> - mY boSs - <

ลำดับตอนที่ #13 : >>13

เช้าวันเสาร์ของผมที่ปกติต้องไปทำงานที่ ออฟฟิตซึ่งไร้ผู้คนแต่ตอนนี้ผมมาอยู่หน้าบ้านของผู้หญิงคนหนึง

และเทอก็เดินออกมาโบกมือลาแม่ของเทอที่ออกมาส่งหน้าบ้านด้วยความร่าเริงจนผมละสายตาไม่ได้

ตอนนี้เทอมาตรงฝั่งตรงข้ามของผมฝั่งเบาะข้างๆคนขับน่ะ

เสียง เก๊าะ เก๊าะ เก๊าะ เสียงเคาะกระจกทำให้ผมตื่นจากพะวังผมหันหน้าไปทางบัวที่ยืนเคาะกระจก

และชี้นิ้วตรงที่ล๊อกประตู ผมปลดที่ล๊อกและเทอเปิดประตูออกขึ้นมานั่งข้างๆผมอย่างเรียบง่าย

" คุณเปนอะไรรึป่าวเนี่ย ฝันแต่เช้าเชียวนะ "

" ป่าวซะหน่อย " ผมพูดพลางออกรถไป

" แล้ววันนี้รถจะไปไหนกันละ ผมขับรถโดยไม่รู้จุดหมายไม่ได้หรอกนะ "

" ชั้นรู้น่า ก็กำลังจะบอกอยู่ที่ไงเจ้าคะ...ไปจ.ลพบุรีบ้านเกิดคุณไง "

ผมทำหน้า งง น้อยๆ เทอมารู้ได้ไงว่าผมเกิดที่ไหน ซึ่งแน่นอน ลพบุรีไม่ใช่บ้านเกิดผมหรอก

" ผมไม่ได้เกิดที่ลพบุรีนะ "

" อ่าวแต่ทำไมเวลาชั้นไปชั้นเห็นบรรพบุรุษของคุณที่นั้นทุกทีเลยละ แปลกจังเนอะ "

ผมพยายามคิดว่าญาติผมมีใครไปอยู่ลพบุรีมั้ย แต่เท่าที่รู้ ญาติผมจะมีกันอยู่แค่ 2 คนคือแม่และน้องสาว

ของผม ผมพอจะนึกอะไรออกแล้วละ

" นิคุณว่าผมเป็นลิงเหรอ "

" ฮ่าๆๆ คุณพึ่งรู้เหรอเนี่ย โง่อยู่ตั้งนานนะ ฮ่าๆ "

เสียงและสีหน้าที่เทอหัวเราะระงับความโกรธผมได้ในทันทีและทำให้ผมหัวเราะตามเทอไปด้วย

" คุณไม่โกรธเหรอ "

" ไม่นิ "

" นิชั้นจะหลับละนะถึงแล้วปลุกด้วยละ "

ว่าแล้วเจ๊แกก็เอนเบาะหลังเอาเสื้อที่อยู่ตรงเบาะหลังของผมมาห่มตัวเองและพลิกหลับไป

" นิคุณอย่าพึ่งสิ มาช่วยกันดูทางก่อน ผมไปไม่เป็นนะ "

ผมใช่มือข้างซ้ายปลุกเทอแต่ดูเหมือนเจ๊แกจะแกล้งทำเป็นหลับไปแล้วทำให้ความพยายามของผมไม่สำเร็จ



    ผมไม่รู้ว่าผ่านมาแล้วกี่ ชั่วโมง เพราะผมไม่สนใจดูนาฬิกา ตอนนี้ผมเริ่มจะปวดฉี่ซะแล้ว

ผมแวะปั้มจอดรถและหันไปปลุกคนข้างๆที่ตอนนี้หลับปุ้ย เหมือนหอมออา ไม่มีผิด

" นิคุณอยากเข้าห้องน้ำมั้ย " ผมกระซิบเบาๆ มือก็เขย่าตัวเทอไปด้วย

" อะไรถึงแล้วเหรอไง เร็วจัง "

" บ้าเหรอ ยังไม่ถึง อยากเข้าห้องน้ำมั้ย "

เทอพยักหน้า และบิดขี้เกียด

" งั้นลงไปซื้ออะไรด้วยดีกว่าไปกัน ปะ "

ผมและบัวต่างทำธุระกันเส็ดเรียบร้อยผมเดินมารอเทอหน้าห้องน้ำหญิงในขณะที่เทอเดินออกมา

" ผู้ชายนิทำอะไรเร็วจังเนอะ "

" ไปซื้อขนมกันดีกว่า ผมอยากได้กาแฟด้วย "

" คุณเลี้ยงอะเป่า "

" เออน่า ผมเลี้ยงๆ "

  เทอซื้อขนมและน้ำเยอะแยะขึ้นมาบนรถ ผมไม่ว่าอะไร ขับรถออกจากปั้ม

" เราจะถึงตัวเมืองลพบุรีแล้วนะ "

" บ้านป้าน่ะอยู่เลยตัวเมืองไปอีกนะ "

" แต่คุณยังจำทางได้ใช่มั้ยละ "

" ไม่อะ ไม่ได้ ชั้นไม่ได้มานานมากแล้วนะ "

" อ้าว แล้วผมจะรู้มั้ยเนี่ย "

" แหมถามคนแถวนั้นก็ได้น่า ไม่มีใครไม่รู้จักบ้านสวนบุษบา หรอก "

" บ้านสวน บุษบา เหรอ "

" ใช่ ตั้งตามชื่อชั้นไงละ ..เพราะละสิ"

" -*- "

ขับต่อได้สัก 30 นาทีก็เข้าถึงตัวเมืองของจังหวัดลพบุรี

" แล้วผมจะไปยังไงต่อเนี่ย "

" อะอะ จอดๆ แล้วชั้นถามชาวบ้านให้ "

เทอเปิดกระจก แล้วตะโกนถาม

" ลุงจ๊ะ ลุง รู้มั้ยว่าบ้านสวนบุษบา ไปทางไหนอะ "

" ตรงไปเรื่อยๆหนู ซัก 5กิโล แล้วจะเห็นป้ายชนบทแล้วเข้าไปอีกสัก 5กิโลก้เห็นเลยละ "

" เห็นเลยเหรอจ๊ะ ขอบคุณลุงมากจ๊ะ "

" ได้ยินแล้วใช่มั้ยที่ลุงบอกชั้นไม่ต้องบอกซ้ำนะ "

" ได้ยินแล้วคร๊าบบ "

 สักพักมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาผมก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู แต่มันไม่ใช่ของผมนินา

มันเป็นเสียงของคนข้างๆ ทำไมเราต้องมาใช่เสียงเหมือนกันด้วยเนี่ย ผมหันไปมองคนข้างๆ

 บัวส่งสายตามามองค้อนประมาณว่าไอ้คนเลียนแบบ เปลี่ยนเสียงเดี๋ยวนี้นะ

" ฮัลโหล "

" จ้า  "

" บัวมากับลิงเอ้ย คุณวายุน่ะ วินอยากมาด้วยรึป่าว "

พอผมได้ยินชื่อ วิน หูผมก็ยาวขึ้นเรื่อยๆๆๆๆ และดูจะมีอารมณ์หงุดหงิดอย่าไร้สาเหตุ

" แย่จังเลยนะ ไว้คราวหน้าละกัน ป้าต้องจำวินได้แน่ๆ "

" เออ...ไปเถอะน่า ขอให้สนุกนะ บ๊ายบาย "

ผมพยายามไม่พูดไม่คุย เพราะจะได้ไม่อารมณ์เสียใส่เทอ 

" นี่ไงๆๆ ป้ายมันเขียนว่า ชนบทลพบุรี  อีก5 กิโลถึงแน่ๆเลยเนอะ "

ผมเห็นเทอหันมายิ้มให้ ดูเหมือนรอยยิ้มของเทอจะช่วยบรรเทาอาการโกรธของผมได้มาก

ผมยิ้มตอบกลับไป เทอเกาะหน้าต่างเหมือนเปนเด็กๆ มันยิ่งทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นไปอีก

ผมเห็นป้ายที่ใหญ่โตพอสมควร เพราะถ้ารถคันไหนขับผ่านแล้วมองไม่เหนก็ไม่รู้จะพูดว่าอย่างไรแล้ว

ป้ายเขียนไว้บนแผ่นไม้ธรรมชาติขนาดใหญ่ว่า บ้านสวนบุษบา เขียด้วยตัวหน้งสือสีทอง


                                      บ้านสวน บุษบา

" เลี้ยวนี่ๆ "

เทอดูกระตือรือร้น เหมือนเด็กที่อยากลงไปวิ่งเล่น ผมขับรถเข้าไปในสวนดอกไม้มากมาย

" นิ ชั้นบอกไว้ก่อนนะว่า ป้าชั้นน่ะไม่ธรรมดา "

" ท่านไม่ใช่มนุษย์หรือ "

" คุณอย่ามากวนโมโหจะได้มั้ย "

" ก็คุณบอกว่าป้าคุณไม่ธรรมดา ผมก็คิดว่าท่านจะเป็นเอเลี่ยนอะไรทำนองนั้น "

" ชั้นไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าท่านก็มีส่วนคล้ายอยู่บ้าง แต่ว่าท่านนะ ไม่ชอบคนแปลกน่า "

" โอเคๆ ผมจะระวังตัว "

" ไม่ได้เป็นห่วงนะแค่เตือน "

ผมยิ้ม แต่ไม่รู้ว่าเทอจะสังเกตุเห็นหรือไม่ ผม จอดอยู่หน้า บ้านใหญ่หลังใหญ่ ที่สวยงามมากทีเดียว

" ในบ้านคงจะมีคนเยอะใช่มั้ยครับ "

ผมถามบัวในขณะที่เราลงจากรถกันแล้ว และกำลังจะเดินไปที่ประตูบ้าน

" ป้าชั้นอยู่คนเดียวน่ะ ถ้าไม่รวมคนรับใช้อีก 2คน กับ คนขับรถอีกคนนึงนะ "

ผมพยักหน้า เป็นการรับรู้

ผมมองไปที่ประตูบ้าน มีผู้หญิงวัยกลางคน ใส่แว่น หมัดผมรวบไว้ ใส่กระโปรงยาวหน้าถมึง เดินออกมา

" ป้าไพ สวัสดีคะ นี่บัวเองน่า "

" นั้นบัวหลานป้ารึ " หญิงวันกลางคนบอกเสียงตื่นเต้นแต่ราบเรียบ

บัวเข้าไปกอดป้า ป้าไพที่บัวเรียกกอดบัวโยกไปโยกมาและหอมที่หัวที่หนึง

" จะมาไม่เห็นโทรมาบอกเลยนะ "

" ถ้าป้ารู้ก็ไม่เซอร์ไพร์นะสิ "

" เซอพง เซอไพ อะไรกันป้าไม่รู้จักหรอก เรานะไปอยู่เหมือนกรุงเสียนนานรับอะไรใส่หัวมาบ้างก็ไม่รู้ "

เสียงพูดเทอบอกอย่างตำหนิกับบัวยังไงไม่รู้

" แล้วนั้นใคร "

" อ้อ...นั้น ....เอ่อ..ฟะ..แฟน บัวเองจ๊ะป้า "

" อะไรมาคราวนี่หอบแฟนมาด้วย แล้วคุณชื่ออะไรละ"

น้ำเสียงเย็นชาสุดๆ เทอหันมามองหน้าผมอย่างดุเดือดมากๆ

" เอ่อ..ผมชื่อวายุครับ เรียกยุก็ได้ครับป้า "

" ใครเป็นป้าของคุณมิทราบ คุณวายุ "

 ป้าแกบอกเสียงเขียวแบบนี้แล้ววันนี้ผมจะรอดมั้ยเนี่ย ?? โอยย









TalK + 

      
             ไม่ได้อัพซะหนึ่งเดือน แต่ตอนนี้ปิดเทอมแล้ว สบายมากๆเลย แต่ว่าอยู่บ้านเมื่อจัง

ไม่ได้ออกไปเที่ยวเลย จะใช้เวลาให้คุ้มค่าแล้วจะ ต่อเรื่องมาอัพนะจร๊ะ

                                                             
 
                                                                  ยิ้มแย้ม