รักร้อนๆของเจ้าหญิงน้ำแข็ง

ลำดับตอนที่ #3 : เรื่องร้ายๆ2

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น แล้วประตูห้องก็เปิดออก หญิงสาวคนหนึ่งถือแฟ้มงานเข้ามาในห้องทำงานของเขา

“คุณคุรายามะค่ะ ท่านประธานเรียกประชุมค่ะ”

เธอพูด แล้วยืนรอเขาอยู่ที่หน้าประตูห้อง

“งั้นก็ไปกันเลยสิ เดี๋ยวท่านประธานจะรอนาน”

เขาเก็บของเข้าที่ แล้วเดินนำไปยังห้องประชุมใหญ่ของบริษัทFor u บริษัทค่ายเพลงที่ใหญ่ที่สุดในญี่ปุ่น เป็นบริษัทของดารา นักร้องชื่อดังมากมาย คุรายามะเดินเปิดประตูห้องประชุมเขาก้มหัวให้ทุกคนเล็กน้อย แล้วจึงเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ทางด้านขวาของโคทาโร่ และมีเลขายืนอยู่ข้างหลัง

“เอาแหล่ะมากันครบแล้วใช่ไหม วันนี้ผมมีเรื่องสำคัญจะปรึกษา ผมพบว่าตอนนี้บริษัทของเรากำลังขาดทุนมาก สักครู่ผมจะเปิดกราฟรายงานผลรายรับของบริษัทให้ทุกท่านได้ทราบนะครับ คิกุจิฝากจัดการที่”

โคทาโร่หันหน้าไปพูดกับผู้ช่วยของเขา

“แต่ดาราและนักร้องในบริษัทของเราก็มีงานเข้ามาไม่ขาดสาย เอาแหล่ะครับ นี่คือผลสรุปยอดรวมรายได้ทั้งหมดของบริษัทเราเดือนนี้ คิคุจิจะรายงานให้ทุกท่านได้ทราบต่อจากผมนะครับ”

แผ่นสไลด์ถูกเปิดขึ้น ไฟในห้องประชุมถูกปิดลง

“แผ่นสไลด์ที่เปิดขึ้นนี้ฉายให้เห็นถึงรายได้รวมของเดือนนี้ทางเราพบว่า ต้นเดือนเรามีรายได้ไม่ต่ำกว่า 200,000,000บาท แต่ในปลายเดือนรายได้ของบริษัทเราตกลงมากเหลือเพียงแค่ 50,000,000บาท เท่านั้น เพราะฉะนั้นผมจึงอยากให้มีการเพิ่มรายได้ ในแผนกต่างๆเป็นแผนกละ 200,000 บาท และส่งยอดเงินที่ได้ทุกๆครั้งที่งานโปรเจ็คนั้นๆเสร็จสิ้นลง คิดว่าน่าจะดีกว่า หรือทุกท่านคิดว่ายังไงกันครับ”

คิคุจิพูดจบเสียงอืออึงก็ดังขึ้นทั่วทั้งห้องประชุม

“ก็ดีนะ อืม เธอว่าไงล่ะ คุรายามะ”

คณะกรรมการคนหนึ่งถามคุรายามะ

“ผมคิดว่าเป็นความคิดที่ดีที่เดียวเลยละครับ เพราะทำให้เราสามารถเช็คได้ว่าในแต่ละแผนกมีใครฮุบเงินรึเปล่า ผมว่าเราควรดำเนินการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด”

“เอาแหล่ะครับทุกท่าน ผมคิดว่าเรื่องนี้คงจะไม่มีผู้ใดคัดค้านแล้วนะครับ ผมจะให้เริ่มดำเนินงานเรื่องนี้อาทิตย์หน้านะครับ เลิกประชุมได้”

โคทาโร่พูดหลังจากที่คุรายามะพูดจบไม่นาน แล้วคณะกรรมการทุกคนก็ค่อยๆเดินออกจากห้องประชุมไปจนไม่เหลือใครสักคนนอกจาคุรายามะ  โคทาโร่ และคิคุจิ

“อ้าวทำไมยังไม่กลับไปทำงานอีกละคุรายามะ”

โคทาโร่ถามขึ้นขณะที่กำลังจะเดินออกจากห้องประชุม

“เดี๋ยวผมเก็บของเสร็จแล้วผมก็จะไปแล้วครับท่าน”

“งั้น เดี๋ยวฉันไปก่อนนะ “

“ครับท่าน”

คุรายามะพุดจบโคทาโร่ก็เดินออกจากห้องประชุมไป

“หึ โคทาโร่ วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่แกจะได้นั่งโต๊ะทำงานของแก รีบๆกลับไปนั่งซะเถอะ 555”

เวลา 2โมงครึ่ง ที่โรงเรียนของยูคิ ช่วงเวลานี้ทุกๆโรงเรียนกำลังเลิกพอดี

“นี่ยูจังๆ เย็นนี้จะไปไหนรึเปล่า ไปกินไอติมกันไหม”

เด็กหญิงคนหนึ่งมีผมยาวรวบไว้ข้างหลัง ผมของเธอมีสีน้ำตาลเข้ม เธอตะโกนเรียกยูคิตรงทางเดิน และรีบวิ่งตามมาอย่างเร็ว ยูคิหันหน้าไปมองเธอช้าๆ

“วันนี้เราต้องไปที่บริษัทป๋านะริโอะ ขอโทษนะ ไว้วันหลังแล้วกัน”

“ว้า เสียดายจังแต่ไม่เป็นไรหรอกเอาไว้วันหลังก็ได้ แล้วจะไปยังไงอ่ะยูจัง”

“เดี๋ยวพี่มารับ“

“จริงเหรอ แล้วจะมาทุกคนเลยรึเปล่า แล้วจะมารึยัง”

ยูคิพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเดินต่อไปเรื่อย

“งั้นเดี๋ยวเราเดินไปส่งแล้วกัน อยากเจอพี่ๆของยูคิจังตั้งนานแล้ว”

ริโอะจังพูดเสร็จก็เดินไปอยู่ข้างๆยูคิ เมื่อทั้ง 2คนเดินไปถึงที่หน้าประตูก็มีนักเรียนในโรงเรียนทั้งม.ต้น และ ม.ปลายยืนมุงกันอยู่ ยูคิกับริโอะต้องแทรกตัวเองฝ่ากลางวงออกไป ยูคิกับริโอะ เห็นกลุ่มผู้ชายกลุ่มหนึ่งยืนกันอยู่ 3คน

“ว้ายน่ารักจังเลยเธอยิ้มให้ฉันด้วย ดูสิคนนั้นอ่ะ คนที่ใส่เฮดโฟนอยู่อ่ะ”

เสียงของผู้หญิงหลายๆคนพูดขึ้น

“ฉันว่าคนที่นั่งอยู่ที่พื้นอ่ะน่ารักดีน่ะ”

“ฉันว่าคนนั้น เท่ดีน่ะ อยากรู้จังว่ามาโรงเรียนเราทำไม”

“ยูจังดูสิ เท่จังเลยทั้ง 3คนเลยเนอะว่าไหม”

ริโอะพูดกับยูคิ ที่ไม่มีอาการอะไรเลย และกำลังเดินเข้าไปหาทั้ง 3คนนั้น

“อ้าวยูจังจะไปไหนอ่ะ ยูจัง”

ริโอะตะโกนตามยูคิไปเบาๆ

“นั่นมันยูจังนี่นา จะไปไหนอ่ะ”

เสียงของรุ่นพี่คนหนึ่งพูด ยูคิได้ยินก็ไม่พูดอะไร แต่หันหน้าไปโค้งแล้วยิ้มเล็กน้อย

“ว้ายเธอ เมื่อกี้ยูจังยิ้มให้ฉันด้วย น่ารักจังเลย”

(ยูคิเป็นคนหน้าตาดี ออกจะคล้ายๆผู้ชายหน่อยๆ เพราะสูง และช่วยงานโรงเรียนบ่อยๆ ก็เลยเป็นที่รู้จักของทุกคนในโรงเรียน ถึงแม้ว่ายูคิจะไม่ค่อยพูดแต่ก็ไม่มีใครที่ไม่ชอบยูคิ)

“นี่เคียวยะเมื่อไรยัยยูคิจะมาเนี่ย ฉันรำคาญพวกเนี่ยจะตายอยู่แล้ว”

อากิฮะบ่นเบาๆกับเคียวยะละโทชิ ขณะที่โทชิกำลังฟังเพลงและยืนยิ้มให้กับผู้หญิงในโรงเรียนอยู่ ส่วนเคียวยะก็กำลังอ่านหนังสืออยู่ แต่อากิฮะไม่ได้ทำอะไรเลยได้แต่นั่งอยู่บนพื้นเฉยๆ

“พี่”

เสียงของยูคิพูดขึ้น

“โธ่ กว่าจะมาพวกฉันรออยู่ตั้งนานแน่ะ เอากระเป๋ามาเดี๋ยวพี่ถือให้”

โทชิเอาเฮดโฟนออกและยื่นมือไปหยิบกระเป๋าของเธอ เสียงจ้อกแจ้กก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“เอ๋ พี่ของยูจังเหรอเนี่ย มิน่าล่ะ ฉันก็ว่าหน้าคุ้นๆ”

เสียงของรุ่นพี่หลายคนพูดขึ้น ริโอะค่อยๆเดินเข้าไปหายูคิช้าๆ

“เออยูจัง นี่พี่ชายเธอเหรอ”

ริโอะพูดกับยูคิเบาๆ ยูคิพยักหน้าเล็กน้อยแล้วแอบขำ

“โธ่ยูจัง ทำๆไมไม่บอกละ ปล่อยให้เราพูดอยู่คนเดียว หวัดดีค่ะ”

ริโอะหันหน้าไปหาพี่ๆของยูคิ และโค้งให้เล็กน้อย

“หวัดดีครับ เพื่อนยูคิเหรอ พี่ชื่อโทชินะอยู่ป.6 “

“ริโอะค่ะ”

ริโอะพูดกับโทชิเบาๆ

“พี่ เคียวยะอยู่ม.1 ส่วนเจ้านี้อยู่ป.5 ชื่ออากิฮะ แต่ตอนนี้อย่าไปยุ่งกับมันเลย มันกำลังอารมณ์เสีย มันขี้หงุดหงิดนะ ไปกันยังยูคิ เดี๋ยวป๋าจะรอ ริโอะจังพวกพี่ไปก่อนนะ แล้วเจอกันใหม่”

“บายยูจังพรุ่งนี้เจอกันนะ”

ยูคิหันหน้ามาโบกมือให้กับริโอะก่อนที่จะเดินไปกับพี่ๆ

“กลับบ้านบ้างดีกว่าเรา”

ริโอะค่อยๆหันหน้าเพื่อเดินไปอีกทาง

“ริโอะเธอคุยอะไรกับ 4คนนั้นนะ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ”

“เออ… ไม่ได้คุยอะไรนี่ค่ะ ขอตัวกลับบ้านก่อนแล้วกันนะค่ะ บายค่ะรุ่นพี่”

ริโอะพูดจบก็วิ่งหนีไปทันที

“นี่ยูคิ ริโอะจังนี่น่ารักดีนะ”

ขณะที่ทั้ง 4คนกำลังยืนรอรถอยู่นั้น โทชิก็พูดขึ้น ยูคิหันหน้ากลับไปมองที่โทชิทันที

“ทำไมต้องมองอย่างนั้นด้วยเล่า ยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ก็แค่ชมว่าน่ารักดีก็เท่านั้นอ่ะ”

ทั้ง 4 นั่งรถที่ทางบริษัทจัดมารับ เมื่อถึงที่บริษัท ทั้ง 4 ก็เดินตรงไปยังห้องป๋า ซึ่งมีป้ายติดไว้ว่า ห้องประธานกรรมการบริษัท For u

“ป๋า มาแล้วกลับบ้านกันเหอะ หิวข้าวแล้ว”

อากิฮะเปิดประตูห้องแล้วพูดขึ้นทันที

“มากันแล้วเหรอ แล้วน้องละ”

โคทาโร่พูดขณะที่มือยังคงเขียนงานที่ค้างอยู่

“ก็อยู่นี่ไงป๋า เชอะทำแต่งานจนไม่มองลูกแล้ว”

โทชิพูดประชดป๋าและผลักตัวยูคิขึ้นไปข้างหน้า

“แล้วนี่จะไปยังป๋า จะได้ไปเดินเล่นหน่อย”

เคียวยะพูดแล้วเดินไปยังประตูห้อง

“เออๆ ไปเดินเล่นรอก่อนแล้วกัน ดูแลน้องดีๆละ”

ทั้ง 4คนจึงเดินออกมาจากห้อง

“ที่นี่ฉันรู้ว่าพวกเราคงจะไปกันคนล่ะทางอยู่แล้ว ตอนนี้ 4โมงครึ่งเดี๋ยวพวกเราแยกย้ายกันไป แล้วกลับมาเจอกันตอน6โมงหน้าห้องป๋านะ”

เคียวยะพูดจบทุกคนก็แยกย้ายกันไป เคียวยะเดินไปหาคิคุจิเพื่อสอบถามเรื่องคอมพิวเตอร์

(คิคุจิเก่งคอมมาก)

เคียวยะเดินไปถึงก็พบชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่โต๊ะคิคุจิและคุยกันอยู่

“อ้าวคุณคุรายามะนี่ คุยอะไรกับคุณคิคุจินะ ท่าทางเครียดน่าดูเลยอ่ะ อย่าเพิ่งเข้าไปดีกว่า”

เคียวยะจึงยืนรออยู่ใกล้ๆ ทำให้สามารถได้ยินคำพูดของทั้ง2ได้อย่างชัดเจน

“ผมรู้นะว่าคุณจะทำอะไร คุณคุรายามะ หยุดทำก่อนที่ผมจะเรียกตำรวจ”

“หึหึหึ คนอย่างผมจะไปทำอะไรได้คุณคิคุจิ แต่ถ้ามีคุณมาช่วยอาจจะสำเร็จก็ได้ ถ้าสำเร็จ ผมยินดีที่จะยกตำแหน่งรองประธานกรรมการให้คุณเลย คุณไม่ต้องทำอะไรเลยแค่ช่วยยืดเวลาของคุณโคทาโร่ในวันนี้ก็เท่านั้น ว่าไงล่ะครับคุณคิคุจิ”

“นี่แกคิดจะทำอะไรของแกกันแน่ คุรายามะ”

“ผมคิดจะทำอะไรนะเหรอ ผมว่าคุณก็คงจะรู้อยู่แล้วนี่นา แต่ถ้าอยากรู้ผมจะบอกจากปากผมเลยก็ได้ ผมก็แค่จะ…”

โครมมมมม

เสียงหนึ่งดังขึ้น ทั้ง2คนจึงหยุดคุยกันทันที

“ใครนะ ใครอยู่ตรงนั้น“

“ใครนะ ใครอยู่ตรงนั้น“