คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : married .
married .
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ไอ่ยอล มึแน่ใแล้วหรอ ที่ะทำแบบนี้” ไอ่ำเพื่อนรัถามผม้วยใบหน้าอย่าฮาเลย นี่ผมเป็นนิเป็นนทำ มันไม่ไ้ทำสัหน่อยมาเป็นเือเป็นร้อนอะไร
“เออ นมีัอ่ะ แ่ทำามที่บอ็พอ” ผมเริ่มไม่พอใับหน้ามันแล้วรับ ล ไม่ไวๆ
“ถ้าไม่แฮป มึเป็นนผินะ”
“เออออออ ะอะไรหนัหนา ไอ่ำ!” ยัๆ ยัรับ พอผมพูประโยมัน็วนถามประโยเิมๆ ัเริ่มเบื่อี้หน้ามันแล้ว ผมเลยเินหนีออมาไม่ทันไ้ฟัมันะโน่ามาเลย
วันนี้วันธรรม๊าธรรมารับ ไม่มีอะไร ทำานามปิ แ่มีอะไรเอร์หน่อย แ่ผมยัไม่บอว่าผมะอแบฮยอนแ่านวันนี้ อ่าว เผลอบอไปแล้ว เอาเป็นว่าแผนผมไม่ีะรวมนอ่านไป้วย #โนระทืบ
ิ๊ ิ๊
‘แบอยอล’
“รับ?” ผมรอเสียอบแบอยอลไปสัหน่อย นี่ไม่ไ้เินเลยรับแบบเห็นแบฮยอนโทรมาทีไรเห็นื่อที่ั้ไว้โทรมาแล้วลิ้นอนบิัวบนพื้นเหมือนนเป็นลมบ้าหมู
[ยอลวันนี้มารับแบเร็วๆ หน่อยนะ แบิถึ่ะ] แหม ปาหวานแบบนี้้อารโนเสียบแน่นอนรับ สสัยเปลี่ยนใแล้ว
“ไ้รับๆ เลิแล้วะรีบไปเลย ิถึเหมือนันร้าบบ” พูไปยิ้มไปรับ อย่าหาว่าผมบ้า ผมแ่รัแบฮยอนมานาันไม่ไ้็เท่านั้น
[แ่นี้่อนนะฮับ ทำาน่อละ ุ้บ!]
ิ้!
..........................
.......................................
............................................................
มีมีุ้บ้วย!!!!!!!!!! ว้อทๆๆๆๆๆ ี้โบ้ี้เบ้ิิสาระัะละมัถัแเฟหสาฟ
นอนลิ้พื้นแปป...
“เอ่อ...ทำอะไรน่ะ” พี่ลู่หานเินถือแฟ้มเ้ามายืนนิู่ผมลิ้ที่พื้นอย่าเมามัน ส่วนผม็้อลุึ้นปัูสัสอรอบ แล้วหัวเราะแหะๆ เหมือนนไม่รู้ะอธิบายยัไ...็ไม่รู้ะอธิบายอะไร
“แหะๆๆๆ”
“เอ้า านใหม่มาเพิ่ม ทำให้เสร็ภายในวันนี้ไ้ไหมรับุานยอล?” แหมะ มาทมาทำหน้าหหน้าโหิว่าเป็นลูน้อที่พ่อรัมาะู่ผมไ้หรอ
“ะ ไ้รับ” ู่ผมนหัวหเลยรับ นนี้ไม่ล้าเถียรับ
“ี...านยอล”
“รับ?” สะุ้รับ ใ เรียทำไม๊ เสียวสันหลัวาบๆ
“นายมีอะไระบอพี่หรือเปล่า” ลารับ นหรือเรื่อสแนรู้ไปหมว่าผมิอะไร
“มะ มีรับ...ือ ผมะอแบฮยอนแ่านวันนี้”
“หื้ม? วันนี้ี่โมละ”
“เลิานรับ ะ ือ ะบอว่าอ...ทำานพวนี้ วันอื่นไ้ไหมรับ?”
“...น่าสนุแหะ” ผมนั่แ็ทื่อแล้วอยาสหายหายไปรับ ที่ผมพูไปพี่แไม่ไ้สนใเลยหรอ านพวนี้ผมไม่ทำรับ ถือะว่าผมพูแล้ว แ่พี่แไม่อบ แล้วอะไรมาสนุ? ผมริัรับ ไม่ไ้มาเล่นพ่อแม่ลู
“ันอร่วมแผนารนี้้วยสิ”
“ห้ะ?”
“นายฟัีๆ นะ ัน ะ ร่วม มือ ้วย”
.
.
.
อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ผมวรีใไหมรับ มีนร่วมแผนารใหม่...บอไ้เลยรับีใมา ็ยัีว่าไอ่ัมำ ไอ่รายนั้นถาม้ำาอยู่นั้นว่าิีแล้วหรอ ไม่แฮปละ บลาๆๆ ทนฟัและทนูหน้ามันไม่ไวรับ
ำ5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
มโนภาพสโลว์รับ มึแน่ใหรออออออออออออออออออออออออ อะไรประมานั้น ทำหน้าามึนๆ เหมือนเพิ่ื่นรับ าปูๆ ล้ำๆ(บอับผิวริอยู่แล้ว) โอ๊ยยยยย รรม5555555555555555555
อ่ะแฮ่มๆ เอาเป็นว่าบวนารพาวเวอร์เรนเอร์(?) ผมอสีแๆ โอเ อๆ อนนี้มีสามนที่รู้แผนารนี้ ไอ่ัมเอาสีำไป พี่ลู่หานสีมพู แ่มันไม่พอรับ มันไม่พ๊ออออออออ ้อมีหน่วยู้ภัยุเินในระยะใล้ิ หึหึ ลายอูมารับ เอาสีเหลือไปเลย!
เียวๆๆ นี่ผมทำานหนัไปสมสมอเริ่มฟ่อรับ ิอะไรไร้สาระไปหม อย่าถือสานื่นเ้นเลยนะรับ ผม ผม ผมื่นเ้นนน แ่ะว่าไปาสีน้ำเินรับ ..... อืมมมมม ไอ่เฮุนหน้านิ่รับ วรเอามันมาเี่ยวไหม อบ วร่ะ โอเ!
.
.
.
อนนี้บวนารพาวเวอร์เรนเอร์(?)รบสีแล้วรับ ืออย่าไปบอใรนะรับว่าผมิเอเออเอ ผม็นรับ อายเป็น อิอิ /)_(
เาสู่โหมริัรับๆ ผมไ้รับบทเป็นผู้ายแสนี แสนอบอุ่นนะ ทำไมอิไรท์มาแ่เรียนบ้าบอไร๊ นี่โมโหๆๆ หูร้อนเลยๆๆๆ เียวเอๆๆๆ แ่สี่นะไปพออะไร อีอย่าอโยไม่เอร์ไพร์สมันะไปื่นเ้นอะไร โทรหาหน่วยเสริมแล้วรับ ระูลบยอน+ระูลปาร์ ถ้าทารอบรัวไม่รู้เียวหาว่าผมบ้าลมแไปอลูสาว(?)เา
อให้เวลาหมุนไปเร็วๆ เถอะ....
18.24 น.
เลิาน...
“ยอ ทำไมยอลมารับแบ้าั -^- ”
“เียว็มาๆ ใร้อนไปทำไม ไปพูเร่ๆ แบบนี้เิานยอลรีบนรถนทำไ” ยอูพูประโยนั้นบปุ๊บ ผมมอหน้า้อเม็เลยรับ
“ปาเสีย! เราโรธยอเล่า!”
“โอ๋ๆ ยอพูเล่นๆ ็ทนรอหน่อยสิ านยอลอาิานอยู่็ไ้” พูแบบนี้่อยน่าเื่อถือหน่อย พูให้เป็นลาไปไ้ ไม่เอานะๆๆ ถ้าเป็นแบบที่ยอพูอนแรริ แบอายามีว่า ไม่เอาๆๆ
19.19 น.
“ายอ อย่าหลับน๊า” ผมสะิแ้มเพื่อนรัสอึ้ที่แ้มาว ยอูที่อยู่เป็นเพื่อนไม่รู้ไปอิโรยอะไรมา แ่นี้ทำ่วไปไ้
แล้วนี่ทำไมานยอลมา้าั! ัะนานไปแล้วนะ โรธ โรธๆๆๆๆๆๆ ถ้ามารับนะ ะบิหูาๆ ให้าหลุออมาโยนลท่อน้ำให้หนูิน อยู!
ิ๊ ิ๊
“อ๊ะ” ผม่น่าานยอลในใ็้อผะาห้ววามิมาสนใโทรศัพท์ เบอร์แปละ้วย นึว่าะเป็น ‘ยอลอแบ’ ะอี เอะ
“ฮัลโหล แบฮยอนพูรับ”
“ุเป็นาิับนไ้ที่ื่อ ปาร์ านยอล รึเปล่า่ะ อนนี้นไ้ถูรถนยัไ...”
ปึ!
ไม่ใ่ว่าผมทนฟัไม่ไ้ อนนี้ผมมือไม้อ่อนไปหมนทำมือถือร่วลพื้น เสียมือถือันทำเอายอูที่นอนหลับสะลึมสะลือื่นึ้นมาถามว่าเิอะไรึ้น ผมำลัร้อไห้...
“ยะ ฮึ ยอล...ถูรถน ฮื้อออออ”
่อ้า
โรบาล
“ฮึ ยะ ยอล” แบฮยอนนั่ร้อไห้หน้าห้อไอียูถูรายล้อมไป้วยบรราเพื่อนๆ พ่อแม่
“านยอล้อปลอภัยลู” นเป็นแม่ปลอบลูรั้วยวามเป็นห่ว
“ไอ่ยอลมันายยาะายไป อย่าเรียๆ” อินพูึ้นเหมือนะทำให้บรรยาาศีึ้นลับทำให้เรียยิ่ว่าเิม านนี้อินทำอะไรผิอีว่ะ? ผิลอ...ถถถ
แร็...
“ะ ุหมอ านยอลเป็นไบ้ารับ” นแรที่ลุริ่ไปหาหมอร้อถามนเป็นหมอทันที แ่ใบหน้าหมอลับไม่ไู้ยินีแ่อย่าใ นี่อย่าบอนะว่า...
“เสียใ้วยรับ ทาเราพยายามเ็มที่แล้ว หมออัวนะรับ” แล้ว็เินออไปามสเป เยูละรป่ะ แบบ็พอนึออเนอะ แบฮยอนเศร้าแ่ทำไมนอื่นๆ ้านหลัเหมือนไม่เศร้า้วยเลย
แบฮยอนไม่สนใอะไรอีเินเ้าไปในห้อไอียูมีร่าผู้ายนอนอยู่ที่เีย แบฮยอนร้อไห้ทันทีแล้ววิ่เ้าไปอร้อห่มร้อไห้อ้อนวอนให้นัวสูฟื้นึ้นมา ผ้าสีาวถูปิบัใบหน้า นี่ไม่รู้ว่าศพะสวยหรือเปล่า แ่เป็นานยอล...แบฮยอนรับไ้
“ฮึ...ฮื่อ” แบฮยอน่อยๆ ยื่นมือไปหมายะูหน้าานยอลเป็นรั้สุท้าย
‘นี่...อินนี่ านยอลเล่นแรเินไปป่าว’ ยอูระิบพูับแฟนหนุ่มอัวเออย่าสสัย
‘อันนี้็ไม่รู้เหมือนัน แ่ที่วาแผนมันไม่ใ่ี้นะ’
‘แล้วแผนเป็นไอ่ะ’
‘แผน็ประมาว่า...’
ปึ!!
“พวแม่.โว้ยยยย ูบอ่านฟ้าๆ พวมึมาห้อไอียูทำฝัทออะไร!” านยอลที่มาาไหนไม่รู้เปิประูเ้ามาัปั
แบฮยอนสะุ้เยหน้าึ้นมา แล้วหยุารระทำที่บอะเปิผ้าออ แล้วนี่มันศพใรเนี่ย านยอลโมโหให่นลืมมอฝ่ายผู้ให่ านยอลยิ้มแล้ว้มหัวอโทษ
“ยอลยอลลล ฮื้อออ ะเอไม่เป็นไรใ่ไหม ะ ีแล้วว ฮือออ”
านนี้ไม่มีำว่าเอร์ไพรส์ละรับ ล่มๆๆ !
.
.
.
“แบไม่โรธยอลใ่ไหม ?” แบฮยอนส่ายหน้า ทำเอาานยอลโว์ฟันรบสามสิบสี่ี่
“ป่ะ”
“ปะ ไปไหน ?” แบฮยอนเลิิ้วึ้นอย่าสสัย
านยอลลาแบฮยอนึ้นมาบน่านฟ้าอโรพยาบาล นมีั็ี้รับ ะทำอะไร็ไ้ แ่มันมีเส้นบาๆ อยู่ับำว่าบ้า ไม่สนรับ ผมะอแบฮยอนแ่าน มีเฮุนับพี่ลู่หานอยู่รอ้านบน อนนี้พ่อแม่สอระูลับเพื่อนรัสอนำลัามบวนมา
พอมาถึสถานที่ เฮุนับพี่ลู่หาน็ยืนึ้นทันทีาทีนอนรอแทบะไ้เ้าเฝ้าพระอินทร์ แบฮยอนาโ้วยวามะลึ านยอลยิ้มให้แล้วพาไปยืนใุ้้มอไม้นานานิ ทุนยิ้มแล้วปรบมือให้ ประมาว่าในที่สุ็ูน่าประทับใ
“นะ นี่อะไร ?” แบฮยอนมอหน้าานยอล
“็เอร์ไพรส์ไรับ” านยอลเอื้อมัวไปว้ามือู่สวยอแบฮยอนึ้นมา พลาลูบไล้อย่าหลใหล
“อะไรัน ทำแบบนี้เพราะะเอร์ไพรส์แบเนี่ยนะ บ้า! ถ้ายอลายริๆ แบะทำไ ลมาหรอ!” แบฮยอนน้ำาเริ่มลอเบ้า
“ไม่ร้อนะนี วันนี้วันีนะ” านยอลพยายามเ็น้ำาให้แบฮยอน “ั้ใูในสิ่ที่ำลัะเิ่อานี้นะ”
“อือ...”
“แ่านันนะรับ นีอยอล”
านยอลล้วแหวนในระเป๋าออมา ถึแหวนะไม่ไ้ใส่ล่อำมะหยี่สีแไว้อย่าสวยหรูแ่อย่าใ อย่าน้อยมัน็ทำให้แบฮยอนภูมิใับานยอล านยอลเอือมัวไปว้ามือ้ายอแบฮยอนึ้นมาสวมแหวนที่นิ้วนา นแบฮยอนเอะเินให่
“สวมแหวนให้สามี้วยสิรับ”
านยอลล้วแหวนอีวในระเป๋าออมา ึ่แ่าาแหวนอแบฮยอนรที่วให่และหนาว่า แหวนสอวเป็นแหวนเินเรียบๆ แ่อัแน่นไป้วยวามรั
“เอามาสิ!”
“เิน็บอว่าเินไม่้อมาึ้นเสีย”
“เอ๊ะ! อยาโนหรอ ?” แบฮยอนเรียม่อยหน้าานยอลเ็มที่
“โอ๋ๆ อย่ารับที่รั วันนี้วันี”
รอบรัวอทั้สอระูลมอ้วยวามภูมิใ ประมาว่าในที่สุลูายเรา็ไ้ัน ส่วนเพื่อนพ้อ็มอ้วยสายาีใแทนปนหมั่นไส้(ไม่)นิ
“ูบเลย ูบเลย ! ฮิ้วววว”
เสียเียร์ัึ้น ู่้าวใหม่ปลามัน็เอะเินให้แ่ันอย่าับไม่เยูบันมา่อนเลยในีวิ านยอลเยานรัอัวเอึ้นมาให้สบสายาัน วาที่อบอุ่นและปลอภัยู่นั้นทำให้แบฮยอนสลัวามอายไปนหม
ุ้บ !
“โฮ้ว ไรอ่ะ deep ิ deep!” อินร้อออมา้วยวามผิหวั ทำเอายอฟามือไปที่แนอินเ็มแร
“แ่นี้็พอแล้วอิน! ปล่อยู่สามีภรรยาไปื่มสุันเอีว่า”
“ฮิ้วววววววววว !”
@ เรือนหอ
“พ่อับแม่มาส่แ่นี้นะ”
“แหมุ็ ! ทำอย่าับหนัไทยไปไ้ ไปๆปล่อยลูๆเาเถอะ อแ่..ปั๊มหลานให้แม่เยอะๆนะลู”
พ่อับแม่เินออาห้อไป้วยอารม์ปริ่มเ็มอ เหลือเพียานยอลับแบฮยอนที่ยืนเียบให้ันอย่าเินอาย
“อะ อาบน้ำ่อนนะ” แบฮยอนหนีวามอาย้วยารหนีไปอาบน้ำ แ่านยอลว้าแนแบฮยอนไว้ทันนร่าเล็เมาในอ้อมแน
“อาบ้วยันสิรับ”
“บะ บ้าหรอ !”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย เห็นันมาหมแล้ว”
“ฮื่อ นบ้า! เินเป็นนะ”
แบฮยอนีมือานยอลัเพี๊ยะแ่อีน็ไม่ไ้อบโ้อะไรนอาอรัอ้อมแนให้แน่นึ้น นแบฮยอนทำเสียอู้อี้ออมา านยอลหัวเราะในลำอทำให้แบฮยอนิว่าืนนี้ไม่น่ารอ
“อะ อาบน้ำ่อนสิ...แบเหม็น”
“เี๋ยวอาบให้”
“ เี๋ยว! ยะ ยอล ปล่อย ะอาบเอ...” านยอลอุ้มแบฮยอนึ้นในท่าเ้าสาว เินเ้าห้อน้ำแล้ววาแบฮยอนไว้ในอ่าอาบน้ำว้า
“อย่าื้อ ไม่ั้นืนนี้ไม่หยุ”
“ห้ะ?”
“หึหึ”
.
.
.
“ว้า ไอหูา ไอผัโยา ไอลาโม ไอฟันเยอะ !!!! อย่าับรนั้น ! อ๊ะ !”
--------------------------------------------------------------------------
ลีเอร์ : เพิ่รู้หรอว่า้ออัพ *ปาี้หมาใส่*
ความคิดเห็น