คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : งานเข้า
๒
รัาั้ารอเแรที่แสนโรแมนิอย่าใฝัน ับายหนุ่มที่เธอหลรัมาหลายปี
ถึแม้เธอยัรัษาวามบริสุทธิ์เอาไว้ถึอายุยี่สิบห้า ผ่านารมีแฟนมาหลายน แ่ยัไม่เยหลับนอนับใร ทว่าเธออาไ้ร่วมรัับศรัย์หลัาเแรนี้ เพราะรัถึยอม พร้อมมอบาย...
ศรัย์เยแ่านมาแล้ว แ่เธอไร้ึ่ประสบาร์บนเีย ลัวะทำัวน่าอายเมื่อถึุที่พร้อมมีวามสัมพันธ์อย่าลึึ้่อัน เธอึ้อเรียมัวให้พร้อม...้วยารูหนัโป๊
รัาเลือหนัโป๊ี่ปุ่นหลายลิป เริ่ม้วยหิสาววัยทำาน สวมุอบริษัท พลอรัับเ้านายในออฟฟิศหลัเวลาาน
หิสาวนั่อ้าา ให้เ้านายโลมเลียลีบาย้วยลิ้นร้อน ่อนส่นิ้วแร่เ้าไปลาเสร สอแทเ้าออรวเร็ว ร้อนแร สาวี่ปุ่นร้อรายาวนาน นระทั่ปลปล่อยน้ำใสพุ่ระายราวับท่อน้ำแ
หิและายสลับหน้าที่ัน ฝ่ายหิลไปนัุ่เ่าับพื้น รอบรอแ่นายอฝ่ายาย้วยปา ูอมราวับเป็นไอศรีมแสนอร่อย ูินอยู่นานหลายนาที ว่าะไ้สอประสานเป็นหนึ่เียว
วามรัที่เร่าร้อน ทำเอาผู้มแทบลั่ เมื่อายหนุ่มสอใส่แ่นายอวบให่ไปใน่อทารัอหิสาว ผู้ร้อราัไม่หยุนน่ารำา วบโยบนร่าามในอิริยาบถ
่า ๆ ไม่ว่าะเป็นท่ามาราน หันหน้า หันหลั นั่ ยืน นอน ในทุ ๆ ที่ บนโ๊ะ เ้าอี้ โฟาัวยาว เีย หรือพื้น ในห้อทำาน หรือนอระเบีย เป็นารร่วมรัที่แสนยาวนาน พร้อมับเสียราโหยหวนอฝ่ายหิราวับถูเือ
อย่าไร็ามรัาำทุระบวนท่า และั้ใเ็บเี่ยววามรู้ให้มาที่สุเท่าที่ะทำไ้ เพราะไม่อยาให้ศรัย์ผิหวัในรั้แรอเธอที่ะมาถึในเร็ววัน
เมื่อถึวันเสาร์ที่รออย รัามอรถยน์หรูยี่ห้อ Porshe สีเหลืออ๋อย ับเ้ามาอหน้าอนโมิเนียมเล็ ๆ อเธอ เสียเรื่อยน์ัระหึ่มลบเสียหัวใที่เ้นระรัวอหิสาว
ศรัย์เปิประูลมาพร้อมอไม้หนึ่่อ และรอยยิ้มบนใบหน้าาว
“อไม้รับน้อแ้ว”
“อบุ่ะุศรัย์” หิสาวในุเรสแนุลายอสีมพูสใส ระโปรสั้นเหนือหัวเ่าเผยให้เห็นเรียวาาวบนรอเท้าส้นสูสามนิ้ว มือน้อยเอื้อมไปรับ่ออุหลาบสีแสวยส
“เราไม่ไ้อยู่ที่ทำานแล้ว เรียผมว่า พี่รัน เถอะรับน้อแ้ว”
ายในุลำลอส่ยิ้มให้เธอนวาเล็เรียวลายเป็นเส้นเียว วันนี้เาสวมใส่เสื้อยือโปโลสีาว
แบรน์เนม าเาสั้น และรอเท้าผ้าใบยี่ห้อัสีเียวันทัุ้ ูสะอาสะอ้าน และแพทั้ัว
หิสาววัยยี่สิบห้า ระโึ้นรถันหรู ออเินทาไปยับาแสน เพื่อินอาหารทะเลส ๆ ับายหนุ่มในฝัน ทว่าารรับประทานอาหารทะเลในเแรนั้น ไม่สวยามอย่าที่าิ
รัาแะปูเผาุ้อบเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปทั่วมือ ทั้ยัส่ลิ่นาวละลุ้ อาหารทะเลสัวโ รสาิีเยี่ยม เมื่อไ้ินู่ับน้ำิ้มีฟู้รสเ็แสนเอร็อร่อย มัน่าีาม แ่ไม่ใ่ับนพิเศษในเแรเ่นนี้!
“บ่ายสออยู่เลย น้อแ้วอยาไปพัทยาไหม ับรถ่อไปอีนิเียวเอรับ”
หิสาวยิ้มมุมปา ทุอย่าเป็นไปามที่เธอาั่ฝัน เาวนเธอไป่อยัพัทยา เธอนึอยาเะโหลัวเอที่ไม่ยอมหยิบุว่ายน้ำัวใหม่มา้วย
ทว่าเราะห์ไม่ี เแรยัเป็นไปอย่าระท่อนระแท่น รัาำเป็น้อถอรอเท้าส้นสู เพราะไม่สามารถเินบนหาทรายไ้ถนั อีทั้แยัแรั ลมร้อนพัผ่านราวับั้ใให้เรื่อสำอาที่ประโมลบนใบหน้าไหลย้อยไปับเหื่อไล หาทรายสาธาระเ็มไป้วยผู้นและนัท่อเที่ยว ส่เสียัเอะอะมะเทิ่ วามโรแมนิในเแรหายไปอย่าหมสิ้น
“แแรัเลยนะะ แ้วไม่ไ้ทารีมันแมา้วย”
“พี่อโทษนะ ลืมไปเลยว่าน้อแ้วะร้อน ั้นเราไปหาอะไรเย็น ๆ ื่มันนะรับ” ายหนุ่มัวนหิสาวลับไปึ้นรถ
รัายิ้มว้า อย่าน้อยศรัย์็ไม่วนเธอนั่เรือไปเาะล้านอย่าที่เพื่อนสาวอเธอาาร์ันเอาไว้ เพราะเธอผู้เมาเรือเสมอ ไ้อาเียนใสุ่สวยัวใหม่ที่ื้อมาาลานัเป็นแน่
ความคิดเห็น