นิยาย Dek-D
อ่านแบบไม่มีโฆษณาที่แอปนิยาย Dek-D
ฝากหัวใจเอาไว้ Sale
ทุกคนครับ ผมมีหัวใจทั้งสี่ห้องที่รอคอยใครสักคนมาเติมเต็ม รอให้ทุกท่านมารับซื้อครับ หากไม่รังเกียจหัวใจว่าง ๆ ของผม ลดแบบพิเศษเพื่อทุกท่านโดยเฉพาะ
ผู้เข้าชมรวม
24
ผู้เข้าชมเดือนนี้
24
ผู้เข้าชมรวม
24
หมวด : สะท้อนสังคม
อัปเดตล่าสุด : 9 พ.ค. 68 / 18:49 น.
การใช้ชีวิต เรื่องสั้น สังคม ชีวิต ตอนเดียวจบ เล่าเรื่อง เรื่องราว ทบทวนชีวิต ความรู้สึก ดราม่า บทเรียนชีวิต มนุษย์ หางาน การซื้อขาย ตลาดแรงงาน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
ณ ห้องประชุมของทาวน์เฮาส์หลังหนึ่งในชานเมือง
บรรยากาศในห้องดูจะเป็นอะไรที่ผ่อนคลาย แม้สภาพห้องจะค่อนข้างโกโรโกโส อุปกรณ์สำนักงาน โต๊ะ เก้าอี้ เครื่องฉายวิดีทัศน์ หรือผนัง กระเบื้อง บ่งบอกถึงรสนิยมความเก่าแก่ คลาสสิกของเจ้าของทาวน์เฮาส์ซึ่งเป็นเพียงนักศึกษาจบใหม่หมาด ๆ เท่านั้น
แต่ก็คงจะขัดกับการแต่งตัวที่ดูเหมือนจะไม่ใช่เจ้าของซะทีเดียว เพราะการแต่งตัวของเขาบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่ามีรสนิยมพอควร เสื้อสูทสีน้ำเงินแก่เหลือบดำ เสื้อเชิ้ตสีขาวสนิท ผูกเนคไทอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แถมเข็มขัดหนังจระเข้อย่างดี กางเกงสแล็คสีดำสนิท นาฬิกาดิจิทัลทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่สวมไว้บนแขนด้านซ้าย กับรองเท้าหนังดำสนิท แต่สะท้อนแสงจากหน้าต่างที่อยู่โดยรอบเพื่อประหยัดไฟ นำเอาแสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามา ก็ทำให้มีเงาวับแวบไปพอสมควร หากไม่มีป้ายชื่อติดไว้เหนือกระเป๋าเสื้อด้านซ้าย ก็ไม่รู้ว่าคนนี้เป็นเจ้าของทาวน์เฮาส์ไฟแรงเหมือนกัน
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาจากด้านนอก แม้ประตูจะทำด้วยกระจก พอมองเห็นผู้เคาะประตู และผู้ที่กำลังทำอะไรบางอย่างกับโน้ตบุ๊กของตนระหว่างกันได้อย่างชัดเจน แต่คงเป็นมารยาทของคนที่จะเข้ามาทำธุระเสียกระมัง
ท่าทางของชายหนุ่มที่เป็นเจ้าของผายมือเชื้อเชิญให้ชายวัยกลางคนเข้ามายังห้องประชุมได้หลังละสายตาออกจากโน้ตบุ๊กไปแล้ว ในที่สุด การประชุมจึงได้เริ่มต้นขึ้น
“เชิญนั่งครับคุณลุง”
เสียงอันเคร่งขรึมของชายหนุ่มดังกังวาน เป็นสัญลักษณ์สำคัญของการเริ่มต้นการประชุมที่เป็นเร่ื่องดี
ภาพที่เห็นตรงหน้าของเจ้าของทาวน์เฮาส์ต่อแขกที่เพิ่งเข้าห้องประชุม กลับทำเอาแปลกใจไปในทันที
แม้การแต่งตัวจะดูไม่น่าอภิรมย์สักเท่าไรนัก แต่งเพียงเสื้อยืดฟรีจากการชิงโชค กางเกงขาด ๆ รองเท้าพัง ๆ ดูเหมือนคนมาขายขวดมากกว่า แถมพกกระเป๋าเป้ที่มีกลิ่นไม่พึงประสงค์โชยออกมาตลอด ขัดกับใบหน้าที่ดูเกลี้ยงเกลา ทรงผมหยักศกธรรมชาติ ไร้ซึ่งการจัดทรงผมด้วยครีมใด ๆ
เจ้าตัวไม่รอให้โดนเข้าใจผิดว่าเป็นคุณลุงไปโดยปริยาย พร้อมนำเอาเอกสารที่จำเป็นนำออกมาให้เจ้าของทาวน์เฮาส์ผู้ซึ่งกำลังจะเป็นผู้สัมภาษณ์ไว้ให้พิจารณา
“เอ… ผมเพิ่งอายุ 30 มาหมาด ๆ เองนะครับ ทำไมท่านถึงมองว่าผมรุ่นราวคราวเดียวกับลุงไปได้”
“นั่นสินะครับ” ชายหนุ่มหัวเราะ หึ หึ ในลำคอ พร้อมรับเอาเอกสารต่าง ๆ มาไว้ด้วยความเต็มใจ
“อืม… ระหว่างที่ผมกำลังพิจารณาคุณในตำแหน่งเจ้าหน้าที่บันทึกข้อมูล ช่วยเล่าเบื้องลึกเบื้องหลัง ความเป็นไปเป็นมาก่อนที่เราจะมาเจอกันได้ไหมครับ”
ชายผู้ที่อายุมากกว่า และตกเป็นเป้าสายตาของผู้สัมภาษณ์ที่อายุน้อยกว่า นั่งหลับตาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเริ่มเล่าออกมาด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ
เรื่องของผมก่อนที่จะมาเจอท่าน ฟังแล้วคงจะน่าเบื่อไปหน่อย แต่หวังว่าท่านคงจะพิจารณาผมนะครับ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“สวัสีรับุาย ผมมีหัวใทั้สี่ห้อมาเสนอายให้ับุายรับ ทั้สี่ห้อนี้ โยรวม…”
ผมยัไม่ทันไ้อธิบาย่อ เ้าอฤหาสน์โอ่อ่าสไล์ะวันนับไ้ว่าห้าสิบไร่ในวัยที่ไม้ใล้ฝั่ ัสินใปิประูใส่หน้าผม้วยวามหุหิใทันที
เห้อ…
รั้นี้ถือเป็นรั้ที่สิบแล้วรับ ที่ผม้อละทิ้วามฝันในารายปาึ่เป็นทัษะเียวที่ผมำนามาที่สุอย่าหลีเลี่ยไม่ไ้ แล้วัสินใที่ะเสนอหัวใทั้สี่ห้อนี้มาเร่ายให้ับเหล่านรวย นมีเิน หรือนที่ำลัสร้าัวเหมือนผม
ทำอย่าไรไ้ล่ะรับ เศรษิ่วนี้มันไม่ีนี่นา ารายปาในยุนี้ ใร ๆ ในสัม่า็รู้ว่า ปาไ้พันาเป็นเรื่อมืออันทรพลับนร่าายมนุษย์ไปเสียแล้ว
เทโนโลยีสมัยใหม่นี้็่าระไร ะละเว้นารพันาปาสันิ็ไม่ไ้ เหลือันไว้บ้าพอไว้ใ้ทำมา้าาย็ยัี
ผมำไ้ลับล้ายลับลาระหว่าเินปาน้ำาอันึมไปทั่ววาออาฤหาสน์ว่า ำนวนั้นเรียนอบรมทัษะารพูเพื่อเป็นารพันาปาเริ่มมีารเ้าถึอย่าแพร่หลายมาึ้น ราาถูลอย่าไม่น่าเื่อ าหลัพัน สู่หลัร้อย นอานะสามารถใ้ปาอย่ามีประสิทธิภาพนอเหนือาารมีปาไว้เพื่อนำอาหารหรือเรื่อื่มเ้าไปในร่าายแล้ว ยัสามารถนำเอาทัษะที่เรียนรู้มา ใ้เป็นนายัวเอแทนไ้อี ผมล่ะัะปวหัว
ถามว่าทำไมผมถึปวหัว… ผมนึไปพัหนึ่หลั้าวเท้าออาอาาบริเวฤหาสน์ออไปไ้ว่า เป็นเพราะ นเลือที่ะเป็นนายัวเอ มาว่าะให้ใรมาเป็นนายอเราน่ะสิ สบายใว่าเยอะ
เยมีอยู่รั้หนึ่ ะเป็นรั้ที่สอที่ผมเินเร่ายหัวใทั้สี่ห้อไปหาุนายเ้าอบ้านเ่าใล้ับมหาวิทยาลัยที่ผมเยเรียนเมื่อ 10 ปี่อน เอาเ้าริ ผมเอ็ไม่ไ้อยาไปหาุนายเาหรอ ไม่ใ่เพราะว่าผมเรลัวอะไรแนะ แ่ผมไม่อยาไปรื้อฟื้นวามหลัสมัยที่ผมยััใปิเสธหัวใทีุ่นายมอบให้ระหว่าที่ผมำลัะย้ายออเพื่อไปหาราา่าเ่าที่ถูว่าอีเท่าัว แ่เมื่อสถานาร์มันเปลี่ยนไปแล้ว ผมเอ็ไม่สามารถที่ะทน่อวามหลัที่ัินสมออผมไ้อี่อไป ผมึลอเสี่ยที่ะไปเสนอายหัวใใหุ้นายเ้าอบ้านเ่าให้พิารา
“ผมอยืนยันไ้นะรับว่า ารมาถึอหัวใวน้อย ๆ อย่าผม ะทำให้ีวิและิารอุนายีึ้นมาว่าที่เป็นอยู่นี้อย่าแน่นอน”
ผมำรายละเอียไม่ไ้แน่ัว่าผมพูถึุสมบัิอหัวใผมไว้อย่าไร ะล้ายันับที่ผมิไว้ล่าสุ่อนที่ะโนเ้าอฤหาสน์สไล์ะวันปิประูใส่หน้า อืม… ผมเลือเอาารัวาที่ี อ์ประอบที่ใ่ และารยายัวอหัวใผมที่พร้อมสูบีลอเวลามาใ้เป็นุสมบัิหลัที่ะฝาหัวใวน้อย ๆ อผมนี้ไว้พิารา
“นี่เธออับถึนา้อใ้หัวใอันห่อเหี่ยวและำมืมาายนไร้เียริ ไร้ศัิ์ศรีอย่าัน้วยเหรอ!”
ำพูสุแสนเ็บปวใอุนายระหว่าที่เราพูุยันในห้อพัอันไร้ระเบียบ่าานิสัยเ้าอ ทำให้ผมสวนลับไปามทีุ่หล่อนไ้สบประมาทผมไว้"
“หานอย่าผม ะ้อถูนที่ไร้เียริ ไร้ศัิ์ศรีมาูถูเพียเพราะโลเปลี่ยนไป ผมยอมโนูถูเรื่อารายหัวใที่ห่อเหี่ยวและำมื ีว่าูนที่้อพบเอผู้นลอเวลาโนนอื่นูถู้ำแล้ว้ำเล่าเสียยัีว่า”
่อนที่ผมะเินออาห้อไป เสียุนายที่เหน็บแนมผม ยัำไ้ไม่มีวันลืม
“ราว่อน ันว่าันผิที่ทำับเธอไว้แบบนั้น แ่ราวนี้ เธอวรลับไปิไ้แล้วล่ะ ว่าใรันแน่ที่ผิ”
นั่นแหละรับ ุนายเาว่าผมเ็ม ๆ ในทาอ้อม ว่าผมผิในเรื่อที่ไปท้าทายอำนาหล่อนเป็นหนที่สอ ้วยปััยและสถานาร์ที่เปลี่ยนไป ราวนี้ ผมผิเ็ม ๆ ไม่มีโอาสแม้แ่ะปิเสธไ้เลย…
มันะริล่ะมั้รับ ที่ารปล่อยให้นอื่นมาเป็นนายเรา มัน่าเอาใยาเสียเหลือเิน แ่พอเปลี่ยนสถานาร์ เปลี่ยนปััย ให้เรามาเป็นนายัวเอ ยายิ่ว่าเป็นเท่าัว เพราะนั่นหมายวามว่า ทุสิ่ทุอย่าที่เราเยแนะนำ เยเสนอนายไป บันี้ ำพูเหล่านั้น ลับย้อนมาทำร้ายัวเอเสียอย่านั้น
่อนที่ผมะมาเอุในวันนี้ ผมเห็นประาศทาเว็บไ์รับสมัรานแล้ว เห็นว่าุเอ็มีวามพร้อมที่ะเปิใ รับหัวใที่้อายระหน่ำ ัมเมอร์เล ทั้ ๆ ทีุ่เอ็เพิ่ที่ะเรียนบใหม่ะ้วย้ำ าหวัผู้ที่ใ้อวัยวะอื่น ๆ ไ้อย่าล่อแล่ว ไม่ว่าะเป็นสมอ ปา มือ หรือแม้แ่เท้า…
เ้าอเรื่อเล่าบแล้ว ็หยิบน้ำื่มวที่พมาในระเป๋า เปิึ้นมาื่ม โยไม่สนใว่านที่ำลัพิาราำแหน่านที่าหวัเอาไว้ำลั้อมอารระทำทุอิริยาบถอยู่อย่าไม่ละสายา
“อืม… าที่ผมพิาราเอสาร่า ๆ ไม่ว่าะเป็นใบสมัร วุิารศึษา หรือผลาน่า ๆ ที่มี รวมถึประสบาร์ทีุ่พบเอมา ผมะออะไรุอย่าหนึ่ไ้ไหมรับ”
“อะไรเหรอรับ” ายเ้าอเรื่อรีบลืนน้ำส่วนที่เหลือเ้าร่าายไป พร้อมลับไปสนใผู้สัมภาษ์นอีรั้
“ผมอใ้สมออผมในารัสินใ่อนนะรับ ว่าผมวระใ้สมออผม ปาอพวเรา หรือหัวใอุมาใ้เป็นเ์ารพิาราี อี 1 สัปาห์ ผมะให้เลาอผมิ่อลับุไปนะรับ” พูบ เาึเ็บเอสารทุอย่าไว้ในแฟ้มสีใส และลับไปสนใโน้บุ๊อน่อราวับไม่มีอะไรเิึ้นเมื่อรู่มา่อน
“อบุรับสำหรับารพูุยันในรั้นี้” ายผู้มาสัมภาษ์านที่ทาวน์เฮาส์แห่นี้เ็บอทุอย่า ไหว้เ้าอนรุ่นใหม่ที่อายุน้อยว่าน แล้วเินออาห้อประุมไป
ระหว่าที่ำลัเินลบันไลมายัั้นล่านี้เอ น้ำา็พลันไหลรินออมาอีรั้
เายิ้มทั้น้ำา ทีู่เหมือนะนึอะไรึ้นบาอย่าไ้ในใ ราวับว่าิถึสิ่ที่วรนำมาใ้ในารายอนในราว่อไปริ ๆ พลันมอไปรอบ ๆ ั้นล่าทีู่โอ่อ่าพอันับฤหาสน์สไล์ะวันที่เยไป่อนหน้า พลันนึึ้นมาไ้ว่า อนที่เ้ามาที่นี่ ็ไม่มีใรอยู่ที่ทาวน์เฮาส์หลันี้ นอาเ้าอวัยหนุ่มแน่นนนั้นเพียนเียว
เายิ้มึ้นมาอีรั้ แล้วเินยิ้มปาน้ำา ออาทาวน์เฮาส์หลันี้ไป้วยวามีใบนราบน้ำา
บ
ผลงานอื่นๆ ของ เพลงรมณ์ สมยา ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ เพลงรมณ์ สมยา
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น