกเขาทั้งคู่อยู่ที่ร้านกาแฟครับ”
‘…อืม ฉันได้ข้อมูลแล้ว…ออกมาได้เลย’
“ได้ครับ…นายน้อย”
หลังจากที่เขาคุยโทรศัพท์เสร็จ เขาก็ขับรถออกมาจากบริเวณนั้น และทันทีที่รับขับผ่านมาหน้าร้าน เทาก็บังเอิญหันมาเห็น แน่นอนว่าเขาสังเกตุมันได้ตั้งแต่เขาและเซฮุนออกมาจากคอนโด แต่แค่เขารู้สึกไม่แน่ใจเท่านั้น และเขาไม่รู้ด้วยว่าใครที่เป็นคนสะกดรอยตามพวกเขา…
“มึง…ทำไมกูถึงปล่อยให้ร้านกูร้างอย่างนี้วะ ตอนนั้นกูทำอะไร อยู่ที่ไหน?” เซฮุนเดินไปรอบๆร้านกาแฟของเขา และถามเทาถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ซึ่งเขาจำอะไรเกี่ยวกับมันไม่ได้เลย
“ก็ตอนนั้น…มึงทะเลาะกับพี่ลู่…วันๆมึงก็ไม่ทำอะไร เอาแต่ตามเฝ้าเขา งานก็ไม่มาทำ ปิดร้านหายไปเฉยๆแบบนั้น…ไม่เจ๊งได้ไงวะ” เทาเล่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาให้เขาฟัง
“…ดูท่าทาง กูคงรักคนชื่อลู่อะไรนั่นมากเลยใช่มั้ยวะ…”
“ก็คงงั้น…” เทาตอบเสียงเบา
เขาเองก็ไม่อยากให้เซฮุนรู้สึกเจ็บปวดกับสิ่งที่เคยเกิดขึ้น เขารู้สึกเสียใจ และยังคงโทษว่าเป็นความผิดของเขาเอง ที่พาพี่ชายของตัวเองมาเจอกับแฟนเพื่อน และทำให้สองคนแอบติดต่อกัน โดยที่เซฮุนไม่รู้ แรกๆเขาเองก็คิดว่าทั้งคู่เป็นแค่เพื่อนกัน แต่พักหลังมันเริ่มแปลกๆ พี่ลู่ชอบไปเที่ยวเล่นที่บ้านเขาบ่อยๆ พอหนักขึ้นก็มาค้างที่บ้าน
เซฮุนเคยโทรหาเขาเพราะพี่ลู่หายไป แต่จริงๆแล้วพี่ลู่อยู่กับคริสพี่ชายของเขา เขาคิดว่าทั้งคู่ทะเลาะกันและพี่คริสคงเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของพี่ลู่ เขาจึงไม่บอกเซฮุน แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่แบบนั้นเลย…
“กูไม่รู้เหมือนกันว่ากูรักเขามากแค่ไหน…แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมันคงทำให้กูเจ็บปวดจนลืมเขาไปแน่ๆเลย” เซฮุนพูดจบ อาการปวดหัวเขาก็เริ่มหนักขึ้น เขาพยายามกลั้นความเจ็บปวดนั้นเอาไว้
“…………………..”
“ทุกครั้งที่กูพยายามนึกถึงคนชื่อลู่หาน หัวกูมันเหมือนจะระเบิดออกมาทุกครั้ง” เซฮุนกุมขมับตัวเอง ก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองไปนั่งที่เก้าอี้ เทาที่เดินดูรอบๆร้านหันกลับมาเห็นอาการเพื่อนไม่ค่อยดี จึงรีบเขามาช่วยพยุง
“ถ้ามันทำให้มึงเจ็บปวดขนาดนั้น…มึงก็ลืมเขาไปเถอะ…”
เซฮุนนั่งลงและฟุบหน้าลงกับโต๊ะสักพัก อาการของเขาก็ค่อยๆดีขึ้น เซฮุนบอกให้เทากลับไปก่อนเพราะเขาอยากอยู่ที่นี่คนเดียวสักพัก แล้วเดี๋ยวจะโทรให้เทามารับเอง เทาที่ยังคงเป็นห่วงเซฮุนอยู่ ตอนแรกก็ไม่ยอม เพราะไม่อยากให้เพื่อนอยู่คนเดียว แต่สุดท้ายพอเซฮุนบอกจะโทรให้มารับ เขาเลยตกลงรับปากไป
“กูอยากทำความสะอาดร้านหน่อย จะคิดอะไรคนเดียวด้วย ขอบใจมึงมากนะ” เซฮุนบอกเทาที่ยืนอยู่หน้าร้าน
“เออๆ มึงมีอะไรให้กูช่วยรีบโทรมาเลยนะ อย่าคิดอะไรจนปวดหัวนะเว้ย ตายขึ้นมาเดี๋ยวร้านมึงจะเฮี้ยน” เทาพูดติดตลก เพราะไม่อยากให้เซฮุนคิดมาก
“เออไอ้สัส มึงก็เหมือนกัน อย่าแหกโค้งข้างหน้าตายล่ะ กูสงสารรถมึง” เซฮุนหยอกเทากลับ แล้วทั้งคู่ก็ยิ้มออกมา เซฮุนรู้สึกสบายใจขึ้นมากจริงๆที่เขายังมีเพื่อนอย่างเทาอยู่ข้างๆ
เทาขับรถออกไปได้สักพัก เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาใครบางคน…
“ฮัลโหล…กูมีเรื่องอยากให้มึงช่วยหน่อย” เทาพูดกับคนที่เขาโทรหา
‘ว่าไงครับพี่เทา มีอะไรให้น้องชายช่วยครับบบบ?” เสียงผู้ชายปลายสายตอบเขา
“หาให้หน่อยว่าใครสะกดรอยตามกูมา…เดี๋ยวกูส่งทะเบียนรถให้” เทาพูดจบก็วางสายไป พร้อมกับกดส่งข้อความที่พิมพ์หมายเลขทะเบียนรถไปให้เบอร์ที่เขาบันทึกชื่อไว้ว่า ‘เซโล่’
หลังจากที่เทาขับรถออกไป เซฮุนก็กลับเขามาในร้านพร้อมกับค่อยๆเริ่มทำความสะอาดร้านของเขา สภาพในร้านยังถือว่าดีอยู่ ของทุกอย่างยังคงใช้ได้ เขาคงต้องปรับปรุงบางอย่างนิดหน่อย และมันจะกลับมาเปิดบริการได้อย่างปกติแน่นอน แต่ก่อนที่เขาจะคิดเรื่องเปิดร้าน สิ่งหนึ่งที่เขาต้องทำคือ หาเงินจากไหนมาปรับปรุงร้าน…???
กริ้งงง งง เกร้งงง งงง~ เสียงประตูหน้าร้านเปิดออกพร้อมกับผู้ชายสองคนเดินเขามาในร้าน พวกเขาแต่งตัวดูสะอาดสะอ้าน ใส่ชุดสุภาพ และดูเหมือนพวกนักธุรกิจ
“สวัสดีครับ…คุณมาหาใครหรอครับ” เซฮุนกล่าวทักทายเขาทั้งคู่
“สวัสดีครับ…ผมมาหาคุณ…เอ่ออ ออ…โอ เซฮุนครับ ไม่ทราบว่าเขาอยู่ร้านมั้ย?” ชายคนหนึ่งพูดขึ้น
“ครับ…ผมนี่แหละครับโอ เซฮุน พวกคุณมีธุระอะไรรึเปล่าครับ?” เซฮุนวางอุปกรณ์ทำความสะอาดลง ก่อนที่จะเดินเข้าไปหาพวกเขา
“คือว่า…ผมมีสัญญาของร้านนี้มาให้คุณดูครับ คือ…คุณขาดการต่อสัญญามาสามเดือนแล้ว”
“……………………….”
“ทางเจ้าของตึกจะยึดร้านตามที่สัญญาระบุไว้…และคุณจะต้องออกจากที่นี่ภายในหนึ่งอาทิตย์ครับ”
“คือ…ทำไมผมไม่รู้มาก่อนเลยล่ะครับ มันกระทันหันเกินไปรึเปล่าครับ” เซฮุนพูดด้วยท่าทางตกใจ
“ถ้าคุณไม่ออก คุณก็ต้องชำระหนี้ที่ค้างไว้สามเดือน และคุณต้องต่อสัญญาใหม่เป็นเวลาหนึ่งปี…ไม่งั้นคุณก็ต้องออกภายในหนึ่งอาทิตย์ และค่อยใช้หนี้สามเดือนที่คุณค้างไว้ให้หมด”
“……………………...” เซฮุนนิ่ง และกำลังใช้ความคิดอะไรบางอย่าง
“ผมมีหน้าที่มาบอกคุณแค่นี้แหละครับ…สวัสดีครับ” ชายทั้งสองคนพูดธุระของเขาจบ ก็เดินออกจากร้านไป ทิ้งให้เซฮุนยืนใช้ความคิดอยู่เพียงลำพัง
“…กูจะไปหาเงินมาจากไหนวะเนี่ย?!!”
เซฮุนนั่งคิดหาวิธีแต่เขาก็คิดไม่ออก เขาไม่รู้จะทำยังไง และเขาก็เกรงใจเทาด้วย ไม่อยากให้เทาต้องมาเดือดร้อนกับเรื่องของเขา ร้านนี้เป็นสิ่งที่เขาต้องรับผิดชอบ เขารักที่จะทำมัน และเขาจะไม่มีทางเสียร้านนี้ไปเด็ดขาด แต่ยิ่งเขาคิดหาวิธีแก้ปัญหาเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกปวดหัวมากขึ้นเท่านั้น…
กริ้งงง งง เกร้งงง งงง~ เสียงประตูหน้าร้านเปิดออกอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับไม่ใช่สองคนที่เคยมาก่อนหน้านี้ แต่เป็นชายอีกคน ที่เขาไม่เคยเจอหน้ามาก่อน
“…มาหาใครครับ?...ถ้ามาหาโอ เซฮุน มันตายไปแล้วนะครับ ตายเมื่อวาน มันโดดคอนโดตาย” เซฮุนพูดกับชายคนนั้นด้วยท่าทางประชดประชัน
“…แล้วตอนนี้ผมกำลังโดนผีโอ เซฮุนประชดอยู่หรอครับ?...ผมต้องแกล้งตกใจผีด้วยมั้ย?” ชายคนนั้นพูดพร้อมกับยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก
“คุณ…คุณรู้จักผมได้ไงครับ?...เราคงไม่เคยพบกันมาก่อน…ใช่มั้ยครับ?” เซฮุนรู้สึกแปลกใจที่ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา รู้จักชื่อของเขาและหน้าตาของเขาได้ยังไง ทั้งที่เขาทั้งคู่ไม่เคยพบกันมาก่อน
“ผมคงต้องแนะนำตัวเองสินะครับ…สวัสดีครับ ผม…คิม จงอิน เรียกผมว่า‘ไค’ก็ได้ เอาที่คุณสบายใจจะเรียกเลยครับ” เขาพูดจบก็โค้งให้กับเซฮุนและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ผมไม่แน่ใจว่าผมรู้จักคุณนะครับ…บางที่อาจะเป็นเพราะผมเสียความทรงจำบางอย่างไปหน่ะครับ” เซฮุนพูดพร้อมกับเกาหัวตัวเองไปด้วย
“…เราไม่ได้รู้จักกันมาก่อนหรอกครับ แต่ผมเป็นคนที่ขับรถเสียหลักไปชนรถคุณ…ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ” ไคพูดจบก็โค้งให้เซฮุนอีกครั้ง เพื่อเป็นการขอโทษ
“…อ๊ะ!! คุณเองหรอ…แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ติดใจเอาเรื่องอะไรคุณหรอก” เซฮุนยิ้มให้เขาอย่างไม่ถือโทษโกรธอะไร
“แต่คุณควรให้ผมได้ชดใช้นะครับ…คุณต้องสูญเสียความทรงจำเพราะผม”
“ไม่เป็นไรจริงๆครับ ผมไม่ต้องการอะไรจากคุณหรอก” เซฮุนพูดและยิ้มให้ไคอย่างเป็นมิตรอีกครั้ง
“เอ่ออ ออ…แล้วนั่นอะไรหน่ะครับ?” ไคชี้ไปที่กระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะ
“………………..” เซฮุนหันไปมองตามที่เขาชี้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ไคเดินเข้าไปดูกระดาษใบนั้น เพราะเขารู้จักว่ามันคืออะไร
“…สัญญาทวงหนี้สินะครับ” เขาหันไปถามเซฮุนและยิ้มให้
“…อ่อครับ ผมกำลังเป็นหนี้นิดหน่อยหน่ะครับ…ใครๆก็เป็นหนี้ทั้งนั้นแหละครับ ฮ่าๆๆ” ถึงเซฮุนจะขำออกมา แต่สายตาเขาไม่ได้ขำด้วยเลย
“ให้ผมช่วยนะครับ…ผมควรชดใช้มันให้คุณ…” ไคบอกพร้อมกับถือกระดาษสัญญาไว้ในมือ เซฮุนได้แต่ยืนมองอย่างงงๆว่าเขากำลังจะทำอะไร ไคถือกระดาษเดินออกไปที่หน้าร้านก่อนจะกลับเขามาหาพร้อมกับมือที่ว่างเปล่า
“คุณกำลังทำอะไรครับ สัญญาของผมไปไหน?...มันสำคัญนะครับ คุณเอามันไปไม่ได้นะ!!” เซฮุนกำลังหัวเสียเพราะกระดาษสัญญาที่ไคถือนั้นหายไปแล้ว
“ใจเย็นๆสิครับเซฮุน ผมจัดการให้เรียบร้อยแล้ว คุณไม่ต้องห่วงหรอก” ไคพูดพร้อมกับยิ้มให้เซฮุน
เซฮุนรู้สึกไม่ไว้ใจ จึงเดินออกไปที่หน้าเพื่อจะหากระดาษสัญญานั้น แต่ภาพที่เขาเห็นเมื่อออกไปที่หน้าร้านคือ บอดี้การ์ดเกือบยี่สิบคน ยืนกั้นอยู่หน้าร้านเขา เขาตกใจกับภาพที่ได้เห็นตรงหน้า ก่อนจะรีบเดินกลับเขามาในร้าน
“ไอ้บ้าที่ไหนมันเอาบอดี้การ์ดมาปิดซอยหน้าร้านไว้วะ!!” เซฮุนบ่นออกมา เพราะหน้าร้านเขาเต็มไปด้วยบอดี้การ์ด
“…ไอ้บ้านั่น คือผมเองแหละครับ” ไคพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เซฮุนถึงกับหันไปมองหน้าเขาอีกครั้ง เขาไม่อยากจะเชื่อ แต่ผู้ชายคนนี้ก็ดูลึกลับและอันตรายเกินกว่าที่เขาจะเข้าไปยุ่งด้วย
“นายเป็นใครกันแน่…คิม จงอิน?!!”
ติ้ดๆๆๆ ครืดดด ดดด~ เสียงโทรศัพท์ของใครบางคนดังขึ้น
“กริ้กก~ ว่าไงเซโล่ เจอมั้ย?”
‘ครับพี่เทา…ทะเบียนเถื่อนครับ ฮ่าๆๆๆ สงสัยจังนะครับว่ารถของใคร’
“…ทะเบียนเถื่อน?”
‘…พี่คงไม่ได้มีปัญหากับพวกของตัวเองหรอกใช่มั้ย คงไม่สั่งให้พวกตัวเองสะกดรอยตามใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆๆๆ’
“…………………..”
‘…มีปัญหากับ ‘PK’ งั้นสินะครับ’
“…………………..”
‘มีปัญหาอะไรให้ผมช่วยบอกนะพี่…ผมยินดีมากกกกก ^_____^’
“อืม…ขอบใจมากนะเซโล่…พี่มีเรื่องต้องทำ…แค่นี้ก่อนนะ…กริ้กก~”
“มึงต้องการอะไรจากกูอีกวะ PK…”
...............................................
Talk. เรื่องราวกำลังลุ้นแล้วนะว่าใครเป็นใคร อยากรู้ละ่สิ ฮ่าๆๆๆ ติดตามด้วยนะค้าบบบบ เม้นให้นิดนึงก็ยังดี จะได้มีกำลังใจ เดี๋ยววันที่ 16 จะมาอัพตอนใหม่นะ ติดภารกิจนิดหน่อย รอก่อนนะค้าบบบบบ
__________________________________________________________________________________________________________________
_________________________________________________________
ps. ฝากเรื่อง Call me 'Doctor'ด้วยนะ ^^"
ความคิดเห็น