KNB♙ ⒹⒺⒶⓇ ❶❸ 。

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 : คนที่ผมรัก ไม่ได้มีแค่คุณ

Title : Dear 13
Pairings : etc.
Author : lorleline
Note : เจ็บปวดกับเอ็นซีที่โดนแบน ทีหลังต้องเขียนเตือนซะแล้ว
ที่ไม่ได้อัพเพราะว่าใกล้สอบค่ะ ตอนนี้สอบเสร็จแล้ว เหลือแค่สอบเข้าม.4



" อาคาชิ มีคนมาสมัครเข้าชมรมเพิ่มน่ะ  "

" มิโดริมะเหรอ แล้วสมาชิกคนที่ว่าล่ะ "

" คางามิ ไทกะ "

" คางามิ ไทกะ อา... นักเรียนแลกเปลี่ยนที่มาจากอเมริกาคนนั้นสินะ "

ปึง!!

ลูกบาสกระแทกลงแป้นเสียงดังลั่นทั่วโรงยิม สมาชิกในชมรมต่างตกใจรีบหันไปมองต้นเสียง
แป้นบาสของสนามอีกฝั่งเอนเอียงไปมาพร้อมกับเจ้าของลูกชู้ตดังกล่าว

อาโอมิเนะ ไดกิ

" อาโอมิเนะ บอกแล้วไงว่าให้ชู้ตไม่ใช่ให้ดั้งค์น่ะ!! "

หัวหน้าทีมสีน้ำเงินตวาดใส่เอซแห่งเทย์โคว อาโอมิเนะหาได้สนใจ เจ้าตัวยืนแคะหูทวนลม 
ผิวปากบ้างเป็นครั้งคราว แม้ว่าจะมีคำด่าถอมากมายแค่ไหนก็ตาม คำพูดเหล่านั้นก็ไม่เข้าหู
ของเขาอยู่ดีหากเขาไม่คิดจะฟัง จนหัวหน้าทีมหมดความอดทน มือแกร่งเงื้อมขึ้นหมายจะ
ชกคนตรงหน้าให้รู้สำนึก พอจะรู้ตัวอีกทีก็ถูกอาโอมิเนะใช้เข่าเตะหน้าท้องเต็มแรง
เบิกตากว้างและทรุดลง กุมท้องก่อนจ้องนัยน์ตาสีไพลินเขม็ง

" อาโอมิเนะ.. แก "

" ฉันไม่ฟัง คนที่อ่อนแอกว่าฉันหรอกนะ " 

เรียบนิ่งราวกับคนละคน เย็นชาอย่างกับไม่ใช่อาโอมิเนะ

" น่าเบื่อชะมัด ไปล่ะ "

" เดี๋ยวก่อนอาโอมิเนะ! อาโอมิเนะ!!!"

ขนาดมิโดริมะตะโกนเรียกก็ยังไม่สนใจ อาโอมิเนะคงเจอเรื่องร้ายๆมาสินะ

" อาโอ- "

" เดี๋ยวก่อนมิโดริมะ "

" มีอะไรอาคาชิ ไว้ค่อยคุยทีหลัง ฉันต้องไปตามเขากลับมาซ้อมก่อน(นาโนะดาโยะ) "

หมับ!!

คนตัวเล็กจับแขนคนตัวสูงไว้ มิโดริมะเลิกคิ้วขึ้น อาคาชิส่ายหน้า

" เขาคงเจอเรื่องไม่ดีมา ปล่อยเขาไว้สักพักเถอะ "

" แต่... "

" เพื่อเอซของเทย์โคว ฉันมั่นใจ ว่าเขาจะดีขึ้นและกลับมาเล่นบาสกับเราอีกครั้ง "

จ้องเขม็งก่อนจะสะดุดกับสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ ถอนหายใจพร้อมดันกรอบแว่นตามปกติ 
นึกอะไรบางอย่างออก มือหนาจับมือเล็กขึ้นมา อาคาชิตกใจเล็กน้อย

" อาคาชิ มือนายไปโดนอะไรมา ทำไมมันถึงได้ช้ำแบบนี้ "

" ตอนเปลี่ยนเสื้อมือของฉัน มันไปฟาดใส่ล็อคเกอร์น่ะ "

ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างอาคาชิ เซย์จูโร่ จะซุ่มซ่ามเป็นกับเขาด้วย
เห็นสายตาแปลกๆของคนตัวสูงที่จ้องมองมายังเขา อาคาชิหัวเราะเล็กน้อย
คลี่ยิ้มบางๆให้คนตรงหน้า ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

" ' คนอย่างอาคาชิ เซย์จูโร่ ซุ่มซ่ามเป็นด้วย ' นั่นคือสิ่งที่นายกำลังคิดอยู่รึเปล่า มิโดริมะ "

" ชะ.. ใช่ที่ไหนกัน " 

เสมองไปทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อนความในใจ
ฉันเกลียดพวกรู้ทันที่สุด เขาคิด

" คนเราไม่ได้เพอร์เฟคเสมอไปซะทุกเรื่อง ต้องมีบ้างล่ะที่เราทำพลาด ใช่ไหม มิโดริ- "

บางสิ่งบางอย่างถูกยื่นมาให้อาคาชิจากมิโดริมะ มือเล้กเอื้อมไปข้างหน้าเพื่อที่จะรับของ
เมื่อเห็นของในมือ คิ้วเล็กๆก้ผูกกันเป็นโบว์ คล้ายกับว่ากำลังสงสัยอะไรบางอย่าง
ส่งสายตาถามประมาณว่ามันคืออะไร มิโดริมะดันกรอบแว่นขึ้นพร้อมกล่าวข้อมูล
เกี่ยวกับของในมือคนตัวเล็ก

" มันคือลัคกี้ไอเทมสำหรับคนเดือนธันวาคม "

" เจลประคบเย็น? "

" ใช่ มันเป็นลัคกี้ไอเทมสำหรับนาย ดูเหมือนวันนี้นายจะโชคร้ายนะ(นาโดะดาโยะ) "

" งั้นเหรอ "

" หรือว่านายไม่เชื่อคำพูดของฉัน " อาคาชิส่ายหน้า

" เปล่า ฉันไม่ได้ไม่เชื่อคำพูดของนาย เพียงแต่ตอนนี้ฉันว่าเราควรจะรีบซ้อมเพราะอีกไม่กี่วันก็จะแข่งอินเตอร์ไฮแล้ว "

สิ้นเสียงคนตัวเล็กร่างสูงพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของอาคาชิ ในขณะที่กำลังจะเดินกลับไปซ้อมนั้น
จู่ๆเขาก็รับรู้ถึงแรงกระตุกเสื้อจากคนข้างๆ มิโดริมะหันกลับไปพลางส่งสายตาเป็นเชิงถามว่ามีอะไร?
อาคาชิมองของในมือก่อนจะมองลึกลงไปในนัยน์ตาสีมรกต คนถูกจ้องตาเริ่มรู้สึกประหม่า เมื่อรับรู้ว่า
อีกฝ่ายกำลังประหม่า ร่างบางก็หยุดจ้องพร้อมเอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่าย

" มิโดริมะ "

" ? "

" ขอบคุณนะ "

คนถูกขอบคุณหน้าแดงเถือก อาคาชิเอียงคอฉงนงุนงง มิโดริมะไอกลบเกลื่อน
ก่อนจะกลับมาเก๊กขรึมดันกรอบแว่นอีกครั้ง

" ฉะ... ฉันไม่ได้เป็นห่วงนายหรอกนะ(นาโนะดาโย) ไม่สิ มันไร้สาระมากที่ฉันจะมาเป็นห่วงนาย
  อีกอย่างรายการโอสะฮาสะทำนายไว้ว่า ในวันนี้คนราศีธนูจะโชคร้าย แล้วลัคกี้ไอเทม
 ของคนราศีนี้ก็คือ เจลประคบเย็น(นาโนะดาโยะ) "

" เอ๋!! แต่ว่ามิโดริมัจจิ ลัคกี้ไอเทมของอาคาชิจจิน่ะ คือแมวสีฟ้าไม่ใช่หรอ? " คิเสะเอ่ยขึ้น มิโดริมะตวาดแว้ดใส่

" เงียบน่า คิเสะ!!! "

ติ๊ง!!! ติ๊ง!!!

ใครส่งข้อความมาตอนนี้กันนะ

เสียงเมลเข้าทำเอามิโดริมะกับคิเสะพร้อมใจกันหันมามอง อาคาชิโบกมือเป็นสัญญาณว่าไม่มีอะไร
ทั้งคู่พยักหน้าและหันมากัดกันต่อ ร่างบางส่ายหน้าเอือมระอากับพฤติกรรมของเพื่อนร่วมทีมเล็กน้อย
แต่สิ่งที่เขาสนใจในตอนนี้คือข้อความปริศนาต่างหาก ไม่ใช่การทะเลาะกันระหว่างคนบ้าดวงกับ
ลูกหมาเรียวตะ
ด้วยความใคร่รู้มือบางกดเปิดข้อความขึ้นมาดู ไล่อ่านทุกตัวอักษรก่อนจะยิ้มออกมา

ผู้รับ : อาคาชิ เซย์จูโร่
ผู้ส่ง : คุโรโกะ เท็ตสึยะ
วันที่ : xx/xx/xxxx
เรื่อง : คางามิ ไทกะ


     อาคาชิคุงครับ คางามิคุงเขาจะไปรายงานตัวที่ชมรมวันพรุ่งนี้นะครับ 
ดูเหมือนวันนี้เขาจะเหนื่อยมาพอสมควร
อาคาชิคุงครับ คุณอยู่ที่ชมรมเป็นยังไงบ้างครับ เหนื่อยรึเปล่าครับ
ผมเป็นห่วงคุณจังเลยครับ ผมอยากไปหาคุณ แต่ว่าอาจารย์มอบหมาย
ให้ผมเป็นคอยดูแลคางามิคุงตลอดและก็ต้องเป็นโฮสให้เขาอีกด้วย
ผมไม่อยากทำเลยงานแบบนี้ ทั้งๆที่ผมอยากดูแลอาคาชิคุงมากกว่า
อยากอยู่ใกล้ๆอาคาชิคุง อยากได้ยินเสียงของอาคาชิคุง อยากให้อาคาชิคุง
สัมผัสตัวผมให้มากกว่านี้ั พอผมไม่มีคุณอยู่ด้วย ผมรู้สึกไม่ดีเลย
เย็นนี้คุณว่างไหมครับ ผมจะโทรหาคุณนะ
รักคุณนะ เซย์
คุโรโกะ เท็ตสึยะ

ผู้รับ : คุโรโกะ เท็ตสึยะ
ผู้ส่ง : อาคาชิ เซย์จูโร่
วันที่ : xx/xx/xxxx
เรื่อง : เหมือนกัน

    
      คุโรโกะ นายเป็นคนขี้อ้อนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
เย็นนี้ฉันว่าง เราสองคนเดินกลับด้วยกันนะ
ฉันอยากมีเวลาอยู่กับนาย 
ฉันจะรอนายที่หน้าห้อง อย่าสายล่ะ
รักนายเหมือนกันเท็ตสึยะ
อาคาชิ เซย์จูโร่  

กดส่งเรียบร้อยพร้อมปิดเครื่อง สาวเท้าเข้าไปหามิโดริมะก่อนจะยื่นกุญแจโรงยิมให้อีกฝ่าย

" มิโดริมะ เย็นนี้ฉันไม่ว่างฝากปิดโรงยิมให้หน่อยนะ "

" มีธุระด่วนงั้นเหรอ " รับกุญแจมาพลางถามตามปกติ

" ใช่ มันเป็นธุระที่สำคัญมาก " ขมวดคิ้วเล็กน้อย

" บอกได้ไหม? " อาคาชิยิ้มบางๆ

" เรื่องบางเรื่องนายก็ไม่ควรจะรู้นะ มิโดริมะ "

สะอึกกับคำพูดของร่างบาง ร่างสูงก้มหน้าลงเพื่อซ่อนแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
คำพูดทีีเหมือนกำลังสื่อว่าเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้ของอาคาชินั้น สำหรับมิโดริมะแล้วมันให้
ความรู้สึกเหมือนตนเองเป็นแค่คนนอก ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องรับรู้ข้อมูลของอีกฝ่าย
เขาเงยหน้าขึ้นกล่าวขอโทษคนตรงหน้า

" ขอโทษ อาคาชิ "

" ไม่เป็นไร มิโดริมะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว ฉันไปล่ะ อา.. ใช่ เจลประคบเย็นของนายมันมีประโยชน์สำหรับฉันมาก
   ฉันวางมันไว้บนเก้าอี้ขอบสนามนะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ มิโดริมะ "

พูดจบเขารีบเดินออกไปจากโรงยิมทันที ไม่ทันที่มิโดริมะจะบอกกล่าวคำลา
ร่างของคนตัวเล็กก็หายไปจากโรงยิมเสียแล้ว เจ้าตัวเดินไปที่ขอบสนาม
เขานั่งลงบนเก้าอี้พร้อมหยิบเจลประคบมากำไว้ แววตารองกัปตันบาสเทย์โคว
ฉายแววเศร้าสร้อย สมาชิกทุกคนต่างใจหาย

สงสารมิโดริมะเนอะ
อาคาชิไม่รู้เลยหรอว่ามิโดริมะรักอาคาชิมากแค่ไหน
เขาว่ากันว่าอาคาชิมีคนที่เขารักอยู่แล้ว รู้สึกว่าจะอยู่ห้องเดียวกันกับอาโอมิเนะนะ
ทำไมถึงทำกันแบบนี้ได้นะ อาคาชิ

เสียงกระซิบกระซาบดังกระหึ่มไปทั่วโรงยิม แต่ละถ้อยคำล้วนเสียดแทงเขา
จนคิเสะอดไม่ได้ที่จะออกมาจัดการสมาชิกชมรมให้กลับไปซ้อมแทนมิโดริมะ

" พวกนาย ถ้าว่างคุยนักก็กลับไปซ้อมซะ อีกไม่กี่วันก็จะถึงอินเตอร์ไฮแล้วนะ อยากให้โค้ชลงโทษหรอ!! "

" จะไปซ้อมเดี๋ยวนี้แหละครับ!! "

สิ้นเสียงขานของสมาชิกชมรมบาสเทย์โคว นายแบบหนุ่มถอนหายใจเฮือกนึง
เป็นจังหวะเดียวกันกับที่มุราซากิบาระเดินเข้ามาตบไหล่เขาพอดี

" คิเสะจิน.. "

" มุราซากิบารัจจิ... "

" ทำไมมิโดจินถึงได้ดูเสียใจแบบนั้นล่ะ "

" ก็มิโดริมัจจิชอบอาคาชิจจิไงล่ะ " มุราซากิบาระตาโต

" เห จริงหรอเนี่ย " คิเสะรู้สึกอยากเอาบาสอัดหน้าคนโตแต่ตัวคนนี้จริงๆ ให้ตาย

" ถ้ามันไม่จริง เขาจะมานั่งเศร้าแบบนี้หรอ!? "

แล้วอีกอย่าง
วันนี้ราศีธนูไม่ได้โชคร้ายซะหน่อย ราศีที่โชคร้ายจริงๆน่ะ

" มันเป็นราศีของมิโดริมัจจิต่างหาก "

ราศีกรกฎ...






" นักเรียนทำความเคารพ "

" ขอบคุณค่ะ/ครับ คุณครู "

" คุโรโกะ เย็นนี้... "

" ขอโทษนะครับคางามิคุง เย็นนี้ผมมีธุระด่วน คงจะไปกับคุณไม่ได้ ขอตัวนะครับ "

รีบเก็บกระเป๋าเตรียมออกจากห้อง ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวเดินนั้น คางามิรีบคว้าแขนคุโรโกะพร้อมออกแรงกระชากเข้าหาตัว
ร่างบางเซตามแรงกระชากก่อนที่ใบหน้าหวานจะซบลงกับแผงอกของเขา คุโรโกะขัดขืนมือบางพยายามดันร่างของอีกฝ่าย
ซึ่งมันไร้ประโยชน์มากในความคิดของคางามิ รู้ก็รู้ว่าเขาแรงเยอะแค่ไหน แต่ก็ยังจะขัดขืน ถ้าลองให้เขากับคุโรโกะแข่งงัดข้อ
กัน แน่นอนเขาชนะ แรงของคุโรโกะมีหรือจะสู้กับแรงของเขาได้ เมื่อเห็นว่าไม่สำเร็จ ร่างบางเลิกขัดขืน คุโรโกะปล่อยให้
คางามิสวมกอดเขาแน่น ใบหน้าเรียวยาวซบกับไหล่บางของคุโรโกะ คนตัวเล็กทำได้แค่บ่นเท่านั้น เพราะต่อให้ออกแรงแค่ไหน
ก็ไม่มีทางที่จะหลุดจากพันธนาการของคนตรงหน้าได้อยู่ดี 

" คางามิคุง มันหนักนะครับ "

" ... "

" คางามิคุงผมมีธุระต้องไปทำด่วนนะครับ "

" ธุระอะไร บอกหน่อยได้ไหม? " เหลือบมองคนข้างๆพร้อมถอนหายใจ

" ธุระส่วนตัวครับ " จู่ๆก็รู้สึกเปียกชื้นที่หัวไหล่

คางามิคุง กำลังร้องไห้?

" ธุระอะไรล่ะ? "

" ก็บอกว่าธุระส่่วนตัวไงครับ คางามิคุงปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ มันเลยเวลามามากแล้วนะครับ "

ยิ่งพูดยิ่งกอดแน่นกว่าเดิม จนร่างทั้งสองแทบจะรวมกันเป็นหนึ่ง คุโรโกะออกแรงดันอีกครั้ง
เพราะเขาในตอนนี้เริ่มหายใจไม่ออกแล้ว

" คะ.. คางามิคุง ผมหายใจไม่ออกครับ "

" ... "

" คางามิคุง ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ คางามิคุง!! "

" ให้ฉันไปด้วยได้ไหม? " จิ๊ปากไม่พอใจก่อนจะขึ้นเสียงใส่กับความเอาแต่ใจของคนตัวสูง

" เลิกทำตัวเป็นเด็กที่ฟังไม่รู้เรื่องซะทีได้ไหมครับ ธุระส่วนตัวน่ะคุณรู้จักไหม!? "

" ... "

" ผมคุยกับคุณอยู่นะคางามิคุง "

" ... "

" ไทกะ!!! "

" ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงทำตัวแบบนี้ ทั้งๆที่ฉันพยายามทำตัวไม่ให้นายรำคาญแล้วแท้ๆ
  แต่พอนายจะไปทำธุระที่ไหนโดยไม่ได้บอกรายละเอียดเกี่ยวกับธุระที่นายจะไปทำ ตรงนี้ หัวใจ
  ของฉัน มันเจ็บ ในหัวมันวุ่นวายไปหมด ทั้งโกรธทั้งกลัว โกรธที่นายไม่ยอมบอกเรื่องธุระ
  กลัว.. กลัวนายจะไปมีคนอื่น สิ่งที่ฉันทำไปทั้งหมดนั้นฉันแค่อยากให้นายเป็นของฉันแค่คนเดียว
  ไม่อยากให้ใครอื่นมายุ่งเกี่ยวกับนาย!!!"

" ผมก็มีแค่คางามิคุงคนเดียวนี่ครับ "

" โกหก! แล้วคนที่นายส่งเมลให้นั่นล่ะ นายจะบอกว่ามันเป็นแค่เพื่อนนายเฉยๆงั้นเหรอ ฉันไม่เชื่อ!! "

น้ำเสียงสั่นเครือกอปรกับหยาดน้ำตาที่ไหลริน สัมผัสเปียกๆ
ตรงหัวไหล่ยืนยันได้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังร้องไห้ เพียงแต่น้ำตาที่ไหลรินของคนตัวสูงมันไม่ใช่น้ำตา
แห่งความเสียใจ แต่เป็นน้ำตาที่ผสมปนเปไปทั้งความโกรธ ความกลัว และความหึงหวง

คุโรโกะตกใจกับคำพูดของคางามิ แค่เขามีSexกับร่างสูงตรงหน้าเพียงวันเดียว เขาก็เป็นถึงขนาดนี้
แล้วถ้าหลายๆวันมันจะขนาดไหนกัน

ชักจะน่าสนุกขึ้นมาซะแล้วสิ

" คางามิคุง... "

" ฮึก.. "

" คนที่ผมรัก มีแค่คางามิคุงคนเดียวจริงๆนะครับ "

คนที่ผมรัก... ไม่ได้มีแค่คางามิคุงหรอกนะครับ

" จริงเหรอ " ผละจากไหล่ของคนตัวเล็ก ก่อนจะจ้องใบหน้าหวานราวกับรอคำยืนยันจากอีกฝ่าย

" จริงสิครับ ฉะนั้นอย่ากลัวเลยนะครับว่าผมจะไปมีคนอื่น เพราะหัวใจทั้งหมดของผม
   มันมีแค่คุณคนเดียวเท่านั้นนะครับ "

สวมกอดเพื่อให้อีกฝ่ายตายใจ ซุกอกพร้อมแสยะยิ้มโดยไม่ให้คางามิสังเกตเห็น
คนอย่างคางามิคุง ถ้าถูกทำแบบนี้เขาก็คงเชื่อสนิทใจ ไม่ว่าจะถูกหลอกหรือไม่ก็ตาม

เชื่องเหมือนสุนัขที่คุ้นเคยกับเจ้าของ
คิดไม่ผิดจริงๆที่มีSexกับคางามิคุง

" ผมรักคุณนะไทกะ"

จนกว่าจะจบการศึกษาโรงเรียนนี้ อย่าทำให้ผมเบื่อคุณไปซะก่อนล่ะ

คางามิ ไทกะคุง...









" เฮ้อ... "

" นายมาสาย ทำอะไรอยู่ในห้องตั้งนาน คุโรโกะ "

" คางามิคุงน่ะสิครับ เกาะแกะผมอยู่ได้ น่ารำคาญที่สุดเลยครับ "

อาคาชิหัวเราะเมื่อเห็นหน้าตาบูดบึ้งของคุโรโกะ มือหนายกขึ้นมาลูบหัวคนรักเบาๆด้วยความเอ็นดู

" อาคาชิคุง รู้ไหมครับว่าผมคิดถึงคุณมากแค่ไหน เวลาอันมีค่าของผมดันไปเสียให้กับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนั้น
  ยิ่งคิดผมก็ยิ่ง... "

" ชู่ววว.. ถ้าไม่ชอบก็อย่าไปใส่ใจ มันจะทำให้นายปวดหัวไปซะเปล่าๆ "

" ก็มันจริงนี่ครับ หรือว่าอาคาชิคุงไม่ได้คิดเหมือนผม คุณไม่รักผมแล้วใช่ไหมครับ "

เอ่ยน้ำเสียงตัดพ้อ อาคาชิสวมกอดคุโรโกะแน่น ร่างสูงประทับริมฝีปากลงบนปากอวบอิ่มของร่างบาง
พร้อมทั้งมอบจูบอันอ่อนหวาน นุ่มนวลให้ คล้ายกับว่าเขากำลังยืนยันให้ร่างบางได้รู้ว่า
ตนนั้นรักคนตรงหน้ามากเพียงใด

" ยืนยันขนาดนี้ เชื่อรึยังล่ะ "

คุโรโกะส่ายหน้าริมฝีปากกลีบกุหลาบคลี่ยิ้ม แขนเรียวบางตวัดเกี่ยวคอคนตัวสูงให้ก้มลงมา
เผยอปากเล็กน้อยก่อนจะกระซิบถ้อยคำที่อาคาชิคิดว่า คุโรโกะกำลังเชิญชวนเขาอยู่เป็นแน่

" ถ้าอยากจะยืนยันว่าคุณรักผมจริงรึเปล่า คืนนี้คุณก็ลองทำให้ผมเป็นของคุณดูสิครับ เซย์-จู-โร่ "

ผลักอีกฝ่ายชนผนัง อาคาชิเลียริมฝีปากพร้อมซุกไซร้ลำคอระหงส์ไล่ดูดเม้มจนเกิดเป็นรอยแดง
คุโรโกะครางเสียงหวาน มือบางกำเสื้อคนตัวสูงแน่นเพื่อระบายความเสียวซ่าน

" อะ.. อาคาชิคุง "

" คุโรโกะ นายผิดเองที่เชิญชวนฉัน จะเอาให้ลุกจากเตียงไม่ได้เลยคอยดู "

" ทำให้ได้อย่างที่พูดเถอะครับ "

ผมกำลังคอยดูอยู่นะ อาคาชิคุง
คุณจะทำได้อย่างที่คุณพูดรึเปล่า...










TBC.

--------------------------------------------------------------------

ตัวอย่างตอนต่อไป (ไม่บอกหรอกว่าตอนไหน)

" กะ.. เกิดอะไรขึ้น คุโรโกะ ทำไม... "

" มะ.. ไม่นะ ไม่ ไม่ ไม่ อ้ากกกกกกกกกกกกกกก!!! "

" ฮึก.. ไม่ เอามันออกไป พอทีไม่เอาแล้ว "

" หลับได้แล้วอาคาชิ วันนี้นายเหนื่อยมามากแล้ว "

" ฝากเด็กคนนี้ด้วยนะ เท็ตสึคุง "
 

----------------------------------------------------------------------

Talk 

กว่าจะครบ 100% ขอโทษที่ทำให้ลำบากกันนะคะ