คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [OS] อ้วนลายขวาง
13 , Feb 2009
"ความรักคืออะไรคะ" คำถามที่น้องสาวตัววุ่นของผมถาม เธอถือไมค์โครโฟนพลาสติกที่ได้มาจากของแถมขนมกรุบกรอบหวานๆที่เธอชอบ เธอวิ่งไปทั่วๆบ้าน ถามคุณพ่อ ถามคุณแม่ ถามทุกคนที่เธอเดินผ่าน.. กับประโยคซ้ำๆ
'ความรักคืออะไรคะ'
ทุกคนต่างก็มีคำตอบที่ต่างกันไป
"ความรักคือนามธรรมรู้สึกได้จริงแต่จับต้องไม่ได้" คุณพ่อก็บ้าจี้เล่นไปตามกับน้องสาวของผม ผมไม่เข้าใจที่พ่อพูดเท่าไหร่ ชั้นเรียนของผมอาจจะไม่ได้สอนลึกซึ้งถึงขั้นนั้นก็ได้..
น้องสาวของผมเธอพยักหน้าน้อยๆอย่างพอใจกับคำตอบแล้วรีบวิ่งไปหาแม่เพื่อที่จะหาคำตอบจากประโยคคำถามเดิมๆซ้ำๆ ไปคึกมาจากไหนเนี้ย..
"ความรักคือ การที่เราอยู่กับคนที่ไม่ได้ชอบอะไรเหมือนเราทุกเรื่อง แต่เราก็พร้อมจะฟังข้อความที่เราไม่ชอบจากเขาเสมอ"
"เช่นอะไรคะ"
"อืมม.. เช่นพ่อชอบมวย ส่วนแม่ไม่ชอบ แต่แม่ก็ชอบให้พ่อเล่าเรื่องมวยให้แม่ฟัง ถึงเราจะไม่ได้เข้าใจเขาทั้งหมด แต่มันคงดีถ้าเขามีความสุขกับเรื่องที่เขาชอบ แล้วเราก็พร้อมฟังไงคะ"
"โอ้โห แม่สุดยอดเลย" น้องสาวของผมชูนิ้วโป้งสองมือให้ หลังจากที่แม่ขยายความ ผมฟังแล้วก็ยิ้มๆ เด็ก ป.3 ทำไมถึงถามอะไรแบบนี้ ฮ่ะๆ ขนาดผม ป.6 ยังสะกดความรักเพิ่งเป็นเอง..
"ยายจ๋าาาาาาาาาาาาา"
"จะถามยายอีกคนเหรอ"
".____."
"ความรักของยายก็คือ... อืม.. สงครามมั้ง"
"ห้ะ ยาย!!" เอาแล้วครับ ผมก็ตกใจเหมือนกัน แต่หน้าที่ถามก็คงเป็นน้องตัวแสบอยู่ดี เอาเป็นว่าผมจะตั้งใจฟังแล้วกัน ฮ่าๆๆ
" มีทั้งชนะ และแพ้
มีทั้งความสุข และ ความเศร้า
มีทั้งมีหวัง และสิ้นหวัง
รู้ว่าแพ้ก็ยังสู้
ไม่รู้ว่าชนะรึเปล่า แต่อยากเสี่ยง นี่แหล่ะ ความรัก"
"...."
"ไม่เข้าใจเหรอ"
"เข้าใจสิยาย ยายเจ๋งกว่าแม่อีก!!!" น้องสาวผมปรบมือรัวให้กับคำตอบของยาย
"เอ้า นี่แม่ของแม่นะ ฮ่าๆ ไปถามพี่เขาบ้างสิ ไป" ยายเปรยตามองมาทางผมที่นอนอยู่บนโซฟา ทำเอาผมสะดุ้งเฮือกลุกขึ้นนั่งอย่างไว ดังคาดน้องสาวผมวิ่งดุ๊กดิ๊กๆมาทางผม พร้อมกับไมค์โครโฟนสีชมพูก๊องแก๊งมาจ่อที่ปาก และสายตาที่คาดคั้นสุดฤทธิ์
"..." ผมไม่ได้ตอบอะไรไปใบ้กินไปนานพอควร
"ยาย พี่ไม่รู้เรื่องหรอก ก็แค่เด็กอ้วน สู้หนูก็ไม่ได้" น้องของผมค่อยๆเอาไมค์ออกจากผมแล้วยักไหล่อย่างไม่แยแส ค่อยๆหันหลังจะเดินห่างจากผมไป ..
"ความรักน่ะเหรอ.."
"..."
"ความรักคืออะไรพี่ยังไม่รู้หรอกชินยอง แต่การแอบรักน่ะ น่าจะรู้นะ.."
"...?"
"การแอบรักคือ ความต้องการที่จะอยู่ใกล้ๆ แต่ก็มีความสุขที่ได้แอบมองอยู่ไกลๆ .. อย่างงั้นละมั้ง" ผมเกาท้ายทอยแก้เก้อ หลังจากที่ชินยองน้องของผมค่อยๆวิ่งเข้ามาเอาไมค์จ่อปากอีกครั้ง ทำตาโตๆอย่างตื่นเต้น
"พี่แม่ง.."
"พี่ตอบไม่ดีเหรอ"
"เจ๋งกว่ายายอีก!!!!!!" ผมยิ้มแก้มปริ แล้วเอามือโยกหัวน้องสาวน้อยๆ ผมไม่รู้นี่ครับ ว่าแอบรัก กับ รัก เหมือนกันไหม แล้วทำไมถึงไม่ใช้ว่า ความแอบรัก ทั้งๆที่ก็ยังเรียกว่าความรักเลย .. งงจังครับ
ปฎิทินถูกกากบาทวันไปเรื่อยๆจากฝีมือน้องสาวของผม ปากกาหมึกซึมสีดำถูกวาดเป็นกากบาทแบบบรรจงลงวันที่ 13 พร้อมกับวาดหัวใจคลุมวันที่ 14 อ้าว พรุ่งนี้วันวาเลนไทน์นี่นา ..
ให้อะไรกับคนนั้นดีน้า... วันพิเศษซะด้วย..
กุหลาบสักช่อดีไหม..?
ช้อคโกแลต..?
ตุ้กตาหมี..?
แหวนเพชร..?
น่าจะดอกกุหลาบสักช่อดีกว่านะครับ ผมรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอน แล้วหยิบออมสินรูปหมูสีชมพูมาแกะท้อง เหรียญจำนวนนึงที่ปรากฎอยู่บนที่นอน ผมค่อยๆแยกเหรียญแล้วบรรจงนับที่ละนิด ..
8920 วอน.. ? (ราวๆ 300 บาทไทย)
ผมเก็บเงินที่เเคะออกมาจากกระปุ๊กไว้ในกระเป๋าสตางค์ส่วนตัว พรุ่งนี้แล้ว ฟู่ว
ตื่นเต้นจัง :)
14 feb, 2009 วันที่ยังมีลมโบกอยู่นะ!
ลมเย็นๆโชยพัดผ่านตัวอ้วนๆของผม ช่วงนี้เป็นช่วงปลายฝนต้นหนาว อากาศกำลังเย็นสบาย ช่วงๆเช้าๆอากาศแบบนี้กับวันพิเศษ มันช่างเป็นอะไรที่เวรี่สเปเชี่ยลมากเลยเนอะว่าไหมครับ
ถึงแม้ว่าเงินของผมจะซื้อกุหลาบสักช่อไม่ได้แต่ก็ได้มาหนึ่งดอกแค่นี้ก็พอแล้ว..
ผมกำลังยืนรอใครบางคนอยู่ทางด้านข้างประตูทางเข้าของโรงเรียน
มือกำดอกกุหลาบไว้แน่น ..
พ่นลมหายใจไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่ ..
เพียงเเค่เสี้ยววินาทีเดียวที่เขาเดินผ่านผมไป...
หัวใจมักจะไวกว่าสมอง? ..
ดอกกุหลาบที่อยู่ในมือผมตอนนี้ยื่นออกมาขว้างทางเขาพอดี
ใบหน้าตกใจเล็กน้อยของเขา น่ารักเป็นบ้า..
"อ่า ขอบคุณนะ" ผมค่อยๆฉีกยิ้มขึ้นมากำลังจะบอกว่าไม่เป็นไรยังไงก็ตั้งใจจะเอามาให้อยู่แล้ว… ถ้าไม่ติดว่าเพื่อนตัวดีของเขากำลังมองมาทางผมด้วยสายตาหยามๆ กับคำพูดที่เหมือนมากรีดใจผมออกเป็นเสี่ยงๆ
"อ้วนแล้วยังใส่ลายขวางอีก" เพื่อนของคนที่ผมชอบดึงมือของคนที่ถือดอกกุหลาบผมตอนนี้ให้เดินไปข้างหน้าอาจจะเรียกว่ากระชากให้อีกคนเดินตามตัวเองไป
ดอกไม้สีแดงที่ผมตั้งใจเลือกกับมือ..
กำลังถูกโยน..
ดอกกุหลาบสีแดงลอยคว้างอยู่บนอากาศชั่วครู่ หัวใจของผมก็เหมือนจะหยุดเต้นไปด้วย
ฟิ้วววววว~ (เอฟเฟกต์จากผมเอง)
ดอกกุหลาบสีแดง หล่นลงไปกองกับโพรงหญ้าข้างๆ
เหมือนว่าพวกเขาสองคนจะไม่รู้ว่าผมกำลังมองอยู่
และจะมองไปจนกว่าจะลับสายตา...
ผมรู้สึกเหมือนมีหินที่หนักอึ้งกำลังทับอยู่ที่หน้าอกข้างซ้ายของผม และในวันนี้ผมไม่สามารถรับรู้สิ่งที่เรียนได้เลย และยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนโลกจะกลั่นแกล้งผม ท้องฟ้าวันนี้ดูไม่เป็นใจเอาซะเลย อยู่ๆก็มีเม็ดฝนทั้งเม็ดใหญ่เม็ดเล็กโปรยลงมาอย่างหนัก
ทำไมโชคร้ายขนาดนี้โว้ยยยย! ;-;
ผมสะพายกระเป๋านักเรียนพร้อมมือข้างขวาก็ถือร่มสีฟ้าเอาไว้กำลังเดินทอดน่องลงบันได
ผมกำลังจะเดินกลับบ้านแล้วนะ.. ถ้าไม่บังเอิญเห็นเขาซะก่อน เด็กผู้ชายรุ่นเดียวกับผมแต่ตัวเล็กๆกำลังยืนหน้างิก คงเดาได้ว่าเป็นเพราะฝนตกหนักแน่ๆ ผมมองร่มสีฟ้าสลับกับเขาไปมา ก่อนจะถอนหายใจเพื่อรวบรวมความกล้าอีกครั้ง
"แบคฮยอน" ผมออกปากเรียกชื่อ จนอีกคนเอียงคอมองอย่างสงสัย
"อ่าา อะ " ผมไม่ได้พูดอะไรไปแล้วยื่นร่มสีฟ้าคันนั้นให้ คนน่ารักตรงหน้าของผมมองมาแบบงงๆเล็กน้อย แล้วรับร่มจากมือผมไป
"ขอบคุณนะ แล้วนายไม่ใช้เหรอ?"
"ไม่เป็นไรหรอก เรารอจนฝนหยุดตกก็ได้" ไม่รู้ว่าผมทำไมถึงตอบกลับไปแบบนั้น อ่า โอเค ผมไม่รีบไงประเด็น ให้เขาไปก่อนก็น่าจะดีกว่า
ผมมองข้างหลังของอีกคนที่กำลังเดินห่าง จากผมไปช้าๆ
เวลาผ่านไปจนฝนใกล้จะหยุดตกแล้ว ร่องรอยของน้ำฝนเจิ่งนองไปทั่วตามแอ่งตามหลุมต่างๆ ได้เวลากลับบ้านของผมแล้ว ขาสั้นของผมกำลังก้าวออกจากอาคารเรียนด้วยหัวใจที่ชุ่มฉ่ำเหมือนสายฝนที่ผมเพิ่งด่ามันมาเมื่อกี้ เพราะอะไรนะหรอครับ? คิดว่าพวกคุณคงเดาออกนะ
ตอนนี้อ่า... 18.33 ผมนั่งเขียนไดอารี่โง่ๆบนเตียงพี่หมีในห้องนอนโทนสีน้ำเงิน อ่าหะ.. ผมกลับมาบ้านแล้วครับ ! ผมจะเขียนต่อไม่ไหวแล้วนะ ... เขินครับ บอกเลย เขินมาก ผมจะเขินทำไมอ่ะ เขาไม่ได้ยิ้มให้ผมเลยอ่ะ แต่ก็นะไม่เป็นไรหรอก
'ไม่ต้องยิ้มให้ก็ได้..'
'..ไม่เป็นไร'
'แค่รับไว้ก็พอ..'
โอ้ยยยยยยยยย เขินมากครับ ฮอลลลลลลลล
เห้ย.. เมื่อกี้ประโยคไม่พึงประสงค์ลอยเข้ามาในหัวอีกแล้วอ่ะ
'อ้วนแล้วยังใส่ลายขวาง!'
อืม .. โอเค ผมจะไปแล้วนะครับ
----------------------------------------
"ไปไหนน่ะลูก ค่ำแล้วนะ"
"..."
"แม่ถามว่าไปไหน ชานยอล "
"ไปวิ่งครับ!"
------------------------------------------
15 Feb 2009
อ้าว แปลกจัง วันนี้เขามาก่อนผมแหล่ะครับ ..
"นี่ นาย!" เข้ เรียกผมด้วยรึเปล่านะ ผมหันหน้าหันหลัง แต่ก็ไม่มีใครอยู่ข้างหลังผมเลย ผมมองคนน่ารักกำลังหน้าหงิกมองมาทางผม บอกเป็นนัยๆว่า
'ไอ้โง่! กูเรียกมึงนั่นแหล่ะ '
ผมเดินไปหาแบคฮยอนด้วยหัวใจที่เต้นรัวราวกับเหมือนจะหลุดออกจากอกแล้วโดดดึ๋งๆออกมาอย่างงั้นแหล่ะ ... โหย เขินอ่ะ
"เรียกทำไมไม่หัน" นั่น! ตามสไตล์คนเอาแต่ใจถามเสร็จก็ยกมือขึ้นท้าวเอว แต่ไม่เป็นไร น่ารักครับ ให้อภัย
"อ้าว ก็หันแล้วนี่ไงครับ" ผมก้มหน้าตอบ ไม่กล้าจ้องนานครับ น่ารักเกิน
" อ่ะ นี่ร่ม เราเอามาคืน" เขาพูดพลางยื่นร่มสีฟ้าคืนกลับมาให้ผม ผมกำลังจะบอกว่า ไม่เป็นไรแล้วครับ แต่มือนุ่มๆก็คว้ามืออวบๆของผมให้รับร่มนั้นมาแต่โดยดี ผมก้มหน้ามองร่มสีฟ้าของตัวเองอย่างเสียดาย ผมอยากให้เขาครับ .. ทำไมเขาต้องเอามาคืนด้วย : (
"เอาคืนไปเหอะ เราขอบคุณมาก"
"..."
"เอ้า อย่าทำหน้าหงอยงั้นดิ เราขอโทษเรื่องเมื่อวานแทนเพื่อนเราด้วยน้าาา"
โอ้ยน่ารักครับ พี่ขอร้องน้องอย่าอ้อน
ผมแอบยิ้มนิดนึงตอนที่เขามาขอโทษ หายแล้วครับ หายนานแล้ว 55555
"..." ผมยังเงียบอยู่นะ
"เออนี่ นาย ปาร์คชานยอล ป.6 ห้อง 5 ใช่ไหม"
"..."
"เรา บยอนแบคฮยอน ห้อง 2 นะ "
ผมจะบอกดีไหมครับ ว่าผมรู้จักเขานานแล้ว :)
---------------------------------------♡--
SECOND page
ความคิดเห็น