เจ็บใจเจ็บช้ำเจ็บไม่จำซักที

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนนั้นมั่ยสำคัญตอนนี้สิสำคัญ

ฉันจำได้ว่าตั้งแต่เขาจากไป ฉันก้อเริ่มกลับมาตั้งใจทำงานอีกครั้งหนึ่ง ถึงแม้บางอย่างจะไม่เหมือนเดิมแต่ฉันก้อพยายามเต็มที่เลยนะ
ทุกวันหลังเลิกงานฉันก้อเรียกแท๊กซี่กลับบ้านเอง ถึงแม้มันจะเหงากว่าเมื่อก่อน แต่ฉันก้อทำได้ จนตอนนี้มันกลายเป็นความเคยชินแล้วหล่ะ

ฉันอยู่กับความเงียบเหงา และเดียวดายตลอดห้าปีที่ผ่านมาแล้วก้อไม่รู้ว่าจาต้องอยู่อย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหน ฉันเคยคิดจะย้ายกลับไปอยู่กับตายายที่ต่างจังหวัด แต่ว่าแถวนั้นมันหางานทำยาก ตากับยายเลยบอกให้ฉันอยู่ที่นี่ดีกว่า

ตอนแรกฉันก้อไม่คิดว่าฉันจะอยู่ได้หรอกนะ แต่พออยู่ๆไปฉันก้อพบว่าตัวเองแกร่งกว่าที่คิดเยอะ ฉันสามารถอยู่ได้ด้วยตัวเอง ถึงแม้จะไม่มีอาร์ฉันก้อยังอยู่ได้

ตอนแรกเพื่อนๆที่ทำงานของฉันกลัวว่าฉันจะคิดสั้น ก้อเลยสลับกันมาอยู่เป็นเพื่อนฉัน แต่พวกเขาก้อต้องแปลกใจกลับไปเพราะว่าฉันน่ะเศร้าไม่นานก้อกลับมาสดใสได้เหมือนเดิมแล้วหล่ะ

ถึงแม้ตอนนี้ฉันยังไม่กล้าพอที่จะมีรักใหม่อีกซักครั้ง แต่ฉันก้อคิดว่าอีกไม่นานแน่ ความกล้าของฉันก้อคงจะกลับมา แล้วฉันก้อคงจะได้พบกับคนที่ดีจริงๆซักทีนึง

ฉันจึงเดินหน้าต่อไปไม่หยุดอยู่กับที่ ด้วยความหวังว่าซักวันนึงฉันจะพบกับผู้ชายที่รักฉันจริงๆซักคน แล้วฉันจะไม่ต้องทนเจ็บอย่างนี้อีก