ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : น้องสาวแสนสวย กะ พี่ชายขี้หวง
แสงแดดอ่อนนวลตา สาดส่องเข้ามาในห้องนอนกว้างสีครีม ร่างบางระหงของพลอยตะวันบิดลุกขึ้นอย่างขี้เกียจ เป็นอีกวันที่ต้องตื่นเช้าเพื่อไปเรียน ขนาดว่าเข้าปี 3 จวนจะจบแล้วแท้ๆ แต่กลับต้องตื่นไปเรียนเช้า มีเพียงวัน ศุกร์เท่านั้น ที่ไม่มีการเรียนการสอน สำหรับเทอมนี้
จะไม่ง่วงขนาดนี้เลย ถ้าเมื่อคืนไม่กลับมาจากงานเลี้ยงซะดึก พูดถึงเรื่องนี้แล้วก็เริ่มหงุดหงิด พี่ราชันย์ฮอตสุดในงาน สาวๆ เดินตาม ล้อมหน้าล้อมหลังเป็นพรวน
ถึงแม้สีหน้า ท่าทางก็พี่ชายสุดหล่อของเธอ จะไม่ได้ทำอะไร ไปมากกว่าแค่ยิ้มมุมปากน้อย ๆ แค่นั้นก็กระชากใจสาวได้ละ
คิดแล้วหงุดหงิด
"เออ ที่เราหงุดหงิดนี่ก็เพราะหมั้นไส้ผู้หญิงพวกนั้น แล้วเราก็หวงพี่ชายของเราด้วย " หาคำตอบให้กับตัวเอง ก่อนจะรีบลุกไปอาบน้ำแต่งเนื้อแต่งตัว
ห้องอาหารเงียบผิดปกติ มีจารอาหารวางอยู่เพียงสองที่
"บัว คุณพ่อกับคุณแม่ละ " ถามสาวใช้เมื่อไม่พบใคร นั่งลงตรงที่ประจำ แล้วดื่มนมสดแก้วใหญ่
"คุณท่าน ไปต่างจังหวัดคะ เห็นบอกว่าจะไปดูที่แถวภาคเหนือ " พยักหน้ารับทราบ แล้วจัดการอาหารเช้าทีละเล็กละน้อย
"แล้วพี่ราชันย์ละ " หันไปถาม แต่ก็สบตาเข้ากับคนที่เอ่ยถึงพอดี คนเพิ่งมานั่งลงตรงข้ามหญิงสาว พอสาวใช้เอากาแฟอย่างดียี่ห้อประจำจากอิตาเลียน มาเสริฟ ก็ยกขึ้นดื่ม
"วันนี้ คุณพ่อกับคุณแม่ ท่านไปต่างจังหวัด " ราชันย์พูดเสียงนิ่ง
"น้องพลอยทราบแล้วค่ะ บัวบอกเมื่อกี้ "
"อืม " หันไปมองสาวใช้ ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ สายตาดุ ที่เป็นประจำส่งผล ให้บัว รีบกระถดถ่อยห่าง
"ไม่มีงานอะไรต้องทำรึยังไง " ราชันย์ส่งเสียงเข้มถามบัว เขาทานไม่ลง หากมีคนมายืนจ้องอยู่แบบนี้
"อะ เอ่อ งั้นบัวเข้าครัวนะค่ะ มีอะไรก้ได้นะค่ะ คุณหนู คุณผู้ชาย " ว่ายแล้ว ก็แผ่นแล็บ
"พี่ราชันย์ ไปดูบัวเขาทำไมคะ บัวกลัวแย่เลย " พลอยตะวันว่า แล้วทำแก้มป๋อง อย่างน่ารัก
คนมองอมยิ้ม ปนขำ จนคนถูกมอง ขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"พี่ราชันย์ ขำอะไรน้องพลอยอ่ะ " ราชันย์ไม่พูด แต่เอื้อมแขนยาวแข็งแรง แตะปลายนิ้วหัวแม่มือ แล้วเช็ดคราบนมที่ติดอยู่ที่ริมฝีปากให้หญิงสาว
อืม ถ้าได้ใช้ลินสากลากเลีย คราบนมจะรู้สึกยังไงนะ !!!
สะดุดกับความคิดตัวเองแล้วรีบชักมือกลับ
"น้องพลอยทานเลอะตลอด ขอบคุณนะค่ะ " ว่าแล้วก็เขิน เวลาทานนมที่ชอบ ก็มักจะเลอะมุมปากแบบนี้เป็นประจำ
"จะสายแล้ว ยังไม่รีบไปเรียนรึไง ไหนรถจะติดอีก " ราชันย์ว่าเสียงเข้ม ทำให้พลอยตะวันรู้สึกเหมือนโดนดุ
"ค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะค่ะพี่ราชันย์ " พลอยตะวันส่งยิ้มหวานให้พี่ชายตัวโต ที่ทำหน้านิ่ง สนิทได้ตลอดเวลา
ทำโหดไปงั้น แต่จริงๆ แล้วก็เป็นห่วงเราอยู่ละซิ พี่ชายขี้เก็ก
ใช้เวลาอีกซํกพัก ร่างสูงสง่าสมชายชาตรี ก็เดินออกมาจากคฤหาสถ์ ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย ที่ยังเห็นร่างสวยสมส่วน ยืนสาละวน อยู่กับรถคันหรู
"รถเป็นอะไร "
"ไม่ทราบค่ะ อยู่ๆ ก็สตาทไม่ติดซะงั้น นี่กำลังให้ประธีป เขาดูให้อยู่ "
"อืม งั้น เธอมากับฉัน " พลอยตะวันไม่ค่อยชอบสรรพนามที่เขาใช้ซักเท่าไหร่ แต่ก็ยอมเดินตามไปต้อยๆ อย่างเชื่อฟัง ยังไงซะ มหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังที่เธอเรียนอยู่ ก็เป็นทางผ่านสำหรับจะไปบริษัท อยู่ดี
พลอยตะวันทำหน้ามุ่ย ตั้งแต่ที่ขึ้นมาบนรถ จนพอรถจอดนิ่งอยู่บนการจราจรที่ติดขัด ทำให้ราชันย์ที่เริ่มหงุดเพราะรถติดยิ่งหงุดหงิดกันไปใหญ่
"ทำหน้าบึ้งทำไมฮ่ะ พลอยตะวัน "
"ก็เพราะพี่ราชันย์นั่นหละ "
"ฉัน ทำไม " หันไปมองหน้าน้องสาวคนสวยๆ ข้าง ๆ
"ก็พี่ราชันย์ คอยแต่จะเรียกตัวเอง ว่าฉัน เรียกน้องพลอยว่าเธอ เรียกกันแบบนี้ พี่ราชันย์ไม่ชอบน้องพลอยใช่มั้ย น้องพลอยทำอะไรผิด นี่ก็ผ่านมาตั้งเป็นสิบๆ ปีแล้ว พี่ราชันย์ก็ยังเรียกน้องพลอย ว่าเธอๆ ๆๆ อยู่ได้ พี่ราชันย์รู้มั้ยค่ะ ว่ามันน่าเสียใจขนาดไหน น้องพลอยอยากมีพี่ชายที่ใจดี กับน้องพลอย เป็นห่วงน้องพลอย น้องพลอยดีใจที่มีพี่ราชันย์เป็นพี่ชาย แต่ดูพี่ราชันย์ไม่ดีใจเลยใช่มั้ยค่ะ ที่มีน้องพลอยเป็นน้อง ฮึก " ใบหน้าหวานง้ำงอ ขอบตาเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ และในที่สุดน้ำตาหยดใส ๆ ก็ไหลลงมา แต่เจ้าตัวรีบเช็ดมันลวกๆ แล้วหันหน้าหนี
เป็นผู้หญิง ที่เซ็นซิทีฟ ง่าย น้อยใจอะไรนิดหน่อยน้ำตาก็ไหลมาอย่างกับเขื่อนแตก
ราชันย์เองก็อึ้งไปเหมือนกัน ที่ได้ฟังคำสารภาพจากน้องสาว การที่เขาพยายามทำตัวห่างเหินแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร นั่นก็เพราะเขามีเหตุผลส่วนตัว ซึ่ง เขาไม่จำเป็นต้องบอกเธอในตอนนี้
แต่ตอนนี้เขาโตพอที่จะสามารถควบคุมอะไรๆ ได้หลายอย่างแล้ว บางทีเขาอาจจะทลายกำแพงน้ำแข็งที่เขาสร้างมันขึ้นมาได้ซํกที
ตอนที่จะหันไปซับน้ำตาให้สาวน้อย สัญญานไฟเขียวก็ขึ้นทันที รถเริ่มขยับตัว ทำให้เขาต้อง ออกรถอย่างจำใจ
เมื่อฝ่าฝูงจราจรอันหนาแน่นมาได้ ไม่นานรถสปอร์ตสุดหรูสีดำมันปลาบ ก็แล่นเข้ามาจอดบริเวณที่จอดรถริมฟุดบาตของมหาวัยลัยชื่อดังทันที
พลอยตะวันกำลังจะรีบลงจากรถ เพราะงอลพี่ชายตัวดีไม่หาย ดูเอาเถอะ รู้ทั้งรู้ว่าเราน้อยใจ ไม่มีปลอบซักนิด !!
"เดี่ยว " มือหนาคว้าแขนเล็กบอบบางเอาไว้ มืออีกข้างดันหน้าหวานให้หันมาประจันหน้า
"พี่ขอโทษ สำหรับที่ผ่านมาอาจทำตัวเป็นพี่ชายที่ไม่ดีกับพลอยนัก ............... เดี่ยวเย็นนี้พี่จะมารับกลับบ้านนะ " ราชันย์ยิ้มให้เล็กน้อย แต่อย่างนั้น พลอยตะวันก็รับรู้ถึงความอ่อนโยน ที่เขามอบให้
มือหนาอุ่นๆ เช็ดคราบน้ำตา นั่นทำให้พลอยตะวันรู้สึกว่า หัวใจดวงน้อย ๆ กำลังเริ่มสั่นไหว เต้นผิดจังหวะ อีกครั้ง
"ค่ะ " พลอยตะวันยิ้มหวานน้อยๆให้
ราชันย์ถือโอกาส ฉกโทรศํพท์เครื่องบางในมือของพลอยตะวันมา กดหมายเลขของเขาแล้วโทรออก ไม่นานก็ยื่นคืนเจ้าของที่ทำหน้างง ๆ
"ตั้งใจเรียนละ "
"ค่ะ "
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น