ผู้หญิงอย่างฉัน กับ ผู้ชายอย่างนาย

ลำดับตอนที่ #2 : ::บทที่ 2::

"เสร็จยังไอ้ทรี สายตลอดชาติเลยนะเอ็ง"

 ภาดานั่งกอดอกมองนาฬิกาเป็นระยะ หลังจากที่ผ่านมา 15 นาทีแล้ว เพื่อนสาวไม่มีวี่แววว่าจะออกมา

จากห้องนอนซะที

"เห้ย ไอ้นี่...."

"เสร็จแล้วๆๆ... ไปๆ เรียกอยู่ได้"

"O_O"

"แกมองอะไรข้าวะ?"

ทรีซรางค์หมุนตัวและมองไปที่กระจก เธอคิดว่าตัวเองก็ไม่ได้แต่งตัวประหลาดนินา แต่งเหมือนทุกๆวัน

แล้ว ภาดาจะตาค้างอะไรหนักหนา

"นี่เอ็งล้อเล่นรึป่าว ?"

ทรีซรางค์ทำหน้า งง เธอไม่คิดว่าเธอจะมีอะไรแปลกจริงๆ !!

"เอ็งจะบ้ารึไงวะ ไปสัมภาษณ์งานนะโว้ย เอ็งแต่งตัวเหมือนจะไปรบไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้!!"

"เห้ย !! จะบ้าเหรอ ก็ไปชุดนี้แหละ"

   ซื้อยืด ธรรมดาสีขาวกับ กางเกงทหารขายาว รองเท้าผ้าใบ บวกกับผมของทรีซรางค์ที่รวบเป็นหางม้า

 ใครมองก็คงไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้กำลังจะไปสมัครงานหรอก
 
     ภาดา ทำหน้าเบื่อหน่าย กับรสนิยมที่ซ้ำซากของเพื่อน เลยลุกขึ้นและหมุนตัวทรีซรางค์เข้าไปใน

ห้องอีกครั้ง จัดการเปิดตู้เสื้อผ้าของตัวเอง ให้เพื่อนตัวดีลองใส่ดู 

     ลุคใหม่ที่ออกมา พอจะดูดีขึ้น(เป็นกอง) เสื้อแขนตุ๊กตาสีชมพู กับกระโปรง พลิ้วสีขาว ทำให้

ทรีซรางค์ดูเป็นผู้หญิงมากขึ้นเยอะ

"เห้ยเอ็งให้ข้าใส่ผ้าขี้ริ้วของเอ็งไมวะเนี่ย ? น่าเกลียดชิบเป้ง"

"ถ้ายังอยากได้งานนี้ก็ช่วยหุบปากหน่อย....เอ่...รองเท้าคู่ไหนเหมาะกับเอ็งวะ"

"ไม่มีหรอก ใส่แตะไปละกัน ข้าว่าเหมะเหมง"

"อ้า... ~ เจอแล้วๆ นี่ๆๆคู่นี้ๆ...ใส่เดะวะ"

.......

"ว้าวว ยังเงี่ยเหมาะกับที่จะได้รับงานหน่อย"

 ภาดามองดูผลงานตัวเองด้วยความชื่นชม ผิดกับตัวผลงานที่จับกระโปรงโยกไปโยกมา ทำเหมือนตัว

เองเป็นตัวประหลาด ทรีซรางค์ลองเดินดูภายในห้อง ท่าเดินของเธอไม่สมกับเป็นผู้หญิงเอาซะเลย

"ปะ เอ็งสวยพอและ..อะนิหวีผมหน่อยๆ เดินให้มันดีๆด้วย ปะๆ"

"ม่ายปาววววววววววว เอ็งให้ข้าใส่อะไรวะเนี่ย"

 ภาดาจัดการกับผมหยักศกแต่เข้ารูปให้มันไม่น่าเกียดจนเกินไป และจูงมือคนร้องโยเยเป็นเด็กๆเพื่อ

ออกจากห้อง




[ ณ บริษัท  ]


"เอ็งนั่งรอนี่นะ...นิ แล้วก็เลิกจับกระโปรงได้แล้ว น่าเกียดจริงๆ"

     ทรีซรางค์นั่งรอสักพักหนึ่งถึงรู้ว่าตัวเองต้องไปเข้าห้องน้ำ และก็เดินไปด้วยท่าที่โยกเยก เพราะ

ไม่ถนัดที่อยู่บนรองเท้าส้นสูง ที่ไม่ค่อยจะสูงสักเท่าไหร่ ด้วยความที่ไม่เคยใส่ร้องเท้าแบบนี้

เลยทำให้เธอไม่มีความมั่นใจเข้าไปใหญ่

"ชุดบ้าไรวะเนี่ย สมัครงานร้านไหนๆไม่เห็นต้องใส่ชุดแบบนี้เลย"

   ทรีซรางค์ เห็นผู้หญิงที่ดูดีคนหนึ่ง นัยตาดุ และมองเธออย่างไม่เป็นมิตรเดินออกมาจากทางที่อยู่ทาง
 
ขวา ที่มองเข้าไปก็เป็นทางต่อไปอีก ในมือถือเอกสารแล้วเดินจ้ำอ้าวๆ ท่าทางเหมือนโกรธคนทั้งโลกยัง

งั้นแหละ

ปึก ~

"โอย"

   ผู้หญิงคนนั้นเดินมาชนไหล่ทรีซรางค์อย่างจัง และมีรึคนอย่างทรีซรางค์จะยอม

"นิเจ๊.."

  ผู้หญิงคนนั้นหยุดเดินและหันมาจ้องตาอย่างไม่เกรงกลัว

"เดินชนคนอื่นเค้า ไม่มีปากขอโทษรึไง"

  เธอเดินก้าวเท้ามาหาทรีซรางค์ และมองตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำเสียงในลำคอและเดินจากไปอย่างไม่แยแส

"ผู้หญิงอะไรวะ"

    ทรีซรางค์กำลังขยับจะเดินไปห้องน้ำต่อ แต่สายตาดันไปเห็นคนคนหนึ่งเข้า เขาเป็นผู้ชายที่

อยู่ในชุดสูท แบบนักธุรกิจ แต่นั้นคงไม่ทำให้ทรีซรางค์หันไปมองผู้ชายคนนี้ ได้ นอกจากว่า

ผู้ชายคนนั้นเขาจ้องมาทรีซรางค์ ด้วยสายตาเย็นชา  หน้าของของไม่สามารถบอกได้ถึงความรู้สึก

ทรีซรางค์ไม่สนใจ เดินไปยังจุดหมายต่อ ......ห้องน้ำ


"ไปไหนมา บอกให้รออยู่ตรงนนี้ไง"

"เข้าห้องน้ำน่ะ .... ว่าไงสัมภาษณ์ได้ยัง"

"ได้แล้วๆ ปะๆ"


-- -- -- -- --


"นี่ ทรี คะพี่เป็นเพื่อนดาเอง"

 ภาดาแนะนำเพื่อนสาวให้กับชายวัยเกินสามสิบ และชายที่ถูกเรียกว่าพี่ก็ยิ้ม...

"นี่พี่วุด นะทรีเป็นคนที่เรารู้จักน่ะ พี่วุดเป็นผู้จัดการฝ่ายขายอยู่ที่นี้"

"หวัดดีคะ"

  ทรีซรางค์ยกมือไหว้อย่างไม่เป็นพิธีนัก ทำให้ วุดดนัย อดขำไม่ได้

"เห็นว่าพูดเก่งนิเรา หน้าที่เราคือ พนักงานฝ่ายขาย นะ ถ้ามีลูกค้าสนใจหรือรับรถเนี่ย เราต้องจัดการ "

"จัดการอะไรเหรอคะ"

"นิแก ก็จัดการขายรถ อะไรทำนองนั้นแหละ"

"อ้อออ อ่าวพี่คะหนูได้งานนี้แล้วเหรอเนี่ย"

"ก้เอออะสิ ดีมั๊ยละ แกก็ลองฝึกงานดูก่อนละกันนะ เดี๊ยวพี่วุดจะเทรนแกเอง ฉันไปละนะ ลางานมาครึ่ง

วันเดียวจะโดนด่าเอา เจอกันที่บ้านนะ"

 ภาดาขอแยกตัวไปทำงาน ก็เหลือแต่ วุดดนัย กับ ทรีซรางค์

"หนูมีห้องทำงานป่าวคะพี่"

"โหยย ตัวแค่นี้ มีแต่โต๊ะทำงานน่ะ ไปดูกันเลยนะ"

"^_^"

    วุดดนัย เดินอธิบายส่วนต่างๆขอบริษัท ที่มีอยู่ 2 ชั้นแต่ก็ค่อนข้างกว้าง บรรยายหน้าที่ต่างๆที่ต้องทำ

และบอกว่าใครเป็นผู้บริหารของที่นี้ เขาชื่อ โนวัต  นรากร  หญิงสาวก็คิดว่าคงคุ้นๆ อยู่บ้างนะ แต่ก็ไม่

ได้สนใจ 

"แล้วหนูเริ่มงานวันไหนคะพี่"

"พรุ่งนี้เลยได้ริป่าวละ"

"อ่าวได้คะ !! รีบทำงาน เงินจะได้มา"

"เป็นเหมือนที่ดามันบอกเลยนะ ตั้งใจทำงานละกัน พรุ่งนี้เข้างาน 8โมงนะ มารับยูนิฟอร์ม แล้วจะบอก

เรื่องงานอีกที เอออ .. พรุ่งนี้ จะมีลูกค้ารายใหญ่มารับรถ ชื่อคุณ ภิภัทรพล แต่เดี๋ยวพี่จะบอกอีกทีละกัน

วันนี้กลับไปก่อนก้ได้ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ"

"คะ !! สวัสดีค้า หนูจะทำงานอย่างสุดความสามารถเลยคะ"

  ทรีซรางค์ยกมือสวัสดี และก็จากมาด้วยอารมณ์ที่เป็นสุข

"ได้งานแล้ว ~ ๆ  ๆ"

















*    *    *    *    *    *    *    *   *    *    *    *    *    *    *    *    *    *    *    *    *    *    *    *    *    *    *    *    *    *    *    *    *    *    *    *   *    *    *