คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หญิงไทยใจงาม
2
เมื่อถึร้านอาหารึ่ผับในยาม่ำ ศรีพรร็นั่ิน้าวอย่าเอร็อร่อยับเพื่อนสาว อยมอายหนุ่มอีโ๊ะที่ำลัินื่ม พลาพูุยันเสียั แ่ับนรีสที่เล่นระหึ่มภายในร้าน
หิสาวื่มเหล้าที่โ๊ะอหนุ่ม ๆ าววิศวะ ฯ แบ่มาให้บ้า
“ันวนแฟนมานั่โ๊ะเรา แล้ว็ให้เาวนปอน์มา้วย” วารีบบอเธออย่าื่นเ้น
“ีเลย ันอยาะุยับเามาริ ๆ”
“แ่ปอน์เริ่มเมาแล้วนะ” วาเือน่อน
“ีสิ ถ้าเมาริ” ศรีพรรยิ้มมุมปา
เมื่อปริถูเพื่อนลามานั่โ๊ะเียวับเธอ เา็ทำหน้าไม่สบอารม์ึ้นมา ทั้ที่ใบหน้าแาน วามเยิ้ม ำลัเมาไ้ที่
“นี่แฟนเราื่อ วา แล้ว็เพื่อนเธอ ื่อ ศรี เรียนะบัี” บอลแนะนำให้ปริไ้รู้ั ทั้ที่รู้ัอยู่แล้ว
“ริ ๆ เราื่อเล่นว่า ทราย แ่ื่อริว่า ศรีพรร เพื่อน ๆ ็เลยิเรียเราว่า ศรี มาว่า”
ปริเพียพยัหน้าให้ แ่ไม่ยอมยิ้ม นั่นิ่ ทำหน้าเหมือนนเบื่อโล ทั้ที่ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุร ไหล่ว้า ร่าสู เหมือนะสูว่าาิที่แล้วเสีย้วย แ่ผอมและผิวาวว่าาิอื่น
ศรีพรรลอบมอายหนุ่มที่นั่เีย้า นึโรธที่าินี้เธอไม่สวยพอให้เาสนใไ้
“ปอน์อบอาหารับนมที่เราทำไปให้ไหม”
เาส่ายหน้า “เราไม่อบอาหารรสืแบบนั้น”
“ปอน์อบรสั้านหรอหรือ สมัย่อนาววัและผู้ีไม่ินรสั ินรสลมล่อมเท่านั้น” หิสาวไม่รู้ว่าาินี้เาะอบอาหารรสัมา ยุสมัยเปลี่ยนไปผู้นอบอะไรไม่เหมือนเิม
“พูอะไรอเธอ ส่วนนมไทย็ไม่้อทำมาหรอนะ บุหลันั้นเมอะไรนั่น เราไม่อบินนมหวาน”
หิสาวพยัหน้าอบ าินี้เาไม่อบินนมนี่เอ ทั้ที่าิ่อนอบนัอบหนา
“แล้วบทลอนพวนั้น เธอไปเอามาาที่ไหนัน” เาหยิบเพเอร์ึ้นมาอ่าน
“เราแ่เอทุบท”
“เรียนวรรีไทย หรือบัีเนี่ย” เาเลิิ้วสสัย
“เราอบบทลอนน่ะ”
“ยัยศรีเป็นนเ้าบทเ้าลอน สำนวนไทยทุำรู้หม ับเสภา รำไทยไ้ทุอย่า อนอยู่โรเรียนรับบทแสเป็นัวเอทุเรื่อเลยนะ อนมอหแสรามเียริ์้วย” วาร่ายถึวามสามารถอเพื่อนสาว ที่นั่ยิ้มภูมิใเมื่อไ้รับำม
“รับบทเป็นนาสีาเหรอ” ปริถาม หันมามอหิสาวร่าสูให่ ใบหน้ามที่ไม่แ่แ้มเรื่อสำอาแม้แ่น้อย
“รับบทเป็นทศั์น่ะ เพราะเราัวให่” ศรีพรรยิ้มอ่อน
“ไม่แปลใเลย” ปริหัวเราะในอ
“นายอบผู้หิแบบไหนเหรอ สูำ่ำาว” เธอัสินใถามออไป
“เราไม่เรื่อมาหรอ รูปร่าหน้าาแบบไหน็ไ้ แ่ที่สำัือนิสัยใอมาว่า”
ศรีพรรยิ้มว้า เธอมีวามหวัึ้นมา ถึาินี้เธอะไม่สวย แ่อย่าน้อยเา็ไม่ไ้อบนที่ภายนอ
“แล้วนายอบผู้หินิสัยยัไเหรอ”
“เราไม่อบผู้หิล้า ๋าั่น ไม่เรียบร้อย...”
วาแทรึ้นทันที “ริ ๆ แล้วยัยศรีเป็นนเรียบร้อยนะ แ่ล้าแสออบนเวทีเย ๆ”
ศรีพรรอยาลับไปแ้ไอี เธอไม่น่าึ้นไปบนเวทีรับน้อ เ้นามเพลอย่าสุั้วเลย เาเ้าใผิเธอไปมา แ่้วยิวิานารำเ่า เธอ้อแสให้เ็มที่เพื่อนูอเธอ
“นอาผู้หิเรียบร้อยแล้ว นายอบแบบไหนอีบ้า” ศรีพรรถาม่อ
“เราอบผู้หิที่ริใ ไม่โหหลอลว รัเราริ ๆ ไม่ินอใ”
บอลหันมาระิบบอเธอับวา “แม่ไอ้ปอน์มันไปแ่านใหม่ ทิ้มันไว้ับพ่อน่ะ ปมีวิมันเลย”
“เราเอ...ผู้หิในฝันอเธอ” ศรีพรรอบอย่ามั่นใ
เธอือผู้หิที่เาบรรยายออมาทั้หม เธอรัเานเียวมาลอหาิ และไม่ิเปลี่ยนใ ถึแม้ที่ผ่านมาหลายาิ เธอถูับแ่านับผู้ายอื่นมาบ้า แ่หัวใอเธอรัมั่นแ่เาผู้เียว
ปริหัวเราะ “เธอน่ะเหรอ ีบผู้ายเ่นานี้ ะเ้าู้น่าู”
หิสาวอ้าปา้า นี่เาิว่าเธอเป็นผู้หิเ้าเสน่ห์ ีบผู้ายไปทั่ว ไม่ไู้หน้าาอเธอในาินี้บ้าเลย
“เธอเป็นนแรที่เราีบเลยนะ เราอบเธอริ ๆ” ลานนาบอเา้วยสีหน้าริั
ายหนุ่มหน้าแึ้นว่าเิม ่อนยแ้วเหล้าื่มนหม
“เราเมาแล้วล่ะ ลับ่อนีว่า” เาหันไปมอลุ่มเพื่อนที่ะอยู่่อันนึื่น
“ให้เราไปส่ไหม” หิสาวเสนอัว เธอับรถมา ินเหล้าไปแ่แ้วเียว ยัับรถไหว
“เธอับรถมาเหรอ” เาถามเธอเสียยานา
“ยัยศรีบ้านรวย ับรถเบน์้วยนะ” วาบอแ่ปริ
ายหนุ่มยอมลับไปับเธอ เพราะเาเมามาย ึยอมให้เธอับรถไปส่ถึหอพั
“่ว็หลับไ้เลยนะปอน์” ศรีพรรบอายหนุ่มสุหล่อที่พยายามถ่าา ไม่ยอมหลับบนเบาะเีย้านับ
“ไม่เป็นไร เรานอนไม่หลับหรอ เธอับรถน่าลัวน่ะ” เาอบเสียยานา
หิสาวหัวเราะ เธอับรถไม่เ่ ทำให้เาลัวนไม่ล้าหลับา “ั้นเราะร้อเพลล่อมให้นะ”
ศรีพรรใ้วามสามารถที่สั่สมมานานลอหลายาิ ับล่อมบทเพลอันแสนไพเราะ้วยน้ำเสียใสันารเว
“โอ้ละหนอ วเือนเอย
พี่มาเว้ารัเ้าสาวำว...”
เธอเลือเพลที่นสมัยนี้ยัพอรู้ัันี ทว่าร้อไ้ไม่เท่าไหร่ ปริ็หลับใหลในทันที
“ไหนว่านอนไม่หลับไ” หิสาวหัวเราะายปาไม่รับใ ่อนะร้อเพลล่อมเา่อไปนถึหอพัอเา
……………….
ความคิดเห็น