คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : เรื่องราวในรถ
๑๕
ทันในั้นพริ้มพราวอ้าปา้า ายทีู่ภูมิานนนั้นือ พ่ออสิหา!
“เราไปินร้านอื่นันีว่า่ะ” หิสาวปิเมนูล้วยวามเสียาย
“ทำไมล่ะ ไม่อบเมนูเหรอ”
“พริ้มอยาินอาหารแ่บ ๆ มาว่า่ะ” หิสาวำใโห ทั้ที่อยาลอินอาหารอิาเลี่ยน ร้านัในำนาน
“อย่านั้นเหรอ...” ายหนุ่มมวิ้ว ยอมปิเมนูวาลามใเธอ “...ั้นผมอไปทัทายเ้าอร้าน่อนนะ ไหน ๆ ็มาแล้ว แวะไปสวัสีลุอันโนิโอ่อน”
พริ้มพราวลุพรวในทันที สิหาะเินไป้านหลัไม่ไ้ มิเ่นนั้นเาะเห็นพ่ออัวเอนั่อนาแบบสาว
พริ้มพราวพุ่เ้าไปเาะแนอสิหา รั้ัวไม่ให้เาเินไปทาหลัร้าน “หัวหน้าะ...พริ้มหิวมาแล้ว ทนไม่ไหวะายแล้ว ปวท้อมา ไปเลยไ้ไหมะ”
“็...็ไ้” ายหนุ่มร่าสูทำสีหน้าุน แ่ยอมพาเธอออไปึ้นรถแ่โยี
พริ้มพราวลอบถอนหายใ ไ้ลับมานั่บนรถยน์ันหรู ทั้ที่หิวแทบาย อยาลิ้มลออาหารอิาเลียนรสเลิศแ่บุมีไม่ถึ ไ้ินส้มำ้าทาแทน
ายหนุ่มสาร์ทรถ เปิ GPS เลือหาร้านอาหารรสแ่บให้เธอ ทว่าเราะห์้ำรรมั บิาอเาลับเินวนาแบบสาวออมาาร้าน และยัเินรมาที่ลานอรถอี
สิหาเยหน้าึ้นา GPS มอออไปยัลานอรถทันที เา้อเห็นพ่อัวเอเป็นแน่ ทว่าเธอรีบเอื้อมสอมือไปประอรอบหน้าม หรือะเรียไ้ว่า ับหน้าเาบัับให้หันมามอเธออย่ารุนแระีว่า
“หัวหน้าะ...” หิสาวไม่รู้ะแ้ัวอะไรที่ทำิริยาแปลประหลาับเา “...พริ้ม...”
เหุใวามอเาถึไ้สวยแบบนี้ นัยน์าำมีสีน้ำาลทอประาย เมื่อไ้เห็นในระยะใล้และไ้มีโอาสสัเอย่าละเอียถี่ถ้วน ทำไมเาถึมีนาอน ผิวหน้าอเาาวละเอีย ปราศาสิวฝ้า รอย่าำ มูโ่เป็นสัน ริมฝีปาหยัอมมพู
“หัวหน้าหล่อั”
ให้าย...ทำไมเธอถึิัแบบนี้
“อะ...อะไรนะ” ายหนุ่มหน้าแ ปล่อยให้เธอประอรอบหน้าหล่อเหลาไว้อย่านั้น
หิสาวรีบออาภวั์วามหล่ออเา มอ้ายแลวา เมื่อไม่เห็นพ่ออเาแล้วึยอมปล่อยมือาใบหน้าเา ลับไปนั่เอนหลับนเบาะนุ่ม
“พริ้มหิว้าวมา พูอะไรไร้สิ อโทษทีนะะ”
สิหาระแอม “ุไร้สิทีไร็อบพูแบบนี้ใ่ไหม”
“พริ้มเยพูแบบนี้แล้วเหรอะ”
ายหนุ่มระแอมในออีรั้ “ืนนั้นุ็พูแบบนี้...อนเมาน่ะ”
หิสาวหน้าแึ้นมา อนที่เธอเมาเผลอพูอะไรออไป ่าน่าอายเหลือเิน
“ืนนั้นหัวหน้า็เมานี่ะ ำไ้้วยเหรอ”
“ถึผมะเมา แ่ผม็ำทุอย่าไ้หม ไม่เยลืมเลย”
พริ้มพราวรู้สึมวนท้อ เาพูอะไรออมาถึืนนั้น ืนวันที่เธอเมามายไร้สิ ร่วมรัับเาไปไม่รู้ี่รั้ แ่ลับำอะไรไม่ไ้เลยแม้แ่น้อย
“ลับบ้านีว่า่ะ พริ้มอยาลับบ้านแล้ว”
“ไม่ไปินอะไรแล้วเหรอ”
“ไม่ีว่า่ะ พ่อทำอาหารเ็บไว้ให้ เี๋ยวพริ้มไปเอามาอุ่นิน่าย ๆ ีว่า”
ลายเป็นว่า แม้แ่ส้มำ้าทา็ไม่ไ้ิน เพราะเธอเผลอพูาประหลาอะไรออไปอย่าไร้สิ
เมื่อรถยน์อสนิทหน้าบ้านหลัเล็ในหมู่บ้านนอเมือ ายหนุ่ม็เป็นฝ่ายทำลายวามเียบเสียเอ
“อบุนะที่ยอมไปพบุพ่อุแม่อผม พวท่านไม่่อยเหมือนนปิทั่วไปเท่าไหร่”
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ แ่แ่เสียายอาหารบนโ๊ะพวนั้น ทั้เป็ ทั้ไ่ ุ้ หอย ปู ปลา” หิสาวท้อร้อเมื่อนึถึอาหารที่เธอไม่ไ้ินอย่าหนำใ
ายหนุ่มยิ้มมุมปา “ยัไ็อบุอีเรื่อที่ร้านอาหารอิาเลี่ยนเมื่อรู่”
พริ้มพราวเลิิ้วสสัย “อบุอะไระ”
“ุไม่อยาให้ผมเห็นุพ่อับผู้หินนั้นใ่ไหม”
หิสาวอ้าปา้า “หัวหน้า...เห็นเหรอะ”
“ใ่ ผมเห็นั้แ่อรถแล้วล่ะ รถุพ่อออยู่”
“แล้วทำไมหัวหน้าไม่บอพริ้มะ”
“ผมไม่อยาใส่ใน่ะ แ่ยัไ็อบุนะทีุ่หวัีับผม แ่ที่ริผมรู้เรื่อนี้มานานมาแล้ว ุพ่อผมเปลี่ยนผู้หิบ่อย ๆ ผมินแล้วล่ะ”
“แล้วุแม่อหัวหน้ารู้ไหมะ”
“รู้ นท่านเป็นโรึมเศร้า ินยามาเป็นสิบ ๆ ปีแล้ว”
พริ้มพราวใ ที่มาราอเาผ่ายผอม หน้าาีเียวเหมือนนป่วย เพราะเป็นโรึมเศร้า สภาพิใอเธอหมอหม่นมาที่รู้ว่าสามีมีผู้หินอื่นลอเวลา
“แล้วหัวหน้า...โอเไหมะ”
“ไม่มีใรโอเับเรื่อแบบนี้หรอ”
“แล้วุแม่อหัวหน้า...”
“เรื่อมันยาวน่ะ อันที่ริุแม่อผมพยายามอหย่าหลายรั้แล้ว แุ่พ่อไม่ยอม ุแม่ผมลายเป็นโรึมเศร้า ถึนาพยายาม่าัวายแล้ว้วย”
พริ้มพราวรู้สึว่า เรื่อราวอหัรัุพร้อมถูหัหลัในเวลาเียวันอเธอเป็นเรื่อเล็น้อยไปในพริบา เมื่อเทียบับเรื่อราวีวิอันแสนหนัหนาสาันอสิหา
“หัวหน้าะ ไปื่มันหน่อยไหมะ”
หิสาวนึอะไรไม่ออ ารปลอบใเียวที่ะทำไ้ือ ื่มเป็นเพื่อนเา
ความคิดเห็น