คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Short Fiction] My coach ch.1 -Singular- By:Plural
Title : [Short Fiction] My coach
Nut & Sin
By : Plural
“แต่ป๊าม๊าครับ ซินโตแล้วนะไม่ใช่เด็กๆ”
“แล้วที่โดนลวนลามมานั่นเขาทำกับเด็กหรือไงซิน ไปเถอะ ป๊าไม่เคยขอร้องอะไรซินเลยนะ แค่นี้ทำให้ป๊าได้ไหม”
เพราะประโยคนั้นแหล่ะผมถึงต้องมาสวมชุดขาวคาดสายสีเดียวกันรอ “โค้ช” ที่เพื่อนแนะนำมาให้พร้อมสรรพคุณสารพัดที่บอกต่อกันมา แต่ผมขอแค่... “รอเราได้” แค่นั้นก็พอ
รอว่าผมจะอยากเรียนเมื่อไหร่
รอว่าผมจะเลิกงานตอนไหน
รอว่าผมจะว่างจากกิจกรรมที่ทำอยู่เวลาใด
รอ...ตามใจผมให้ได้ก็พอ
แต่ที่ทำนี่คืออะไร!! ผมกลับต้องมารอเขาหรือ? !
มีคำสั่งเดียวที่แจ้งเตือนผ่านข้อความโทรศัพท์ไม่ได้บันทึกเบอร์ไว้ในหน่วยความจำคือ
“เปลี่ยนชุดรอก่อนเลย”
โอเค! ผมจะทำตาม หลังจากหลับตาข่มอารมณ์ในตอนนี้ ถ้าลืมขึ้นมาแล้วยังไม่เห็นเขา....กลับ!
ผมเปิดเปลือกตาขึ้นมาช้าๆ หวังว่าโค้ชที่ว่าจะยืนอยู่ตรงหน้าแต่กลับ....ว่างเปล่า! บ้าเอ้ย! รออีกนิดก็ได้! เตรียมตัวจะหยิบไอโฟนคู่กายมาเล่นแก้เซ็งแต่เสียงทุ้มแหบก็กระซิบชิดใบหูเสียก่อน
“ถ้าพร้อมแล้วช่วยปิดมือถือด้วยครับ” ผมสะดุ้งเฮือก! หันไปหาเจ้าของเสียงนั้นแล้วก็แทบถอยตัวจนเกือบตกจากเก้าอี้ยาวที่นั่งอยู่ด้วยความตกใจในระยะชิดใกล้ โชคดีที่มีมือหนาคว้าช่วงแขนไว้
“คุณซินใช่ไหม ผมชื่อณัฐ” ทันทีที่เสียงนั้นเอ่ยออกมาอีกครั้งผมก็ต้องยกหลังมือตัวเองขึ้นปิดจมูกอย่างเสียมารยาท กลิ่นเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์คละคลุ้งจนเผลอกลั้นหายใจ
“นี่คุณดื่มก่อนสอนหรือครับ?” แม้ถ้อยสำเนียงจะดูราบเรียบแต่คิ้วสวยที่ขมวดมุ่นบอกให้รู้ว่าไม่ชอบใจนัก
“นี่เที่ยงคืนนะคุณซิน จะให้ผมนั่งเช็ดเบาะรอคุณหรือไง คุณมีสังคมของคุณ ผมก็มีสังคมของผมมั่งสิ อย่าเรื่องมากนักเลย ผมสอนคุณไม่ให้โดนลวนลามจากไอ้พวกนั้นได้แล้วกัน”
“คุณรู้เรื่อง?!” ผมกำลังโกรธ โกรธใครก็ตามที่กล้ามาเล่าเรื่องขายหน้าแบบนี้ให้คนไม่รู้จักฟัง การที่ผู้ชายโดนผู้ชายด้วยกันลวนลามมันไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาเล่าสนุกปากได้หรอกนะ! !
“เอาน่า...อย่าโกรธเลย คนเล่าเขาแค่หวังดี ผมจะได้สอนคุณถูกวิธีไง มานี่เถอะ ยืนอยู่ตรงนั้นจนตีสองก็คงไม่ได้เรียนซักที” ผมเดินเข้าไปใกล้ พยายามข่มอารมณ์ตัวเองจะโกรธก็ไม่ใช่ หงุดหงิดก็ไม่เชิง ความจริงทุกอย่างที่แสดงออกไปก็แค่...อยากเบี่ยงเบนความสนใจตัวเองจากหน้าตากวนๆ....ติดไปทางหล่อของโค้ชที่ว่านี่แหล่ะ...เห็นแล้วมัน....ใจสั่นพาลให้ไม่ถูกชะตา!
“หันหลังก่อน” เสียงนิ่งราบเรียบสั่งแบบนั้น ผมทำตามอย่างว่าง่ายก่อนจะสะดุ้งขึ้นมาอีกครั้งแต่ก็พยายามเก็บอาการเมื่อเรียวนิ้วยาวรวบผมจากด้านหลังให้
“มัดเอาไว้ เวลาเคลื่อนตัวจะได้สะดวก ถ้าปล่อยจะไม่ถนัดนะ” มือหนาดูเก้กัง...แต่ก็พยายามจนเสร็จมัดเป็นหางม้ายาว เขาจับไหล่ให้หันไปหาอีกครั้ง
“ถ้าคุณถูกจับมือแบบนี้” ความอุ่นแผ่ซ่านจากข้อมือที่ถูกจับไปทั้งร่าง...ผมเผลอยกหลังมือขึ้นปาดแก้มตัวเองแรงๆ
“ร้อนหรือ?” เขาถามแบบนั้น ชวนให้ยกคิ้วถามกลับอย่างสงสัย
“เห็นคุณแก้มแดงๆ ก็คิดว่าร้อน อดทนหน่อยนะ”
“อื้อ” เสียมารยาทแต่ก็ไม่มีอะไรจะตอบไปมากกว่านั้น
“โอเคนะ...ถ้าคุณถูกจับแบบนี้ พลิกตัวแบบนี้...ก้าวขาออกมา แล้ว...” แล้ว...ผมรอคำสั่งต่อไป ร่างสูงยืนชิดแนบจากด้านหลัง ลมหายใจเจือกลิ่นแอลกอฮอล์อุ่นร้อนระต้นคอจนรู้สึกได้ ผมไม่กล้าหันไป กลัวว่าระยะห่างระหว่างเราจะไม่มากพอ ช่วงแขนยาวอีกข้างกอดกระชับเหนือช่วงเอว อยากจะสะบัดหนี อยากจะหันไปต่อว่าแต่กลับทำดั่งใจคิดไม่ได้เลย...ได้แต่ยืนเกร็งให้เขาแตะต้องดึงเข้าแนบกาย
เรียวแขนแข็งแกร่งกระชับแน่นจนร่างของผมจมเข้าไปในอกหนา..รับรู้แรงเต้นของหัวใจจากด้านหลัง
“อ้าขาออกอีกนิด” เสียงกระซิบแหบพร่าพร้อมช่วงขาที่สอดเข้ามาแตะดันให้เท้าของผมขยับออกห่าง..
“ย่อตัวลงหน่อย” เรายังแนบชิดกัน สัมผัสที่ต่ำลงไปกว่านั้น...ผมสะบัดศีรษะไล่ภาพที่คิดออกจากหัว
“ทุ่มผมลงไป” ผมชะงักไปชั่วครู่
“ยังไง” ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี คนไม่เคยเรียนมาเลยอยู่ๆจะให้ทุ่มไม่มีตัวอย่างใครจะทำได้ล่ะ
“งั้นเอาแบบนี้...เรามาสลับกัน คุณเป็นฝ่ายเข้ามาจับผม...ใช่ แบบนั้น ผมจะพลิกตัวให้คุณอยู่ด้านหลังแล้วจับ...” คราวนี้เป็นร่างสูงที่ชะงักไปผมหลับตาปี๋เตรียมโดนเหวี่ยงแต่ก็ค้างอยู่แบบนั้นนานจนแปลกใจ ลองลืมตาขึ้นมาดูก็เห็นสีหน้าเขาดูลังเล ก่อนเสียงทุ้มจะพึมพำอยู่ในลำคอแทบจับใจความไม่ได้
“ผมขอโทษ” ไม่ทันได้ตอบรับก็รู้สึกเหมือนทั้งร่างเบาหวิว ลอยเหนืออากาศก่อนจะรู้ตัวอีกทีเมื่อมีมือช้อนต้นคอรองไว้ให้ ตาที่หลับอยู่ค่อยเปิดขึ้นช้าๆเพื่อพบกับรูปหน้าหล่อกับริมฝีปากสีสดเอ่ยถาม
“เจ็บไหม?”
“เอ่อ.....ไม่ครับ..ไม่” เขาช้อนตัวผมขึ้นไป..หากคราวนี้คงถึงเวลาท่ตัวเองจะทุ่มร่างสูงนั้นบ้าง
ผมทำตามขั้นตอนที่เขาสอน แต่ในจังหวะที่แรงเหวี่ยงส่งออกไปความไม่เคยคุ้นส่งให้ร่างสูงถูกฟาดลงกับเบาะในขณะที่ผม...ล้มลงไปแนบลงบนอกเขา! !
ทุกอย่างเหมือนหยุดอยู่กับที่ ช่วงเองของผมถูกกอดกระชับบังคับให้ขยับกายขึ้นในขณะที่ปลายคางถูกนิ้วเรียวเชยให้สบตากัน
เราต่างไม่มีใครละสายตา
ลมหายใจเหมือนจะหยุดไปชั่วขณะขัดกับก้อนเนื้อในอกที่เต้นรัวเร็ว...
ผม...ขัดขืนมือที่กดตรงท้ายทอยให้ก้มลงไปหาไม่ได้เลย
TBC.
สวัสดีรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนค่ะ
และแล้วเรื่องนี้ก็คลอดออกมาจนได้
มันคงเป็นฟิคสั้นๆที่ขอลงพาร์ทแรกไว้แค่นี้ก่อนนะ จะรีบมาต่อพาร์ทต่อไปให้จงได้
ห่างหายจากการเขียนฟิคมานาน..ยังไงก็ฝากไว้ด้วยนะคะ
รักและคิดถึงคนอ่านทุกคนมากๆ
จาก
Plural
ความคิดเห็น