คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : foxy man . 100%
...Foxy man...
- - - - - - - - - - - - - - -
“!!!”
ผม่อยๆ เยหน้าึ้นมาอย่าเื่อ้าเพื่อเผิหน้าับนรหน้า เมื่อสายาหวานอนประสบเ้าับใบหน้าหล่อเหลาทีุ่้นเย ิใอแบฮยอน็อที่ะรู้สึผ่อนลายไม่ไ้
“อ้าว!?”
“แหะๆ” ผมส่ยิ้มแห้ๆ ลับไป ่อนะพยุัวยืนึ้นพร้อมผละัวออาอ้อมอให่อนที่ผมุ้นเยี
.
.
.
.
.
เฮียริสผู้อ่อนโยน...อม๊าเลย์
“มานเียวหรอแบฮยอน” เฮียริสมอ้ายมอวาหมายะเห็นเ้าเ็าโพนัานในร้านอื่นนที่มัะัวิับแบฮยอนเสมอแ่ลับไม่พอแม้แ่วี่แววึอถามออมา้วยวามสสัยไม่ไ้
“เอ่อ...มาับ...”
“แปบนะแบฮยอน” ะที่ผมำลัะเอ่ยอบเฮียิ็พูัอึ้นมาเสีย่อนพร้อมยมือึ้นมาประมาว่าอย่าเพิ่พู ่อนะ วิ่เ้าห้อน้ำไปอย่ารวเร็ว ลืมไปเลยว่าเฮียเามาเ้าห้อน้ำ ไอ่เรา็ุยันนะเป็นเรื่อเป็นราว
ผมออมายืนรอเฮียริสแที่พรวพราเ้าห้อน้ำไปอยู่ไม่ถึห้านาทีเฮียแ็เินออมา พร้อมทำหน้าทำาราวประมาิว่าัวเอเป็นเทพบุรลมาาสวรร์...มัน็มีส่วนเหมือนอยู่นะ ม๊าเลย์เอ็เหมือนนาฟ้าเลยทีเียว ม๊าแสวยนผมอิา ทั้หน้าาและวามรั
“โทษนะ...แล้วลมาับ?”
“มาับ...นนู้นน่ะรับ” ผมที่ี้ไปทาโ๊ะอานยอลที่อนนีู้เหมือนะนั่รอนานเินไปแล้ว
“หื้อ!? บันหรอ” เฮียริสหันลับมาถามผมพร้อมับส่ยิ้มรุ่มริ่มให้นเห็นเิัราวับภาพเฮี
“ะ...รับ” ผมรีบ้มหน้าล่อนะอบเสียอ่อนลับไป
“ฮู้ว! ูเหมือนเาะรอนานแล้ว้วยนะ อโทษริๆ ที่ให้รอ ทานให้อร่อยนะ ันไปหาภรรยาสุที่รั่อนละ”
ผม้มหัวโ้เป็นารบอลา เฮียริสโบมือ่อนะหันหลัเินไปอีทาทันที ผมึหันหลัหลับไปยัโ๊ะอัวเอบ้า
[Chanyeol’s part]
ระหว่าที่ผมนั่รอแบฮยอน ผม็อะนั่ถึเหุาร์เมื่อเย็นไม่ไ้ เป็นเหุาร์ที่ทำผมใหายไปในั่ววินาทีหลัาเห็นริยาท่าทาอแบฮยอนที่อบโ้ับผม ผมรู้สึเสียใเหลือเินที่บัอาทำนที่นเอรัมานานั้น้อเสียน้ำาั้มามาย อนแรผมพยายามปลอบแ่ลับถูสะบันหลุ ผมอึ้ๆ หน่อยับท่าทาที่ผมไม่เยเอ แบฮยอนโรธผมมา ที่ผมเลือ...โห
ถึแม้มินอาเธอเป็นผู้หิทีู่น่ารัมา็ริ นที่ใรหลายนภายนอที่มอเ้ามาในวามสัมพันธ์อผมสอน็อะเ้าใผิเป็นไ้ แ่หาแท้ริแล้วผมทำไ้เพียิับเธอไ้แ่เพื่อน ส่วนวามิอเธอ ผม็ไม่สามารถพูไ้เ็มปาว่าเธอิับผมเพียแ่เพื่อนเหมือนผมหรือเปล่า...เพราะอนเรียนที่่าประเทศ้วยันมีหลายรั้ที่เ้าหล่อนมีท่าทาอยาะรอบรอผมเสียเหลือเินนถึั้นวนผมไปนั่ื่มเป็นเพื่อนแ้เหาในผับยามึ ผมยอมนั่ื่มเป็นเพื่อนับเธอในผับอยู่นาน นระทั่เธอเริ่มวบุมสิไม่อยู่เนื่อาเธอพยายามะยั้นะยอให้ผมื่มเหล้าเพียวๆ เป็นเพื่อนอเธอ แ่เธอลับันเป็นนที่้อพ่ายแพ้แ่ผมไปเพราะเหล้าำนวนมามายในไหลรินลลำอนั้นลับไม่ไ้ทำปิิริยาับนที่อแ็อย่าผม แ่ลับเริ่มส่ผลแ่ผู้หิัวเล็ๆ อย่ามินอาแทน นผม้อนำเธอไปส่บ้านในที่สุ นับว่าเป็นเรื่อีที่ผมเป็นผู้ายอแ็นหนึ่เพราะถ้าผมอ่อนแอมาว่านี้ผมอาะเสร็ผู้หินนี้็ไ้... ใ่ว่าผมะอ่อน่อโลเสียที่ไหนัน ผมรู้หรอว่าเธอพยายามมอมเหล้าผมน่ะ...
แ่เสียใที่ผมันอแ็นี่สิ J
ผมพยายามลืมเรื่อราวร้ายาอมินอาและลับมาเริ่ม้นเป็นเพื่อนันใหม่ ถึแม้แรๆ เราแทบะ่อันไม่ิแล้ว็ามเพราะ่าน่ามีวามรู้สึที่มอบให้นั้นแ่าันนเินไป แ่เพราะผมเสียายวามเป็นเพื่อนที่มีให้ัน ผมึอยเน้นย้ำีวามสัมพันธ์อเราไว้เสมอ นมินอายอมรับและลที่ะเป็นเพื่อนันในที่สุ
ผมที่นั่รอแบฮยอนไปเ้าห้อน้ำอยู่ไ้ไม่นาน็หัน้ายหันวามอหา ส่วนมือ็อยู่ไม่นิ่เาะโ๊ะอยู่ลอเวลา ระยะเวลาในารรอ่อยๆ ทวีึ้นเรื่อยๆ นผมแอบนึเป็นห่วนัวเล็ที่หายไปนานนเินไป ไวว่าวามิผมัสินใลุึ้นาโ๊ะที่นั่อนเอและพุ่รไปยัห้อน้ำายในทันที เมื่อฝีเท้าอผมไ้ับเลื่อนนเอมานใล้ถึทาเ้าห้อน้ำาย าทั้สอ้าอผมลับหยุะัลเสียไม่ไ้เมื่อสายานั้นันไปประสบับร่าอนสอนำลัอันลมอยู่ทาเ้าอห้อน้ำ หาแท้ริแล้วผมะทำเป็นเินผ่านไปโยไม่ใส่ในทัู้่็ทำไ้ แ่ที่ทำไม่ทำเพราะสายาอผมำลั้อไปยัใบหน้าหวานแสนุ้นเยที่อนนี้ำลัอยู่ภายใ้อ้อมออใรบาน ่อนที่แบฮยอนะเห็นผมยืนอยู่รนี้ผมึเินไปหลบรำแพหน้าห้อน้ำและแอบฟัทั้สอนุยันอย่าสนิทสนม ูเหมือนะรู้ัันมานานแล้ว ั้แ่ผมไปเรียนสินะ...ทั้สอไม่ไุ้ยอะไรันมาเพราะผู้ายผมทออให้แบฮยอนรอแปบหนึ่่อนะเ้าห้อน้ำไป
ผมที่ยืนอยู่ไ้สัพั็ัสินใเินหันหลัลับไปนั่ที่โ๊ะ นั่รอแบฮยอนนีลับมานั่ร่วมโ๊ะับเา อนนี้อาหารมามาย่อยๆ ถูนำมาเสิร์ฟที่โ๊ะบ้าแล้ว ผมที่ลับมานั่ที่โ๊ะ็ทำไ้เพียนั่เาะนิ้วสั่นเท้าอย่าัวลไปหม
ฮึย! อนนี้อารม์ผมพุ่ปรี๊ราวับปรอทใล้แ ะให้ผมนั่ใเย็นไ้ยัไ ไอ่หมอนั้นมันเป็นใรัน ถ้าลับมา้อมาไ่สวนหน่อยแล้ว ให้ายเถอะ วันนี้มัน้อเป็นวันที่ีสิ โธ่เว้ย ...วันนี้มันวันเฮวยอะไรว่ะ
รีบๆ มานะแบฮยอน...
[End of Chanyeol’s part]
ผมเินลับไปยัโ๊ะอย่าเร่รีบ ลัวว่าานยอละรอนาน พอเินมาถึโ๊ะอาหารที่มีานยอลนั่รออยู่พร้อมับอาหารำนวนมามาย ผม็นั่ลรับประทาน้วยวามหิวโยทันทีนลืมสัเใบหน้าที่เร่รึมอใรบานเสียสนิทใ ในระหว่าที่ผมำลัเอร็อร่อยับอาหารรหน้าผม็เพิ่ับสัเไ้ถึบรรยาาศที่เียบนเินไป ทำให้ทุารระทำอผมหยุะัล ผม่อยๆ เยหน้าึ้นไปมอานยอลที่อนนีู้เหมือนะไม่มีอารม์ิน้าวมื้อแรอวันเท่าไหร่นั
“ยอล...ไม่ินหรอ มันะเย็นแล้วไม่อร่อยนะ”
“แบฮยอน...” านยอลเรียื่อผมเสีย่ำเสียนใเสีย
“เอ่อ...อะไร”
“นาน...”
“อโทษ...พอีเอนรู้ัน่ะ” แบฮยอนียิ้มว้าไม่เรลัวใบหน้าที่เร่รึมที่ไม่มีแววล้อเล่นหลเหลือบนใบหน้าเพียนิเียว เาเป็นอะไร...ฮรืออ T ^ T
รอยยิ้มสใสอผม่อยๆ หุบล เมื่อสายาอผมประสบเ้าับใบหน้านิ่เยราวับไม่พอใอะไรในัวแบฮยอน อ่า...บรรยาาศเริ่มน่าลัวแปลๆ ราวับผมเห็นรัสีน่าลัว่อยๆ ระายออรอบๆ ัวอานยอลยัไอย่านั้น เราทำอะไรผิหรือเปล่านะ
“ูเหมือนะมาว่านรู้ันะ” อะไรอเาัน...พูแบบนี้หมายวามว่าไ ?
“ยอล...หมายถึอะไร”
“มันเป็นใร” อ่า...อย่าทำหน้าุแบบนั้นสิ านยอลไปรู้อนไหนัน...ว่าเราุยใร เาไปหาเราที่ห้อน้ำแน่ๆ
“เฮียเาื่อ...ริส” ผมที่เริ่มไม่ไว้วาใับบรรยาาศแบบนี้็ไ้แ่อบเสียอ่อยลับไปและ้มหน้า้มาสำรวมริยาท่าทาอนเออย่าเียว านยอลเป็นพ่อเราั้แ่เมื่อไหร่ัน นบ้า!
“เป็นอะไรัน”
“เ้านายับลู้า” ผมอบทันทีอย่าไม่มีลัเลใ
อนนี้ผมแน่ใแล้วว่าานยอล้อไปหาผมที่ห้อน้ำแน่ๆ อนนี้ผมยอมให้านยอลถามทุอย่าเลย อแ่เาถามแล้วเ้าใัน็พอ
“หื้อ... เาเป็นเ้าอร้านาแฟนั่นหรอ” านยอลเปลี่ยนท่านั่สอบสวนผมานั่ออลับมานั่ปิามเิมแล้วเยิบัวเ้ามาใล้ถามอย่าสนใ อย่าน้อยบรรยาาศ็ีึ้น...มั้
“อื้อ ที่ริแล้วเฮียริสเ้ามีเ้าอแล้วือม๊าเลย์ ะถามไร่อละ” ผมอบลับไปอย่าิวๆ พร้อมทำาใสื่อรอำถาม่อไปานรหน้า ลัวว่าะ้าาในผิใันอี ผมบอแล้วว่าผมรัษาสัา...และเราอยาเหมือนู่รัที่รัันอย่าหวานื่น
“หื้อ...ถามไ้หมเลยหรือเปล่า” านยอลเท้าาับโ๊ะพร้อมมอหน้าใบหน้าผมอผมอย่าเ้าเล่ห์ อย่าเอาหน้าเ้ามาใล้สิ นบ้า! > <
“อะ...อื้อ” ผมอบลับออมาแผ่วเบาแล้วหลบสายาเ้าเล่ห์อนรหน้าไปเสีย
“ม๊าเลย์ับเฮียริสที่ว่า...เป็นอะไรัน”
“สะ...สามีภรรยา”
“ม๊าเลย์นี่...ื่อเหมือนผู้ายเลย” ็ผู้ายน่ะสิาบ้า
“็...เป็นผู้ายไ” ะมาถามอะไรมามายับเรื่ออนอื่นเนี่ย ู่เา็อยู่ส่วนเาสิ ถามอย่าอื่นเถอะ
“ถ้าเาบัน...แล้วทำไมแบ้อไปอับไอ่ผมทอนั่น้วย”
อะ...ไอ่ผมทอ...หมายถึเฮียริสหรือเปล่านะ แล้วอีอย่าผม็ไม่ไ้ไปอันลมอย่าที่านยอลว่า้วย ให้ายเถอะ ไปเห็นอนไหนันว่าเราอัน ไม่มี...หรือมี อนไหนอ่ะ...ิ่อนนะแปบหนึ่ ผมนั่หน้านิ่วิ้วมวะที่ำลันึถึเรื่อราวอนที่อยู่ในห้อน้ำับเฮียริส ส่วนานยอล็นั่้อหน้าผมรอำอบ
“อ่า...อนไหนอ่ะ” ผมนั่ิ้ำไป้ำมาแ่็นึไม่ออึเอ่ยถามนรหน้าออไป...
“ในห้อน้ำ...”
“ในห้อน้ำ?” ผมน่ะหรออันในห้อน้ำ เราสอนแทบะไม่ไ้แะเนื้อ้อัวันเลยนะ...เอ๊ะ!
“ิออหรือยันี หรือ้อมีอะไรไประุ้นที่ปา หื้ม...?”
วามิอผมหยุะัลในทันทีเมื่อำพู่มู่อานยอลลอยมาระทบโสประสาท ผมเยหน้ามอานยอลอย่าหวั่นใ ระุ้นที่ปาหมายวามยัไ...? อย่าบอนะว่า .. ...
.
.
.
.
.
“ร...เราไม่ไ้อันสัหน่อย แบุ่ม่ามแล้วเฮียริส่วยไว้” ผมรีบแ้ัวอย่ารวเร็วนลิ้นแทบพันเพียเพราะนเอเริ่มลัวำู่ึ้นมาบ้าแล้วและแสร้ว้า้อนับ้อมึ้นมาถือไว้อีรั้ เรียมะหม่ำๆ ให้เ็มที่อีรั้เพื่อหลีเลี่ยบทสนทนา
“อ่อหรอ...”
านยอลทีู่เหมือนะเื่อ็พยัหน้า่อนะว้า้อน้อมมาถือเรียมะินบ้า เมื่อเห็นนัวเล็ินอาหารนแ้มุ้ย ูแล้วน่ารัี านยอล็ไม่ไ้ะิอะไรมาแล้ว ารไ่สวนบลพร้อมเสียร้อาระเพาะที่เริ่มอแเ้านายให้หาอะไรมาใส่ท้อไ้แล้ว านยอลเรียมัอาหารเ้าปา ่อนะันู้นันี่ใส่านให้แบอยอนิน ูเหมือนนัวเล็ะหิวมาๆ เลยไม่ไ้สนในัอาหารให้แม้แ่น้อย านยอลน้อยใแบฮยอนเล็น้อยทีู่เหมือนะให้วามสำัับอาหารมาว่านเอ แ่็ทำอะไรไม่ไ้ับนัวเล็ึไ้แ่ิแผนลโทษเ็ใร้ายอย่าลับๆ ในใ
เมื่อทั้สอทานอาหารเสร็ านยอลที่เป็นนเลี้ย็วัเินออมาวาบนโ๊ะ่อนะยืนึ้นไปับมือนัวเล็ให้ยืนึ้น่อนออาร้านไป แบฮยอนทำไ้เพียนั่เียบอยู่ภายในรถยน์เพราะไม่รู้ะพูอะไรับานยอลี โยส่วนัวนเอ็เป็นนพูไม่เ่อยู่แล้ว
“ยอล...วันนี้แบนอนบ้านไหน” ระหว่าทาลับบ้านแบฮยอนอที่ะถามานยอลออมา้วยวามสสัยไม่ไ้เมื่อนึถึบทสนทนาเมื่อเ้าอานยอลและุนายปาร์ที่บอะลับบ้านึๆ
“บ้านยอลไ” านยอลหันหน้ามาอบ่อนะหันลับไปมอถนน่อ
“อ่า...ั้นไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านแบ่อนไ้ไหม”
านยอลไม่ไ้อบอะไรออมาเพียแ่พยัหน้าแล้ว็ับรถ่อ ส่วนแบฮยอนเอไม่รู้ว่าะพูอะไร่อ็เอนเบาะลนอนอีรั้อวัน ระยะทาาที่นี่ลับไปยัในัวเมือมัน็ไลพอสมวรว่าะถึ็อีนาน แบฮยอนหลับาพริ้มเ้าสู่ห้วแห่นิทราอย่าสบายในลืมไปเสียสนิทว่าัวเอำลันอนอยู่ภายในรถอนเ้าเล่ห์อย่าปาร์านยอล…
.
.
.
.
.
“แบฮยอน...” เสียนุ่มทุ้มที่ผมุ้นเยีปลุให้ผมื่นึ้นมาอย่าัวเีย
ถึบ้านอผมั้แ่เมื่อไหร่ันนะ ผมมอเวลาในรถ็้อรู้สึ่วึ้นมาอีอึใ เือบะเที่ยืนแล้ว ูเหมือนาลับเวลาะเร็วว่าาไปนะ เพราะอะไรันนะ...ผมไม่ไ้ิอะไรมา ่วสุๆ นไม่อยาลุออารถเ้าบ้านไป ผมเปิประูรถแล้วเินเ้าไปในบ้านที่อนนีู้เหมือนพ่อับแม่ะนอนหลับันไปแล้ว ผมไุแเ้าบ้านไปเปิไฟ ่อนะเินึ้นห้อไปัระเป๋าสำหรับนอนบ้านานยอล
ผมลืมไปเลยว่า้อบอยอูเรื่อที่ผมไปนอนบ้านานยอล ไม่ั้นพรุ่นี้ยอูมาปลุผมเสียเที่ยวมันไมุ่้มันเลย ทั้ยอู้อเสียเวลาและผม้อโนยอูวีนลับอีระรอแน่ๆ รับรอหูผมาแหๆ ผมหยิบมือถือึ้นมาเปิโปรแรมแทาท่อนะส่้อวามบอยอูว่าะไปนอนบ้านานยอล
ทุอย่าถูยัลในระเป๋าอผมอย่าลวๆ เนื่อาวาม่วที่พุ่ทะลุีำั เมื่อผมัารับเสื้อผ้าอนเอเสร็็เินไปปิไฟและล็อประูบ้าน่อนออมา านยอลที่ยืนอิรถรอเห็นผมเินออมา็ยื่นมือมาว้าระเป๋าไปเ็บไว้หลัรถ ส่วนผม็ึ้นรถไปนั่รอ านยอลที่ไม่ไ้พูอะไรออมามามายและยัำรำแหน่นับรถที่ีรไปยับ้านอัวเอที่ไม่ไ้ไลอะไรมานั
ับรถมาไ้แปบเียวรถหรู็ถึบ้านอานยอล แ่็้อุนเมื่อเอรถราาแพอใรสันมาอวาที่ประำ านยอลเอ็ไม่ไ้ใส่ใอะไร อนาบ้าไปเลย เพราะอนนี้ทัู้่ถูวาม่วเ้ามาลืนินร่าายนหมสิ้น พออรถเสร็ านยอล็ลรถไปเอาระเป๋าอผมหลัรถ่อนะว้ามือนุ่มไปับแล้วเินเ้าไปในบ้านพร้อมัน
ในบ้านยัมีนใ้สอถึสามนมายืน้อนรับเ้านาย่อนะปิประูบ้านแล้วแยย้ายันไปนอน ผมที่ถึห้อานยอล็โนไล่ให้ไปอาบน้ำ่อนแล้ว่อยมานอน ผมที่ิว่าพอถึห้อะนอนสบายๆ ็้อล้มวามิทำามำสั่ แล้วเินเ้าห้อน้ำไป พร้อมเอาอทุอย่าอผมเ้าไปในห้อน้ำ
ผมอาบน้ำเสร็็พลอยาสว่าไม่ไ้ น้ำเย็นาฝับัวที่ระทบโนผิวอผมแ่นิเียว็ทำผมาสว่าทันที พอเินออมาานยอล็เินเ้าห้อน้ำ่อาผมทันที ผมที่ไม่ไ้สนใอะไร็ไปาผ้าเ็ัว แล้วล้มัวลนอนอย่าสบายใ ถึแม้น้ำะเย็นไปหน่อย็เถอะ แ่พอหัวถึหมอนวาม่ว็เทิร์นแบอีรั้
.
.
.
ผมที่นอนำลัฝันี ็ถูรบวนาฝ่ามือหยาบร้านให่ที่ล้วเ้ามาลูบบริเวเอว ไม่้อสสัยให้มามาย็เป็นานยอลนั้นแหละ ผมัวเียลืมาึ้นมามอเ้าอมือให่ ็เห็นานยอลที่ยิ้มรุ้มริ่มอยู่้าๆ ผมมวิ้วสสัยในารระทำอานยอลเล็น้อยแ่เพราะวาม่วระับที่้ามาุไม่อยู่ ทำให้ผมเลิใส่ใารระทำอานยอลแล้วนอน่อ แ่พอสัพัผมลับถูรบวนหนัึ้นว่าเิม ผมย่นอหนีทันทีเมื่อรู้สึัี้ ลมหายใที่เป่าร้นอผมทำให้ผมหันไปมอหน้าานยอลอีรั้ ฝ่ายานยอลเอ็ไม่ไ้มอหน้าผมแล้วแ่ลับสนุอยู่ับ้นออผม ส่วนมือ็ยัอยู่ไม่สุ ลูบไปามัวอผมไม่หยุ ่อนะึ้นมาเรื่อยๆ นผมสะุ้นิหน่อยเมื่อปลายนิ้วอานยอลสัมผัสโนยอออผม
“อ๊ะ!”
- - - - - - - - - - 70% - - - - - - - -
*เอาเป็นว่าไม่หวละาเอ็นี เอาไป่ายๆเลย ไบโอทวิไรท์เอ -..-*
#พมอล
ความคิดเห็น