คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter ｡ 1 (100%)
ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่มืดและชื้นมีเพียงเเสงรำไรที่สาดส่องเข้ามาผ่านทางช่องระหว่างหน้าต่างเท่านั้น ผ้าม่านสีฟ้าขยับตามแรงลมที่พัดเอื่อยๆเข้ามา ตอนนี้ถ้านาฬิกาในห้องผมไม่ตายมันก็ประมาณบ่ายหนึ่งกว่าๆแล้ว ภายในห้องของผมก็ยังมืด
ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมง
ไม่รู้ว่าเช้าหรือเย็น
ห้องของผมก็เป็นแบบนั้นแหล่ะ...
ผมกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงสีขาวครีมนุ่มๆของผม ข้างหน้ามีโน๊ตบุ๊ค acer สีดำ วางอยู่ ชีวิตของผม ไม่มีอะไรนอกจาก ข้าว ยา เกม นอน .... แล้วก็แชทกับ .. พี่ชานยอล
ไวเท่าความคิดผมก็กดเข้าโปรแกรมแชทที่เป็นที่นิยม msn. ตอนนี้เป็นเวลาที่พี่เขาทำงาน คงยังไม่ตอบหรอก แต่ผมก็ทักเขาไปทุกครั้งนะ ฮะๆ..
Bigbaek_13 say:: พี่ชานน ทำงานอยู่รึเปล่า??
ผมตัดสินใจทักแชทพี่เขาไป ทั้งๆที่ขึ้นว่าออฟไลน์ ผมทักไปแค่นั้น แล้วปิดจอคอมลง ร่างกายของผมค่อยๆไหลลงจากท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน เป็นการนอนอย่างสมบูรณ์แบบ
ผมหายใจเข้าออกช้ากำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง....
‘แอ๊ดดดด’
เสียงเปิดประตูดังขึ้นมา ผมสะดุ้งเล็กน้อยแล้วค่อยๆหรี่ตามองไปที่ประตู เพราะแสงจากข้างนอกเข้ามา บวกกับตาของผมที่ไม่ได้สัมผัสกับแสงสว่างมากๆอย่างนี้มาค่อนข้างนาน เลยทำให้มองเห็นคนที่มาเยือนไม่ค่อยชัด แต่ผมก็มั่นใจว่าใคร..
“แม่..” เสียงเบาๆของผม ที่เพิ่งเค้นออกมาอย่างค่อนข้างลำบาก ผมเพิ่งรู้ว่าลำคอของผมแห้งผากขนาดนี้ เลยรีบกลืนน้ำลายลงไป พอจะชุ่มชื้นและพูดได้บ้าง
“หายรึยัง” แม่ถามห้วนๆหลังจากเปิดไฟในห้องหมด
“เหมือนเดิม .. ครับแม่” ผมค่อยๆพูดอย่างยากลำบาก จนต้องรีบหยิบน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะตรงข้างเตียงมาดื่ม
“แม่กลับมาก่อน แต่ก็กำลังจะไปทำงานที่ปารีสต่อ เลยเอาของที่ลอนดอนมาฝากก่อน มันหนักน่ะ เลยเอามาไว้บ้าน อยู่บ้านคนเดียวได้ใช่ไหม” ผมแค่นยิ้มกับประโยคเหมือนห่วงใยนั่น ผมได้ยินมาตลอด และอยู่คนเดียวมาตลอด .. เขาจะถามผมทำไม
“อยู่ได้ครับแม่”
“งั้นแม่ไปแล้วนะ..” แม่วางของฝากลงบนโต๊ะกลมๆที่อยู่ริมห้อง ไม่ลืมที่จะปิดไปให้ผม แล้วเดินออกไปจากห้อง ไม่นานก็ได้ยินเสียงรถยนต์ขับออกจากบ้านไป
ผมถอนหายใจช้าๆ แล้วกำลังใช้สมองน้อยๆเลือกระหว่างเกมกับนอน ควรจะทำอะไรก่อน บอกแล้วครับ.. ชีวิตผมมีแค่นี้จริงๆ
‘เหมี๊ยวว~’
แต่มีสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของผมมากตอนนี้ ผมค่อยๆลุกจากเตียงช้าๆ พอเท้าแตะถึงพื้นก็รู้สึกเย็นวาบขึ้นมาถึงสมอง แค่ยืนยังทรงตัวลำบาก จะเดินได้รึเปล่านะ..
ผมพยายามยืนได้สำเร็จไม่รู้ว่าตอนนี้ที่ขาผมก้าวไม่ออกเพราะไม่ได้เดินนาน หรือเป็นเพราะว่าพื้นเย็นจัดกันแน่ กลั้นใจเดินไปแค่ไม่กี่ก้าวเองแบคฮยอน .. ผมบอกตนเองอย่างนั้น
การเดินห้าก้าวอย่างเชื่องช้ากินเวลาไปเกือบห้านาที ในที่สุด ผมก็พาร่างกายมาถึงหน้าต่างบานใหญ่ตรงหน้า มือของผมรวบรวมแรงที่มีผลักหน้าต่างไป
มีบางสิ่งบางอย่างกระโดดเข้ามาในห้อง ผมหันตามไปดูเป็นแมวผอมกระหร่องตัวเล็กๆสีดำ ผมกำลังจะปิดหน้าต่างและเล่นกับแมวตัวนี้ก็ต้องชะงักกับเสียงที่ตะโกนมาจากข้างล่าง
“นาย!! นั่นแมวฉันนะ โยนมันลงมา !!”เสียงเจ้าของแมวตะโกนขึ้นมาจากข้างล่าง ผมรู้สึกนึกเสียใจเล็กน้อย แต่เจ้าของมีและเขาก็ตามทวงเลยต้องยอมปล่อยไปสินะ..
ผมค่อยย่อตัวลงอุ้มแมวขึ้นมา แต่ผมก็เพิ่งฉุกคิดได้ว่า แพ้คนสัตว์..
ฮัดเช้ยย!
ผมจามตัวโยนจนแมวที่อุ้มอยู่ตกลงไปข้างล่าง ถือว่าสำเร็จแล้วกันนะ ..
ร่างกายของผมทรุดลง ..
ยังจามไม่ยอมหยุด..
จามจนเหนื่อย..
เหนื่อยจนหอบ..
“นายเป็นอะไรรึเปล่า!” ผมสะดุ้งสุดตัวเงยหน้ามองคนที่ปีนกำแพงจนมาถึงหน้าต่างห้อง ... นั่นมันคนเลี้ยงแมว..
“มะ... ฮะ.. ฮา.. ฮา..” ผมพูดได้ไม่จบเพราะทุกอย่างดูเหมือนเหนื่อยไปหมด ผมค่อยๆใช้นิ้วชี้ ชี้ไปที่เตียง ดูเหมือนว่าคนเลี้ยงแมวจะเข้าใจ เขาค่อยๆอุ้มผมไปวางบนเตียง
ผมเหนื่อยมาก ..
ค่อยๆหยุดจาม..
ลมหายใจเริ่มเสมอ..
เปลือกตาค่อยๆปิดลง ..
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอนาย” เสียงคนเลี้ยงแมวทำให้ผมหันไปมอง เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ
“ขอโทษที่.. ทำให้ลำบากนะครับ” ผมตัดคำพูดที่อยู่ในหัวที่จะพูดทิ้งไปเกือบหมด เเล้วพูดประโยคสั้นๆขึ้นมาแทน เพราะกลัวว่า จะพูดไม่จบนะสิ..
“โห ไม่เป็นไรเลย มองหน้าแล้วอายุพอๆกันเลย ฉันโอเซฮุน แอบเล่นเกมในโน๊ตบุ๊คของนายไปจ๊องนึง แหะๆ ดูท่าแล้วขี้โรคนี่ ชื่อไรละ”
ผมหน้าหวอกับการแนะนำตัวแบบทีเล่นทีจริงของคนตรงหน้า แต่คงเป็นมิตรไม่มากก็น้อยละนะ
“แบคฮยอน บยอน แบคฮยอน” ผมยิ้มตาหยีส่งไปให้ อย่าบอกนะว่า.. นี่เป็นสัญญาณที่ดี ว่าจะมีเพื่อน ..
“นายป่วยเหรอ ทำไมดูซีดๆเหนื่อยง่ายแปลกๆ” คนเลี้ยงแมว .. ไม่สิผมต้องเรียกเขาว่า เซฮุนแล้วสินะ เซฮุนอ่า.. ยินดีที่ได้เจอนายนะ
“อื้ม เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวหน่ะ.. ฮะๆ”ผมเอามือเกาหัวแก้เก้อ แต่อีกคนตอนนี้ดูท่าจะตกใจไปไกลแล้ว
“จริงดิ?”
“จะหลอกทำไมละ” ผมเท้าคางมองหน้าคมคายที่กำลังมี ง.งูอยู่เต็มหน้า
“อ่ะ.. อ่า ทำไมไม่เคยลงไปข้างล่างบ้างเลย ฉันสงสัยห้องนายมานานเเล้วละ ทำไมปิดไฟตลอดทั้งวัน ก็นึกว่าไม่มีคนอยู่ มาเห็นตัวจริงก็วันนี้แหล่ะ เป็นเกียรติมากเลยแบคฮยอน เป็นเกียรติจริงๆ”
ผมอึ้งกับคำพูดที่ออกจากปากของเซฮุน สัมผัสอ้อมกอดหนักที่มาถึงตัวเองนั้นทำเอาแถบหายใจไม่ออก
“อ่ะๆ เซฮุน แบคหายใจไม่ออก” ผมออกแรงดันหน้าอกคนตรงหน้าออกเล็กน้อย เขาก็ผละออก แล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ยิ้มแบบนั้นทำไมล่ะ เซฮุน”
“นาย.. แทนตัวเองว่าแบคเหรอ” หลังจบคำพูดเซฮุนก็หัวเราะออกมาดังลั่น แล้วเอามือมายืดแก้มผม ผมแทนตัวเองว่าแบค ….
ไม่ได้เหรอ.. ?
“ไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ใช่ไม่ได้ แต่มันแปลกไปหน่อยสำหรับผู้ชายน่ะ ฮะๆ แต่อย่างงี้น่ารักนะ น่ารักดี” อย่าคิดว่าผมไม่เห็นนะเซฮุน คุณแอบกลั้นยิ้มกรุ้มกริ้มนั่นไว้ ใช่มั้ยละ :(
“แล้วผู้ชายเขาแทนตัวเองว่ายังไงละ”
“ผมไง ไม่ค่อยมีคนแทนชื่อตัวเองหรอก เห้ยยยๆ แต่ไม่ได้หมายความว่าให้แทนตัวเองว่าผมนะ แทนว่าแบค แหล่ะ น่ารักดี”
เซฮุนกำลังบอกว่าผมน่ารักอย่างงั้นเหรอ .. ทำไมหน้าผมต้องร้อนด้วยเนี้ย เขินรึไงนะ
ผมค่อยเอาหมอนมาปิดหน้าแล้วซุกตัวลงในผ้าห่ม จนอีกคนคงคิดว่าผมเหนื่อย ซึ่งนั่นก็ดีแล้วละ ไม่ใช่ไม่อยากคุยนะ แต่ผมคง.. เขินละมั้ง :(
“เหนื่อยแล้วเหรอ ขอโทษที่รบกวน ไปแล้วนะ.
.
.
.
งื้อออ.. ทำไมการมีเพื่อนมีผลกระทบต่อหัวใจขนาดนี้นะ ผมไม่ได้ตอบอะไร แต่แกล้งหลับตาลง ผมไม่ได้หลับหรอก รอให้อีกคนกระโดดลงหน้าต่างไป ก็กลับ มาลุกขึ้นนั่งอีกครั้งนึง ก็ผม.....
ผมค่อยๆเอือมมือไปหยิบโน๊ตบุ๊คคู่ใจที่ว่างไว้ข้างล่างเตียง
โน้ตบุ๊คที่ถูกปิดแค่หน้าจอไม่ได้ปิดตัวเครื่อง ผมจับดูก็รู้ว่าเพิ่งผ่านการเล่นเกมแอคชั่นมามาดๆ เพราะตัวเครื่องร้อน ผมยังไม่ทันเปิดเข้าโปรแกรมสนทนา ก็มีการแจ้งเตือนขึ้นมา ผมยกยิ้มน้อยๆ แล้วกดเปิดดู
mr.realcy Say:: มาแล้วคร้าบบ~ น้องแบค เหนื่อยจังเลยยย
ผมค่อยๆรัวนิ้วลงไปในคีย์บอร์ดอย่างรวดเร็ว
Bigbaek_13 Say:: โอ๋ สู้ๆนะครับ วันนี้แบคเจอเพื่อนใหม่ด้วย ~ ชื่อว่าโอเซฮุน เขาน่ารักนะ ดูอบอุ่นมากๆเลย ขี้เล่นใจดีด้วย ดีเลยใช่ไหมละครับบ??
Mr. Realcy Say:: อบอุ่นเท่าพี่ชานรึเปล่าครับน้องแบค..?
ผมกัดปากล่างเบาๆอย่างชั่งใจ คงไม่มีใครอบอุ่นเท่าพี่ชานหรอก พี่ชานน่ะนะ.. ที่สุดแล้ว คิดแล้วก็เขิน ผมเขี่ยแป้นพิมพ์ไปมา ไม่กล้าพิมพ์สักที
Mr. Realcy Say:: ว๊าาา พี่ชานตกกระป๋องแล้วใช่ไหมน้องแบค .. :(
Bigbaek_13 Say:: โห ใครจะสู้พี่ชานได้ละครับ ใจดีแล้วก็อบอุ่นกับน้องแบคขนาดนี้ ผมรีบส่งคำตอบไปกลัวพี่ชานเข้าใจผิด แล้วผมไม่มีเพื่อนคุยจะแย่เอา ฮะๆ
Mr.realcy Say:: แบคฮยอน...
Bigbaek_13 Say:: ครับ..?
Mr.realcy Say:: ไปเที่ยวกันนะ .. ?
ผมอึ้งกับคำถามนั้น จะเป็นไปได้ยังไงพี่เขาทำงานนะ... เรื่องนั้นไม่เท่าไหร่ แต่ผม...
Mr.realcy Say:: พี่รู้แบคฮยอน พี่รู้ วันพุธนี้ไปกันนะ..
Bigbaek_13 Say:: ที่ไหนครับ แบคกลัวว่า..
Mr. Realcy_ Say:: อยู่กับพี่กลัวอะไรครับแบคฮยอน
ผมรู้จั๊กจี้ในหัวใจชอบกล มันมากกว่าที่รู้สึกกับโอเซฮุนล้านเท่าเลย พี่ชาน.. พี่ชานจะมาหาผมจริงๆเหรอ.. เหลือเวลาอีกแค่สามวัน ให้ตายเถอะ .. จะไปอ่อนแอกับพี่เขาไม่ได้นะ ต้องไม่ทำให้พี่เขาเป็นห่วง..
ผมปิดคอมแบบจริงจังสักที.. ผมเอนตัวลงอีกครั้ง..
ความมืดก็ครอบครองทั้งห้องและผม..
Ohsehoon Say:: เชี้ยดำ มึงๆๆๆ ออนเร็ววๆ
เซฮุนกำลังนั่งๆลุกๆกับคอมพิวเตอร์สีขาวที่อยู่ในห้องเล็กของตัวเอง และกำลังรอคอยการตอบแชทของใครบางคน .. ที่เรียกว่าเพื่อนสนิท โอเซฮุนกำลังหวั่นไหว กำลังตกหลุมรัก เขาต้องการคนที่มารับฟังเขานอกจากตุ๊กตากระต่ายเสื้อสีแดงหูยาวๆโง่ๆที่ไม่มีชีวิตนั่งอยู่บนเตียง เขาฟัดกระต่ายรอเพื่อนสนิทตอบแชทมานานก็ยังไม่มีท่าทีว่าเพื่อนจะตอบเลย
Kimgumkaaa Say:: ไรครับคุณมึง
Ohsehoon Say:: กว่าจะตอบเป็นชาติไอ้ห่า
เซฮุนเริ่มนั่งลงบนเก้าอี้หน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างจริงจัง แล้วเริ่มพิมพ์อย่างรวดเร็วตามแรงโทสะ ที่รอเพื่อนมานาน
Kimgumkaa Say:: ไรมึงเนี้ย มีไรก็ว่ามา
Ohsehoon Say:: กู..กูว่า กูกำลังตกหลุมรักว่ะ
เซฮุนเอามือมาทุ่มที่อกตัวเอง ที่ตอนนี้หัวใจกำลังเต้นระส่ำ ราวกับว่าคนที่คุยแชทอยู่จะมาเห็นด้วย
Kimgumkaa Say:: เหรอ
Ohsehoon Say:: มึงดีใจกับกูหน่อยเด้
เซฮุนนั่งรอแชทจากอีกคนประมาณ 5 นาทีก็ยังไม่ตอบ แต่ขึ้นว่าอ่านแล้ว เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ เบื่อหน่ายเกินกว่าที่จะทำอะไร เพราะตอนนี้หน้าซีดๆของผู้ป่วยลูคีเมียก็ลอยมาหาเขาอยู่เรื่อย ..
รอยยิ้มน่ารักๆ..
แทนตัวเองด้วยชื่อ..
ผิวขาวซีดนุ่มนิ่ม..
ลูคีเมีย ..
เซฮุนรีบปิดโปรแกรมแชทแล้วเข้า กูเกิ้ลทันที แล้วรีบรัวมือลงบนแป้นพิมพ์
โรคลูคีเมีย
‘โรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวหรือโรคลูคีเมียหมายถึงภาวะที่เม็ดเลือดขาว กลายเป็นมะเร็งมีการสร้างเซลล์เม็ดเลือดขาวอย่างมากมาย จนร่างกายของเราไม่สามารถควบคุมมันได้ เซลล์มะเร็งเหล่านี้จะไปอยู่ตามอวัยวะต่างๆทำให้ร่างกายขาดสารอาหาร และมีภูมิคุ้มกันต่ำ เนื่องเซลล์มะเร็งเหล่านี้ไม่สามารถทำงานได้เหมือนเซลล์ทั่วไป’
เซฮุนอ่านผ่านๆและเลื่อนเม้าส์ไปเรื่อยๆ เจอกับหัวข้อ
ผู้ป่วยมะเร็งเม็ดเลือดขาวสามารถอยู่ได้นานหรือไม่
พอกดเข้าไปกับไม่มีคำตอบแน่ชัดว่าสามารถอยู่ได้นานแค่ไหน มีแต่คนบอกว่า การรักษาโดยการปลูกถ่ายไขกระดูกจะหายขาด แต่มีโอกาสแค่ 50% ส่วนการรักษาโดยให้คีโมนั้นต้องรักษาอย่างต่อเนื่อง และอาจจะหายขาดได้ แต่มีผลข้างเคียงเยอะ
เซฮุนใช้ลิ้นดันกระพุงแก้มอย่างใช้ความคิด เขามีกรรมรึเปล่านะ พอเริ่มตกหลุมรักใคร คนนั้นต้องป่วยทุกที.. หรือคบได้แป๊บเดียวคนนั้นก็ต้อง.... นั่นละนะ
เสียงลมหายใจพ่นพรืดออกมา ทำให้อดนึกถึงอดีตไม่ได้..
5 ปีที่แล้ว….
‘เดี๋ยวซิเวนดี้ ฟังเค้าก่อน’
เด็กหนุ่มอายุ 12 ปี พาเพื่อนผู้หญิงรุ่นเดียวกันมานั่งทานเค้กร้านริมถนน แต่มีเหตุผิดใจกันเพราะ เด็กหนุ่มไม่ได้สั่งเค้กส้มตามใจสาวน้อยที่ชื่อว่าเวนดี้ แต่สั่งเค้กช้อคโกแลต ที่ตัวเองชอบมากกว่าแทน
เวนดี้งอน...
หนุ่มโอเซฮุนง้อ..
เวนดี้ไม่ฟัง..
‘ไม่ต้องมายุ่งเลย แค่นี้ก็ไม่ตามใจเค้า เวนดี้จะกลับบ้านแล้วเซฮุน’ เด็กหญิงตัวขาวๆทำท่ากระฟัดกระเฟียดรีบหุนหันพันแล่นจากโต๊ะไป
‘เอี๊ยดดดดดดดดดดดด’
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เซฮุนรีบวิ่งออกมาดูเหตุการณ์แต่ก็ยังไม่เร็วพอที่จะช่วยเพื่อนสาวที่เขากำลังแอบชอบไว้ได้
เหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดปรากฎขึ้นเต็มตาของโอเซฮุนวัยสิบสอง
โอเซฮุนรีบวิ่งไปดูเพื่อนสาวที่แอบชอบแล้วร้องเรียกให้คนช่วย มีพลเมืองดีที่เดินผ่านแล้วรีบมาช่วย โทรหารถพยาบาล ยังดีที่แค่ตกใจแล้วเป็นลมไปเฉยๆ แผลบาดเจ็บมีไม่มาก หลังจากเหตุการณ์นั้น เซฮุนก็กลายเป็นเด็กเงียบเก็บตัวทันที จนผู้ใหญ่ในบ้านต้องคอยปลอบใจว่า ทุกอย่างเป็นแค่อุบัติเหตุ ไม่มีใครว่าอะไรแล้ว จนเวลาผ่านไปก็กลับมาเป็นปรกติ
3 ปีที่แล้ว …
‘เซฮุนนา เค้าจะตายไหม..’ เสียงรุ่นน้องอายุ 13 ที่นอนป่วยอย่างไม่มีแรงด้วยโรคไข้หวัดใหญ่
‘อย่าพูดอย่างงั้นซิ โซรงอาา’ เซฮุนเอามือลูบผมอย่างปลอบประโลมคนที่นอนอยู่บนเตียง
‘พรุ่งนี้เตง มาให้กำลังใจเค้าได้ไหม พรุ่งนี้เค้าต้องไปรับยา..’ เซฮุนอ้ำอึ้ง ก็ในวันพรุ่งนี้เขามีสอบใหญ่จะให้ขาดสอบก็ไม่ใช่เรื่อง
‘ไม่ได้เหรอ..’ น้ำเสียงน่าสงสารกับสายตาที่ส่งมาทางเซฮุน ทำเอาเขากลืนน้ำลายเอื้อดใหญ่
‘จะพยายามมานะ... สู้ๆ’ เซฮุนกอดปลอบแฟนรุ่นน้อง แล้วก็ต้องขอตัวกลับบ้าน
วันรุ่งขึ้นแม้ว่าเขาจะสวดมนต์อ้อนวอนพระเจ้าแค่ไหน ความจริงก็ยังเป็นความจริง ช่างโชคร้ายที่เเฟนรุ่นน้องได้เสียชีวิตแล้ว... หลังจากได้รับยาที่รุนแรงเกินไป และไม่มีจิตใจพร้อมที่จะรับยา ทำให้ร่างกายต่อต้านยา .. เซฮุนพอรู้ข่าวก็ล้มทั้งยืน.. พลางนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เขาคบกับใครคนนั้นจะต้องป่วยหรือมีอันเป็นไปทุกที หรือว่าเป็นแค่กับผู้หญิงนะ...
1 ปีที่แล้ว
‘ไม่ไปไม่ได้เหรอครับเสียวลู่..’ เป็นครั้งแรกที่เขามีใจให้กับเพศเดียวกัน.. แต่ก็ดันโชคร้ายที่พี่คนนี้จะต้องไปเรียนต่อที่แผ่นดินใหญ่อีก
‘น่า... โตแล้วนะโอเซฮุนพี่ไปแค่4-5ปี เรียนจบพี่ก็กลับมาแล้ว’ เสี่ยวลู่ หรือ ลู่หานแฟนหนุ่มคนแรกของเซฮุนในวัย16ปี จะต้องไปเรียนต่อเมืองนอกถึง 4-5 ปี ซึ่งการไปครั้งนี้สร้างความลำบากใจให้ทั้งสอง
‘รีบกลับมานะครับ ผมรอพี่อยู่นะ’ เซฮุนกอดลู่หานแน่นกอดที่ความเป็นจริงจะพรากทั้งสองออกจากกัน หลังจากที่ส่งลู่หานขึ้นเครื่องบินเรียบร้อยแล้ว ก็กลับมานั่งดูโทรทัศน์สี่เหลี่ยมเซ็งๆอยู่บ้าน
กดเปลี่ยนช่องไปมา จนต้องมาหยุดอยู่ที่ช่อง 3 เคบี เพราะรออีกสิบนาทีรายการโปรดก็จะมา แต่ภาพที่ปรากฎตอนนี้คือข่าวด่วน
‘ค่ะ ข่าวด่วนวันนี้คือเครื่องบิน xxx. ไฟต์ที่3 ที่กำลังจะมุ่งหน้าไปสาธารณรัฐจีน ได้เกิดอุบัติเหตุไม่คาดฝันขึ้น เพราะเมฆหมอกมีมากไปวิสัยทัศน์การบินเลยไม่ดีเท่าที่ควร เครื่องบินจึงได้ไร้ทิศทางจนชนกับภูเขาไม่มีผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์นี้นะคะ ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่น่า..’
เซฮุนที่นั่งฟังข่าวอยู่ตอนนี้ ถึงกับอึ้งกิมกี่ อีกแล้วเหรอ ... ชายหนุ่มคิดในใจ ความรู้สึกผิดก่อขึ้นมาเต็มหัวใจ ต่อจากนี้ไปเขาคงพยายามไม่รู้สึกกับใครอีก เขาไม่อยากให้ใครมาเจ็บปวดหรือหมดชีวิตเพราะเขา เลยจำเป็นที่จะต้องห้ามใจไม่ให้ตกหลุมรักกับใครอีก....
หลังจากสามเหตุการณ์ที่ผ่านมาทำให้เพื่อนๆที่โรงเรียนรุมไม่ชอบขี้หน้า มีคำนินทาซุบซิบทุกครั้งที่เดินผ่าน บ้างก็ว่าผู้ชายกินเมีย ตัวกาลกินี ตัวซวย
ชีวิตโอเซฮุนไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างที่คิดนะครับ ..
｡SYDNEY♔
ความคิดเห็น