คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : มันคือพรหมลิขิต
4
ศรีพรรลืมาื่นในยามเ้า ปวเนื้อปวัวไปหมทั้ร่า ลาายปวุบ ๆ รู้สึร้อน ๆ หนาว ๆ อย่าประหลา หรือเรื่อปรับอาาศในห้อแบนี้ะเย็นเินไป
เธอลืมาในอ้อมแนอายหนุ่มร่าให่ ใบหน้าหล่อเหลายัหลับาอยู่ เาเหนื่อยมา ถึไม่ยอมื่นเสียที ทั้ที่แสแภายนอส่อสว่าเ้ามาแล้ว วันนี้เาไม่มีเรียนหรือ ถึไ้ไม่ยอมลุไปไหน แ่เธอมีวิา้อเ้าเรียนในเ้านี้
หิสาว้อมอใบหน้าที่เฝ้าิถึมานานแสนนาน เาือนที่เธอรออยมาลอหลายาิ ไม่เยไ้สมหวัันเสียทีเพราะเาาย่อนทุรั้ แ่ในาินี้เธอไ้บรรลุเป้าหมายแล้ว ทว่าเธอหัโหมมาไปหน่อยเมื่อืน เ้านี้ถึไ้รู้สึราวับะเป็นไ้
หิสาวยแนอเาที่พาบนหน้าอเธอออ ทว่าลับเห็นเาหลับาปี๋ ูผิปิ หรือว่าเาื่นแล้ว แ่แล้ทำเป็นหลับ เพราะไม่รู้ะพูับเธอว่าอะไรี
หิสาวหัวเราะิ เา่าเป็นหนุ่มน้อยน่ารัที่อ่อน่อโลเหลือเิน
ศรีพรรแล้ยื่นหน้าเ้าไปหอมแ้มเา ทำเอาเาสะุ้ึ้นมา
“เรารู้ว่านายื่นแล้ว ไม่้อแล้หรอ”
ายหนุ่ม่อย ๆ ลืมามอเธอ ใบหน้าแเป็นลูำลึ นอนนิ่ไม่ล้ายับไปไหน
“วันนี้เรามีเรียนเ้า ้อไป่อน” หิสาว่อย ๆ ลุึ้นนั่ ปล่อยผ้าห่มหล่นลไปอที่เอว เผยหน้าอเ่ึเปลือยเปล่า่อหน้าายหนุ่ม
ปริหน้าแหนัว่าเิม ทำท่าเหมือนหายใไม่ล่ออ ไม่ล้ามอเรือนร่าเปลือยเปล่าอเธอ “เรา็มีเรียนเ้าเหมือนัน”
“ั้นเราอไปอาบน้ำ่อนนะ” หิสาว่อย ๆ เยื้อรายไปห้อน้ำ ทุย่า้าวือวามเ็บปว วันนี้เธอะสามารถไปเรียนไ้หรือไม่ ทำไมถึไ้เ็บลาายนานี้ เพราะนาอเา่าให่โ อีทั้ยัร่วมรัันยาวนานหลายย
หลัาอาบน้ำเรียบร้อย เธอ็สวมใส่เสื้อผ้าุเิม ในระหว่ารอเาอาบน้ำแ่ัว ็เปิู้เย็น เรียมอาหารเ้าให้เา ใ้เสน่ห์ปลายวััวเออีรั้
หิสาวเรียมอาหารเ้าให้เา่าย ๆ ้ม้าว้มาว ับไ่เียว หยิบหมูฝอยในระปุมาเสริมอีอย่า พร้อมหั่นแอปเปิลให้เาัในาน
ายหนุ่มมออาหารเ้าอเาอย่าื่นะลึ เธอทำทุอย่า้วยเวลาไม่ถึรึ่ั่วโม ภายในรัวเล็อเา
“นี่เธอ...แะสลัแอปเปิล้วยเหรอ” เาถามอย่าแปลใ เมื่อมอูแอปเปิลแะสลัเป็นลายใบไม้
“นายอบไหม ริ ๆ ั้ใะแะสลัเป็นรูปอรัเร่ แ่ที่หอพันายไม่มีมีว้าน”
ปริทำสีหน้าะลึมาึ้น “เมื่อืน...”
หิสาวใสั่น ในที่สุเา็พร้อมะพูถึเรื่อที่เธอิสุ่อนห่าม ถึแม้เธอะทำเรื่อามหน้า ไม่เหมาะสมับวามเป็นหิไทย แ่เธอไม่อยารอนพลาโอาสนั้นไปอีเหมือนับห้าาิที่ผ่านมา
“เรื่อเมื่อืนนี้เราพร้อมะรับผิอบ” หิสาวแทรอบเมื่อเาอ้ำอึ้
“อะ...อะไรนะ” เาเบิาโ ทำสีหน้าอใ
“นายอาะทำไปเพราะวามมึนเมา แ่เรา...ั้ใ เพราะเรารันายริ ๆ”
ายหนุ่มอ้าปา้า “...ถ้าเราไม่เห็นรอยเลือบนที่นอน เราไม่เื่อว่านี่เป็นรั้แรอเธอ”
หิสาวอมยิ้ม เมื่อืนเธอเ็บแทบใะารอน ๆ นอนนี้ยัปวระบมไม่หาย ไม่แปลที่มีเลือไหลออมานทำให้เา้อถอผ้าปูที่นอนไปั
“เธออาะท้อ็ไ้นะ เราไม่ไ้ป้อัน”
“ท้อเหรอ...็ีสิ”
“พูอะไรอเธอ”
หิสาวหัวเราะิ “เราไม่ท้อหรอ ประำเือนเพิ่หมไปเมื่อสอวัน่อนน่ะ”
เธอเรียนวิาสุศึษามาในั้นมัธยมแล้ว หามีเพศสัมพันธ์่อนและหลัประำเือนมาภายในเ็วัน ะไม่เสี่ยั้รรภ์
“เราริใับนายนะปอน์ เรา...มาแ่านันเถอะ”
ายหนุ่มทำหน้าเหมือนะเป็นลม “ผู้ายวระเป็นนพูประโยพวนี้มาว่า เธอเป็นผู้หิอะไรันเนี่ย”
หิสาวยิ้มว้า “พูไปนาย็ไม่เื่อ แ่นายือายในฝันอเรา นายเป็นเนื้อู่อเรา เรารอนายมานานมาเลยนะ”
“พูอะไรอเธอ เพ้อเ้อ”
“เรื่อเมื่อืน นายอาทำไปโยปราศาวามรั แ่ัวันเราะทำให้นายใอ่อนมารัเราให้ไ้”
“ทำไมเธอถึอบเราล่ะ” เาถามเสียสั่น ้มลมอ้าว้มในามอย่าเินอาย
“เราอบั้แ่แรพบเลยล่ะ เรียว่ารัแรพบเลย็ว่าไ้”
“อะไรนะ รัแรพบเหรอ...เธออบเราแ่รูปร่าหน้าาล่ะสิ” เาถอนหายใ ทำสีหน้าผิหวั
“ไม่ใ่หรอ แ่มันือ พรหมลิิ”
“เราไมุ่ยับเธอแล้ว เสียเวลา” เา้มหน้าินอาหารเ้า เมื่อิว่าารพูุยับเธอเป็นเรื่อเสียเวลา ่อนะสวาปามทุอย่าหมอย่ารวเร็ว
ความคิดเห็น