คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [ขอบคุณที่รักกัน] :: chapter two
Chapter 2
ขอบคุณที่รักกัน
[18/10/13]
“กีกวังอ่า อยู่ไหนแล้วนะ” โยซอบ นักเรียนชายชั้นม.5 โรงเรียนมัธยมปลายกำลังยืนรอเพื่อนสนิทของเค้าอยู่หน้าโรงเรียนเพื่อรอเข้าโรงเรียนพร้อมกัน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรหาเพื่อนรักที่ไม่รู้ว่าป่านนี้อยู่ไหนแล้ว ยังไม่ถึงโรงเรียนเสียที ไม่นานนักเพื่อนรักของเค้าก้รับสาย
[ว่าไงโยซอบ ฉันใกล้จะถึงแล้ว]
“อ่าวหรอ ทำไมวันนี้ถึงมาสายนักล่ะ” โยซอบถามกีกวังด้วยความสงสัย เพราะปกติเวลานี้กีกวังต้องถึงโรงเรียนแล้ว
[อ่อ พอดีฉันตื่นสายน่ะ แหะๆ รอแป๊บนึงน้า > <]
“โอเคจ้า^^ รออยู่ร้านนมนะ” วางสายจากกีกวัง โยซอบก้เดินไปนั่งที่ร้านขายนมปั่นหน้าโรงเรียนร้านประจำที่เขาสองคนมานั่งกินด้วยกันบ่อยๆเพื่อรอกีกวัง
“นมสดแก้วนึงครับ^^” โยซอบสั่งนมสดกับพี่พนักงานในร้าน ก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โต๊ะแล้วหยิบหนังสือนิยายเล่มโปรดที่พกติดตัวตลอดขึ้นมาอ่าน นิยายที่ใครคนนึงเคยซื้อให้อ่านเมื่อนานมาแล้ว แม้จะอ่านจบไปหลายรอบแล้ว แต่โยซอบก้ยังอ่านมันอยู่อย่างนั้น
“ได้แล้วครับ”
“ขอบคุณนะครับ” คนตัวเล็กก้มหน้าพูดกับหนังสือเล่มโปรด ไม่ได้มองหน้าขึ้นมาดูว่าคนที่เอานมสดมาเสิร์ฟให้นั้นเป็นใคร
“ยินดีครับ”
“ เห้ย! พี่มาได้ไง!” ทันทีที่โยซอบเงยหน้าจากนิยายเล่มโปรด เขาถึงกับต้องตกใจกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ทำไมพี่จะมาไม่ได้ล่ะ พี่ก้เรียนอยู่ที่นี่นะ^^”
“พี่หยุดวุ่นวายกับโยซอบสักทีเถอะ พี่จุนฮยอง” โยซอบเบือนหน้าหนีจากผู้ชายตรงหน้า พลางบ่นอุบอิบ
“รังเกียจพี่หรือไง” จุนฮยองถามกลับ
โยซอบมองหน้าจุนฮยอง เริ่มชักสีหน้าหงุดหงิด เบื่อเต็มทนกับการที่ต้องเจอหน้าจุนฮยองแทบทุกวัน ไม่รู้ว่าจะตื้อไปอีกนานแค่ไหน ถึงได้มาเจอหน้ากันทุกที่ทุกเวลาแบบนี้ แต่ก้ยังแอบนึกสนุก วางแผนจะแกล้งคนตรงหน้าสักหน่อย
“ก้ไม่ได้รังเกียจพี่หรอก แต่แค่ไม่อยากยุ่งกับพี่เท่านั้นเอง” โยซอบแกล้งตีหน้านิ่ง พูดออกมาแบบนั้นโดยที่ไม่ได้สนใจคนตรงหน้าเลยว่าจะรู้สึกยังไง
“พี่ทำอะไรผิดหรอโยซอบ?” จุนฮยองชักสีหน้าเครียดบ้าง
“..” โยซอบตกใจกับอาการที่ผิดแปลกไปของจุนฮยอง ปกติเขาไม่เคยทำหน้าเครียดใส่โยซอบแบบนี้ เขาจะยิ้มเจ้าเล่ห์ หรือไม่ก้ทำหน้ายวนยีขี้กวนใส่โยซอบมากกว่า
“ทำไมโยซอบต้องหนีพี่ด้วย พี่ไปทำอะไรให้โยซอบไม่พอใจ กับคนอื่นที่เข้ามาหาโยซอบ โยซอบก้ไม่เคยจะหนีเค้าเหมือนที่หนีพี่แบบนี้”
โยซอบเริ่มงงกับสิ่งที่จุนฮยองพูด ก้จริงอยู่ที่จุนฮยองไม่เคยทำอะไรให้โยซอบไม่พอใจเลย แต่เพราะใครๆก้พูดว่าพ่อของจุนฮยองคือมาเฟียรุ่นใหญ่มากกว่า ถ้าเป็นแบบนั้น โยซอบก้คงไม่อยากจะยุ่งกับอันธพาลอย่างจุนฮยองหรอก อีกอย่าง โยซอบก้แค่อยากจะแกล้งจุนฮยองเล่นนั้น ตามจีบมาตั้งเกือบปี ไม่คิดว่าจะหนีไปชอบคนอื่นบ้างเลยหรอไง
“โยซอบ พี่ต้องทำยังไงอ่ะ โยซอบถึงจะยอมคุยกับพี่ดีๆสักที”
“พี่จุนฮยองเป็นลูกมาเฟีย โยซอบไม่อยากยุ่งด้วยหรอก” โยซอบพูดออกมาพลางหันหน้ามองไปทางอื่น เพราะกลัวว่าถ้าสบตาเข้ากับจุนฮยอง เขาจะเผลอหลุดขำออกมา
“โยซอบเลยคิดว่าพี่จะเป็นแบบพ่อพี่งั้นหรอ?” โยซอบได้ยินแบบนั้นก้หันมามองหน้าคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“พี่จุนฮยอง..”
โยซอบมองหน้าจุนฮยองที่สีหน้าเปลี่ยนไป แววตาที่เริ่มเศร้าหมอง ยิ่งทำให้โยซอบงงไปใหญ่ เขาไม่คิดว่าจุนฮยองจะชอบเขาขนาดนี้ ปีกว่าที่จุนฮยองตามตื้อเขามา คิดว่าจะเล่นๆ เหมือนที่คนอื่นเค้าเป็นกัน แต่มันไม่ใช่ จุนฮยองรู้สึกกับโยซอบไม่เหมือนกับที่คนอื่นรู้สึก อยู่ดีๆโยซอบก้อยากจะใจอ่อนขึ้นมาเฉยๆ เพราะอะไรกัน
“ถ้าโยซอบรังเกียจพี่ขนาดนั้น บอกพี่มาก้ได้ พี่จะได้ไปจากโยซอบไง” พูดจบจุนฮยองก้ลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกจากร้านนมไป พอดีกับที่กีกวังเดินมาถึงพอดี
“พิสูจน์สิ”
“อะไรนะ?” จุนฮยองหยุดเดินแล้วหันหลังกลับมามองโยซอบด้วยความสงสัยว่าที่โยซอบพูดมันหมายความว่ายังไง
“พิสูจน์ให้เห็นสิ่ ว่าพี่ไม่ได้เป็นอย่างที่คนอื่นเค้าบอกกัน” คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนโต๊ะพูดขึ้น ก่อนจะลุกไปหากีกวังที่ยืนอยู่หน้าประตูร้าน
“ถ้าพี่พิสูจน์ให้โยซอบเชื่อได้ โยซอบก้จะคุยกับพี่” โยซอบหันไปมองจุนฮยองที่กำลังยืนมองมาที่เขาสองคน
“ไปกันเถอะกีกวัง จะได้เวลาเข้าแถวแล้ว” ทันทีที่พูดจบโยซอบกับกีกวังก้เดินออกไปจากร้านทันที ปล่อยให้จุนฮยองยืนมองตามเด็กหนุ่มสองคนนั้นเดินออกจากร้านไป
“แล้วพี่จะพิสูจน์ให้โยซอบเห็น ถึงเวลานั้นอย่ามาตกหลุมรักพี่ก้แล้วกัน” จุนฮยองยักยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างพอใจ แล้วเดินผิวปากออกไปจากร้านนม
เด็กหนุ่มสองคนเดินเข้ามาในโรงเรียน กีกวังยังคงไม่เข้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ตั้งแต่เดินเข้าโรงเรียนมาโยซอบก้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนผิดปกติ แอบคิดคนเดียว่าเมื่อกี้โยซอบต้องทำอะไรแผลงๆแน่ๆ
“โยซอบอ่า เกิดอะไรขึ้นหรอ” เดินเข้าโรงเรียนมาสักพัก กีกวังก้ถามโยซอบถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างโยซอบกับจุนฮยองเมื่อกี้
“คึคึ กีกวัง แกเห็นหน้าพี่จุนฮยองเมื่อกี้มั้ย ฮาเป็นบ้าเลย ฮ่าๆๆ”
“หะ? เมื่อกี้แกทำอะไรน่ะโยซอบ”
“ก้แค่ แกล้งอะไรไปนิดหน่อย เห็นหน้าพี่จุนฮยองเมื่อกี้แล้วฮาเป็นบ้าเลย ทำหน้าจริงจังเชีย โอ้ยขำท้องจะแตกแล้วกีกวัง ฮ่าๆๆๆ > <” กีกวังมองเพื่อนตัวเองแบบงงๆ ถึงเค้าจะยังไม่ค่อยเข้าใจกับสิ่งที่โยซอบพูด แต่เห็นโยซอบลงไปนั่งขำขนาดนั้น ก้พลอยยิ้มไปด้วย
“นี่ แกไปแกล้งอะไรพี่จุนฮยองเค้าน่ะ แสบตลอดเลยนะโยซอบ ฮ่าๆ”
“เรื่องมันฮามากแก ไว้ฉันจะเล่าให้ฟัง” กีกวังนั่งลงคุยกับโยซอบที่โต๊ะม้าหิจอ่อนอย่างสนุกสนานอยู่พักใหญ่ ก่อนที่ออดเข้าแถวจะดังขึ้น และพากันเดินไปเข้าแถวเตรียมตัวเคารพธงชาติ
กริ๊งงงงงงงงง
เสียงออดอันเป็นสัญญาณบอกเลิกเรียนดังขึ้น ไม่ทันที่ออดจะดังจบ เด็กนักเรียนโรงเรียนชายล้วนแห่งนี้ก้พากันวิ่งออกจากห้องไป ด้วยความที่วันนี้เป็นวันศุกร์ นักเรียนทุกคนจึงอยากจะรีบกลับบ้าน
“กีกวังอ่า วันนี้ไปกินข้าวบ้านฉันมั้ย ?” คนตัวเล็กถามเพื่อนรัก หลังจากที่เพื่อนๆในห้องเริ่มเดินออกไปกันหมดแล้ว
“เอ่อ.. โยซอบอ่า ขอโทษนะ วันนี้ฉันมีนัดแล้ว ไว้วันหลังนะ” กีกวังตอบกระอึกกระอักจนโยซอบสงสัยว่าคนที่นัดกีกวังไว้คือใครกัน
“นายนัดใครไว้หรอกีกวัง?”
“พี่... เอ่ออ..” กีกวังยังคงลังเลที่จะบอกเพื่อนรัก พลางก้มหน้าหนี แบบนี้มันมีพิรุธชัดๆ หรือว่าจะเป็น...
“พี่ดูจุน!!?” โยซอบพูดชื่อคนๆนั้นเสียงดัง จนกีกวังถึงกับสะดุ้งโหยง
“อะ อื้อ .//.” กีกวังตอบพลางมุดหน้าหนีสายตาของโยซอบ
“ย๊าาาาาา กีกวังอ่า ไปนัดกันตอนไหนเนี่ย เร็วชะมัดด -0-“ โยซอบยืนเท้าเอวมองกีกวังที่ตอนนี้นั่งก้มหน้าปิดหูปิดตาด้วยความเขิน
“ก้... ก่อนที่ฉันจะเดินไปหาโยซอบที่ร้านนมเมื่อเช้า .//.”
“ว่าแล้วเชียว ปกตินายไม่เคยมาสาย เป็นแบบนี้นี่เอง” โยซอบยังคงจ้องกีกวังไม่เลิก ในใจก้อยากจะโกรธที่เพื่อนรักของเค้าที่มีอะไรแล้วไม่บอก แต่ยิ่งเห็นกีกวังเขิน เขาก้อดยิ้มออกมาไม่ได้ โกรธยังไงก้โกรธไม่ลงหรอก ก้เพื่อนกำลังมีความสุขนี่
“ขอโทษน้าโยซอบ ฉันไม่ได้อยากจะปิดบังนายหรอก แต่แค่ไม่รู้จะบอกนายยังไงดี” กีกวังยังคงเขินไม่เลิก ก่อนจะลุกขึ้นยืนมาสบตากับโยซอบ
“ไม่เป็นไรหรอกหน่า เรื่องแค่นี้เอง ไปเที่ยวให้สนุกเถอะ ^^” โยซอบตบบ่ากีกวังเบาๆ เจ้าตัวพยักน้าเล็กน้อยให้กับเพื่อนตรงหน้า
“รีบไปเถอะ เดี๋ยวพี่ดูจุนจะรอนะ” โยซอบหันไปหยิบกระเป๋าเห้สีดำของกีกวังบนโต๊ะ แล้วยื่นให้เพื่อนรักตรงหน้า
“งั้นฉันไปแล้วนะโยซอบ แล้วเจอกันนะ” กีกวังบอกลาโยซอบ ก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนไป ปล่อยให้โยซอบอยู่ในห้องคนเดียว
“เพื่อนรักกำลังมีความรัก มันก้ดีใจอยู่หรอกนะ แต่ติดตรงที่ว่า ฉันต้องทนเหงาอยู่คนเดียวนี่สิ่ ต่อไปนี้ก้คงได้กลับบ้านคนเดียว กินข้าวคนเดียว มาโรงเรียนคนเดียวแน่เลย เฮ้อ ฉันเกลียดคำว่าคนเดียววววว “ โยซอบพูดพลางยีหัวตัวเองจนยุ่งเหยิง ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียน
ไม่ถึงห้านาที โยซอบก้ลุกพลวดพลาดออกจากโต๊ะ แล้วยืนยีหัวตัวเองอีกรอบจนยุ่งหนักกว่าเดิม แถมยังสะบัดหัวไปมาอีกด้วย
“บ้าจริงง ทำไมอยู่ดีๆก้คิดถึงคนนั้นล่ะ ไม่นะไปคิดถึงเค้าทำไมกันล่ะโยซอบบ อ๊ากกกก ม๊ายยยย” โยซอบทุบหัวตัวเองอยู่หลายครั้ง ก่อนจะวิ่งออกจากห้องเรียนไป
ตึ่งงงง!!!
แต่ไม่ทันจะพ้นประตูห้องเรียน โยซอบก้วิ่งชนกับอะไรไม่รู้แข็งๆเข้าอย่างจัง
“โอ้ยยยยยยย”
“จะรีบไปไหนล่ะครับ น้อง โย ซอบ”
เสียงที่คุ้นเคยเหมือนเพิ่งจะได้ยินมาเมื่อเร็วๆนี้ดังเข้ามาในหู ความสงสัยว่าเป็นเสียงของใครทำให้โยซอบต้องเงยหน้ามอง เพียงแค่สบตาขึ้นมามอง โยซอบถึงกลับต้องผงะด้วยความตกใจกับนักเรียนชายตรงหน้า
“พี่จุนฮยอง!!” โยซอบชี้หน้าเจ้าของชื่อที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ครับผม?^^” เจ้าของชื่อยิ้มยียวนใส่คนตัวเล็กตรงหน้าที่นั่งกองอยู่กับพื้น พลางยื่นมือออกไปหา
“รีบลุกขึ้นมาเถอะ ที่พื้นมันเปื้อนนะ”
“เหอะ” โยซอบมองหน้าคนตรงหน้า แล้วปัดมือเขาทิ้ง ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นยืนด้วยตัวเอง
จุนฮยองมองหน้าคนตัวเล็กที่เอาแต่อวดเก่งใส่เขา ในใจก้นึกถึงเรื่องเมื่อเช้าที่คนตัวเล็กบอกเขาไว้ แล้วก้ยิ้มออกมาจนคนตรงหน้าสงสัย
“พี่ยิ้มอะไร?”
“ป่าวครับ^^” จุนฮยองส่ายหน้า แต่ปากกลับฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม รอยยิ้มนั้นดูดีมากจนคนตัวเล็กตรงหน้าถึงกับเคลิ้มมองตาม
“อ๊ะ!” โยซอบที่มัวแต่เหม่อลอยต้องตกใจกับการกระทำของคนตรหน้า ที่จู่ๆก้จับมือคนตัวเล็กไปแนบหน้าตัวเอง
“ชอบใช่มั้ยล่ะ?” จุนฮยองถามเสียงกวนๆ แล้วก้ยังยิ้มไม่เลิก
“ชอบอะไรพี่!! ปล่อยมือโยซอบนะ!!”
“ชอบใชมั้ยล่ะ?
.
.
.
.
.
.
.
.
.
รอยยิ้มของพี่น่ะ ไม่งั้นโยซอบคงไม่จ้องมันขนาดนั้น”
“!!!!!!!”
จบคำพูดของจุนฮยอง โยซอบถึงกับสะดุ้ง แต่ก้ยังไม่ละสายตาจากคนตรงหน้า
อะไรกัน ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร ทำไมใจฉันต้องเต้นแรงเหมือนกับว่าจะระเบิดออกมา ทำไมผู้ชายตรงหน้า ที่ฉันไม่เคยคิดจะมีใจให้เค้าเลยสักนิด ถึงทำให้หน้าฉันร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรงจนแทบจะยืนไม่อยู่แบบนี้ ทำไม.....
“ฮ่าๆๆ โยซอบนี่น่ารักจังเลยนะ” เสียงหัวเราะของจุนฮยอง เรียกสติของโยซอบกลับคืนมา แต่ถึงอย่างนั้น โยซอบก้ยังรู้สึกว่า หน้าของเขายังคงร้อนอยู่
“ปล่อยมีโยซอบนะ! พี่จุนฮยองบ้า!!” โยซอบยังคงพยายามสะบัดมือตัวเองออกจากมือจุนฮยอง แต่ก้ไม่สำเร็จ ยิ่งโยซอบสะบัดมากเท่าไหร่ จุนฮยองก้ยิ่งกุมมือโยซอบแน่นมากกว่าเดิม
“ไม่ปล่อยครับ น้องโยซอบอย่าพยายามเลย” จุนฮยองพูด ก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างไปหยิบกระเป๋าเป้ของโยซอบ แล้วจูงมือโยซอบออกจากห้องเรียนไป
“พี่จุนฮยองปล่อยยยย โยซอบจะกลับบ้านแล้ว” โยซอบยังคงดิ้นไม่เลิก แต่จุนฮยองก้ไม่สนใจ กึ่งลากกึ่งจูงโยซอบลงมาจากตึกเรียน
“ก้พี่กำลังจะพาโยซอบกลับบ้านอยู่นี้ไง”
“ไม่ต้องงง โยซอบกลับเองได้ พี่จุนฮยองปล่อยยยย”
“วู้ว น้องโยซอบนี้ดิ้นแรงจะแฮะ จะเดินไปกับพี่ดีๆ หรือจะต้องให้พี่อุ้มน้องโยซอบไปครับ?^^” จุนฮยองหันมาทำหน้ากวนประสาทใส่คนตัวเล็กข้างหลัง คำพูดของจุนฮยองได้ผล คนตัวเล็กได้ยินแบบนั้นถึงกับยืนนิ่งทันที
“พี่จุนฮยองบ้า” โยซอบบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว
“บ้ารักโยซอบแหละครับ” จุนฮยองพูดขึ้น พลางยิ้มหล่อใส่โยซอบอีกครั้ง
เอาอีกแล้ว อะไรกันเนี่ยยยยย ไม่จริงน่า เป็นแบบนี้อีกแล้ว ทำไมนะ ไม่จริงๆๆๆๆๆๆๆๆ > <
“น้องโยซอบคิดอะไรอ่ะ เขินจนหน้าแดงแล้วนะ”
จุนฮยองเห็นโยซอบที่สะบัดหัวตัวเองจนแทบจะหลุด แถมหน้าก้ยังแดงอย่างกับลูกมะเขือเทศ มันก้อดไม่ได้ที่จะเอามือไปจิ้มแก้มคนตัวเล็ก ก้เล่นน่ารักซะขนาดนี้ ขอแต๊ะอั๋งหน่อยเหอะ -,.-
“ปะ ปะ ป่าววว!!!!” โยซอบตอบเสียงดัง พลางสะบัดหน้าพัลวัน
“มีพิรุธ...”
“บอกไม่ป่าวก้ป่าวเซ่ วู้วว!!! - -“ พูดจบคนตัวเล็กก้เดินหนีไปทันที ปล่อยให้อีกคนยืนยิ้มคนเดียว
“จะทำให้พี่หลงรักไปถึงไหนนะ ยางโยซอบ”
จุนฮยองเดินตามโยซอบไปที่ป้ายรถเมล์ นั่งรอเป็นเพื่อน จนกระทั่งระเมล์มา จุนฮยองก้ขึ้นไปกับโยซอบด้วย คนตัวเล็กเห็นอีกคนเดินตามขึ้นมาบนรถก้ทำหน้าหงิกใส่ทันที
“ตามมาทำไม บอกแล้วไงว่าโยซอบกลับเองได้! - -“
“รู้ครับ แต่พี่กลัวมีคนมาเกาะแกะน้องโยซอบ”
“โอ้ย มีแล้วไงล่ะ พี่จุนฮยองไม่ได้เป็นอะไรกับโยซอบหนิ” โยซอบมองหน้าจุนฮยองแบบเคืองๆ แต่จุนฮยองก้ไม่สนใจ นั่งลงตรงเบาะๆข้างโยซอบ
"ป้ายหน้าก้ถึงบ้านโยซอบแล้ว พี่จุนฮยองไม่ต้องตามมานะ" โยซอบพูดดักคอคนข้างๆ เพราะรู้ว่ายังไงจุนฮยองก้จะต้องตามลงไปแน่นอน
"ไม่ได้ครับ พี่ต้องส่งน้องโยซอบให้ถึงหน้าบ้าน เดี๋ยวจะมีคนมาฉุดน้องโยซอบไป" จุนฮยองพูดอมยิ้ม ก่อนจะหันไปหยิกแก้มโยซอบหนึ่งที
"ย๊าาา!! พี่จุนฮยองง"
"หืมม ? เรียกทำไมครับ^^" จุนฮยองยิ้ทกวนประสาทใส่โยซอบ ก่อนจะจับมือคนตัวเล็กมากุมไว้ในมือตัวเอง แล้วพาเดินลงจากรถ
"ถึงป้ายบ้านโยซอบแล้ว ลงมาเถอะครับ" โยซอบไม่ได้พูดอะไร เดินตามจุนฮยองลงมาจากรถแต่โดยดี เพราะคนตัวเล็กขี้เกียจจะเถียงกับคนขี้กวนตรงหน้าแล้ว เถียงไปก้ไม่ชนะ
จุนฮยองเดินจูงมือโยซอบเข้ามาในซอยเรื่อยๆ โดยที่โยซอบไม่ได้บอกทางเลยว่าบ้านตัวเองอยู่ตรงไหน แต่จุนฮยองกลับพามาถูกราวกับว่าเป็นบ้านของตัวเอง ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ จะว่าไปโยซอบก้ชักจะกลัวจุนฮยองแล้วนะ หรือว่าจะเคยสะกดรอยตามมา? หรือสั่งให้คนของพ่อเค้ามาสืบประวัติโยซอบ? เห้ยยย คงไม่ใช่มั้ง - -'
เดินมาเรื่อยๆจนถึงบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง ประตูบ้านสูงเลยหัวไปเยอะมาก หน้าบ้านมีป้ายไม้สักทองเขียนตัวใหญ่ๆเป็นภาษาเกาหลีว่า ตระกูลยาง ใช่แล้ว นี่แหละบ้านของยางโยซอบ จุนฮยองปล่อยมือโยซอบออกจากมือตัวเอง ก่อนจะก้าวถอยหลังออกมา
"เข้าบ้านเถอะครับน้องโยซอบ^^" จุนฮยองมองหน้าคนตัวเล็กที่ทำหน้าเหลอหลาว่าทำไมจุนฮยองถึงรู้ว่าบ้านเค้าอยู่ที่ไหน
"พี่จุนฮยอง ทำไมถึงรู้ว่าบ้านโยซอบอยู่ที่นี่?" โยซอบเอียงคอถามด้วยความสงสัย
"น้องโยซอบก้รู้ว่าพี่ลูกใคร" จุนฮยองพูดปนหัวเราะ มองหน้าโยซอบที่ยืนขมวดคิ้วอยู่
"ใช่จริงๆด้วย! พี่จุนฮยองสั่งให้ลูกน้องพ่อพี่มาสะกดรอยตามโยซอบใช่มั้ยย!!!" โยซอบชี้หน้าจุนฮยอง แต่จุนฮยองกลับยืนขำความคิดเด็กๆของโยซอบ
"ฮ่าๆ น้องโยซอบคิดอะไรเนี่ย พี่ไม่เคยยุ่งกับคนของพ่อหรอกนะ" จุนฮยองพูดปนยิ้มเล็กน้อย แต่น้ำเสียงยังคงตึงๆ เหมือนทุกครั้งที่พูดถึงพ่อเค้า
"แล้วมันยังไงล่ะ?" โยซอบยังคงขมวดคิ้วไม่เลิก
จุนฮยองเดินเข้ามาใกล้โยซอบ พลางก้มหน้าลงมาหาคนตัวเล็ก หน้าทั้งสองคนใกล้กันมากจนโยซอบมองเห็นหน้าจุนฮยองอย่างชัดเจน ในใจก้เริ่มสั่นอีกครั้ง ใบหน้าก้รู้สึกร้อนฉ่าจนแทบจะหลอมละลาย จุนฮยองวางมือลงบนบ่าของคนตัวเล็ก และเขยิบเข้ามาใกล้อีก จนโยซอบต้องเบือนหน้าหนี
"หึหึ" จุนฮยองขำในลำคอกับการกระทำของเค้า
"พะ พี่จุนฮยอง โยซอบจะเข้าบ้านแล้ว" โยซอบหลับตาปี๋ทันทีที่จุนฮยองเขยิบหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
"ครับบ แต่ก่อนจะเข้าบ้าน โยซอบลองมองไปที่บ้านหลังถัดไปสิ่ครับ ว่าเป็นบ้านของใคร"
จุนฮยองหมุนไหล่โยซอบไปทางบ้านข้างๆของเขาเอง คนตัวเล็กเพ่งมองไปที่ป้ายหน้าบ้านที่เขียนเป็นภาษาเกาหลีสีทองอร่ามว่า...
"บ้านตระกูลยง!!!!!" โยซอบตะโกนออกมาเสียงดัง
"ครับบ ตกใจขนาดนั้นเลยหรอ?" จุนฮยองหมุนไหล่โยซอบกลับมาสบตากับเขาเหมือนเดิม
"นี่ นี่ บ้านพี่จุนฮยองงง????" โยซอบทำตาโต ทำไมเราไม่เคยรู้เลยว่าบ้านข้างๆคือบ้านของยงจุนฮยองตรงหน้า
"ก้ใช่น่ะสิ่ครับ โยซอบไม่รู้เลยหรอ เฮ้ออ คงมีแต่พี่ที่สนใจโยซอบอยู่ฝ่ายเดียวสิ่นะ" จุนฮยองแกล้งทำตาละห้อย
"ละ แล้วไง พี่จุนฮยองจะอยู่ข้างบ้านโยซอบแล้วไง ไม่เห็นจะสนใจเลย โยซอบจะเข้าบ้านแล้ว ไปก่อนนะพี่จุนฮยอง" พูดจบคนตัวเล็กก้เอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าเป้ของตัวเองที่อยู่บนหลังของจุนฮยองตั้งแต่แรกแล้วมาสะพาย ก่อนจะิวิ่งเข้าบ้านไปโดยที่ไม่ได้มองหน้าจุนฮยองเลย
จุนฮยองยืนล้วงกระเป๋ามองประตูบ้านของคนตัวเล็กที่เพิ่งจะปิดลงอยู่สักพัก ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา ในหัวก้มีแต่หน้าคนตัวเล็กที่เดินเข้าบ้านไปเมื่อกี้ลอยเต็มไปหมด ยิ่งทำให้นึกถึงเรื่องที่คนตัวเล็กพูดเมื่อเช้าขึ้นมาอีกครั้ง
"พี่ไม่จำเป็นจะต้องพิสูจน์หรอกโยซอบ อีกไม่นาน โยซอบก้จะมารักพี่เองแหละ"
จุนฮยองพูดกับประตูบ้านของคนตัวเล็ก ก่อนจะมองขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน ห้องของเด็กคนนั้น ก่อนจะัหันหลังเดินกลับเข้าบ้านตัวเองไป
ทักทายแป๊บบบ: เฮ้ เย่เย่ๆๆๆ ได้อัพละจย้าาาาา ขอโทษทุกคนมากๆเลยน้าาา พอเปิดเทอมแล้วก้ไม่ได้อัพฟิคให้เลย พอดีว่าไรต์เป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งสุนทรพจน์ภาษาจีน ไหนจะมีงานโคพเวอร์ แล้วก้อะไรอีกเยอะแยะเลยย ช่วงนี้ใกล้จะว่างแล้ว เลยมาอัพให้หน่อยยย พอว่างจริงๆจังๆแล้วสัญญาว่าจะมาอัพให้ถี่ๆเลยน้าาาาา >////////< วันนี้พอจะฟินกันบ้างมั้ยย? -/- เหมือนไรต์จะลืมบอกว่า ฟิคเรื่องนี้เน้นจุนซอบเป็นหลักเลยนะ แต่ดูกวังก้มีให้ฟินได้เรื่อยๆ คึคึคึคึ ขอบคุณที่ทุกคนติดตามมนะ อย่าลืมไปเม้าส์มอยกันในทวิตเตอร์ล่ะ ไรต์เตอร์ต่อให้จะยุ่งแค่ไหนแต่ก้ยังสิงทวิตเตอร์ตลอดเวลานี่พูดเลยยย55555555555 ซียูอาเกนเน็กซ์ชาร์ปเตอร์น้าค้าาาาาา ปย๊งงง.
ปล. ไปทักทายกันได้นะ twitter : @palaluemm_nirt ไปละจุ้บๆ > <
ความคิดเห็น