คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : You're my KEY!!! ยัยตุ๊กแก...ม่ายยยย TT^TT อิ
ฉันรีบเดินเข้าไปในคอนโดทันทีที่รถคันหรูของร่างสูงมาหยุดอยู่ที่ลานจอดรถ ลอบมองคีย์ที่กำลังง่วนอยู่กับการขนของอันน้อยนิด? ของฉัน จนเมื่อพนักงานในคอนโดเดินมาช่วยขนของด้วยอีกแรงฉันจึงเดินตัวปลิวทะลุนู่นนั่นนี่จนตอนนี้ก็กำลังนั่งจุมปุกอยู่บนโซฟาในคอนโดคีย์อย่างหมดกังวล
ให้ตายสิ ถึงจะซื้อมาครบทุกอย่างแต่ฉันลืมเรื่องเสื้อชั้นในไปซะสนิทเลย ทั้งกางเกงนุง บราก็ด้วย ก็เพราะเรื่องก่อนหน้านี้นั่นแหละทำฉันคิดอะไรไม่ออกเลยง่ะ
ฮอลลล! เน่าแน่เลยฉัน
ติ๊ดๆๆๆ
เสียงกดรหัสเข้าห้องดังขึ้นเป็นสัญญาณให้ฉันรู้ว่าคีย์มาถึงแล้ว ร่างสูงหอบข้าวของพะรุงพะรังโดยมีพนักงานคนเดิมที่สภาพไม่ต่างกันตามมาด้วย คีย์จัดการวางสัมภาระต่างๆลงกับพื้นอย่างไม่ใยดี ก่อนจะขึ้นเอื้อมมือของตนไปดามหลังราวกับตนเมื่อยนักเมื่อยหนา แตกต่างจากชายหนุ่มอีกคนโดยสิ้นเชิง วางของอย่างถนอมเป็นที่สุดก่อนจะเดินออกไปอย่างเรียบร้อย
ขอบคุณเขาสักหน่อยก็ไม่มี
ไร้มารยาท
ฉันก่นด่าร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามานั่งโซฟาอีกด้านในใจ ก่อนจะหยิบหมอนอิงมาปาใส่เขาอีกครั้งเมื่อเจ้าตัวทิ้งตัวลงกับโซฟานิ่มๆอย่างเมื่อยล้าก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
ฉันพลังหมดไปแล้วไม่ใช่หรอ
ยังจับต้องของได้อยู่นี่น่า มีข้อจำกัดอะไรที่ตนเองไม่รู้อีกหรือเปล่าเนี่ย
คิดได้ดังนั้นฉันก็เดินเข้าไปหาคนตรงหน้าที่ในมือถือหมอนที่ฉันโยนมาเมื่อครู่มากุมไว้หลวมๆ มือเรียวของฉันตีเบาๆที่แขนแกร่งของคีย์ ก่อนจะจรดนิ้วมือฟาดไปเต็มๆที่ใบหน้าหล่อเหลาที่มองการกระทำของฉันอย่างงงๆ
เพี๊ยะ!
คีย์หันหน้าไปอีกข้างตามแรงตบจากมือเรียวนี้ ก่อนจะหันกลับมาด้วยสีหน้าไม่เหมือนเดิมซึ่งฉันไม่ได้สนใจเลยสักนิด ตอนนี้สนใจเพียงแค่
“เอ้า พลังยังไม่หมดแฮะ”
ว่ากับตัวเองแล้วก็ยกยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุข ก่อนจะยิ้มแบ่งความสุขไปให้คนถูกตบนั้น
“ยะ...ยัยผีโก๊ะ”
“ขอโทษนะจ๊ะที่ทำให้เจ็บ อิๆ”
เขาเจ็บแต่ฉันสะใจ ฮ่าๆ
รู้สึกถึงไอควันที่ออกมาจากหูของร่างสูง โกรธก็โกรธไปเถอะ อย่างกับฉันจะสนใจ ใบหน้าฉันที่ยิ้มไม่หุบมองไปที่คีย์อีกครั้ง
“คีย์กุนๆ มาช่วยฉันจัดของหน่อยสิ”
“ตบฉันซะขนาดนี้...ไม่ช่วย”
“ก็ได้ วันนี้อารมณ์ดี ปล่อยนายไปสักครั้งก็แล้วกันเนอะ”
ว่าเสร็จก็พาร่างของตนเดินดุ่มๆไปคุ้ยของในถุงใหญ่ที่วางกองอยู่บนพื้นนับสิบถุง
โอ้!! ไม่คิดว่ามันจะเยอะขนาดนี้เลยนะเนี่ย คิกๆ มีความสุขจังได้แกล้งคน
ฉันทิ้งตัวนั่งลงกับพื้นใกล้ข้าวของพวกนั้น พลางคุ้ยเขี่ยไปมาหากิน!?
มือเรียวจัดการแหวกถุงต่างๆกางออกมาเพื่อให้เห็นของภายใน
จะทำอะไรก่อนดีนะ
มีเซตอาบน้ำ มีรองเท้า มีเครื่องหนีบผม มี.......บลาๆๆๆๆ ..........ฉันจัดการวางของพวกนั้นตามตำแหน่งที่มันควรจะอยู่ จนข้าวของที่กองเป็นพะเนินได้เหลือเพียงแค่ถุงสองถุงซึ่งในนั้นบรรจุเสื้อผ้าลายน่ารักสดใสสไตล์ไอน้อยคนนี้ไว้มากมาย
อ้อ! เสื้อผ้า
เมื่อเห็นเสื้อผ้าก็ก้มมองชุดสุดสวยของตัวเอง
สงสารยัยไอในอดีตจังเลย เจ้าตัวจะเป็นยังไงบ้างนะถ้ารู้ว่าคีย์ไม่ชอบชุดนี้
ในเมื่อไม่ชอบก็จะไม่ใส่ให้เขาเห็นมันหรอก วันนี้เขาเรียกฉันว่ายัยลายจุด วันดีคืนดีเกิดบ้าขึ้นมาเรียกยัยตุ๊กแก ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
ถ้างั้น...
แต่งตัวก่อนแล้วค่อยเก็บชุดพวกนี้ดีกว่า
“คีย์”ฉันพูดออกมาดังๆเพื่อให้คนตรงโซฟาได้ยินซึ่งก็เป็นดังคาด คีย์หันมามองฉันที่ชูเสื้อขึ้นมากางจนแทบจะปิดหน้าตัวเอง
“ตัวนี้เป็นไงบ้าง”เอียงหน้าให้พ้นผ้าพลางถามออกไป
“ก็ดี”
ได้แค่ก็ดีหรอ คิดในใจก่อนจะหยิบอีกตัวขึ้นมา
“แล้วตัวนี้ล่ะ”คีย์หันมาตามเสียงอีกครั้ง
“ก็ดี”
อะไรกัน ก็ดีอีกแล้ว
“ตัวนี้ล่ะ”ทีนี้เป็นชุดเดรสสีครีมพริ้วสลวย
“ก็ดี” ยังไม่ได้หันมาด้วยซ้ำก็ตอบได้แล้วหรอไอ้บ้า!
นายเมินฉันอีกแล้วนะ!
กร๊าซ!! ไอน้อยกลอยใจจะมิทน
ฉันจัดการรวบถุงที่เหลือมากุมเอาไว้กับหน้าอก เสื้อผ้าที่ยังเก็บไม่เรียบร้อยดีล้นออกมานอกถุงดูทุลักทุเลไม่น้อยสำหรับคนมองแต่ถึงยังไงข้าวของพรุงพรังพวกนั้นก็ได้มากองอยู่บนตัวคีย์ภายในเวลาอันรวดเร็ว
ไม่ทิ้งใส่หัวก็ดีเท่าไหร่แล้ว
คีย์มองมาด้วยสีหหน้าฉงนสลับกับโกรธไปด้วย
“เอามาให้เพื่อ?”
“เลือกชุดที่สวยที่สุดให้ฉัน”สั่งเสร็จก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาอีกฟากหนึ่ง คีย์คุ้ยของจับๆโยนๆ ก่อนจะสายหน้าอย่างระอา
“ตัวนี้ดีสุดแล้ว”คีย์ว่าพลางโยนชุดเดรสสีหวานมาให้
ตัวนี้ดีที่สุดแล้ว พูดอย่างกับไม่มีตัวไหนดีเลยสักตัว
อยากจะโต้กลับดังใจคิดแต่ก็ต้องหยุดเพราะมันคงเสียเวลาปรากฎตัว ไว้ถึงโหมดล่องหนแล้วค่อยคิดบัญชีก็ยังไม่สาย
คิดได้ดังนั้นก็คว้าชุดที่ร่างสูงเลือกให้ก่อนจะเดินตัวปลิวออกไปในที่สุด
แท่น ทะ ดะแดน แท่นทาด้าแดน
ฉันค่อยๆย่างกรายเข้ามานั่งที่โซฟาอย่างสงบเสงี่ยม เดรสสีหวานสะอาดตายิ่งทำให้ตัวเองดูมีสง่าราศรีขึ้นมา
คิดเองเออเองล้วนๆค่ะ
แงๆ อยากส่องกระจกแทบตายก็ส่องไม่ได้
ฉันในชุดนี้มันโอเคใช่มั๊ย
ไม่มันใจอ่า
ฉันเงยหน้าขึ้นมาจากชุดตัวเอง ก่อนจะเห็นว่าคีย์ไม่อยู่ในโซนห้องรับแขก
อ๋อ ไม่แปลกหรอก ฉันให้เขาเอาเสื้อผ้าไปเก็บนี่
ฉันสาวเท้าเดินเข้าไปในห้องนอน ไม่อยากยอมรับเลยฉันเข้ามาเพราะอยากให้คีย์เห็นสารรูปสาวไทยใจงามคนนี้พร้อมกับชุดที่เขาเป็นคนเลิกเอง
และก็เป็นจริงตามคาด คีย์อยู่ในห้องนอนจริงๆ ร่างสูงนั่งยองง่วนอยู่กับการจัดเสื้อผ้าสตรี ฉันเปลี่ยนจุดโฟกัสเป็นพื้นที่บรรจุเสื้อผ้าของตน
เสื้อผ้าของฉันทั้งหมดอยู่ในหลืบแคบๆของตู้เสื้อผ้าใหญ่
เห็นแล้วอยากจะฆ่าคนจัดชะมัด
ฉันดึงร่างสูงให้ขึ้นมายืนเต็มเท้า ส่งสายตาคาดโทษไปให้คีย์ซึ่งก็มองมาอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“แบ่งกันคนละครึ่งสิ แฟร์ๆ”
“ทำอย่างงั้นไม่ได้ ถ้าโซฮีเห็นจะว่าไง”ทำไมฉันต้องรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นน้อยด้วยเนี่ย
“เห็นก็เห็นสิ ฉันไม่แคร์”
“แต่ฉันแคร์”
สายตาไร้ซึ่งการหยอกล้อเล่นเอาฉันแทบผง่ะ อยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่คนใกล้ตัวกลับจริงจังซะเหลือเกิน
ทำไมต้องกลัวเขาด้วยนะ ไม่เข้าใจเลย
ความหงุดหงิดแล่นเข้ามาในจิตใจอย่างช่วยไม่ได้ มือเรียวเอื้อมขึ้นไปทุบแผงอกหนาระบายความหงุดหงิดแทนคำพูด แต่ลงมือได้ไม่กี่ครั้งมือหนาของร่างสูงก็รวบมือเรียวเล็กทั้งสองข้างเอาไว้ แล้วสบัดมือเล็กทิ้งไปเบาๆ
หึ!
เย็นชาจังนะ
“รู้นะ ว่ามันเอาเปรียบเธอไปหน่อยแต่ฉันรักโซฮี”
พะ...พูดอย่างกับฉันรักนายงั้นแหละ
“รู้แล้วน่า”ฉันเอ่ยออกมา รู้ทั้งรู้แต่ก็อดเซ็งไม่ได้อยู่ดี
ความเงียบครอบงำเมื่อสิ้นเสียง อยากจะพูดอะไรออกไปมากกว่านี้แต่สมองกลับคิดอะไรไม่ออกเลย
เฮ้อ อย่าตัดความหวังกันไปหน่อยเลย
เฮ้อ...
เฮ้อ...เฮ้อ... ระหว่างที่ตัวเองถอนหายใจอยู่สายตาก็เหลือบไปเห็นข้าวของกระจุกกระจิกที่เอามาตั้งด้วยตัวเองในห้องนอนนี้ ค่อยๆลอยขึ้นแล้วพากันออกไปทางประตูก่อนจะรู้สึกเย็นวาบที่ลำตัวเนื่องจากชุดเดรสที่สวมอยู่ก็ค่อยๆลอยขึ้นเหมือนกัน มือพยายามรั้งเสื้อตัวนั้นเอาไว้แต่กลับจับต้องเดรสสีหวานไม่ได้เลย
สติเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะว่าตอนนี้ฉันมีแต่เสื้อชั้นในเท่านั้นที่ปกปิดร่างกายพลางก็เปลี่ยนโฟกัสจากร่างตนเองเป็นคนตัวสูงตรงหน้า
คีย์กำลังมองข้าวของต่างๆที่ลอยออกไปอย่างตะลึง ยังดีที่เขาเพ่งความสนใจไปที่ตรงนั้น
ทำไงดี
ฉันมองร่ายตัวเองสลับกับคีย์ มือก็โอบตัวเองราวกับมือเล็กนั้นจะปกปิดร่ายกายได้ ความตกใจที่มีแต่เพิ่มขึ้นยิ่งทำให้ร้อนรนจนคิดอะไรไม่ออก กลัวอย่างเดียวว่าคนตรงหน้าจะเห็นร่างที่เหลือแต่บรากับกางเกงในลายกุ๊กกิ๊ก
“เฮ้ย นั่นเสื้อผ้าเธอนี่หว่า”คีย์ว่าขึ้นชี้มือไปทางชุดเดรสสีหวานที่กำลังเดินตามขบวนของทั้งหลายออกจากห้องไปพลางหันขวับมาที่ฉัน คีย์มองมาที่ใบหน้าฉันด้วยความตกใจก่อนจะกดสายตาโน้มต่ำลงมายังเรือนร่างที่เหลือแต่ชุดชั้นในกุ๊กกิ๊กอำพลางจุดสำคัญอย่างรวดเร็ว
เฮือก!
เห็นดังนั้นจึงรีบพาร่างตัวเองเข้าไปซ้อนทับกับตัวร่างสูงเพื่ออำพลางตัว แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะตกใจไม่หาย คีย์ถอยหลังออกอย่างรวดเร็ว จนฉันแทบจะเดินเข้าไปซ้อนกับร่างนั้นแทบไม่ทัน
ตายแล้ว เขาเห็นแน่เลย
“หลับตาเดี๋ยวนี้เลยนะ! อย่าเดินหนีอีก… ฉันบอกให้หลับไงอีตาบ้า!!”เสียงกึ่งตะโกนกึ่งกรี๊ดจากความตกใจของฉันสั่งคนตัวสูง เมื่อเห็นคีย์หลับตาปี๋แล้วจึงวิ่งไปหาที่ซ่อนโดยเร็วที่สุด
โต๊ะข้างเตียงนี่แหละ
ฉันพุ่งไปสิงโต๊ะข้างเตียงนี้ตามสัญชาติญาณก่อนจะจับหน้าอกตัวเองเป็นการเรียกสติ
เมื่อสติมาปัญญาก็เกิดพลันนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อครู่แทบอยากจะเอาหัวโหม่งโต๊ะข้างเตียงนี้จริงๆ
ทำไมตอนคีย์หันมาเราไม่วิ่งเข้าตู้เสื้อผ้าไปวะ
คนเราก็อย่างนี้สินะ คิดได้ก็ตอนที่สายไปเสียแล้ว
เศร้า TT^TT
“แงๆๆๆ ช่วยบอกฉันทีว่านายไม่เห็น”พูดไปเรื่อยหวังคำตอบที่ไม่น่าจะเป็นไปได้เลย
“ฉันลืมตาได้แล้วใช่มั๊ย”คีย์ถามตาใส
ความเงียบเป็นคำตอบ ไม่ต้องมาถามฉันหรอกตาบ้า ตอนถามนายก็มองหน้าฉันอยู่ไม่ใช่เรอะ
“ออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้เลย แล้วช่วยจัดของให้ฉันด้วย”ไม่ต้องเดาก็รู้ของที่ฉันเพิ่งลงไม้ลงมือจัดมันไปเมื่อครู่ตอนนี้คงกลับไปยังกองพะเนินที่เก่า อยากจะเขกหัวตัวเองสักโป๊กจริงๆ ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงลืมคิดไปได้นะ
ฉันเอาเสื้อลายจุดไปไว้ไหนฟะ
มามะ กลับมาหาแม่มาเดรสตุ๊กแกลูก
นี่เราจะโดนเรียกว่ายัยตุ๊กแกมั๊ยเนี่ย
ม่ายยยย TT^TT…
55555 ไอน้อยติ๊งต๊องและน่าอับอายไปเรื่อยเนอะๆๆ อารมณ์ไม่คงที่ตามไรท์(ห๊า???)55555
เม้นบางอะไรบ้าง อย่าปล่อยให้ไอลบี้นั่งพูดคนเดียวเลยนะ งื้อๆๆ
รักรีดเดอร์ทุกคนเลย ^___^
สปอย
“เธออยากโป๊อีกหรือไงยัยผีโก๊ะ”
มันยิ่งกว่าละลายอีก
อ๊ากกกก!! น่ารักเว่อร์♥♥♥
จู่ๆแขนเกร่งที่โอบรอบฉันอยู่ก็เลื่อนลงไปโอบรัดแน่นที่เอว ฉันมองใบหน้าหลับแต้มรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง ก่อนที่มืออีกข้างจะช้อนตัวฉันขึ้นมานอนทับคีย์ตามที่เขาตั้งใจไว้
ความคิดเห็น