คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ลำดับตอนที่ 4
Chapter 03 | Irritated
ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ สัมผัสผิวเนื้อบางที่กำลังสั่นทะท้าน...
ใบหน้าหวานขมวดคิ้วเรียวสวยได้รูปจนแทบจะผูกกันเป็นปม ฝ่ามือเล็กกำช่อช็อกโกแลตแบรนด์ดังที่ถูกจัดมาอย่างบรรจงด้วยแรงโทสะที่ทำเอาเขาแทบเสียสติ...ทศพรสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจช้าๆซ้ำไปซ้ำมา ก่อนจะสาวเท้าเดินขึ้นลิฟท์ท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทาจากพนักงานต้อนรับของบริษัทเอเยนซี่แห่งหนึ่งที่เขาทำงานอยู่
ไม่ได้เกลียดหรอกนะ...ไอ้เม็ดช็อกโกแลตห่อทองๆที่อิมพอร์ทจากอิตาลีหนะ ออกจะชอบด้วยซ้ำไป(ยิ่งฟรียิ่งชอบ) เว้นก็เสียแต่ข้อความในกระดาษโน้ตรูปกีต้าร์ใบเล็กที่ห้อยมาด้วยนี้สิ...
Dear Sincere,
Eat up, it make you happy
“I hope to see you soon.”
NUT
......ด--เดียร์พ่องงงงงงงง!!
ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจพนักงานจัดส่งดอกไม้ เขาคงปาไอ้ช่อช็อกโกแลตฯนี้ลงพื้นตั้งแต่อ่านข้อความจบแล้ว!
ซียง ซียูอะไรกัน...ใครเขาจะไปอยากเจอมึง!!
ว่าแล้วก็กระแทกเท้าเดินออกจากลิฟท์ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ทศพรผลักเปิดบานประตูไม้ที่สลักชื่อแผนก ‘Creative Department’ ซึ่งเป็นแผนกที่เขาประจำตำแหน่งอยู่ในฐานะกราฟฟิคดีไซเนอร์...แต่หากยังไม่ทันจะได้กลับไปนั่งประจำที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ก็โดนเสียงห้าวที่พยายามดัดให้เล็กของ พีรพล หัวหน้าแผนกรั้งไว้เสียก่อน
“ต๊ายน้องซิน!! ใครให้มาหละนั้น น่ารักเชียว”
...เป็นคำถามที่ตอบยากมากกก...
ร่างบางทำหน้าครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ จนคนยืนมองหลุดยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน “แฟนหรอจ้ะ?”
“ไม่ใช่ครับพี่พี!” ปฏิเสธทันควัน แถมยังเสียงดังเสียจนเพื่อนร่วมแผนกอีกสองชีวิตถึงกับหันมาส่งเสียงแซว
“ฮู้ยย มีแฟนแล้วก็ไม่บอก ปล่อยให้กูตามจีบมาได้เป็นปี” กิตติพัฒน์บ่นอุบ ควงปากกาในมือด้วยใบหน้าที่เฟคว่าเซ็งสุดขีด “แม่ง เล่นส่งของมาแสดงความเป็นเจ้าของถึงบริษัทด้วยอะ...ขี้หวงชิบหาย!”
“ฟายเถอะไอ้อาร์ม เจ้าของฟรอเรโร่ฯอะแค่กิ๊ก แต่ตัวจริงอะกู!...ใช่ไหมครับน้องซิน?” ณัฐธีร์ที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆหันมาหลิ่วตาให้รุ่นน้องร่วมแผนกที่เริ่มจะหน้าหงิกหนักกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
“ไม่ใช่แฟน” เจ้าตัวว่าเสียงแข็ง “แล้วก็ไม่มีวันใช่ด้วย” พูดจบก็ยื่นช่อฟอเรโร่ฯที่แซมด้วยดอกกุหลาบสีขาวให้พีรพล ก่อนจะผละกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองตามเดิม
“ง่า เอามาให้พี่ทำไมอะน้องซิน”
“ถือว่าซินยกให้พี่พีแล้วกัน พอดีซินไม่ค่อยชอบกินช็อกโกแลต...”
...ยิ่งรู้ว่าไอ้เด็กเปรตนั้นเป็นคนให้ เขายิ่งกลืนไม่ลง!!
“ลาปปากเลยเจ๊!! แบ่งผมด้วยดิ!”
“บ้านแกสิยะ!” กระเทยสาว(?)หันไปยันหัวณัฐธีร์ อาร์ตไดเรกเตอร์หนุ่มด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะถือช่อช็อกโกแลตฯเดินไปคืนให้เจ้าของมันที่โต๊ะ “น้องซินจ้ะ พี่ไม่รู้หรอกนะว่าเราผิดใจอะไรกับคนให้ แต่ของมันไม่ผิดเพราะฉะนั้นก็รับมันไว้เถอะ”
“....”
“เอาไปฝากน้องฝากนุ่งที่บ้านก็ได้ พี่เองก็ไม่อยากกิน ช็อกโกแลตมันทำให้พี่อ้วนนน”
“ซินเป็นลูกคนเดียวแถมที่บ้านก็มีแค่ป๊ากับม๊า ถ้าพี่พีไม่เอาก็ยกให้พี่ตั๊มก็ได้ครับ”
“นั้นไง เสร็จกู!”
“เชี่ยตั๊ม! แบ่งกูด้วยดิ!! ครึ่งนึงๆ” กิตติพัฒน์รีบขอสิทธิ์ แต่กลับโดนเจ๊ใหญ่ของแผนกเดินมาเขกมะเหงกเข้าให้
“เงินเดือนพวกมึงไม่พอซื้อแดรกเองหรือไง ถึงได้เที่ยวไปขอของคนอื่นเขาหนะ” หล่อนถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด...พีรพลประคองช่อฟรอเรโร่ฯเจ้าปัญหาไปวางไว้บนชั้นหนังสือ ที่อยู่ติดกันกับโต๊ะทำงานของกราฟฟิคดีไซน์เนอร์หนุ่ม “พี่วางทิ้งไว้ตรงนี้แล้วกัน ถ้าเปลี่ยนใจก็เอากลับไปนะ....ส่วนพวกมึง อย่าให้กูเห็นนะว่าแอบมาตอด แม่จะตบให้หัวทิ่ม!” ประโยคหลังหัวหน้าแผนกหันไปชี้หน้าสั่งสองลิงทโมนวัยเหยียบเลขสาม
“ครับๆ ไม่ยุ่งครับเจ๊ พวกผมไม่จะหยิบไปแดรกกกแม้แต่เม็ดเดียว!!” รับปากเสียงแข็ง แถมกิตติพัฒน์ยังชูนิ้วสาบานตามคำพูดของดูโอ้ เล่นเอาคนฟังลอบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเปลี่ยนไปสั่งงานลูกน้องจอมกะล่อนแทน
“รีบๆเคลียร์งานให้เรียบร้อย ไม่เสร็จไม่ต้องไปกินข้าว...ส่วนไอ้อาร์มถ่ายเอกสารต่อด้วย ฉันจะเอาไปเสนอที่สตูฯ”
“เคเจ๊! ขอเวลาสิบนาที ไปนั่งจิบกาแฟรอเลยครับ”
“ปากดีจริงๆ กูไม่เคยเห็นมึงจะทำทันอย่างที่พูดสักงาน!!” หล่อนแดกดัน ส่วนคนโดนด่าก็หัวเราะร่าแบบไม่สำเหนียก
ก็นะสุดท้ายแล้วแผนกครีเอทีฟฯก็กลับสู่สภาวะปกติ ทศพรหยิบหูฟังมาเสียบกับไอพอต เปิดเพลงกลบเสียงล้งเล้งของพี่ๆในห้องที่ตะโกนเถียงกันไปมาอย่างสนุกสนาน ถ้าเป็นปกติเขาคงร่วมวงกับพีรพลจิกกัดความเอื่อยเฉื่อยของณัฐธีร์กับกิตติพัฒน์ เพียงแต่วันนี้เขารู้สึกว่าตัวเอง ‘ไม่ปกติ’ อย่างแรง และค่อนข้างเชื่อว่าพี่ๆคนอื่นก็คงจะดูออกเช่นกัน ถึงเลือกที่จะไม่มายุ่งย่ามอะไรกับเขาต่อ
อาจเพราะทำงานร่วมกันมานานเกือบปี ทำให้ทั้งสามพอจะเดาอารมณ์เด็กหนุ่มได้ ว่าพวกเขาไม่ควรซักไซ้ ‘น้องซิน’ เวลาอารมณ์เสีย...การที่ปล่อยให้เจ้าตัวได้อยู่คนเดียวเงียบๆ อีกสักพักเดี๋ยวก็หายหงุดหงิดไปเองนั้นแหละ...
□ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □ □
ช่วงพักเที่ยงของบริษัท พนักงานส่วนใหญ่จะเลือกออกไปทานข้าวที่ร้านอาหารใกล้ๆตึกสำนักงาน ร่วมถึงพวกพีรพลเองเช่นกัน เพียงแต่วันนี้เด็กหนุ่มเลือกที่จะขอทำงานต่อโดยไม่พักทานข้าวกลางวัน แม้ว่าจะโดนพี่สาว(?)คะยั้นคะยอด้วยความเป็นห่วงเป็นใยก็ตาม...แต่สุดท้ายหล่อนก็ต้องยอมแพ้กับความดื้อเพ่งของรุ่นน้องคนโปรด
“ไว้พี่จะซื้อขนมมาฝากแล้วกันนะจ้ะ”
“อ่าฮะ...ขอบคุณมากครับพี่พี” ว่าแล้วก็ส่งยิ้มให้หัวหน้าแผนก ก่อนจะลงมือเคลียร์เอกสารงานบนโต๊ะต่อ
ร่างบางเพ่งสมาธิทั้งหมดไปกับรายละเอียดโปรเจคตัวใหม่ที่เขาเป็นผู้รับผิดชอบ ก่อนจะขีดแก้เนื้อหางานที่ละชิ้นให้ลงตัว เขาพยายามจดจ่ออยู่กับตัวหนังสือบนแผ่นกระดาษสีขาวตรงหน้าให้ได้มากที่สุด แต่หากพอนั่งนึกนานๆก็อดเผลอคิดถึงใบหน้ายียวนกวนประสาทนั้นไม่ได้...
ให้ตายสิ!! นอกจากมันจะทำให้เขาประสาทเสียแล้ว ยังจะมาพาลให้เขาทำงานไม่รู้เรื่องอีกงั้นหรอ?!
ใบหน้าหวานเริ่มหงิกอีกครั้ง ยิ่งเมื่อเหลือบไปเห็นช่อช็อกโกแลตฯเขาก็ยิ่งรู้สึกไม่สบอารมณ์! ทำยังกับว่าเขาเป็นผู้หญิงไปได้!! มาให้ช่อดอกมงดอกไม้...ห่าเอ้ย!..แค่คิดก็สยองไปถึงกรวยไตแล้ว! ถึงจะไม่ปฏิเสธก็เถอะว่าไอ้ช่อที่มันส่งมาให้...ก็สวยดี...เพียงแต่ได้ถามเขาสักคำไม๊ ว่าอยากได้หรือป่าว!!?
แต่ก็ยังดีที่มันไม่เสร่อถ่อมาหาเขาถึงบริษัท เหมือนกับครั้งที่บุกไปหาที่บ้านเมื่อสองอาทิตย์ก่อน
หนอยย!! แม่งปล่อยให้กูตายใจไปสองอาทิตย์!! คิดว่ามันจะยอมรามือเลิกยุ่งย่ามกับเขาไปแล้วซะอีก เขาถึงไม่เอาเรื่องนี้ไปเล่าให้พี่โดมกับพี่ยอดฟัง เพราะกลัวว่าจะเผลอทำให้อนาคตของชาติตกงาน ข้อหาริดรอนสิทธิ์ส่วนบุคคลของลูกค้า!! แต่ดูท่าความเห็นใจของเขาจะไร้ค่า เมื่อมือกีต้าร์ไร้มารยาทคนนั้นมันไม่ได้สำนึกแม้แต่น้อย!!
คราวนี้แหละมรึงงง! พ่อไม่ปล่อยไว้แน่!!...ถ้าขืนยังใจดีกับมันไม่เลิก เขาคงไม่วายโดนบั้นทอนความเป็นส่วนตัวไปเรื่อยๆ
ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือมากดหาเบอร์ของยอดชาย พี่ในสายรหัสที่เขารู้จักมาเกือบห้าปี...ใจจริงก็ว่าจะโทรหาดนัยอยู่หรอก แต่เขาก็เองใช่ว่าจะสนิทสนมอะไรกับเจ้าของห้องอัดฯคนนั้นมากมาย ไอ้ครั้นจะให้ไปฟ้องเจ้าตัวตรงๆว่า ‘นักดนตรีของพี่มันเป็นสตอกเกอร์!’ ก็กลัวว่าจะเกรงใจพูดไม่ออก...ดังนั้นพี่ยอดจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของเขา
.
.
.
นิ้วมือเรียวจิ้มกดปุ่มโทรออก ก่อนจะยกเครื่องมือสื่อสารแนบหู
ฟังเสียงเพลงรอสายของวงดนตรีอินดี้ชื่อดังอย่างสครับ กลบอารมณ์ร้อนให้ทุเลาลง...
- - - -
“ฮัลโหล พี่ยอด---..”
((โหซิน!! พี่ว่ากำลังจะโทรหาเราอยู่พอดี)) ปลายสายพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงขบขัน ((ดูท่าว่าใจเราจะตรงกันนะเนี้ย))
“อ้วกเลยเถอะ” คนหน้าหวานบ่นอุบ พลางแกะยางรัดผมให้คลายออก... “ว่าแต่พี่ยอดจะโทรหาซินทำไมอะ?”
((อ่อ วันนี้วันเกิดไอ้ต้าลูกพี่ลูกน้องของนุ่นหนะ...เลยว่าจะโทรมาชวนเราไปด้วย ฉลองกันที่ฟังกี้ฯทองหล่อ นุ่นเองก็บ่นๆว่าคิดถึงซิน พี่เองก็คิดถึงเหมือนกัน ไม่ได้เจอเราเกือบเดือนไม่รู้ว่าป่านี้ซูบลงไปอีกกี่โล))
“หยาบคายมาก ตอนนี้ซินหนักขึ้นตั้งสองโล!”
((ขี้โม้ที่สุดอะ)) เสียงทุ่มหัวเราะร่า เพราะไม่ว่าจะกลับมาเจอหน้ากันกี่ครั้ง เขาก็รู้สึกว่าน้องชายคนนี้ตัวเล็กลงทุกครั้งที่เจอ ((สรุปว่าไปนะ เดี๋ยวพี่ไปรับเราที่บ้านประมาณทุ่มนึงแล้วกัน))
“มัดมือชกเลยเหอะ...ยังไม่ทันได้ตอบตกลงสักคำ”
((ไม่รู้แหละยังไงก็ต้องไป! ไม่อยากฟังนุ่นบ่นว่าคิดถึงซินแล้ว...บางทีพี่ก็หึงนะ สงสัยอยู่ว่าแฟนพี่เป็นชู้กับซินหรือป่าว?))
“ตายห่า พี่ยอดจับได้ซะแล้ว” แกล้งทำเสียงโอเว่อร์แอ็คติ้งใส่ปลายสาย ก่อนจะโดนเอ็ดกลับมาด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ “เอาเป็นว่าเดี๋ยวซินให้ป๊าไปส่งนะครับ จะได้ไม่ต้องอ้อมไปอ้อมมา.....วันนี้ซินเองก็มีเรื่องอยากคุยด้วยเหมือนกัน”
((โอเคๆ งั้นเจอกันที่ร้านสักสองทุ่ม บอกป๊าไม่ต้องรอนะเดี๋ยวขากลับพี่ไปส่งเราเอง))
“อือ แล้วเจอกันครับ”
((ครับ แล้วเจอกัน)) การสนทนาระหว่างเขากับรุ่นพี่จบลง ก่อนร่างบางจะกดวางสายพร้อมล็อคหน้าจอมือถือเก็บใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม...
...ไม่ได้อยากจะใจร้ายหรอกนะ แต่ถ้ามันไม่มายุ่งกับเขาก่อนมีหรือคนอย่างทศพรจะไปหาเรื่องคนอื่น!!
To Be Continue.
Talk: ขออภัยในความดิเลย์...พอดีติดเกม บวกกับเขียนนอกพล็อตหนักไปหน่อยเลยเฟลอะ
(แก้ใหม่ประมาณ3รอบ หงุดหงิดมากพอๆกับชื่อตอน orz) เจอกันใหม่เร็วๆนี้นะคะ../ปั่นๆ
ปล.รู้ตัวนะว่าใช้คำเปลือง(มาก) ไว้จะพยายามแก้ไขในตอนต่อๆไป
#ถ้าเห็นแอบมาอิดิทก็อย่าตกใจไปเน้อพิมผิด+พิมงงเยอะมากกก
ปล.ขอบคุณสำหรับแรงกดดัน(?)จากนักอ่านทั่นนึงที่ส่งผ่านมาทางทวิต • 3 • )+ อุอุ
หมายเห็ด * คำว่าเดียร์ใช้นำหน้าชื่อเวลาเขียนจดหมายอยู่แล้ว(ใช่ปะ?)
ไม่ได้มีความหมายอะไรพิเศษนะคะ! เรื่องนี้รักกันช้าค่ะ..แอบสปอยเบาๆ
ความคิดเห็น