คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : FOUR | เดทแรกของเราสองคน
FOUR | เทแรอเราสอน
ผมว่าานยอลเาไม่ไ้รัเียผมหรอ มีแ่นัเพื่อนัว้อน อยใส่ไ่ีฟอไปเอ เบะปาแรให้เลย ที่พูไ้มั่นในานี้ว่าแฟน๋าไม่รัเีย ็เนี่ยานยอลยัแบ่นู้นนี่ให้อยู่เลย เป็นผัที่มีประโยน์
แ่อโทษ…
“เราไม่ินแวานะานยอลTT”
“อ่าวหรอ โทษทีเราไม่รู้” านยอล็เลยัไปไว้ในานัวเอเหมือนเิม
เนี่ย! ไม่ไ้รัเียแน่นอน มั่นใให้ล้าน
“านยอล ินนี่สิ” ผมัไ่ให้านยอลิ้นให่ๆ
“เอ่อ อบใ”
^--------------------------------^
“้าวมันไ่มึสั่มาแ่้าวหรอ” ยอูที่นั่้าๆ ็พูึ้น
ผม้มลมอาน้าวอัวเอที่อนนี้ไ่เหลือน้อยิ้นนนับไ้ ือ็สั่้าวมันไ่มาินเหมือนันยลุ่ม แ่พอีบยอนแบ่ให้ผัวไป ไม่เป็นไร เสียสละให้ไ้เสมอ
“อะแร่ะ ็แ่อบิน้าวมาว่าไ่”
“ั้นราวหลัไปบอป้าร้านาย้าวมันไ่ว่า ‘ป้ารับ อ้าวมันไม่เอาไ่านนึ’ ี้นะ”
พอผมเถีย่อไม่ไ้็เบะปาใส่ นในลุ่มที่ไ้ยินประโยเมื่อี้็พาันหัวเราะ มีอะไรลนัหนา ห่ะ านยอล็อีน หัวเราะทำไม? เราผิมาไที่ห่วานยอลินไม่อิ่ม
หึ
“ทีหลั็ไม่้อให้เรา็ไ้” านยอลพูึ้น
“็เรา…” เถียแฟนไม่ถูละทีนี้
“ลัวแบฮยอนินไม่อิ่ม”
บึ๋มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
=//////////////////////////////////////////////=
“ะ ็ไ้”
แฟนเป็นห่ว้วยเอ่าะ
พอิน้าวันเสร็ พวเราเ็น โยมีเะน้อยสอน ับเมะสุสะท้านใอีหน เป็นไละะนี อิาันละสิ
“ไม่มีเรียนแล้วใ่ไหม?” ริสหันมาถามผมับยอู
“ไม่มีแล้ว” ยอูอบ
“ีเลย ั้นไปเที่ยวัน”
นี่วนไปเที่ยวนี่ ไ้รวมผมหรือยั หรือเานับแ่นในลุ่มวนรี รี๊ รับไม่ไ้ ลัวัเลย ลัวเาะทิ้หนูให้ลับไปส่อานยอลัวปลอมในหน้าออมฯ ไม่ไ้นะ เอาเราไป้วยน
“แบฮยอนไป้วยันป่าว” เสียสวรร์
“ไป้วย!”
ริสหัวเราะเล็น้อยับท่าทาอผม ็ทำไมละ หลัวไม่ไ้ไป้วย ็้อรีบอบเป็นธรรมา ใ่ไหม่ะ แฟน๋า ผมหันไปหาานยอลที่ยืน้าๆ
เา-ยิ้ม-ให้-หนู-่ะ-แม่ !
“ไปันไ้ละ ยืนแรอยู่ไ้” ยอูอบััหวะอ่ะ
โมโห !
หัวหน้าริสผู้หล่อเหลา ี่รถอันราาแพนำพวเรามาถึ็ ือ เมีย นี่เพิ่ิน้าวไปอิ่มเลยนะ มาแหล่อาหารอีและ แ่เราไม่ไ้เรียเรื่อินเท่าไหร่ มาฟินเรื่อนี้ีว่า
ัวานยอลห๊อมหอม หอมั่ในึให้เป็นริๆ วิศวะฯ รวยันแบบนี้ทุนหรือเปล่านะ มีรถให้ี่ัน้วย แถมราาันหนึ่็ไม่ใ่ถูๆ พอีมาันเป็นู่ๆ
ริส – ายเี่ยว
เทา
เฮุน
อินยอู
านแบ (รี๊)
ู่ๆ ริๆ
เนี่ย
ู่ ู่
สอู่
อบอ
/โนบ
ือฟินานแบสุแล้ว อะไระเรียลไ้เรียลี ืออน้อนรถมาเผลออเอวานยอล้วย แน่น้วย พอีลัว านยอลับรถิ่มา นี่็แถสี้าถลอ แ่เท่อลัาร
“ะแยย้ายหรือไป้วยัน?” ริสถาม
“เราับอินแยนะ” ยอูพูึ้น แหม มีผัวแล้ว็ไปับผัวสินะ เบะปา
“ะไปร้านานม” เฮูนพูึ้น
“ะไปถอยุี่ใบใหม่” เทา
“ะ…” านยอลำลัะพู แ่ผมปาไวว่า
“ั้นานยอลไปส่เราื้ออหน่อยสิ”
“อะ เอาั้นหรอ”
“ไม่ไ้หรอ านยอลไม่อยาไปับเราหรอ T[]T”
“ไม่ใ่อย่าั้น โอเๆ เราไปส่แบฮยอน็ไ้”
เยสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส !!!!!!!!
“ั้นแยย้ายัน านยอลระวััว้วยนะ” ยอูอยาายใ่ไหม พูแบบนั้น เหมือนผมเป็นัวอันรายอย่าไอย่าั้น
ไม่ปล้ำานยอลหรอ ไม่ปล้ำแน่ๆ วันนี้น่ะ
“อ่อไ้”
เหอะ ! ิาแรใส่ยอู =_=+
อนนี้เหลือผมับานยอลแ่น เหมือนมาเทันเลย ไม่อยาะอวว่าวแนแฟนเบาๆ พอีใ้แป้เ็เนื้อละเอียและหวนนี้มา เผลอิาใส่ผู้หิที่มอานยอลั้หลายนแน่ะ
“ว่าแ่ แบฮยอนะื้ออะไรละ”
“านยอลรู้ัร้านายุมะบ้ามั้ย?”
“หืม? อบุมะหรอ”
“มันน่ารัี” ็านยอลอบเรา็เลยอบ้วยอ่ะนะ อิอิ
“อบเหมือนันเลย ไม่นึว่าะอบเหมือนัน” ็เนื้อู่อ่ะ
“แล้วมีร้านไหนบ้าละ”
“ร้านนี้เลย เี๋ยวพาไป”
ฟินั แฟนพาไปื้ออ้วย แถมอบเหมือนันอี ไม่้อบอ็รู้ว่าผมับานยอลเป็นเนื้อู่ันแน่ๆ เห็น้ายแไหม ไม่เห็น(ใระไปเห็น) แ่ผมว่าเนื้อู่ัวริ เราอยู่ไม่ห่าันหรอ
ใ่ม่ะ านยอล
“ยินี้อนรับ่ะ”
พอเหยียบเ้ามาในร้านปุ๊บ ผม็เผลอร้อ ‘ว้าว’ นานยอลเอ็หัวเราะให้ นี่มันสวรร์นรัุมะัๆ อะไระบ้าุ๊านานั้น เลือเอาเลย เยอะแยะ เหมาันเ้าไป
“านยอล็มาื้อที่นี่หรอ”
“ใ่ ลู้าประำเลยละ” ผู้ายอะไรรุ้ริ้ระิ่แมวไ้นานี้
ผมพยัหน้าเ้าใ ็พอรู้มาว่าานยอลอบุมะมาแ่ไหน ภาพที่ถือเ้าหมีสีน้ำาลไปไหนมาไหนนี่เห็นแทบทุวัน ใรเาเห็น็รู้ว่าอบ
ผมเินไปูล็อพวุแ แล้ว็เห็นหมีสีน้ำาลับพอเหมือนที่มีหลาหลายท่าโพส ะเลือถูไหมเนี่ย เหมาไ้ะเหมาละ แ่เินไม่อำนวย นสุท้าย็เลือหมีู่มาเพราะราามันถูว่าอันอื่นๆ
“านยอล นี่น่ารัไหม”
“หืม น่ารัี อยาไ้แบบนี้หรอ”
ผมพยัหน้า พร้อมูพวุแหมีุมะที่อยูู่่ันให้านยอลู ัวหนึ่สีาวับสีน้ำาล ใริผมอยาื้อใู้่ับานยอลมาอ่ะ านยอละรับไว้ไหม็ไม่รู้ ลัวรนี้แหละ
“แ่ไม่เอาีว่า” ถึแม้มันะถู็เถอะ
“อ่าว ทำไมละ”
“็มันเป็นู่อ่ะ เราใ้แ่ัวเียว็พอแล้ว”
“ั้นเราหารันไหม ะไ้นละัวเลย”
โอ่ะ
ิ้
----------------------------------
/อัราารเ้นอหัวใ
านยอลเป็นวามิที่แ่มมา นี่ลัวว่าานยอละไม่ใ้ที่เราื้อให้ เป็นไละ านยอลเอ่ยปาอใ้ร่วมันเลย เินนะาบ้า แอบอบเรา็บอมา
“ีเลย เินเรายิ่มีน้อยๆ อยู่ ฮ่าๆ”
ในที่สุ ผม็ไุ้มะสีาวมา ส่วนุมะสีน้ำาล็เป็นอานยอลไป านยอลบอว่าหมีสีาวื่อ โะรีลัุมะ ื่อไมุ่้นหู แ่็น่ารัี ริๆ ็เรียแ่ รีลัุมะๆ เรียเหมือนันหม
พอเินมาเรื่อยๆ ็ื้ออะไรินบ้าเล็น้อย เินเ้าออร้านายเสื้อผ้าเป็นว่าเล่น แ่ไม่ไ้อะไริมือมาเลย สุท้าย็มาถึที่านยอลอรถไว้เมื่ออนามา โยที่แนอผมยัวแนานยอลอยู่ไม่มีวันหลุ่ายหรอ พอี่วนี้เป็นโร
โริถึผัวลิึ่ม
“แล้วแบฮยอนอยาไปไหนอีไหม”
“ไม่แล้วละ านยอลละ?”
“อืม…ไปแม่น้ำฮันันไหม”
อะไรนะ !!!!!!!!!!!!!!!! านยอลอยามีเทที่ประทับใ ?
แม้่าเลือนะพ่อุ แม่น้ำฮันอนเย็นนี่โรแมนิสุๆ นี่็เย็นแล้ว เวลาผ่านไปเร็วเหมือนเร่เวลาไ้ แม่๋า านยอลแฟนหนู เาะพาไปแม่น้ำฮันไปูพระอาทิย์ินสวยๆ เทแรหนูะำไม่มีวันลืมเลือน
“ไปสิ”
“อโทษนะที่ไม่มีหมวันน็ออีใบให้” านยอลว่าพลาใส่หมวันน็อใบโปรอัวเอ
“ไม่เป็นไรหรอ เรา็ะอ เอ้ย เาะานยอลแน่นๆ เลย”
เราไม่ไ้ั้ใพูผินะานยอล เื่อเราสิ
“อะ โอเ”
านยอลพูะุะั เหมือนเินอาย อิ หวั่นไหวะเราแล้วละี่ านยอลเบี่ยเบนวามสนใ้วยารวบรถ พอเรียบร้อย เหลือแ่ผมที่รอานยอลลับรถ พอลับรถไ้แฟนผม็สาร์ทรถ
บรื้นนนนนนนนนนนนน
โรเท่อ่ะ !
“ึ้นมาสิ” านยอลเปิหมวึ้น แล้วพูับผม พอีมเพลินไปหน่อย
อ่ะ
ฮึบ
“เาะแน่นๆ นะ ะิ่ละ”
“อื้ม!”
รี๊
ือยัไม่ไ้ับิ่อะไร แ่มืออ บยอน แบฮยอน นี่ับเอวานยอลแน่น
เมื่อโมา เรา้อว้าในถึที่สุ
======================================
นี่หรือเทแรอเธอบยอน แบฮยอน
555555555555555555555555555
านยอลพาไปแม่น้ำฮัน ฟินสินะ
อเป็นเทที่น่าประทับใ555
ความคิดเห็น