คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ถูกกัด
4
ไรัสลืมาึ้นอย่ายาลำบา เหื่อโทรมร่าให่ สะลึมสะลือ วามมอเห็นนารับใ้สาวนสวยอย่วยนำผ้าุบน้ำมาเ็ัวให้เาบนเียให่
“หล่อนยัอยู่ที่นี่อีหรือ” เาถามเสียสั่นเทา รู้สึปวไปทั้ร่า
หิสาว้อนาึ้นมอเา ทำสีหน้าไม่พอใ “ัน็อยาะหนีไปหรอนะ แ่ะปล่อยใหุ้ายไป่อหน้า มัน็ูไร้มนุษยธรรมไปหน่อย...”
สมออเาสับสนุนับำพูอเธอ แ่ที่แน่ ๆ เธอไม่ไ้ทิ้ให้เาไว้รนั้น หาเธอไม่ลับมา่วยเาเอาไว้ เาอาะายริ ๆ ็ไ้ แสแเป็นอันราย่อแวมไพร์ ถึแม้เาะเป็นลูรึ่แวมไพร์ที่ทน่อแสในเวลาลาวันไ้ แ่็ทำให้เหนื่อยล้า หมแร และหาอยู่ลาแนาน ๆ ็อาะายไ้ริ ๆ
“เฮ่อ...ันล่ะไม่เ้าใเลย แวมไพร์้อัวเย็นไม่ใ่เหรอ ทำไมุถึไ้ัวร้อนผ่าวแบบนี้ล่ะ แวมไพร์เป็นไ้ไ้้วยเหรอ ้อินพาราไหมล่ะเนี่ย”
ายหนุ่มนอนะพริบาปริบ ๆ ไม่่อยเ้าใในสิ่ที่เธอพู “ันมีสายเลืออแวมไพร์เพียรึ่เียว ็ป่วยไ้เหมือนมนุษย์ แ่ยาอะไรันไม่้อินหรอ...”
สโราพยัหน้าหึหั “มิน่าล่ะ ุเลยออไปไหนมาไหนอนลาวันไ้บ้าใ่ไหม เพราะเป็นลูรึ่ ิน้าวินอาหารไ้เหมือนนทั่วไป้วย”
เาพยัหน้าอบหิสาวที่ถามมา เธอแปลเหลือเิน นอาะไม่ลัวเาเหมือนนอื่น ๆ แล้ว ยัอบัถาม และทำวามเ้าใอะไรเอไ้่าย ๆ ที่ผ่านมาหาใรรู้ว่าเาและพี่น้อเป็นแวมไพร์ ็ะลัวนหัวห วิ่หนีป่าราบไปแล้ว
แ่ที่สำั็ือ หานรับใ้นใล่วรู้วามลับอพวเาที่เป็นมนุษย์ินเลือน แล้วระโระา ป่าวประาศไปทั่ว ทั้ยัิะหนีล่ะ็ นรับใ้พวนั้น็ะลายเป็นอาหารอพวเราแทน
ามปิแล้ว ไรัสไม่ื่มเลือมนุษย์หาไม่ำเป็น เาสามารถินอาหารเหมือนนทั่วไปไ้ ไม่รู้ว่า อะไรเ้าสิเาเมื่อืน ทั้ที่ั้ใะออไปเินสูอาาศภายนอในสวนที่เียบสบหลัฤหาสน์ ทว่าเมื่อพบนารับใ้นใหม่นี้เ้าในห้อโถ ลิ่นายอเธอหอมหวนนเาอใไม่ไหว เผลอัเธอเ้า ลิ้มลอรสาิอเลืออุ่น ๆ ที่แล่นในร่าน้อย เลืออเธอหวานอร่อยนทำให้หัวสมออเาาวโพลน
รสาิเลืออเธอแ่าาเลือนอื่นอย่ามา นเาิใ และไม่อยาให้เธอหนีไปไหน
เา้อเ็บเธอเอาไว้ใล้ัว ไม่ให้พี่น้อนอื่นรู้ว่า เธอรู้ว่าพวเาเป็นแวมไพร์ และเาไ้แอบินเลือเธอเ้าไปแล้ว เพราะเาไม่อยา้อแบ่เธอับใร และไม่อยาให้พี่น้อนไหน่าเธอ
“ทำไมอุภูมิในร่าุถึยัไม่เย็นลอี” หิสาวหยิบผ้าุบน้ำเ็ลบนหน้าอแร่อเา ่อนะปลระุมออทีละเม็ ลูบไล้ล้ามท้ออเา้วยผ้าผืนนุ่ม
ทว่าหัวใอเาร้อนรุ่มึ้นมา ยิ่เธอลูบไล้ เา็ยิ่ร้อนรน รู้สึระสับระส่ายบอไม่ถู
เพราะเาออไปถูแสแในเวลาลาวัน ึทำให้ร่าายอ่อนแอล ลำอแห้ผา ทั้ยัไม่ไ้นอนหลับพัผ่อน อีทั้เมื่อสโราเ้ามาใล้ ลิ่นายอเธอ็ทำให้เาอใแทบไหว มืออเาสั่นเทาไปหมอย่าน่าลัว
“นีุ่เป็นไ้ับสั่นรึเปล่าเนี่ย ให้นไปามหมอไหมะ” เธอมอเา้วยสายาเป็นห่วเป็นใย
“ันไม่้อารหมอ ันแ่้อาร...เลือ”
เาลุพรวึ้นนั่ ทำหิรับใ้อใ ทว่า้วยวามว่อไวอเา พุ่รไปหาลำอามระหอเธออย่ารวเร็ว หิสาวไม่ทันลุหนีไปไหน ถูเาย้ำเ้าที่อ
ทันทีที่เี้ยวมฝัลบนเนื้อาว เลืออุ่นไหลทะลัออมา ทำให้เา้อูลืนอย่าหิวระหาย
เลือแสนหวานทำให้รู้สึุ่มอ ร่าายมีพลั แ็แรึ้นมาในบัล
เาร่าน้อยให้นอนลับเีย ึ้นทาบทับเธอ ูินเลืออุ่นที่ทำให้เาระุ่มระวย หายป่วยไ้ในทันที
ทว่าหิสาวในอ้อมแนำลัอ่อนแรล เธอหยุิ้น ไม่มีเสียร้อออมาแม้แ่นิเียว
ไรัสปล่อยริมฝีปาออาอออุ่นอเธอ มอหิสาวที่สลบไสลไปบนเีย เลือแสนหวานยัไหลึมออมาารอยเี้ยวอเา
นี่เาเผลอูเลือเธอมาเินไปหรือ เายั้ัวเอไม่ไ้ นเธอำลัะายหรือนี่
ไรัส้มลโลมเลียบาแผล น้ำลายอแวมไพร์่วยห้ามเลือ และรัษาแผลไ้อย่าะันั
เธอยัมีีพรอยู่ หน้าออวบอิ่มอเธอยัระเพื่อมึ้นล อย่าน้อยเธอ็ยัไม่าย
ความคิดเห็น