คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : The Secrete One
-5-
ห้องสมุดของโรงเรียนอาร์คโท ยามเที่ยงมีนักเรียนมานั่งตากแอร์ และรับประทานอาหารในนี้เพื่อหลีกหนีความวุ่นวายในโรงอาหารโรงเรียนที่คนพลุกพล่านกว่า ถึงแม้จะให้รับประทานอาหารได้แต่ต้องเป็นอาหารที่เป็นอาหารอ่อนไม่มีเสียงรบกวนการอ่านหนังสือของนักเรียนคนอื่นในห้องสมุดนี้ ไม่เช่นนั้นนักเรียนที่นี่ทราบดีว่ามิสซีทรีค บรรณารักษ์สุดโหดของที่นี่ พวกเขาไม่อยากโดนลงโทษโดยใช้เวลาว่างหลังเลิกเรียนมาอุดอู้อยู่ในห้องสมุดกับมิสซีทรีคมากนัก
เบน โซโลก็เช่นกัน ทุกครั้งที่เขาหารือกับเพื่อน เขาเลือกไปที่ห้องประชุมของโรงเรียนเสียมากกว่า โรงเรียนมีห้องประชุมรวมเอาไว้ให้พวกเขาทำงานกลุ่ม ปรึกษาหารือ หรือติวหนังสือ ซึ่งส่งเสียงดังแค่ไหนก็ไม่มีใครมาคอยคุม แต่วันนี้เขามีภารกิจจำเป็นกับห้องสมุดแห่งนี้ เบนนัดเรย์ไว้ เขาต้องการที่เงียบ และเป็นส่วนตัวกว่าห้องประชุมนัก เพราะห้องสมุดมีมุมหนังสือที่นักเรียนส่วนใหญ่มักแอบมาพลอดรัก แต่เขาไม่ได้มาพลอดรักกับเรย์แน่ เขามา “ คุย” เพื่อสร้าง ความสัมพันธ์เท่านั้น ถ้าเขากำจัดเธอได้ เส้นทางสู่ความฝันของเขาก็ไม่ไกลจากนี้แน่นอน
“ เบน นายจะคืนสมุดฉันเมื่อไหร่” เรย์ขยับปากถามเสียงเบาให้เขาเห็นทันทีที่เธอก้าวเท้ามาในห้องสมุด
เธออยากจะรีบคุยรีบไป ไม่อยากให้ใครมาเห็นเธอคุยกับคู่แข่งประธานนักเรียน โดยเฉพาะแฟนคลับของเขา เธอจำได้เลยว่าตั้งแต่วันที่ประกาศลงแข่งกับเขามีโพสอิทมาติดที่หน้าล็อกเกอร์เธอทุกวัน เป็นคำขู่บ้าง ให้เลิกยุ่งบ้าง เธอไม่ได้กลัวหรอก เธอรำคาญมากกว่าด้วยซ้ำ
“ ตามฉันมาทางนี้ ยัยเด็กเก็บขยะ” เบนก้มมากระซิบข้างใบหูของเรย์ พร้อมเรียกฉายาที่แฟนคลับของเขาเรียก ได้มาจากหุ่นยนต์ของเธอเองนั่นละที่เก็บขยะได้ เขาคิดว่าเป็นความคิดที่ดีที่กระตุ้นต่อมโมโหของเธอหน่อย เขาชอบใจที่หูเธอแดงด้วยความโมโห มันน่า.. เอ็นดู ดีมั้ง
“ ข้อแรก ฉันจะยอมให้เธอคนเดียวนะ พัลพาทีน ที่เรียกฉันว่า เบน นี่ฉันให้อภิสิทธิ์เธอเป็นพิเศษเลยนะ ด้วยความสัตย์จริง เราควรเป็นพันธมิตรกันเพื่อผลประโยชน์ทับซ้อนที่เรามีน่ะนะ”
เขาเปิดบทสนทนาก่อนเมื่อเดินมาถึงหมวดหนังสือประวัติศาสตร์ ที่คนส่วนมากไม่เข้ามาถึงตรงนี้
“ เป็นเกียรติจังเลยค่ะ คุณโซโล ข้อแรกของฉันถ้านายจะเพื่อนกัน โปรดเรียกชื่อต้นของฉันเถอะ เรย์น่ะ มันแปลกๆ ที่มีคนมาเรียกฉันด้วยนามสกุลเดียวกับ ผอ. โรงเรียน”
เรย์ตอบกลับด้วยความเป็นมิตรที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอโดนกรอกหูจากโพ และ ฟินน์ เรื่องความหยิ่งทระนงตน เห็นแก่ตัว และเย็นชา ของไคโร เร็น แต่คนที่อยู่ตรงหน้านี้ เธอสัมผัสได้แต่ความเป็นมิตร และมีเสน่ห์ เธออาจจะเพี้ยนไปแล้วก็ได้ แต่เธอสัมผัสได้ว่าเขาเป็นมิตรมากกว่าเมื่อวานตอนเย็นนั้น
“ โอเค คืองี้นะ เธอก็รู้ใช่ไหมว่าฉันมีปัญหากับทางครอบครัวฉัน”
เรย์ แหงนหน้ามองเบน เธอรู้สึกว่าเมื่อยคอนิดหน่อยที่ต้องคุยกับคนหุ่นนักกีฬา
“ แล้วบอกฉันทำไม นายช่วยนั่งลงได้ไหม คือฉันเมื่อยคออ่ะ”
เบน สังเกตเรย์ว่าเธอเอามือลูบคอสามสี่หนตั้งแต่เริ่มคุยกัน เขาเข้าใจผิดมาตลอดว่าเธอเขินเขา เขายอมนั่งลงแต่โดยดี โดยที่เรย์นั่งชันเข่าตรงข้ามเขา เขาควรบอกแม่ได้แล้วละว่าบริจาคเข้าห้องสมุดบ้างที่ออกจะ แคบไปนิดนึงสำหรับคนสองคนที่มานั่งในนี้
“ มาบอกฉันทำไมละ? นายไม่กลัวฉันเอาไปบอกคนอื่นหรือไง”
“ ไม่รู้สิ ฉันว่าเธอเชื่อใจได้”
“ รู้ได้ไง”
“ เธอไม่ได้บอกใครใช่ไหมละว่าจะมาที่นี่วันนี้น่ะ ไม่งั้นฉันต้องเห็นเพื่อนเธออีกสามคนแน่ๆ ฉันเดาถูกใช่ไหมละ”
เขามองเรย์ที่หลุบตาลง เรย์กำลังเสียเปรียบ เหมือนเขาตามเกมเธอทันทุกครั้ง นำก่อนไปก้าวนึงเสมอ
“ ฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องสมุดของฉันน่ะ”
“ อันที่มีรูปแม่เธอด้วยน่ะหรอ”
เขาดึงสมุดออกมา เรย์ยื่นมือไปคว้าไว้ทันที แต่ไม่สำเร็จ เบนยกแขนหลบทัน ก่อนโชว์รูปแม่ของเรย์ด้วยมมืออีกข้าง ตอนฮักซ์เอามาให้ เจ้านี่บอกว่าอ่านไม่หมดหรอก ขี้เกียจเกินไป และไม่อยากแตะสมุดนี่เพราะดูสกปรกเกินกว่ามือของฮักซ์จะไปแตะมาก เลยส่งต่อสมุดให้เมื่อเช้านี้ เขาไม่สนใจเท่าไหร่หรอกนะ แต่รู้ว่าเธอตอนเด็กสนิทกับพ่อแม่มาก แต่มาโตกับคุณปู่ มากกว่า
“ นายต้องการอะไรจากฉัน เบน-โซ-โล” เรย์ออกเสียงต่ำแต่เบาจนเบนต้องขยับไปใกล้
“ ว่าไงนะเมื่อกี้ไม่ทันได้ฟัง”
เบนแกล้ง เพราะทุกครั้งที่ขยับใกล้ เรย์จะถอยห่าง แต่ตอนนี้หลังเธอติดชั้นวางหนังสือแล้ว เขารอดูว่าเธอจะทำอะไรต่อไป ก็เขาอดแกล้งเธอไม่ได้นี่นา
“ นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่เบน เมื่อก่อนไม่เคยสนใจฉันเลยนี่นา พอรุ่นพี่บอกให้ฉันลงแข่งกับนาย นายเพิ่งจะเห็นหัว แล้วนายจะเอารูปแม่ฉันไปอีก นายต้องการอะไรกันแน่”
เบน แค่นหัวเราะออกมานิดหน่อย ก็จริงอย่างที่เธอบอก แต่ตอนนี้เขาสนใจจริงๆ แล้วนี่
“ ก็ เพื่อนไง” เบนหยักไหล่ “ เพื่อนกันเขาไม่แข่งกันใข่ไหม? วันที่โต้วาที อีกสองสัปดาห์ เธอต้องทำตัวให้เหมือนโต้ฉันไม่ได้ ไม่งั้นข้อความหลังรูปแม่เธอได้ลงอินสตราแกรมฉันแน่”
“ นายไม่ทำหรอก ไม่งั้นฉันจะพูดเรื่องครอบครัวของนายเหมือนกัน”
“ ฉันไม่สนใจเรื่องครอบครัวเท่าไหร่หรอกนะ เธอคิดดูนะ ฉันเป็นถึงหุ่นป๊อบที่ถ้าฉันไปพูดให้นักข่าวประจำโรงเรียนว่า ยัยจืดจางที่เพิ่งมาแจ้งเกิดเป็นอย่างไร แล้วคนแบบเธอใครเขาจะฟังกัน”
“ นี่วิธีขอเป็นเพื่อนนายเหรอโซโล นายมันปีศาจชัดๆ”
“ จะทำไหมละ?”
“ ได้ ฉันตกลง แต่นายก็ต้องสัญญาว่าจบโต้วาทีแรกแล้วนายต้องคืนรูปแม่ฉันและไม่นำไปเผยแพร่เด็ดขาด”
เรย์เผลอตัวเข้าใกล้เบนจนเธอแทบจะมานั่งบนตักเขาอยู่แล้ว และเขาก็รู้ด้วยว่าตอนนี้หูเริ่มแดงไปถึงไหนแล้ว เขาแกล้งไอพร้อมขยับตัวออกห่างเธอเล็กน้อย
“ ตกลง ฉันสัญญา”
วันนั้นเบนได้รู้อีกอย่างว่าเรย์มีดวงตาสีน้ำตาลที่น่ามองทีเดียว
------------------------
writer's talk : ตอนนี้เป็นตอนที่ฉันแต่งระหว่างรอสำนักงานเขตค่ะ รอสามชั่วโมงแหน่ะ แต่ไม่ทั้งหมดนะคะ ฉันวุ่นวายกับการย้ายบ้านแต่มาแต่งได้ทุกวันเลยแหละ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกันนะคะ
หากมีข้อติชม เม้นท์ทิ้งไว้เลยค่ะ เราจะกาวไปด้วยกันนะคะ
#ศึกวันธงขัย ใกล้แล้วค่ะ ตอนหน้าจะเป็นตอนโต้วาทีแล้วละค่ะ เส้นเรื่องเนือยนิดหน่อยนะคะ แต่จะทำให้กระชับขึ้นค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ อย่าลืมติดแท็กกันด้วยนะคะ #ศึกวันธงชัย
ความคิดเห็น