คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Loveless' ตอนที่ 1
Loveless'
'ผมแค่คิดว่าชีวิตคนหนึ่งคน เคยได้รู้จักและสัมผัสกับคำว่ารัก แค่สักครั้งก็เพียงพอแล้ว...'
ผ้าม่านสีขาวปลิวไปตามแรงลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างของห้องสี่เหลี่ยม เสียงนกร้องพร้อมกับเสียงใบไม้พัดไหวอยู่ด้านนอก ทุกอย่างเงียบสงบจนทำให้ได้ยินเสียงลมหายใจของสิ่งมีชีวิตที่หลับไหลอยู่ภายในห้อง เสียงลมหายใจที่แผ่วเบาทำให้ได้ยินเสียงจังหวะการเต้นของอวัยวะที่อยู่ภายในหน้าอกข้างซ้ายของเขา.... ตุบตุบ ตุบตุบ~
ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลา กำลังเข้าสู่ห้วงนิทรา แต่แล้วจู่ๆใบหน้าเรียบนิ่ง กลับกลายเป็นบึ้งตึง คิ้วทั้งสองข้างขมวดเป็นปมเข้าหากัน เปลือกตาที่ปิดสนิทอย่างสงบนิ่งเมื่อครู่กลับสั่นไหว...'ความฝัน'
"ที่นี่ที่ไหนวะ" ชายคนหนึ่งกำลังพูดกับตัวเอง เขามองเห็นแต่สีขาว ไม่มีกำแพง ไม่มีเพดาน พื้นที่โล่งไม่มีขอบเขต ไม่มีทางออก ทั้งหมดมีแต่สีขาว...
'กึ่งสวรรค์กึ่งนรก' เสียงของใครบางคนดังขึ้น
"ใคร!?" เขากวาดสายตามองไปรอบๆ แต่เสียงที่เขาได้ยิน กลับออกมาจากในหัวของเขาเอง
'นายกำลังจะตาย' เสียงนั้นยังคงดังอยู่ในหัวเขา
"แกเป็นใครวะ แล้วใครกำลังจะตาย" เขายังคงหมุนไปรอบๆเพื่อหาที่มาของเสียงนั้น
'ไม่จำเป็นต้องรู้...และนายกำลังจะตาย'
"................"
'นายแค่ต้องเลือกบางอย่างก่อนที่นายจะกลับไป...ถ้านายอยากกลับไปนะ'
"มันคืออะไร แล้วกลับไปไหน" เขาถามอย่างสงสัย
'สัญญาเกี่ยวกับความทรงจำและความรัก...เลือกได้แค่อย่างเดียว คิดให้ดีแล้วนายจะได้กลับไป' เสียงนั้นตอบเขา
"แล้วถ้าไม่เลือก?"
'นายก็จะตาย'
'ตาย?...ทำไม? แล้วความทรงจำกับความรักคืออะไร' เขาได้แต่พูดในใจกับคำถามที่เขาสงสัย
'ถ้านายเลือกความทรงจำ นายจะจำทุกสิ่งทุกอย่างได้ แต่นายจะไม่สามารถรักใครได้ แม้ว่าเขาหรือเธอคนนั้นจะรักนายมากแค่ไหนก็ตาม' เสียงนั้นตอบเขา
"เห้ยยยย!! ได้ยินได้ไงวะ?!" คำถามที่เขาคิดในใจกลับถูกตอบโดยเสียงที่ดังอยู่ในหัวเขา
'ถ้านายเลือกความรัก นายก็จะได้รัก แต่นายจะจำอะไรเกี่ยวกับตัวเองไม่ได้เลย'
"งงชิบหาย เรื่องรักอะไรนี่โคตรไร้สาระ" เขาตอบเสียงนั้นกลับไป
'นายอยากตาย?' เสียงนั้นถามเขาอีกครั้ง
"ม..ไมไม่เว้ย!!! ไม่อยาก!! ฉันจะเลือกๆ" เขารีบปฎิเสธความตายอย่างรวดเร็ว
"ฉัน...ฉันเลือกความทรงจำ" เขาเลือกความทรงจำ ความรักสำหรับเขาถือเป็นเรื่องไร้สาระ และเขาคิดว่ามันไม่จำเป็นสำหรับเขา เมื่อไหร่ที่มีความรัก มันมักจะมีความเจ็บปวดด้วยเสมอ เค้าจึงเลือกความทรงจำ เขาต้องการจะจดจำทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่เคยเกิดขึ้นกับเขา สิ่งที่เขาเคยเป็น ผู้คนที่อยู่รอบตัวเขา แค่เพื่อนและครอบครัวเขา เขาอยากจำมันได้มากกว่า
'เลือกได้ดีนี่...แต่เมื่อไหร่ที่นายเริ่มมีความรัก เมื่อนั้นการลงโทษของคำสัญญาจะเริ่มขึ้น' เสียงนั้นพูดจบ ทุกสิ่งทุกอย่างก็กลายเป็นความมืด...
ตี๊ดด ตี๊ดด ตี๊ดด~ เสียงสัญญาณคลื่นหัวใจดังต่อเนื่อง ตี๊ดดด ตี๊ดด ตี๊ด!!~ ดวงตาทั้งสองข้างเบิกโพรง ชายที่นอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลลุกพรวดขึ้นนั่ง
"เห้ย!! เชี่ยไคคคค!! มึงฟื้นแล้ว" ชายคนที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงของเขาร้องขึ้น เมื่ออยู่ๆคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงด้วยอาการโคม่าสองวันเต็ม กลับลุกพรวดพราดขึ้นมานั่งเหมือนไม่รู้สึกเจ็บป่วย...
"เหี้ยชาน?! นี่กูอยู่ไหน" ไค ชายที่นอนโคม่าอยู่บนเตียงสองวันเต็มถามเพื่อนของเขา
"ม่านรูดมั้งไอสัส!!! มึงรถคว่ำ นอนโคม่าอยู่ม่านรูดมั้งไอ้เหี้ยยยย!!" ชาน หรือปาร์คชานยอล เพื่อนสนิทของเขานั่งเฝ้าเขามาสองวันเต็ม ตอบคำถามอย่างกวนตีน
"นี่กูรถคว่ำหรอวะ? เออเห้ย!!...กูรถคว่ำ!!!!" ไคพึ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองรถคว่ำ ใช่...เขาจำมันได้ เหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนเขาตั้งสติไม่ทัน สิ่งที่เขาจำได้คือ เขากำลังขับรถกลับคอนโดของเขาด้วยความเร็ว เขากำลังจะเดินทางไปต่างประเทศ แต่กลับลืมพาสปอร์ตไว้ โชคดีที่เขาเผื่อเวลาไว้ จึงมีเวลาขับรถกลับไปเอาพาสปอร์ตที่คอนโด แต่ด้วยความรีบ จึงทำให้เขาประสบอุบัติเหตุ มีรถคันนึงวิ่งแซงตัดหน้าเขาไป ทำให้เขาเสียหลักและหักพวงมาลัยหลบจนไปชนกับรถที่ขับมาเลนส์ข้างกัน แรงปะทะทำให้คนขับรถทั้งสองคันกระเด็นออกมานอกรถ หัวกระแทกกับพื้นถนนเต็มแรงและนั่นก็คือพรหมลิขิตขีดเขี่ยที่กำลังจะเกิดขึ้น...
พลั่กก กก~ ตุบ!! ชายคนหนึ่งโดนผลักจนล้มลงกับพื้น
"พี่ไม่ได้รักนายแล้วเซฮุน!! ได้ยินมั้ย!! พี่รักคริส!!! พี่หมดรักเธอแล้ว..." ชายคนที่ผลักตะโกนใส่หน้าเซฮุนที่ล้มอยู่กับพื้น
"พี่ลู่...อย่าทิ้งผ ผม..อย่าทิ้งผมไป" เซฮุนมองลู่หาน แฟนหนุ่มของเขาด้วยสายตาอ้อนวอน
~แอ๊ดด ดดดด เสียงประตูห้องเปิดออก ใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าห้องเปิดประตูเข้ามา...
"ผมให้เวลาร่ำลากันนานเกินพอแล้วนะ...ไปกันเถอะลู่" ชายอีกคนที่ยืนอยู่หน้าห้องยื่นมือไปจับมือลู่หาน
"...พี่ขอโทษเซฮุน พี่เลือกคริส..." พูดจบลู่หานและคริสก็จับมือกันเดินออกจากห้องไป ทิ้งเซฮุนที่ล้มอยู่ที่พื้นไว้คนเดียว...
ตาทั้งสองข้างของเขาสั่นระริก น้ำใสๆเอ่อล้นอยู่เต็มดวงตาและมันค่อยๆไหลออกมา ความเจ็บปวดเริ่มกัดกินความรู้สึกของเขา และมันลึกลงไปถึงอวัยวะที่อยู่ในหน้าอกข้างซ้าย...หัวใจเขากำลังเจ็บปวด
"ผม...ไม่ให้พี่ไป!!!" เซฮุนพูดจบก็ลุกขึ้นและวิ่งออกจากห้องเพื่อจะตามทั้งคู่ไป...
~บรื้นนนนน นนน!!! เอี๊ยดดดดด !! ตู้มม..!!
รถของเซฮุนถูกรถที่เสียหลักพุ่งเข้าชนด้านข้าง ด้วยความเร็วและแรงทำให้ร่างของเซฮุนกระเด็นออกมานอกรถ หัวของเขากระแทกพื้นจนสลบไป...
[ห้องไอซียู]
ชายคนหนึ่งกำลังยืนมองร่างของตัวเองที่นอนอยู่บนเตียงห้องไอซียู...
'นายต้องกลับไป' เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวเขา
"นั่นใคร?" เขากวาดสายตามองไปรอบๆห้อง แต่ในห้องมีเพียงหมอและพยาบาลที่กำลังช่วยชีวิตเขาอยู่
'ยังไม่ถึงเวลาของนาย นายต้องกลับไปเซฮุน...' เซฮุนจ้องมองร่างของเขาที่อยู่บนเตียง น้ำใสๆไหลออกจากดวงตาทั้งสองข้างของเขา ร่างกายของเขากำลังรู้สึกเจ็บปวด หัวใจของเขาก็เช่นกัน...
"ผมไม่อยากกลับ..." เซฮุนตอบเสียงเบา
"ไม่มีประโยชน์อะไรที่ผมจะกลับไปอีกแล้ว..."
'นายยังตายไม่ได้ ถ้านายไม่กลับไป วิญญาณของนายจะเร่ร่อนระหว่างสองภพ นายจะอยู่อย่างโดดเดียว...' เสียงในหัวของเขาดังขึ้นอีกครั้ง
"เฮอะ!!...ขนาดจะตาย ผมก็ยังต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว..."
"ผมไม่อยากกลับไป!! ผมอยากลืม ลืมมันให้หมดทุกอย่าง!!!" เขาตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง
'นายต้องกลับไปตอนนี้ แล้วฉันจะช่วยนาย' เสียงนั้นตอบเขา
"ยังไง...จะช่วยผมยังไง?" เซฮุนถามเสียงนั้นอย่างสนใจ
'นายต้องสัญญาว่านายจะกลับไป...วิญญาณเร่ร่อนระหว่างสองภพจะทำให้ผู้คุมถูกไฟนรกแผดเผาเพื่อลงโทษ ฉันไม่อยากเป็นแบบนั้น...เพราะฉะนั้นนายต้องกลับเข้าร่าง'
"แล้วคุณจะช่วยผมยังไง ผมเกลียดมัน ถ้าผมต้องกลับไปแล้วต้องอยู่กับความทรงจำที่เจ็บปวด...ผมเลือกตายซะยังดีกว่า" เซฮุนเสียใจที่คนที่เขารักที่สุด กลับทิ้งเขาไปกับคนอื่น เขาเกลียดที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว เขามีเพียงลู่หานคนเดียวที่เขารัก แต่ตอนนี้ ถ้าเลือกได้ เขาอยากจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น เขาอยากลืมความเจ็บปวดนั้น...
'ถ้านายกลับไป นายจะลืมทุกอย่าง ทุกอย่างที่เกี่ยวกับความรักที่เจ็บปวด และนายจะได้รักใหม่อีกครั้ง นายจะได้เริ่มต้นใหม่...' นี่คือข้อเสนอที่เสียงนั้นให้เขา
"ผมจะไม่เจ็บปวดอีกแล้วใช่มั้ย ความรักของผมจะไม่เจ็บปวดอีกใช่มั้ย??...สัญญาสิ" เซฮุนบอกเสียงนั้น
'...ฉันสัญญา ว่านายจะไม่เจ็บปวดกับความรักครั้งใหม่แน่นอน...' สิ้นเสียงนั้น ภาพที่อยู่ข้างหน้าเขาสว่างจ้าและแสงสีขาวค่อยๆกลืนกินร่างกายเขาจนหายไป...
เปลือกตาทั้งสองข้างค่อยๆเปิดออกช้าๆ
แต่แสงจากหลอดไฟสว่างจนทำให้ดวงตาคู่นั้นปิดลงอีกครั้ง ก่อนจะยกมือขึ้นมาบังแสงนั้นและเปิดตาขึ้นอีกครั้ง...
"ตื่นแล้วหรอมึง? นอนอย่างกับตาย..." ชายคนหนึ่งทักชายหนุ่มร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล
"มึง...เทา? ทำไมกูมาอยู่ที่นี่?...โอ้ยยย!!!" อยู่ๆเขาก็ปวดหัวอย่างรุนแรง
"เห้ยมึง!!! ใจเย็นๆ ค่อยๆ มึงพึ่งรถคว่ำมาไอ้ฮุน.." ชายที่ชื่อเทาพูดกับเพื่อนของเขา...เซฮุน
"รถคว่ำ? ได้ไงวะ...โอ้ยยย!!" อาการปวดหัวยังเล่นงานเขา
"ก็มึงขับรถตามพี่ลู่กับเฮียกูไปสนามบินไง แต่มึงประสบอุบัติเหตุก่อน มึงเลยมานอนเดี้ยงอยู่นี่ไง..." เทาเล่าเรื่องราวที่เขาประสบอุบัติเหตุให้เซฮุนฟัง แต่เซฮุนกลับทำหน้างง
"พี่ลู่? เฮียมึง?...ใครวะ แล้วทำไมกูต้องตามพวกเขาด้วย" เซฮุนไม่เข้าใจว่าเทาพูดถึงใคร
"เอ้าไอ้เชี่ยนี่!!! พี่ลู่ก็แฟนมึงไง ส่วนเฮียคริสก็ลูกพี่ลูกน้องกูไง" เทาพยายามบอกเพื่อนของเขา
"กูมีแฟนได้ไง ทำไมกู...จำไม่ได้ โอ โอ้ยยยย!!!" เซฮุนปวดหัวอย่างหนัก เขาพยายามนึกถึงมัน แต่เขาก็นึกไม่ออก แรงกระแทกจากอุบัติเหตุคงทำให้ความทรงจำเขาหายไป...
เซฮุนหลับไปหลังจากพยาบาลเอายามาให้เขาระงับอาการปวดหัว หมอที่รักษาเซฮุนบอกกับเทาว่า บางทีที่ความทรงจำบางอย่างของเซฮุนหายไป อาจเป็นเพราะว่ามันเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขานึกถึงก่อนที่หัวเขาจะกระแทกพื้น แต่มันไม่อันตราย และพยายามอย่าให้เขานึกถึงมันในตอนนี้ เพราะจะทำให้อาการทรุดลง
"กูขอโทษนะเว้ย...กูไม่น่าพาเฮียมาเจอพี่ลู่ของมึงเลย เขาสองคนไม่น่าเจอกันเลย..." เทาพูดกับเซฮุนที่นอนหลับอยู่บนเตียง
...............................................
__________________________________________________________________________________________________________________
_________________________________________________________
ความคิดเห็น