You're my Key!!!

ลำดับตอนที่ #4 : You're my Key!!! ตอนที่ 4 คนเลว

                                                                                 4

“ขอโทษนะ แต่หลังจากนี้...นายอยู่ไม่เป็นสุขจริงๆแล้วล่ะ”หลังจากฉันว่าจบคีย์ที่สีหน้ากังวลนั้นกลับหายวับไปในทันที ก่อนที่เจ้าตัวจะลอบหัวเราะออกมาเบาๆ

            “ขอบใจนะที่ยังขอโทษ เมื่อกี้ต้องการจะพูดว่าขอโทษใช่มั๊ย”

            นี่เขาเข้าใจไปเรื่องไหนเนี่ย หรือว่าเรากำลังคุยคนละเรื่องเดียวกัน??

            “คีย์...ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว ช่วยด้วยๆ”เมื่อรู้ว่าถึงจะพล่ามยาวอธิบายเหยียดขนาดไหนก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นจึงเปลี่ยนประเด็นคุยไปเป็นอีกเรื่อง

            “ผีหิวได้ด้วยหรอ”ฉันพยักหน้าหงึกๆพลางก้มหน้าลงมองท้องที่มีมือของตัวเองกุมมันอยู่ ก่อนจะฉุกคิดได้ว่า...

“บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ผี!!!”เสียงที่แผดออกมาเล่นเอาคีย์พยักหน้าหงึกๆตอบรับด้วยท่าทีสลดอย่างเห็นได้ชัดจนฉันแทบจะลืมอาการเคืองเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้วไป เอ...ทำไมวันนี้เขาว่าง่ายจังนะ 

ง่ำๆ

ฉันนั่งกินขนมปังจากกล่องอาหารว่างที่คีย์เอามาให้ภายในห้องแต่งตัว

น่าแปลกนะ ถึงพลังหนึ่งชั่วโมงจะหมดแต่ก็ยังกินอาหารได้อยู่ดี

แต่ก็ไม่น่าแปลกเท่าคีย์ในวันนี้หรอก ไม่มีท่าทีกลัวฉันเลยสักนิด

อุ๊ อาหารหมดแล้ว ยังไม่อิ่มเลยอ่ะ

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ฉันต้องเสมองที่ประตูทางเข้า ร่างสูงโปร่งก้าวเข้ามาพร้อมส่งยิ้มบางๆมาให้ ในมือถือกล่องของว่างมาอีกกล่องหนึ่ง

“คือ...คิดว่าเธอน่าจะอยากได้อีกสักกล่อง”คีย์ว่าก่อนจะเดินเข้ามาวางกล่องอีกกล่องไว้เบื้องหน้าฉัน “ยังไม่ได้ทานอีกหรอ”คีย์ถามปรายตามองกล่องที่อยู่บนพื้นข้างๆฉัน ก่อนจะมองกล่องของว่างข้างๆฉันอีกข้างที่เปิดอ้าไว้ทำให้เห็นกล่องที่มีแต่ซากพลาสติกใสยับยู่ยี่ลักษณะเป็นสีใสกว่าและจางกว่ากล่องที่เขาทักไป

ต้องให้บอกมั๊ยว่ามันคือกล่องเดียวกัน

“...”ฉันไม่ตอบแต่ยกกล่องน้ำผลไม้ในมือมาดื่มพลางส่งสายตาเป็นนัยๆว่า ‘ก็กินอยู่นี่ไง’

คีย์พยักหน้าเข้าใจเบาๆ ก่อนจะก้มตัวลงวางกล่องในมือลงตรงหน้าฉันที่นั่งอมหลอดอยู่เงียบๆ เขายกยิ้มให้เมื่อใบหน้าเจ้าตัวอยู่สูงกว่าฉันไม่กี่คืบ

สายตาเราสบประสานกันอีกครั้ง

หนึ่ง...วินาที

รอยยิ้มบางๆ บนริมฝีปากบางสีอ่อน

สอง...วินาที

ดวงตาสีดำสนิทที่ฉายแววขี้เล่นน้อยๆอย่างที่เคยเห็น...แต่ในจอ

สามวินาที...

ถ้าหากอุบัติเหตุในวันนั้นไม่ได้เกิดขึ้น เราจะอยู่ใกล้กันขนาดนี้ได้มั๊ยนะ

ฉันหลุบตาต่ำมองกล่องอาหารว่างเพื่อหลบสายตาของคนตรงหน้าที่ยิ้มมาแต่ไม่รู้ทำไมกล่องถึงกลายเป็นภาพรอยยิ้มของคีย์ที่เพิ่งเห็นมาเมื่อครู่ มือจึงเผลอกำกล่องน้ำผลไม้แน่นอย่างลืมตัวจนกล่องนั้นบิดเบี้ยว

ไม่ได้! ...เราต้องเกลียดเขา

            แชะๆๆๆ

            “ดีครับ

            อย่างงั้น

ใช่”

เสียงตากล้องพูดพร้อมกับรัวชัตเตอร์ไปที่ร่างสูงโปร่งในชุดสูทแฟชั่น คีย์กำลังโพสต์ท่าไปเรื่อยๆ บางครั้งก็เต้นไปบ้าง ทำสีหน้าออดอ้อนบ้าง สีหน้าเข้มบ้าง แต่ไม่ว่าจะแสดงสีหน้าไหนก็หล่อลากไส้หมดล่ะ

“โอเค เยี่ยม เสร็จแล้วครับ”

คีย์ยกยิ้มน้อยๆออกมา โค้งให้ทีมงานสองสามที และตรงเข้ามาดูผลงานตัวเองในจอภาพ สักพักก่อนจะขอปลีกตัวออกมา

ฉันเดินตรงรี่เข้าไปขวางทางคนตัวสูง แล้วก็...
ฟิ้วว..

เขาเดินทะลุผ่านฉันไป นี่ฉันต้องโทษส่วนสูงตัวเองอีกมั๊ยนะ เฮ้อ...

ฉันมองไหล่กว้างของร่างสูงตรงหน้า ราวกับว่าเจ้าตัวจะรู้สึกถึงรังสีบางอย่างจึงเหลียวหลังหันกลับมา คีย์ยิ้มให้บางๆก่อนจะหันหลังกลับไปที่เส้นทางเดิน

นี่เขาคิดว่าฉันขวางทางหาเด็ดพ่อหรือไงคะ ไม่สนใจกันเลยนะแหม่

ฉันถอนหายใจออกมาแรงๆ วันนี้เขาดูมึนๆแฮะ เมื่อวานยังเถียงกันเป็นไฟไหม้อยู่เลย ฉันตั้งใจสาวเท้าเตรียมจะเข้าไปหาเขา แต่คีย์ก็ได้หายเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องนั้นเรียบร้อยแล้วถ้าจะให้พาตัวเองเข้าไปตอนนี้คงไม่เหมาะ อยากบอกว่าไม่มีแรงต้านทานความเซ็กซี่ของผู้ชายขืนไปมีหวังเลือดกำเดาพุ่งกระฉูด คิดได้ดังนั้นฉันจึงจัดการโยนตัวเองลงนั่งที่มุมหนึ่งในสตูดิโอเป็นการรอคีย์ สายตาทอดมองออกไปยังสถานที่ตรงหน้า ไม่ว่าจะยังไงฉันก็ต้องยอมรับสินะว่าเราไม่ได้ฝันไป

ระหว่างที่นั่งคิดอะไรเพลินๆ ฉันก็รู้สึกถึงแรงดึงดูดที่นำพาให้ร่างฉันเริ่มลอยขึ้น คีย์กำลังคิดถึงฉันอีกแล้วหรอ จะว่าไปเขากำลังเปลี่ยนชุดอยู่หนิ ถ้าให้ฉันต้องไปเจอภาพนั้นคงเป็นอะไรที่ไม่ดีนักหรอก ก็บอกแล้วไงว่าความเซ็กซี่ของผู้ชายเนี่ย ด่านปราบเซียนสำหรับหญิงสาวพราวเสน่ห์อย่างฉันเลย  ฉันจัดการรั้งร่างตัวเองไว้แล้วตั้งสติให้มั่น

“ไม่ไป”ว่าจบทุกอย่างก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม สายตาเริ่มมองออกไปยังผู้คนที่เริ่มทยอยกันออกจากสตูดิโอกันแล้ว เหลือทีมงานบางคนที่กำลังเก็บของกันอยู่

แอ...นี่เวลาก็ผ่านมาได้สักพักแล้วนะ ทำไมคีย์ยังไม่ออกมาจากห้องแต่งตัวอีก ผู้ชายอะไรแต่งตัวนานชะมัดยาด ไม่เห็นใจคนรอเลยหรือยังไงกัน ถ้าอีกสิบนาทีไม่ออกมานะคีย์ นายตายแน่

สามสิบนาทีผ่านไป...

ฉันจ้องมองบานประตูอย่างไม่วางตา ก่อนที่จะนำพาร่างของตัวเองมุ่งไปยังห้องนั้น พลางทะลุเข้าไปด้านในทันที

ภาพที่เห็นนำมาซึ่งความโกรธ หงุดหงิดใจ

ใช่! มากด้วย!!

ห้องนี้ว่างเปล่า ไม่มีร่างใหญ่ที่ไหนสิงอยู่ในห้องนี้เลย ฉันไม่แม้แต่จะเดินหา ก็ห้องมันเล็กอย่างนี้ร่างขนาดเท่าควายป่าอย่างเขานะไม่มีทางจะซ่อนตัวได้เลย ทันใดนั้นก็ฉุกคิดไปถึงเรื่องยัยปากอาบยาพิษที่เพิ่งคุยกับคีย์เมื่อช่วงสายของวัน  

ฮึ! ป่านนี้คงกำลังช่วยกันทำอาหารกันอยู่ในคอนโดล่ะสิ ขอให้อร่อยละกัน เพราะฉันคนนี้จะทำให้มันเป็นอาหารมื้อสุดท้ายที่นายจะได้ทานร่วมกับัยยปากยาพิษ และเป็นครั้งสุดท้ายด้วยเหมือนกันที่ความรักน้ำเน่าพรรค์นั้นจะเบ่งบาน ฉันกำมือตัวเองแน่น บอกเลยว่าตอนนี้โกรธ โกรธมาก เจอกันเมื่อไหร่ฉันฆ่านายแน่

โทษฐานอะไรน่ะหรอ

ก็เขาหนีฉัน

คีย์ทิ้งฉัน!!

ฉันนั่งรอคีย์ในสตูดิโอเหมือนเดิม หวังว่าแรงดึงพวกนั้นจะกลับมาดึงฉันไปหาคีย์บ้าง ความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนจากอาการหิวที่ท้องนั้นเป็นตัวบ่งบอกเวลาได้ดีทีเดียว

เย็นแล้วสินะ

ตอนแรกยอมรับว่าฉันคิดว่าเขาคงไม่ปล่อยให้ฉันต้องรอเขาจนดึกดื่นหรอก แต่ฉันคิดผิด แม้แต่แรงดึงที่หวังว่าจะพาไปหาเขายังไม่มีมาเลย คงมีความสุขกันมากล่ะสิท่า ทิ้งคนอื่นไว้ข้างหลังอย่างนี้มีความสุขมากใช่มั๊ยคีย์

เสียงเครื่องดูดฝุ่นของเหล่าพนักงานทำความสะอาดเริ่มทำงานและมันดังกระหน่ำเต็มสองรูหู

เฮอะ! ฉันรอเขามานานจริงๆ และตอนนี้จะไม่รออีกต่อไปแล้ว ฉันสาวเท้าออกมาจากสตูดิโอในที่สุด เผยให้เห็นสภาพแวดล้อมภายนอกท้องฟ้ามืดสนิท มันชั่งไม่คุ้นตาเอาซะเลย อากาศหนาวที่มาพร้อมกับลมแรงปะทะเข้าร่างกายจนสั่นเทาไปหมด ความหิวกัดกินกระเพาะตัวเองจนปวดแสบปวดร้อนยิ่งทวีความเพลียเข้าไปอีก ถนนหนทางที่นี่ก็ไม่เคยเห็น ปลายทางที่ตัวเองจะไปยังไม่รู้เลยว่าอยู่ที่ไหน

เดี๋ยวนะ คอนโดเขาเท่าที่จำได้มันอยู่ใกล้กับตึกค่ายXXนี่

คิดได้ดังนั้นฉันจึงสาวเท้าเข้าไปหาคนที่ใกล้ตัวที่สุด

“ขอโทษนะคะ ฉะ...”ฉันเดินตรงรี่ไปขวางหน้าผู้หญิงคนหนึ่งไว้เพื่อถามทาง แต่ยังไม่ทันพูดอะไรได้มาก ร่างเพรียวนั้นก็เดินผ่านทะลุฉันออกไป  

ไอกูๆ

ลืมไปได้ยังไงนะเรา ไม่มีใครเห็นตัวตนฉันได้นอกจากคีย์นี่นา

ดีจริงชีวิต เฮอะ! เคยรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวไหม เมืองใหม่ๆสถานที่ใหม่ๆ ความงดงามใหม่ๆ แต่ทำไมยิ่งมองมันยิ่งรู้สึกอ้างว้างได้ขนาดนี้นะ ฉันสาวเท้าเดินตรงไปข้างหน้าเรื่อยๆ เลี้ยวลัดเลาะไปตามทาง ความปวดที่อวัยวะส่วนล่างแล่นพล่านจนต้องนั่งพัก ฉันเสมองขึ้นไปชมความสวยงามของกรุงโซลที่แสนจะว่างเปล่าในความรู้สึกของฉัน  แขนสองข้างโอบรัดร่างกายตัวเองไว้สร้างความอบอุ่นแต่ความหนาวเหน็บก็จางหายไปไม่เท่าไหร่นัก

แต่กระนั้นความเจ็บใจมันมีมากกว่า

รอแล้วรออีก

“เมื่อไหร่เขาจะคิดถึงฉันนะ”

ความหนาว ความเมื่อยล้ากัดกินไปทุกอนุของร่างกายจนต้องพาตัวเองเข้ามาในร้านจัดดอกไม้เล็กๆก่อนจะมองนาฬิกาเรือนสวยภายในร้านที่บ่งบอกเวลาเหยียดเที่ยงคืน

โฮ่งๆ

เสียงหมาชิสุตัวเล็กขนยาวเห่าเสียงเล็กเจือยแจ้วทันทีที่ฉันนั่งลงเก้าอี้ภายในร้าน

นี่ฉันคิดไปเองหรือว่าหมาน้อยขนยาวลากพื้นเห็นฉันจริงๆ

ไม่นานหมาน้อยตัวนั้นก็คลืบคลานเข้ามาหาพร้อมกับดมกลิ่นรอบๆตัวราวกับกำลังสำรวจ เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจเจ้าตัวน้อยก็ทิ้งตัวลงเบื้องหน้าฉันพลางหายใจถี่ๆแลบลิ้นออกมา มองตาฉันทั้งที่เจ้าตัวกำลังก้มหน้าแนบกับพื้น จนกระทั่งหัวจุกน้อยๆของมันแนบติดกับพื้นเรียบร้อยก็ยังจ้องมองมาที่ฉันไม่วางตาอย่างสงสัยก่อนที่มันจะหลับตาลงในที่สุด

เอ๋ เจ้าตัวนี้

“นี่ เห็นฉันหรือเปล่า”ว่าพลางดีดนิ้วไปที่ข้างหูของตัวเล็ก หูของมันขยับตามเสียงอย่างที่คาดไว้

นั่นไง มันได้ยินฉันอ่ะ

“เจ้าตูบ...ได้ยินฉันมั๊ย”

มันเหลือบตามามองแล้วหลับต่ออย่างไม่ใส่ใจ

“ย่า! ตูบอ่า เจ้านายหายไปไหนอ่ะ ในนี้ไม่มีใครอยู่เลยนะ”

ว่าพลางวางมือลงบนขนนุ่มๆของมัน ปากก็เลียริมฝีปากที่แห้งผากจากการขาดน้ำของตัวเองแก้ขัด มันจะรู้สึกมั๊ยนะว่าฉันกำลังลูบมันอยู่

“โดนทิ้งเหมือนกันหรอ  เหงาล่ะสิ แต่ที่นี่ก็แปลกนะ เที่ยงคืนแล้ว ยังไม่ปิดร้านอีกล่ะ ที่ฉันเข้ามาก็เพราะมันเปิดสว่างจ้าอยู่ท่ามกลางร้านไม่กี่ร้านที่เปิดอยู่นั้นแหละ ยิ่งปลอดคนอีกด้วย นี่เป็นโชคชะตาให้เราได้เจอกันรึเปล่านะ”

zzZ

“อีกอย่างถ้าไม่มีดอกไม้ในนี้ฉันก็จะไม่เข้ามาเหมือนกันนะเนี่ย เจ้านายรับจัดดอกไม้หรอ ฉันชอบดอกไม้ที่สุดเลย รู้มั๊ยฉันเคยฝันเห็นคีย์ถือดอกไม้มาให้ด้วยล่ะ.......ฮ่าๆๆ ฉันเพี้ยนใช่มั๊ย”

อ๊า พลาดท่าซะแล้วฉันไปนึกถึงคนแบบนั้นเพื่ออะไรกันนะ

zzZ

“อะไรกัน หลับท่าเดียว”ฉันบ่นกับร่างเล็กขนยาวน้อยๆ อากาศภายในร้านนี้อุ่นกว่าข้างนอกมาก แต่ก็ยังไม่หายหนาวอยู่ดี “หิวจัง หิวน้ำด้วย ตูบหิวมั๊ย”

ฉันย้ายตัวเองลงไปนั่งในระดับเดียวกันกับเจ้าตูบก่อนที่มันจะขยับเข้ามาชิดฉันอย่างรู้งาน มือของฉันเอื้อมไปลูบตัวของมันโดยอัติโนมัติ กลิ่นหอมอ่อนๆจากดอกไม้พาให้จิตใจสงบขึ้น

ขนาดหมายังไม่ใจร้ายเท่าคีย์เลย มือก็ลูบขนนุ่มนิ่มของตูบน้อยขึ้นลงอย่างเบามือ

“คีย์อ่า...”

ไม่แม้แต่จะ ‘นึกถึง’ ฉันเลยหรอ

อุตสาห์อดทนเดินมาหลายชั่วโมงเพราะคิดว่าจะต้องเจอคอนโดคีย์แน่ สุดท้ายอาการเพลียก็บังคับให้ตัวเองมานั่งคุยกับหมาอยู่แบบนี้

ผู้ชายคนเดียวที่ฉันรู้จักในโลกอันแสนโดดเดี่ยวนี้กลับช่วยอะไรไม่ได้เลย...  

“คนเลว”







ใครกันนะ คิดว่าเราจะทอดทิ้งเรื่องนี้  หุๆๆ เป็นไปไม่ได้หรอก ^+++++++^
หายไปนาน...ไม่มีเวลาปั่นเลย กิจกรรมของไรท์เยอะมากเอาเป็นว่าจะพยายามมาอัพบ่อยๆนะ
กด Fav คอมเมนต์เป็นกำลังใจให้นักเขียนบ้างเน้อ เจอกันในตอนต่อไป