คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ไปหาหมอ
15
วันแรอสัปาห์แห่ารทำานเวียนวนมาถึ หิสาวสวมเสื้ออเ่าสีำทับ้วยสูทสีเียวัน นุ่ระโปรทรินสอปิเ่าสีน้ำาล สวมรอเท้าัูส้นแบนเรียบ
บนออเธอยัมีร่อรอยรัอยู่าเมื่อืนวันศุร์ที่ผ่านมา ทุย่า้าวที่เินไร้ึ่วามเ็บรลาายแล้ว เธอลับมาเป็นปิเือบร้อยเปอร์เ็น์ เพียแ่ไม่ล้าสบาับเพื่อนรันเิมอี่อไป ไม่รู้ว่าเาะยัำเรื่อในืนวันศุร์ไ้หรือไม่ เพราะเาเมาหนัเหลือเิน
ทิวาร หรือทิม ายหนุ่มร่าสูะลู ใบหน้าหล่อเหลา เ็มไป้วยออร่าวามสื่น แยิ้มเผยฟันาวเรียัวั่ไ่มุให้ทุนลอทา สร้าบรรยาาศสื่นให้แ่หิสาวทุวัยในบริษัท ลูายนเล็อเ้าอบริษัทมุ่รมาหาเธอยัแผนเป็นประำทุวัน
“เมื่อเ้ามาสายเหรอแ้ว๊อ” ายหนุ่มเอื้อมมือให่มาแะไหล่เธออย่าสนิทสนมเ่นเย ทำให้เธอมั่นใว่า เาำอะไรไม่ไ้เลย และไม่รู้ว่า เธอและเามีอะไรันเินเพื่อนไปแล้ว
หิสาวผิวาวโล่ใึ้นมาในทันที ึพยัหน้าอบพร้อมรอยยิ้ม แ่ไม่ล้าสบสายามที่้อมอมา อีทั้มือให่อเายัไม่วายลูบึ้นลบนแนอเธอ
“่อไปนี้ให้เราไปรับไหม”
“ไม่เอา นายย้ายไปอยู่อนโ ฯ ใหม่ใล้บริษัทแ่นิเียวเอ ะับวนออมารับเราทำไม”
“ั้นเธอย้ายมาอยู่ับเราไหม อนโ ฯ เรามีสอห้อนอน”
“ไม่เอา !...” เธอเผลอปิเสธเสียันเาใ “...แฟนนายไ้่าเราายสิ อีอย่าเราไม่อยามาอยู่รับใ้นายทุวัน นายะหลอให้เราทำวามสะอาให้ล่ะสิ”
แ้ว๊อแล้พูไปอย่านั้น แท้ริแล้วเธอไม่อยาลับไปใล้ิับเาเหมือนในวัยเ็ ถึเธอะสนิทสนมับเาั่รอบรัวเียวัน แ่ในเมื่อหัวใเธอิเินเลยไปไล อีทั้ยัพลามีอะไรับเาไปแล้ว ถึเาะไม่รู้็ามที
“โธ่ ยัยแ้ว๊ออมี้เียเอ๊ย...” ทิมยมือึ้นยี้ผมอเธอ “...แ่ที่เราื้ออนโ ฯ นี้็เพราะอยาให้เธอย้ายมาอยู่ับเรานะ มันใล้บริษัทมาเลย เธอะไ้ไม่้อลำบานั่รถเมล์เบียเสียนเยอะ ๆ ั้แ่เ้าไ แล้ว็ไม่้อเสี่ยมาสายแบบวันนี้้วย”
“เมื่อเ้าเราแ่เผลอื่นสายน่ะ”
ายหนุ่มยื่นหน้าเ้ามาใล้ “ยัไม่หายปวท้อเมนส์อีเหรอ”
“อือ” เธอเบือนหน้าหนีวามอเา ใบหน้าหล่อเหลาทำหัวใเธอสั่นไหว ไม่สามารถหยุิถึืนวันศุร์ที่ผ่านมาไ้เลย
“ให้เราพาไปหาหมอไหม ให้หมอรวีว่านะ มลู รัไ่ มีปัหาอะไรรึเปล่า ถึไ้ปวท้อมานานั้น ปิเธอไม่เยปวท้อหนันนอนมเป็นวันเลยนี่ เราว่า้อมีอะไรผิปิแน่เลย”
“เราไม่เป็นไรหรอน่า ไม่้อห่วหรอ” เธอบอปั แ่เายัื๊อไม่เลิ
“เี๋ยวเรานัหมอให้นะ เอาหมอผู้หิีว่า เราไม่อยาให้เธอ้อรวภายในับหมอผู้าย” เาหยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมาเสิร์หารายื่อหมอสูินรีเวในทันที
“หยุเลยทิม เราหายีแล้ว ่ารัไ่ ับมลูเราเถอะ”
ายหนุ่มเยหน้าึ้นมอเธออย่าเร่เรีย “ทำไมล่ะ ทำไมเราะห่วมลูับรัไ่เธอไม่ไ้ เธอยัอายุไม่ถึยี่สิบห้าเลยนะ ถ้าเป็นมะเร็ หรือเนื้อออะไรึ้นมาะทำยัไ แล้วอนาะมีลูไ้ไหม”
หิสาวลั้นหัวเราะไม่อยู่ หลุำออมาเสียั
“ลอะไรนัหนา นี่เราีเรียสนะ” ทิวารลุึ้นยืน ทำสีหน้าไม่พอใ
“นายเป็นเพื่อนหรือเป็นพ่อเราันแน่ทิม”
“ะเป็นทั้เพื่อน ทั้พ่อเลย ทำไมเธอไมู่แลัวเอบ้า สมัยนี้โรภัยไ้เ็บน่าลัวะาย”
“อือ ๆ เอาไว้เรา่อยไปหาหมอ็แล้วันนะ” เธอหยุเ็น้ำา เพราะหัวเราะมาเินไป
ไม่รู้ะหาเรื่อโหเาไ้อย่าไร ในเมื่อเธอไม่ไ้ปวท้อประำเือน แ่เธอปวไปทั้ร่าโยเพาะลาาย เพราะเสียวามบริสุทธิ์ให้ับเาไปในืนวันนั้น
“เออ...เรามีเรื่อะถามน่ะแ้ว๊อ” ายหนุ่มทำสีหน้าเร่เรียอีรั้ ราวับมีเรื่ออะไรัวลในในัหนา
“มีอะไรเหรอทิม” เธอยื่นหน้าเ้าไปใล้
“ืนวันศุร์ที่เธอไปส่เราที่อนโ ฯ เธอไปส่เราถึห้อนอนเลยป่ะ หรือแ่ที่อรถ”
“แ่ที่อรถสิ...” หิสาวอบเสียสูทันวัน โหในทันที “...ทำไมเหรอ...มีอะไรรึเปล่า”
“เธอเห็นเราเอใร หรือว่าพาใรึ้นห้อไป้วยไหม”
หิสาวเบิาโ เผลอึ้นเสียใส่เาโยไม่มีสาเหุ “ไม่รู้ ไม่เห็น เราส่นายแล้ว็รีบลับเลย ่วะายอยู่แล้ว”
“เหรอ...”
“มีอะไรรึเปล่า” เธอถามอย่าล้า ๆ ลัว ๆ หรือเาะพอำไ้ถึเรื่อราวบนเียที่แสนเร่าร้อนนั้น แ่่อนลับออาห้อเา เธอมั่นใว่า ไ้เ็บ้าวอทุอย่านเรียบร้อย ไม่เหลือให้เาสสัยแล้ว
“ไม่มีอะไรหรอ” ทิวารอบ ทั้ที่ยัมวิ้วเป็นปม
“นายรีบลับไปทำานเถอะ เี๋ยวหัวหน้า็ว่าหรอ” เธอรีบไล่เมื่อไ้โอาส
“แหม...เธอ็รู้ว่า เราเป็นใร หัวหน้าไม่ล้าว่าเราหรอ” ายหนุ่มยือ ทำท่ามั่นอมั่นใ
“่ะ ุลูายเ้าอบริษัท”
ทิมหัวเราะิ “นั่น็ถู แ่ว่าอนนี้เราเป็นพนัานาวรุ่ มีผลานีเ่นประำไรมาสเลยนะ”
“้ะ นอะไรอวยัวเอ”
ทิวารยมือึ้นบไหล่เธอเบา ๆ “ั้นเอันอนเที่ยนะ อย่าหนีไปิน้าว่อนอีล่ะ วันนี้เราอยาินอาหารี่ปุ่นที่สี่พระยา”
“ทิม นาย็รู้ว่าเราลับเ้ามาทำาน้า่วบ่ายไม่ไ้”
“เี๋ยวเราอพี่แพรวพรรให้”
“อย่านะ” หิสาวรีบห้าม ไม่อยาให้เาไปออนุาาแพรวพรร หัวหน้าอเธอเป็นรีพิเศษ แ่นี้ทุนในแผน็เลียเธอเ้าไส้แล้ว
“ไม่้อห่ว เี๋ยวเราไปอให้เอ” ทิมไม่สนใ เินรไปหาหัวหน้าอเธอทันที
แ้ว๊อไ้แ่ถอนหายใ ้มหน้าทำานัวเอ่อให้เสร็ หาลับมา้า ะไ้ไม่ถู่อว่า หรือ้อทำโอทีพิเศษในืนนี้
“ไม่้อห่วเรื่อานหรอนะน้อแ้ว๊อ ไปเถอะ เี๋ยวเรื่อแผนารเินลทุนับสิโปร์ พี่ะทำล่วหน้าไป่อน ลับมาแล้ว่อยมาูัน็ไ้”
หิสาวหันไปมอรุ่นพี่ที่อย่วยานเธอเสมอ “อบุ่ะพี่ภู”
ภูริส่ยิ้มให้เธอ ่อนหันไปทำานอัวเอบนหน้าอ
ายหนุ่มผิวาว สวมแว่นารอบเิน มัมีรอยยิ้มบนใบหน้านวาเล็เรียวหยีเป็นเส้นโ้ เาอายุมาว่าเธอสอปี บมาามหาวิทยาลัยเียวัน อย่วยานเธอมาลอ นเรียว่าเป็นบุุอย่ามาเสมอ
ความคิดเห็น