คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : : 스나이퍼 !
“เมื่อิอะไรพลาไปแล้ว มัน็ไม่ไ้อะไรลับมา นอาวามาย”
Nothing
ปาร์ านยอล มือปืนอันับหนึ่อสัันั่า ไม่มีศัรูนไหนลาสายาเาไ้ เพียแ่เาเล็และยิ ปั! ลูระสุน็โนุที่เล็ไว้อย่าไม่น่าเื่อ
านอเาอันรายและไม่สุริ แ่ลับไ้เินมหาศาล านยอลเป็นนโลภมา มัะยืนยันรับานแ่เพาะนัธุริที่ให้เินสำนวนเ็หลัึ้นไป
ีวิเาสบายไปทั้าิเมื่อไ้เลื่อนเป็นมือปืนอันับหนึ่ เาสามารถนอนินใ้เินฟุ่มเฟือยสบาย มีแ่นอยาไ้ัวเาเป็นมือ่าให้นัวสั่น
“เลิเถอะ”
“นายว่าไนะ?”
“ันบอให้เลิทำะ านบ้าๆเนี่ย”
“ไม่ มันทำให้ันมีเินแบฮยอน…มาพอะูแลนายไปลอทั้าิ”
“มันอันรายานยอล”
“ิว่าันะาย่ายๆหรอ”
แบฮยอนอีมือปืนอันับ้นๆาสััเียวัน แ่เา็้อัสินใออาานนี้ ออไปใ้ีวิเหมือนนปิ ไม่่าใร
ริที่ว่าแบฮยอนเป็นนรัอานยอล พวเารู้ัันั้แ่ทำานร่วมัน แบฮยอนไม่รู้ไปหลเสน่ห์อะไรเา แ่แบฮยอนัสินใใ้ีวิับานยอลเพราะว่าอีนออปาว่าะปป้อูแล
“ันพูหลายรั้แล้วานยอล นายวรฟัที่พูบ้า”
“ฮึ่ย! เบื่อ! ะออไปแ-เหล้า”
แบฮยอนับานยอลทะเลาะันหนัึ้นเรื่อยๆ แบฮยอนโรธและอยโน้มน้าวให้ออาานมือปืน แ่อีน็เป็นพวไม่ยอมใร
แบฮยอนไม่เยโรธที่านยอลออไปื่มหนันเมาไม่ยอมลับบ้าน หรือนอนผู้หิที่ไหนสัแห่ในแถบัวเมือ เ้าใทุอย่าว่าานยอลเรียและอยาให้เามีวามสุ มีเินใ้
แ่้อไม่ใ่เินาาร่าใร
และานที่อันรายแบบนี้
านที่ไ้รับเ้าใหม่เินีนานยอลอใไม่ไหว านยอลรีบเรียมัวเพียแ่เห็นเินหลายหลัเินแป านยอลไม่เยเมา้า แ่อารม์มันยัพลุพล่านเหมือนิบวอ้าไป็อหนึ่
พอหาที่เหมาะแ่ารสัหาร านยอล็ำลัเล็สไนเปอร์ไปยันัธุริร่าอ้วนที่เินออาบริษัท มีบอี้าร์หลายนเินประบ้ามาพร้อมัน
านยอลระุยิ้มำ รู้ว่าใล้เวลาาย ึ้าบอี้าร์มาุ้มันแน่นหนา โยหารู้ไม่ว่ามีสไนเปอร์เ็บเสียไม่มีเลเอร์ำลัเล็อยู่รหน้าผาโล้นๆนั่น
3
2
1
“หึ”
“ลับมาแล้ว”
“นายหายไปไหนมา”
“ทำานนิหน่อย”
“ไป่าใรมาอีแล้วหรอ?”
“แบฮยอนวันนี้ันอเถอะ เราหยุทะเลาะันสัวัน”
“านยอลนาย็รู้วามหมายที่ันพู”
านยอลยมือึ้นเนื้อหัวทั้สอ้าเหมือนยอมแพ้ านยอลลุึ้นยืนล้วเอาอะไรบ้าอย่าในระเป๋าที่สะพายมา้วย พอหยิบมาแบฮยอน็เห็นว่ามันเป็นเินหลาย้อน
“เอาไปะแบฮยอน ันให้”
“านยอล!”
“อ่อ นี่แ่รึ่นะ อีรึ่ันะเอาไปแ-เหล้า”
แบฮยอนะโนเรียอีนเสียัลั่น แ่านยอล็ทำเป็นหูทวนลมเินออไปไม่ิะหยุฟั านยอลไม่เยเ้าใว่าแบฮยอนหมายถึอะไรเวลาพูย้ำๆทุวันๆว่าให้เลิ
ถ้าวันหนึ่ันเสียนายไป…เินหลายหลัมาน้อยแ่ไหน
็หาทแทนไม่ไ้หรอ…านยอล
เสียนรีัหึ่นแบฮยอนอยาหนีออไปาที่นี่ วันนี้ะเป็นวันที่เาอยามาเห็นใหู้ับาว่าานยอลรัเามาแ่ไหน
สายาเรียวเล็ที่อนนี้มีเรื่อสำอาแ่แ้มบนใบหน้าใหู้สวยอย่าไม่น่าเื่อ ผู้ายหลายนมอมาทานี้ แ่เา็ไม่สนใ แบฮยอนวาสายามอรอบหาานยอล
ในที่สุ็เอ…
“อะ อื้ม”
“านยอล”
านยอลที่ำลัูบูื่มับผู้หิฝั่้ายอยาเมามันส์ โยที่ผู้หิฝั่วาำลัลอเลียบริเวหน้าอแร่นั่น
เอารๆเลยนะ
แบฮยอนนอนับานยอลแ่รั้เียว
มันือรั้แรอแบฮยอน
หลัาวันนั้นมัน็เป็นแ่รั้แรและรั้สุท้าย
“พวเธอออไป่อนไป”
สอหล่อนมอมาที่แบฮยอนอย่าไม่พอใที่มีนมาั แน่นอนว่าพวหล่อนโนแบฮยอนไล่ไม่ไป แ่พอานยอลพูอีรั้ พวหล่อน็รีบเินออไปและั้ใเินนไหล่แบฮยอน
แ่แบฮยอนไม่ไ้สุภาพบุรุษนาที่ยอมให้ผู้หิหยาม แรผู้าย็มัะีว่าอยู่แล้ว นมา็แ่นลับ แ่อโทษหล่อนล้มไปอที่พื้นอย่าหมสภาพ
“มีอะไรแบฮยอน”
“เรามาเลียร์ันให้รู้เรื่อีว่าานยอล”
“เรื่อนั้นอีแล้วหรอ หึ”
“เปล่า”
“?”
“เรา่าน่าอยู่เถอะ”
เหมือนเสียเพลที่ีเสแรเพลอย่าึรื้นหยุล เหมือนโลหยุหมุน ในวินาทีนั้น านยอลว้าใบหน้าเรียวเล็มาบยีู้บบันานแรโทสะ
แบฮยอนพยายามผลัานยอลที่อารม์ิบ แ่็ไม่ไ้ผล เมื่อานยอลับแนแบฮยอนไว้แน่นนไม่มีทาสู้ าริมฝีปา็ไล่ลมาที่ไห่ปลาร้าสวย ูบนเิรอย้ำ แบฮยอน็ิ้นสู้ านยอล็สู้แร
“เอาเลยานยอล พรุ่นี้ันะไป”
านยอละัหยุารระทำหยาบโลนล เมื่อแบฮยอนเอ่ยปาว่าะไปาเา านยอลัฟันรอ้วยวามโรธ ระาแนเล็ให้ลุึ้นอย่ารุนแร
“ันไม่ยอมหรอแบฮยอน”
ันไม่ยอม
“นายะไปไหนไม่ไ้ทั้นั้น”
ให้นายไปาัน
“นายะ้ออยู่ับัน”
ไม่มีวัน
่ำืนที่ผ่านมาานยอลเหมือนมีพายุพัมาแล้วเ้าวันใหม่มัน็หายไป ร่าเล็อแบฮยอนนอนสลบอยู่้าน้า พวเาื่ม่ำวามสุอันเลวร้าย้วยันนรุ่สา มีเพียานยอลที่ไม่ิอยาะหลับา หาลัวว่าื่นมาแบฮยอนะหายไป
รืน
เสียโ่เหล็ัึ้นเมื่อานยอลลามาาห้อเ็บอ เาไม่ไ้ั้ใะทำแบบนี้ ไม่อยาทำร้ายนที่เารั แ่มันำเป็นที่้อเหนี่ยวรั้ ััแบฮยอนไว้
“แ่นี้นาย็ไปไหนไม่ไ้แล้วแบฮยอน”
านยอลพรมูบหน้าผาแบฮยอนที่ำลัไ้พัผ่อนอย่าอ่อนโยน แบฮยอนแ่ิ้นนิหน่อยเพราะโนรบวนารนอนหลับ ท่าทาอันแสนไร้เียสาทำให้านยอลยิ้ม
“อืม..”
“หลับ่อเถอะ”
“อืม อะ เียว!”
“…”
“านยอลปลโ่ออะ”
“ไม่”
“เราไม่มีอะไรเี่ยว้อันแล้ว!”
“นายยัเป็นอันแบฮยอน”
“นายทำเพื่ออะไร”
“ันไม่อยาเสียนายไป”
แบฮยอนไม่ไ้อบโ้่อ หาเพียแ่้มหน้าและปล่อยน้ำาให้ไหลอยู่อย่านั้น านยอลเินเ้ามาใล้และโอบอแบฮยอนไว้ แบฮยอนไม่ไ้ัืน เพียแ่อยู่นิ่ๆให้อ
“นายมันโ่”
พูี่รั้ัน็เหมือนนโ่
“นายพูว่าไม่อยาเสียันไป”
พูย้ำๆให้นที่ันรัฟั
“แ่นายไม่ิบ้าหรอ”
แ่เาลับเหมือนนหูหนว
“ว่าัน็ลัวเหมือนัน”
ที่ไม่เ้าใำพูอนที่รั
…
หมหัวใ
ผู้ายร่าสูสวมเสื้อไหมพรมอเ่าสีำ าเรัรูปสีำสวม แมสปิปาสีำ ทุอย่าเือบสีำไปหม ยเว้นแ่เอียร์โฟนสีเียวที่ใบหูนั่น ำลัย่าเท้าเ้าบริษัทที่ัวเอทำานอยู่ านยอลรีบสาวเท้าไปที่ห้อผู้เป็นหัวหน้า
๊อ ๊อ
“เ้ามา”
“ออนุารับ”
านยอลโน้มัวทำวามเารพ สายาทีุ่ันอผู้เป็นให่้อเม็อย่าไม่วาา านยอลหลบสายาและ้มหัวล
“นายมีธุระอะไร”
“ผมอออาารเป็นมือปืน”
“เพราะ?”
“เพราะ…นที่ผมรั”
พอานยอลพูประโยนั้นออไป ผู้เป็นหัวหน้า็หัวเราะออมา ารที่านยอละมาถึุๆนี้ไ้ ็ผ่านารทสอบมาเยอะ ารเป็นมือปืน่านอย่าไม่ิบาปรรม แู่่ๆ็ะอออเพราะวามรั
“นาย็เหมือนพวี้แพ้ที่ยอมให้ับวามรั”
“…”
“ริๆแล้ว อาีพนี้หาวามรัไ้ไม่่ายหรอ”
“…”
“นายโีแล้วานยอล”
โีริๆ
เมื่อานยอลไ้ยินประโยแบบนั้น็ใื้นึ้นมา เหมือนหัวหน้าะเ้าใที่เ้าพูและยอมให้ออาานไ้อย่า่ายาย
แ่เปล่าเลย…
“ันมีานสุท้ายให้ ถ้านายรอลับมา ถือว่านายออาานไ้”
เหมือนมันยิ่เลวร้ายเ้าไปทุที
ปั ปั!
“แฮ่ๆ”
“เฮ้ย! หามันให้ทั่ว”
เสียรอเท้าหนัพาันวิ่ึัๆัไปหม านยอลหลบอยู่มุมำแพ านนี้ไม่หมูเลยสันิ แ่มันลับหินมาๆ เาไม่สามารถัุ่มยิสไนเปอร์าที่ไหนไ้ เมื่อสถานที่ที่ไ้รับมอบหมายือโัให่ที่ไม่มีผู้นเ้าถึ
แ่ปืนสั้นระบอเียวที่ไ้รับมา แล้วยิ่เป็นโัให่แล้วมีพวมันเ็มไปหม ไม่ว่าะมุมึ ทาเิน แม้ระทั่้านบน็อยส่อาร์ไว้
านยอลิแ่ว่า้อรอลับไปให้ไ้
ลับไปหาแบฮยอน
“เฮ้ย! มันอยู่นั่น”
านยอลเลิิฟุ้่าน ่อนะรีบยิไอ่นปาันายและรีบหลบไปอีทา่อนที่นอื่นะมา
เสียรอเท้าหนััึ้นใล้ๆ ทำให้านยอลเ้าไปหัอนาย
“ราวนี้ันะเอาริละนะ”
านยอลหยิบปืนระบอใหม่ที่ไ้าายรอเท้าหนัที่ายอยู่ใล้ๆมาใ้ ไม่ว่าะเิอะไรึ้น านนี้อลุยเป็นานสุท้าย
แบฮยอนำลั่วนอยู่ับารพยายามเอาโ่ออา้อเท้า แ่มัน็ไม่ไ้ผล แบฮยอนหัวเสียเมื่อานยอลออไปทำานามปิ ทั้ที่ััแบฮยอนไว้ไม่ให้ลุไปไหนไ้
แบฮยอนสบถยอมแพ้ เมื่อไม่มีวิธีไหนเอาโ่ออไ้นอาุแมาไ แบฮยอนเหลือบเห็นสมาร์ทโฟนอัวเออยู่ไม่ไลมือ ็เอือมเอานไ้และโทรหาใรสันหนึ่อย่าร้อนรน
“พ่อ”
[ว่าไ]
“านยอลอยู่ไหน”
[ออไปทำาน]
“านอะไร”
[านลุยโัแถบนอเมือ]
“พ่อ ถ้าเาายะทำยัไ!”
[มันไม่าย่ายหรอ]
“ส่ัวเาลับมา่วนเลยพ่อ”
[้อแลเปลี่ยนลูรั…]
“ว่ามารับ”
[ลับมาอยู่บ้านะ]
แบฮยอนพอใึ้นมาทันทีเมื่อผู้เป็นพ่อยอมทำามที่เาพู แ่้อแลเปลี่ยนมันไม่ไ้น่าีใเสียเท่าไหร่ สสัยันละสิว่าพ่อเาือใร ็ผู้เป็นหัวหน้าอสััยัไละ
เรื่อนี้ถูปปิไว้ไม่ให้ื่อเสียอพ่อเสื่อมล และไม่อยาให้ใรรู้ว่าแบฮยอนเป็นลูอใร ารทำานอเาเหมือนมีเส้นสายทำให้แบฮยอนทนไม่ไหว นออาาน แ่วันนี้านยอล็มาพูประโยน้ำเน่าทำให้เายอมมาอยู่้วย แ่านยอลไม่ไ้มีเส้นสายทำให้เาเป็นอันับหนึ่ ฝีมืออานยอลมีประสิทธิภาพริ อันนี้อไม่ปิเสธ
แบฮยอนรู้สึรำาโ่ที่พันธนาาร้อเท้า มันทำให้เาไปเ้าห้อน้ำไม่ไ้ ินอะไรไม่ไ้ นอาเินลาเียเพียแ่นั้น แบฮยอนล้มหัวลฟุบเหมือนใบโปร ็รู้สึเหมือนมีอะไรแ็ๆอยู่ในปลอหมอน
ุแ
ไม่รู้ว่าทำไมานยอลถึ่อนมันไว้ในเารู้แบบนี้ แ่ระนั้นแบฮยอน็ไุแโ่ที่้อเท้าอออย่าไม่ลัเลใ ัารแ่ัวใหม่และออไปหาผู้เป็นพ่อในทันที
“ออนุารับ”
“สสัยละสิว่าเรียัวลับมาทำไม”
“รับ”
านยอลในสภาพเปรอะเปื้อนราบเลือนิหน่อย แ่้วยเสื้อผ้าสีำทำให้ไม่มีใรสัเไ้ านยอลยืนัวแ็รอฟัำอบาผู้เป็นให่ เรว่าอาะทำานไม่พอใท่าน
“แบฮยอน” ู่ๆท่าน็พูื่อแบฮยอนึ้น
“?”
านยอลทำหน้าสสัยว่าทำไมถึเรียื่อแบฮยอน แ่สัพัแบฮยอน็เินออมาาประูห้อ้าๆ เป็นที่แปลใให้านยอลเหมือนนโ่้อมอหน้าแบฮยอนอยู่แบบนั้น
“นายออาานไ้”
“หรอรับ ว่าแ่…ทำไม”
“แบฮยอนนรัอนายน่ะหรอ”
“รับ”
“เาือลูอัน”
านยอลเหมือนหยุหายใไปั่วะ เมื่อรู้วามริเ้า านยอลไม่เยรู้เลยว่าแบฮยอนเป็นใร มาาไหน รู้แ่เพียว่าเาอยาปป้อในวันนี้แบฮยอนไม่เหลือใร
“ันเป็นนเรียนายลับมาเอ”
“ทำไม”
“ถ้านายายึ้นมาะทำยัไ”
“็ไม่เห็นเป็นไร”
“บ้ารึเปล่าานยอล”
“อืม ันบ้าและ็โ่มา้วย”
.
.
.
“เาโรธลูรึเปล่า”
“เฮ้อ ็ทำนอนั้นรับ”
“ลับไปหาเาเถอะ”
“เอ๋?”
“นรัันน่ะ ็วรทำวามเ้าใัน่อนที่มันะสายไป รีบไปเถอะ ยัไลูย้ายไปอยู่บ้าน็้ออยู่นเียวอยู่ี”
“พ่อ็เป็นะแบบนี้”
แบฮยอนเ้าไปหอมแ้มนเป็นพ่อฟอให่ ่อนะเินออาห้อไป รอบรัวอเาเหลือันอยู่สอน ไม่แปลว่าทำไมถึไม่ไ้อยู่้วยัน แ่ถึยัไวามสัมพันธ์พ่อลู็ไม่สามารถัาันไ้
แบฮยอนเินเ้ามาในัวบ้านหลัเิมทีุ่้นเย ไฟในบ้านไม่ถูเปิ แ่มีแ่ในห้อนอนเท่านั้นที่เปิสว่า้านรู้ไ้ว่าานยอลอยู่ในห้อนั้น ึ่อยๆเินเ้าไปเปิประูที่แหมอยู่
“านยอล”
“ลับมาทำไม”
“็ลับมาอยู่้วยันเหมือนเิม”
านยอลเียบไม่โ้อบลับแบบทุที แบฮยอนรู้ีว่าเวลาานยอลโรธเามัะเป็นแบบนี้ แบฮยอนิว่ามันูน่ารัมาๆ และวิธีที่ทำให้านยอลหาย็มีแ่วิธีเียว
อา้านหลั
“ปล่อย”
“ไม่เอา”
“นายทำให้ันโมโห”
“็ไม่ไ้ั้ใ”
“เป็นลูท่านทำไมไม่บอ”
“็านยอลไม่ถาม”
านยอลพ่นลมหายใออมายาวเหยียเหมือนนแ่ี้หนัใ แบฮยอนหอมแ้มแฟนหนุ่มเมื่อรู้อาารแบบนี้ือารหายโรธ แ่็ยัไม่หมหรอ านยอลไม่มีทาโรธริั อย่าน้อย็แ่น้อยใ
“ที่ริัน้อลับไปอยู่บ้านวันนี้”
“แล้วทำไมไม่ไปะละ”
“ไม่เอาน่า พ่อให้ันมา้อ”
“หึ”
“ีันนะ นะๆ”
านยอลรู้สึำึ้นมาเมื่อแบฮยอนูนิ้ว้อยึ้นมา ท่าทาเ็ๆที่ไม่สามารถไ้เห็นบ่อยรั้ ถ้าอยาเห็นมุมนี้อแบฮยอน ็เป็นอนอ้อนอและอน้อืนี
“ันไม่ใ่เ็นะแบฮยอน”
“็ีัน่อนสิ”
“อืม ไม่โรธแล้ว”
แบฮยอนยิ้มว้า ระโอานยอลที่รู้สึอึอัึ้นมาทันทีเมื่อโนอ านยอลหัวเราะออมาับท่าทาแบบนั้น เาไม่เยิที่ะโรธแบฮยอนเินหนึ่วันเลย
“นายะไม่ไปไหนอีแล้วใ่ไหม”
“อื้ม ไม่ไปแล้ว”
“ันรันายแบฮยอน”
“ัน็รันายานยอล”
“ว่าแ่…ันไม่มีเินมามายอีแล้ว”
“ันไม่ไ้สนใเินอนายนะานยอล อีอย่าเินที่นายให้ันมา็ยัไม่ไ้ใ้นหมสัหน่อย”
“อนนี้เหลือเท่าไหร่”
“ห้าสิบว่าล้าน”
“ถือเป็น่าสินสอเลยแล้วัน”
“นายให้ัน็้อเป็นอันสิ!”
ทัู้่เริ่มมีศึทะเลาะันนิหน่อยำๆ โ้แย้ันเหมือนเ็ๆ ไม่ว่าะานยอลหรือแบฮยอน วันนี้็เป็นวันที่น่าำ วันที่านยอลยิ้มนว้าเห็นฟันที่เยอะเหมือนะเิน หลายเือนที่ผ่านมาแบฮยอนใฝ่หารอบยิ้มนั่น
่าหาไ้ยาริๆ
“เรามาเริ่ม้นันใหม่เถอะแบฮยอน ันะมีเวลาให้นายมาึ้น รัเพียแ่นายนเียว ะูแลนายให้ีว่าที่ผ่านมา ันยอมทำทุอย่าเพื่อนาย”
“ันรันาย”
Park Chanyeol love Byun Baekhyun
----------------------------------------------------------------
ื่ออนอ่านแบบเาหลี อ่านว่า ึนายพอ (ึ นา อี พอ)
스나이퍼 เป็นำทับศัพท์ในภาษาอัฤษ
ำว่า sniper ึ่แปลว่า มือปืนัยิ
ว่าอนนึะิพล็อไ้ ผมนีุ่มมับเลย
ออมเม้นำลัใหน่อยเร็ว
@SQWEEZ
ความคิดเห็น