คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : TEN | เอาหัวใจเราไปเลยชานยอล
เอาแล้วไ เอาแล้วววววววววววว
านยอลเล่นูแล้วววววววววว
ผมื่นึ้นมาในเวลาเ็โมรึ่เือบแปโม
ไม่มีใรปลุ ไม่มีร่าอนที่ื่อ ปาร์ านยอล อยู่เลย มีแ่รอยผ้าปูที่นอนยับๆ
ใร้ายมาบอเลย ส่วนอนนี้ผมวิ่เหื่อแพลั่ๆ
าหอมาที่ห้อแ่ัวโยใบหน้าืืไร้สีสันใๆ พอมาถึทุนในห้อส่วนให่็แ่หน้าทำผมันเสร็หมแล้ว
แล้วูสภาพูว TT
“ว้าย น้อบยอนนี่า ทำไม้าแบบนี้ละะ”
“ผมอโทษฮะ พอีื่นสาย แหะๆ”
“โธ่ลูเป็ี้เหร่ ให้เ้่วยไหมะ”
ะไม่ให้่วยเพราะเ้่าูนี่แหละ!
“ม ไม่เป็นไรฮะ”
ผมยิ้มแห้ๆใส่นา่อนะหันหน้ารมอัวเอในระบานให่ที่อยู่รหน้า
ปล่อยให้นาสนใอนาไปเรื่อเรายัเอาัวไม่รอ
ผม้มลมอเรื่อสำอาหลาหลายสีสันวาอยู่
นี่็พอรู้บ้าาที่ไปศึษาับอีาวะอย่าพี่ลู่หาน ถือว่าานยอลยัทำีอยู่
ว่าะ้อวันนี้สัหน่อย โรธให้ยิ่ว่าเิมีมั้ย เฮ้อ
ิมา็ไม่ี็านนี้ไม่ทันแล้ว ใรแ่หน้าให้ล่ะ?
น สวย ะ แ่ เอ!
ผ่านไปเือบั่วโม
ีที่แ่ัวทัน าน็ใล้ะเริ่มแล้ว
าวนอื่น็ัุโปะหน้าทาปาเพิ่มันอย่าสนุสนาน
ลมีบยอนนสวยนนี้นเียวใ่ไหมที่ยืนโ่ไม่มีพี่เลี้ยอยเ็มลิปสิทาแป้ให้
ีวินหน้าาี่าอาภัพนั ไ้แ่ัพ้อับัวเอ
ยระบานให่เท่าหน้าึ้นมาส่อูวามเรียบร้อย ้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
ใรวะ สวยริๆ
อ่อ ไ้วิผมปลอมมาใส่้วย เ้แบอว่า ‘เอาไปใส่เผื่ออะไรๆ
ะูีึ้น’ มันเป็นประโย้านบวหรือเปล่า?
แ่่ามันเถอะ ไ้วิมา็ูีเป็นผู้หิึ้นเยอะ ริๆ
บยอนนี่นสวยไม่ไ้เิมาเพื่อั้ใอยาเป็นหิเ็มัวหรอ ถ้าอยาเป็นนี่แอบแม่ินยาุมั้แ่อยู่ประถมไปละ
ปัุบันอแ่ไ้ผู้ายเป็นแฟน็พอ อิ้
“สวยมาเลย่ะลูแม่!”
ู่ๆ เ้ระเทย็เินมาาไหนไม่รู้
เินปรบมือัลั่นะทุนในห้อหันมาทานี้เสียหม เอาแล้วไ
สายาิัอนัะนีผมหอนั่นืออะไร ิว่าไม่สวยแล้วะิาใส่นสวยว่าไ้หรอ
แม่็ิืนเป็นนะ หึ
“ผมไม่มั่นใเลยฮะ” ยืนบิเรียน้ำา
“โธ่ๆ น้อสวยว่าะนีอีะ
อีไม่ี่นาที็เริ่มแล้ว หายใเ้าลึๆ นะะ”
“ฮะ”
เห็น้วยับเ้แนะว่าผมสวยว่าะนีบานเสียอี
อีอย่าารแ่หน้าเอ็ไม่ไ้แย่เสมอไป ออะสวย ูิๆ อายไลเนอร์นี่เป๊ะเว่อร์
ไม่เื่อเอาไม่บรรทัมาวัเลยว่ามันเท่าันทั้สอ้า แ่นิแ่หน่อย็สวยไ้
ไม่เหมือนะนีบาน หึ! โมโหไป็ไม่ี หายใเ้าลึๆ แล้วหายใออ้าๆ
มันทำให้ผ่อนลายไ้ริๆ ไม่เื่อลอู
“เอาละ่ะเ็ๆ านะเริ่มแล้ว!!”
รี้
บยอนยัไม่พร้อม Y - Y
ระสับระส่ายล้ายไม่มีนให้ำลัใ อนนี้ทุนถูย้ายมาหลัเวที
แบฮยอนไม่มีใรมาให้ำลัใเลย! ือแบบเพื่อนรันัยอู็ไม่โผล่หัวมา เอ้ะ
หรือว่ามันไม่รู้ว่าผมประวาว? แฟน็อนอยู่ื่นไม่ปลุมีหน้ามาเียร์อยู่หรอ
โมโหๆๆ
“เี๋ยวึ้นไปยืนรุนั้นนะะ
แล้ว็โปรยยิ้มหวานๆ โบมือนิแบบนาาม แล้วรออบำถามอันนาามรัเ็
หวัว่าเ้ะเห็นลูๆ ทุนถูผู้ายเลือนะะ ฮึ”
ผมมอเ้ระเทยที่เป็นแม่านมาแ่ไหนแ่ไรำลัใ้นิ้ว้อยให่ๆ
เ็น้ำาปลอมๆ าาอันน่าลัวอนาอยู่ ไม่รู้ไปเรียนารแสโอเว่อร์มาาไหน
ใรรู้บอที ะไปเผาทิ้ไม่ให้ไ้สอนใรอี
“แบฮยอน้ะ หนูเบอร์4นะ เอาป้ายไปิ่ะ”
“อบุฮะ” ผมรับป้ายมาิที่หน้าอามนอื่นๆ
ทันในั้นเสียประาศอพิธีร็ัึ้น ทำให้ใผมหล่นไปอยู่ที่าุ่ม
มึะเริ่มแล้วริๆหร๊อ เห็นใอนาาวะสุสวย้วย
ผมหันไปมอาวนอื่นๆ็ำลัื่นเ้นไม่่าาผม
แ่ที่่าือมีนปลอบว่าไม่เป็นไรอยู่้าๆ สั ะร้อไห้
“เอาละรับท่านมีเียริทุท่าน
เราะเริ่มารประวาวะในอีไม่ี่วินาที้าหน้า
อย่าลืมว่าะแนนในารัสินไ้มาาอุหลาบอทุน หนึ่อหนึ่ะแนน บลาๆๆๆ”
ะมีนื้อุหลาบให้นสวยมั้ย ลัวใะบอบ้ำ ฮึ
“านะเริ่มในสามวินาที”
3
2
1
“มาเริ่มที่าวหมายเล 1 !!!”
ออีแม่ะแาย ูหมายเลสี่ๆๆ
“าวหมายเล 4 บยอน แบฮยอน!!”
อ่าว ไมเร็วัว่ะ
ยืนอยู่ไ้ไม่นานเ้ระเทย็สะิให้ึ้นเวทีไป
็เอ๋ออยู่ อเรียสิแปปไม่ไ้หรอ ระโปร็สั้นะให้้าวึ้นบันไไ
ลำบาแท้ลัวล้วยแะออมารับโลแบบผภัย พอึ้นมาบนเวทีไ้
อะไรๆ็ูเหมือนะอัโนมัิทุอย่า ยิ้มเอ โบมือเอ ไปยืนที่ถูอี นี่มัน…เิมาเพื่อเป็นาวัๆ
พอไ้ยืนในำแหน่อัวเอ
สายา็ไล่วามอูผู้นที่เ้ามาูารประวในรั้นี้ ไม่ใ่ไรหรอ มอหาแฟน๋า
แ่มอยัไ็ไม่มีแม้แ่เา ไรวะ! TT อนมาอ่ะ ใร้ายมา้วย
ทำี้ะนสวยไ้ไ ผ่านไปสัพั ยืนเหม่ออาลัยอาวร์านยอลไ้ไม่นานาวทุน็มายืนในุอัวเอรบเ็มเวที
แล้ว็ถามำถามวิธีับลา ผมไ้ำถามนาามมาอ่ะเอารๆ แ่็อบไปละ
อย่าใส่ใเลย อบส่ๆ ำไม่ไ้
“โอเรับ เราะเริ่มให้ะแนนโหว ใหุ้หลาบับาวแสนสวยเลยรับ
เริ่ม!”
รอ้าอยู่ใย เอาุหลาบมาให้นสวยเี๋ยวนี้!
ผมเินยิ้มแ่ออมาาห้อแ่ัว
เปลี่ยนุให้เป็นเหมือนเิมทุอย่า แ่เรื่อสำอาบนใบหน้ายัอยู่
พอีแ่เบาๆ็เลยไม่ไ้ล้าออ ไม่มีใรมอแปลๆหรอ ออะสวย อิ้
“แหมๆ าวสุสวยยิ้มว้าเียว”
“ี้ อียอ”
ผมเินไปหายอูเพื่อนไม่รัีที่ไม่อยู่อนผมประว
แ่มาให้เห็นอนทุอย่าเรียบร้อย โรธีไหม โรธ้วยวิธีไม่่าย่าแ๊สห้อ
“อย่าเห่า ูเหมาุหลาบให้ั้พันนึนะโว้ย”
“ริิ? มึเนี่ยนะ” ไม่น่าเื่อ
นา่าแ๊สไม่ถึพันมันยัไม่่ายเลย
“ูล้อเล่น”
“่ะ ู็ว่าั้นแหละ”
ลืมบอ่าวี ผมประว…นะ โว้ยยยยยยยยยยยยย ไม่เยภูมิใในวามสวยบนใบหน้าเท่าวันนี้เลย
ไม่อยาะบอ ผมไ้ะแนนุหลาบเยอะที่สุ เยอะ็รินะนำที่สอมาแ่อนึเออ่ะ
แ่็ือนะนั่นแหละ ถามว่านะไ้ไร ไ้สายสะพายโ่ๆ ับอุหลาบ่อนึ
ับื่อเสียที่ว่าเป็นาวะนะ
ว้อท? อเินสัหมื่นะไม่บ่นเลย
“เอ้อ เห็นานยอลมั้ยอี้อน”
“ไม่เห็น” ผมพยัหน้าแ่นั้น
นาเพื่อนในลุ่มยัไม่เห็นานยอล นับประสาอะไรับนแอบอบัวเล็ๆอย่าบยอนนี่
เฮ้อ หายไปไหนอานยอลนะ
“โทรหาให้หน่อยิ”
“ทะเลาะัน?”
“เป็นหมอูหรอ”
“โว้ะ ไม่โทรให้ละ”
“เห้ยยย เออๆ ็นิหน่อยอ่ะ”
รายนั้นู่ๆ็ราม่าเย
ยอูหรี่ามอแบบับผิผม
แ่็ยืนยันเลยว่าพูริทุอย่า ผมบอว่าานยอลเป็นนเริ่ม ูมันๆ ไม่เ้า้าเพื่อนนสวยเลอ
แ่็่าเถอะ ยัไยอู็ล้วเอามือถือโทรหาานยอลให้อยู่ี
Rrrrrr
“ฮัลโหล”
((…))
“อยู่ห้อหรอ อ่อๆ ไม่มีไรถามเยๆ แ่นี้นะ”
ีามมมมมมมมมมมม
“อบในะอีอ้วน”
“เออ ั้นืนนี้มึนอนนู่นเลย
วันนี้อินะมาห้อ”
“ห่ะ ถามริ..มึหลวมยั?”
“มาใหู้บปาหน่อย”
“ม่ายยยยยยยยยยยย”
ผมรีบวิ่หนียอูแบบวิ่มาราธอน
ผมยิ้มออมาเพราะมันลี
ลรที่ว่ายอูไม่ไ้โรธผมเลยที่วนีนใส่มัน้วยำพูแรๆ แถมไม่ไ้อลับ้วยำพูเสียเหมือนแ่่อน
สสัยวามอทนะพันาึ้นหรือว่าผมับยอสนิทันึ้น? ่าเถอะ มียอูไหน
ลายเรียที่นั้น หรอ?
๊อๆๆ
ผมยืนเาะประูอยู่หน้าห้ออานยอล
พร้อมสัมภาระมามายที่ผมอุส่าห์ลับห้อเพื่อไปเอาอส่วนัวมา
เหมือนหนีออาบ้านประมานั้นแหละ ีแ่ไหนผมไม่ลาระเป๋าเินทามาเลย
ลัวานยอลใเลยเอามาพอให้เอ็นู
ยืนอยู่นานานยอล็ไม่ยอมเปิประู เาะ้ำๆ นว่าานยอละเปิเลยเอ้า! เอ้ะ
หรือว่าานยอลไม่อยู่ห้อ? แ่ยอ็บอหนิว่าานยอลอยู่ห้อ หรือว่าอนผมลับไปเอาอานยอล็ออ้านอ
โอ้ยถ้าเป็นั้นไม่น่าลับห้อเลยอ่ะ
ริ
ฟุ้่านพอใเลยทีเียว
านยอลเพิ่อาบน้ำเสร็เหอะ! สภาพผ้าเ็ัวที่พันอยู่แ่สะโพโว์ล้ามเนื้อหน้าท้อ
อื้อหื้อมาเป็นรื้นทะเลเลย หนูอยาเล่นน้ำั่ะพี่านยอล ผมที่เปียลู่ับหน้า
เ็ี่เบาๆ
ไม่ๆๆๆ
“เอ่อ านยอลอนอน้วยไ้ไหม”
วามรู้สึเหมือนมีอีาประมาสิบล้านัวบิน้ามหัวไป
…………………………….
านยอลยืน้อผมนทำัวไม่ถู
เาอารม์านยอลไม่ออเลยแหะ โหมอนนี่เาเป็นถึนานี้เลยบ่? ยืนเร็ไ้ไม่นาน
านยอล็ไม่ไ้ห้ามอะไร เหมือนเป็นารอนุาเสียมาว่า
อนุาโยารเินลับเ้าไปโยไม่ปิประูใส่หน้า
ถือว่าใีมาแล้ว
ผมเินเ้าไป้าในอย่าทุลัทุเล
ไม่น่าแบอมาเยอะเลย
นี่มานอนวันเียวหรือย้ายมาอยู่็สับสนับัวเออยู่เหมือนัน ฮึบ! อวาอไว้รนี้หน่อยน้าัวเอ
“านยอลอา”พอผมวาออันรุรัอผมเสร็เท่านั้นแหละ
หุๆๆๆๆๆๆๆ พี่็พุ่เ้าหาเลยสิ้ะ รออะไร
หมับ
“เห้ย”
ทุนิว่าผมทำไรเอ่ย?
็ออ่ะิ อทั้ที่หลัเปียๆ ฮื่อ หอม -..-
“านยอล โรธเราหรอ?” ผมถามาแป๋ว
“ปล่อย่อนรับ”
“บอเรา่อนนน”
านยอลถอนหายใออมา ่อนะแะมืออผมออ้าๆ
ให้เราเผิหน้าันในอนนี้ านยอลไม่ไ้ยิ้ม แสสีหน้านิ่ๆแ่นั้น
สายาู่สวยอานยอล้อเ้ามาในวาอผม เราสอนนิ่อยู่แบบนั้น
มีเพียแ่ลมหายใที่สัมพันธ์รันไปมาและพื้นที่ห่า็่อยๆน้อยล…น้อยล
านยอลูบผม ผมไม่ไ้ัืนเลย
ผมปล่อยให้านยอลเป็นนุมเมอย่าพอใ ผมเอ็ำเนินเมแบบนี้ไม่่อยเ่เสีย้วย
านยอลูบับไปมาอย่า้าๆ นผมิว่าานยอลไม่พอ ผมเลยลอเล่นามเมบ้า
โยารเผยอปาและูบับืนบ้า
เราูบอบึ่ันและันแบบนั้น
“อะ อึ าน-”
านยอลโอบเอวอผมแบบแนบแน่นยิ่ว่าเิม
ผมทุบไล่เาเบาๆเพื่อบอให้หยุ านยอลผละอออย่า้าๆ
มอเ้ามาในาผมอีรั้และเริ่มูบอีรั้
พอ่อนไ้ไหมละ!!
“พะ พอ อื้อ”
ผมพยายามันอแร่ออ้วยแรทั้หมที่มี ูะาอาาศหายใแล้ว!
“อโทษ” านยอลพูทันทีที่ผละออาริมฝีปาอผม
“อโทษทำไม เราสิ้ออโทษ”
“อโทษที่ี่เ่า รู้ว่าไม่มีสิทธิ์
แ่ผม็ยัไม่อบอยู่ี เป็นผมไม่ไ้หรอรับ ผมอยาเป็นนที่แบฮยอนอบ”
“านยอลนบ้า ฮึ”
านยอลระบายยิ้มออมาเล็น้อย พลาเ็น้ำาอผมอย่าแผ่วเบา
ูบับทั้วาทั้มับ านยอลอบอุ่นมาในเวลานี้ ไม่อยาัหรอนะ
แ่านยอลยัไม่ไ้แ่ัวเลย ล้ามยัอยู่ไม่ห่าามือเราเท่าไหร่
“ไม่ร้อนะ ผมไม่โรธแล้ว”
“ริๆนะ?”
“รับ”
ผมยิ้มออมา ผมไม่ไ้ร้อไห้เพราะเสียใหรอ
ร้อไห้เพราะึ้่าหา านยอลเพิ่บอลายๆเลยนะว่า ‘อบ’ อ่ะ รี้ ปิอยเลี้ยหมูระทะเลย
“เราอบานยอล”
“รับ?”
“อบ าน ยอล มา มา”
“ทำไมเพิ่มาบออนนี้รับ ่าเถอะ
เราใรันแล้วหรอรับ”
“รันมานานแล้ว-3-”
“หึๆ”
ผมยิ้มให้านยอล เรา้อาันอีรั้
ทุนอาิว่าผมเป็นนล้าบ้าบิ่น ใินู่นินี่ไปเรื่อย แ่พอมาเอริๆแล้ว
ผมทำอะไรไม่ถู เินอาย ัวสั่น ผมทำไ้แ่ยิ้ม ัวสั่นเพราะเิน
และ้อหน้าานยอล ล้า้อาถือว่าเป็นอะไรที่สุยอสุๆแล้ว
“อยาให้ผมพูว่า ‘บับผมมั้ย’ หรือเปล่ารับ?”
“หึ ้อถาม้วยหรอ”
“เป็นแฟนับผมนะ แบฮยอน”
“อื้อ!”
านยอลยิ้มว้าและโน้มัวลมาูบผมอีรั้
ราวนี้เราแู่บันแน่นไม่ไู้ื่ม ผมโอบรอบอานยอลแน่น
ผละูบเป็นอ้อมอแน่นๆ ผมว่าแ่นี้็อบอุ่นี ือบั่บล้ามหน้าท้อแน่นมาเลยแร
ไม่อยาะพูว่า…
่อไปนี้มีสิทธิ์เ็มัวแล้วโว้ยยยยยยยยย
================================
TvT
เาบันแบ้ว
อีIIรไม่มโนแบ้ว
#ficexosphere
ความคิดเห็น